Ο πολιτισμός στην πυρά του νεομακαρθισμού
Ένα άρθρο από την εποχή μετά την 11η Σεπτέμβρη - «Παλιά τους τέχνη κόσκινο»
Κάθε φορά που οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις οξύνονται, κάθε φορά που ετοιμάζονται να ξαναμοιράσουν τον κόσμο, οι «υπερδυνάμεις» (στο όνομα δήθεν της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της υπεράσπισης των ανθρώπινων δικαιωμάτων), καταπατούν ακριβώς ότι έχει απομείνει από δημοκρατικά και ανθρώπινα δικαιώματα, στους λαούς τους. Ενας από τους πρώτους – πρώτους στόχους, αυτών και των υποταχτικών τους, ήταν και είναι πάντα ο χώρος του Πολιτισμού.
Είναι βλέπεις ο Πολιτισμός εκείνος που κρατά την συνείδηση των ανθρώπων σε κατάσταση που να μπορεί να σκέπτεται ελεύθερα και άρα να αντιστέκεται στους μηχανισμούς χειραγώγησης και ομογενοποίησης της «κοινής γνώμης».
Στην περίπτωση της ουκρανικής πολεμικής εμπλοκής ο νεομακαρθισμός ξαναμπήκε σε λειτουργία.
Δεν είναι η πρώτη φορά, μετά την περίοδο του Μακάρθι που καταγράφονται επιθέσεις στον πολιτισμό και τους δημιουργούς του. Μια από κείνες τις φορές ήταν και η περίοδος που ακολούθησε το χτύπημα της 11ης Σεπτέμβρη 2001. Τότε που ο, συνεχιζόμενος άλλωστε και σήμερα, «αγώνας κατά της τρομοκρατίας» έθεσε εκτός νόμου τραγούδια και δημιουργούς.
Δυόμιση βδομάδες μετά, στο Ριζοσπάστη της Κυριακής 30 Σεπτέμβρη 2001, δημοσιεύθηκε άρθρο με τίτλο: Τα τραγούδια στην πυρά του νεομακαρθισμού, που αν το διαβάζαμε σήμερα θα ανακαλύπταμε ότι δεν άλλαξε τίποτα:
«Τα τραγούδια στην πυρά του νεομακαρθισμού
Στην πυρά! Μπορεί ο νεομακαρθισμός, που επιβλήθηκε στις ΗΠΑ να μη χρησιμοποίησε τη φράση της Ιεράς Εξέτασης για να συνοδέψει τη μαύρη λίστα των απαγορευμένων τραγουδιών – ίσως επειδή ακόμα και αυτή η λέξη «φωτιά» τείνει ν’ απαγορευτεί. Στην πυρά όμως ρίχνει δεκάδες τραγούδια, που τα τοποθετεί σε «μπλακ – λιστ», αποδεικνύοντας πως ο παραλογισμός δεν έχει όρια. Στην πυρά, ο «Υπέροχος κόσμος» του Αρμστρονγκ, το «Ιμάτζιν» του Λένον, τραγούδια των «Μπιτλς», των «Ανιμαλς», του Φιλ Κόλινς, του Ντίλαν, του Γκάμπριελ, ακόμη και των τροβαδούρων Σάιμον και Καρφάνγκελ…
Και αυτά βρίσκονται στον κατάλογο με τα 150 απαγορευμένα κομμάτια, που απεστάλη σ’ όλους τους σταθμούς της χώρας της «ελευθερίας», προκειμένου να μην τα μεταδίδουν από τη συχνότητά τους. Στην πρώτη θέση, βέβαια, της τραγουδοαπαγόρευσης βρίσκονται οι «Rage Against the Machine», καθώς οι σύγχρονοι ιεροεξεταστές απαγόρευσαν όλα ανεξαιρέτως τα τραγούδια του συγκροτήματος. Να σημειωθεί ότι στους «συνήθεις υπόπτους» για το «αμερικάνικο όνειρο», κατατάσσονται και πολλοί καλλιτέχνες, που λίγο – πολύ αυτό το «όνειρο» υπηρέτησαν (λ.χ., Σινάτρα). Και η απλούστερη εννοιολογικά χρήση των λέξεων φωτιά, θάνατος, πτήσεις, καταστροφή, αρκεί για να αποτελέσει το «κριτήριο» κατάταξης των τραγουδιών στη μαύρη λίστα των αμερικανικών καναλιών… Κατά τη «λογική» των συντακτών του καταλόγου, κάθε τραγούδι που περιέχει μια από αυτές τις λέξεις παραπέμπει στην πρόσφατη τρομοκρατική επίθεση στη Νέα Υόρκη!!!
Υπεύθυνο για τη σύνταξη αυτής της λίστας είναι το Clear Channel, το οποίο διαθέτει πάνω από 1.170 σταθμούς στις ΗΠΑ. Η λίστα της ντροπής, που αναμφίβολα αποτελεί ντοκουμέντο παράνοιας, είναι η εξής:
AC/DC: Shot Down In Flames, Shoot To Thrill, Dirty Deeds, Highway To Hell, Safe In New York City, TNT, Hells Bells Ad Libs: The Boy From New York City Alice In Chains: Rooster, Sea Of Sorrow, Down In A Hole, Them Bone Alien Ant Farm: Smooth Criminal Animals: We Gotta Get Out Of This Place Louis Armstrong: What A Wonderful World Bangles: Walk Like An Egyptian Barenaked Ladies: Falling For The First Time Fontella Bass: Rescue Me Beastie Boys: Sure Shot, Sabotage Beatles: A Day In The Life, Lucy In The Sky With Diamonds, Ticket To Ride, Obla Di, Obla Da Pat Benatar: Hit Me with Your Best Shot, Love Is A Battlefield Black Sabbath: War Pigs, Sabbath Bloody Sabbath, Suicide Solution Blood, Sweat & Tears: And When I Die Blue Oyster Cult: Burnin’ For You Boston: Smokin Brooklyn Bridge: Worst That Could Happen Arthur Brown: Fire Jackson Browne: Doctor My Eyes Bush: Speed Kills Chi – Lites: Have You Seen Her Dave Clark Five: Bits And Pieces Petula Clark: A Sign Of The Times The Clash: Rock The Casbah Phil Collins: In the Air Tonight Sam Cooke: Wonder World Creedence Clearwater Revival: Travelin’ Band Cult: Fire Woman Bobby Darin: Mack The Knife Skeeter Davis: End Of The World Neil Diamond: America Dio: Holy Diver Doors: The End Drifters: On Broadway Drowning Pool: Bodies Bob Dylan: Knockin’ On Heaven’s Door Everclear: Santa Monica Shelly Fabares: Johnny Angel Filter: Hey Man, Nice Shot Foo Fighters: Learn To Fly Fuel: Bad Day Peter Gabriel: When You’re Falling Gap Band: You Dropped A Bomb On Me Godsmack: Bad Religion Norman Greenbaum: Spirit In The Sky Green Day: Brain Stew Guns ‘N’ Roses: Knockin’ On Heaven’s Door Happenings: See You In September Jimi Hendrix: Hey Joe Herman’s Hermits: Wonder World Hollies: He Ain’t Heavy, He’s My Brother Buddy Holly & the Crickets: That’ll Be The Day Jan & Dean: Dead Man’s Curve Billy Joel: Only The Good Die Young Elton John: Benny & The Jets, Daniel, Rocket Man Judas Priest: Some Heads Are Gonna Roll Kansas: Dust In The Wind Carole King: I Feel The Earth Move