Γράφει ο δικηγόρος Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς
« Μια μάνα είχε ένα μονάκριβο αγόρι, που αγάπησε την κόρη μιας μάγισσας. Σκληρή και ανάλγητη η κόρη, για να δεχτεί να τον παντρευτεί, απαίτησε από το αγόρι να της πάει τη
καρδιά της μάνας του. Τυφλωμένο από αγάπη το αγόρι, πήγε σπίτι, σκότωσε τη μάνα, πήρε την καρδιά της να την πάει στην αγαπημένη του να της δείξει πόσο μεγάλη είναι η αγάπη του για εκείνη. Στο δρόμο, καθώς έτρεχε, σκόνταψε και έπεσε. Η καρδιά
σπαρταρούσε δίπλα του. Άπλωσε το χέρι να την πιάσει και ακούστηκε η φωνή της μάνας του να ρωτά με πόνο. ‘’Χτύπησες αγόρι μου;’’
Εξ αφορμής της εορτής της γυναικός, ήτοι την 8η Μαρτίου, αφιερώνω το παρόν προς άπασες τις μητέρες αλλά και εν γένει τις γυναίκες, μετά των, εκ της φύσεως , πολλαπλών ιδιοτήτων των, μα
ιεροτέρα των πάντων καθίσταται αυτή της αιώνιας μάνας, της μεγάλης άπεφθης αγκαλιάς, διότι η γυναίκα καθίσταται αρρήκτως συνυφασμένη με την αιώνια αγάπη, την τρυφερότητα, συνιστά
το επίνειο όλων των μελών της οικογένειας διότι ο ρόλος της καθίσταται θεμελιώδης, αποτελεί εκ των ων ουκ άνευ, το θέμεθλον, δηλονότι αποτελεί τον ακρογωνιαίο και ακροτελεύτιο λίθο της αρμονίας και της ισορροπίας.
Η κατά φύση γυναίκα , ανθίσταται από τις αλλοτριωτικές σειρήνες του πολιτισμικού μαρξισμού και του ισοπεδωτικού φεμινισμού, ένθα καταλύουν την ισοτιμία των δύο φύλων επί της βάσει της
αυτοτελούς διαφορετικότητας και επιδιώκουν να καταργήσουν την απύθμενη ομορφιά της γυναίκας εξομοιώνοντας την με τον άνδρα, με αποτέλεσμα να δημιουργείται σήμερον μία σχιδοειδή κατάσταση, μία γυναίκα με το προσωνύμιο δήθεν σύγχρονη αλλά κατ ́ουσίαν έχει ακρωτηριάσει την ομορφιά της (νοείται η γυναικεία), την οποία η φύση την έχει πλάσει δαψιλώς.
Η μανία της σύγχρονης γυναίκας να απεμπολήσει την εσωτερική, οντολογική, ουσιαστική ομορφιά της και να καταστεί άνδρας συνιστά μία παράκρουση η οποία διατρέχει τις δυτικές κοινωνίες με ανεδαφικό και αλυσιτελή επιχείρημα στερούμενο οιασδήποτε σοβαρότητας με την μόνο επωδό, ότι συνιστά πρόοδο, εξέλιξη και εκσυγχρονισμό της κοινωνίας.
Ασφαλώς ο στόχος καθίσταται η σύγχυση της κοινωνίας και η υποτίμηση του μαγικού και θεϊκού συναισθήματος της μητρότητας ή η διευθέτηση των οικογενειακών σχέσεων, διότι εάν πράγματι
η κοινωνία μας απέβλεπε προς τον σεβασμό προς την γυναίκα θα διασφάλιζε παντί τρόπω την μητρότητα διατηρώντας ευλόγως ισορροπίες ως και ως προς την επαγγελματικής της σταδιοδρομίας εκ παραλλήλου.
Το εύηθες εκσυγχρονιστικό κράτος θα μεριμνούσε προνομιακή μεταχείριση της γυναικός, εις την αγορά εργασίας, θεμελιωμένη εις την διαφορετικότητα της, επιδαψιλεύοντας υπέρ αυτής
διαφορετικά μισθολογικά κριτήρια εν συναρτήσει με μειωμένο ωράριο εργασίας, ούτως ώστε να διασφαλίζει και την μητρότητα της και την ανυπολόγιστη συνεισφορά της προς τον θεσμό της
οικογενείας είπερ παν άλλο.
Αντί αυτού, κατισχύει επί τη πράξει, η βαρβαρότητα των παρανοϊκών ιδεολογημάτων, της άτοπης σκοταδιστικής ισοπεδωτικής ρητορικής, τα οποία αποθεώνων της εγωκεντρική
αυτονομία της ατομικότητας της, και συνακολούθως άγοντας την νομοτελειακά, εις έναν δαιδαλώδες και φαύλο αδιέξοδο, άνευ ψυχικής γαλήνης και εσωτερικής πλησμονής, ούτως ώστε
η περιλάλητος «σύγχρονος» γυναίκα να καθίσταται μη ολοκληρωμένη, πλημμελής, ανερμάτιστη, συγχυσμένη και αμφιθυμική.
Τα ως άνω συμβαίνουν διότι η γυναίκα του σήμερον δεν έχει προορισμό αφότου την κατέπεισαν οι ψευδεπίγραφοι προοδευτικοί μηχανισμοί ό,τι είναι άνδρας με αποτέλεσμα να απολέσει το
μεγαλείο της φύσης της, ήτοι αντί να το αναδείξει δεόντως και εκ βαθέων, ευνούχισε και ακρωτηρίασε το γυναικείο μεγαλείο της τρυφερότητας, της αγάπης, της νοικοκυροσύνης, αποκηρύττοντας μετά βδελυγμίας και αποτροπιασμού το τρισμέγιστο μεγαλείο της μητρότητας, της ανατροφής των παιδιών χάριν της καριέρας, του ανταγωνισμού και της φενακισμένης τρυφηλής ζωής του καταναλωτικού ευδαιμονισμού.
Η κυκλωτερίς αυτή μετάλλαξή της, την κατέστησε έρμαιο των παθών της, με αποτέλεσμα να ταυτίσει την φυσική έλξη και την σεξουαλικότητα της με την χυδαιότητα και την ευτέλεια,
υιοθετώντας ένα υψήγορο ύφος δοκισησοφίας επί παντός επιστητού.
Άπαντες υπηρετούμε το μεγαλείο της κατά φύση γυναίκας και αποστασιοποιούμαστε από το ύφος της παρά φύση κοινωνικά γυναίκας, διότι μας έλκει το διαφορετικό διότι η ομορφιά της
γυναίκας μας προκαλεί αμηχανία όπως και η μαγεία της μητέρας, το διακύβευμα εις την θνησιγενή αυτή ζωή καθίσταται το μεγαλείο της αμοιβαίας εκατέρωθεν κατάδυσης προς την διαφορετικότητα και όχι η οδύνη σου ισοπεδωτικού συμψηφισμού με εμφανή ψυγολογικά
αδιέξοδα εις την καθημερινή πρακτική η οποία πυροδοτεί συν τοις άλλοις, την αντιπαράθεση και την μοναξιά.
Ως έπος ειπείν τασσόμαστε αναφανδόν προς την δημοκρατία και όχι ως προς την επίφαση της, το αυτό, ως προς την πληροφόρηση και όχι ως προς την κεκαλυμμένη προπαγάνδα, τηρουμένων των αναλογιών το αυτό συμβαίνει και με τις γυναίκες, ποθούμε τις κατά φύση γυναίκες και όχι τους άνδρες ως προς την στάση και την συμπεριφορά με γυναικεία απλά χαρακτηριστικά.
Οι σκέψεις αυτές αφορούν υποκειμενική μου γνώμη ως προς τις γυναίκες, υπό την ιδιότητά τους ως μητέρες, σύζυγοι και θυγατέρες μας, εν κατακλείδι το μείζον ζητούμενο καθίσταται η ισορροπία και η διάρρηξη των στεγανών κλισέ των αυτονόητων συνειρμών.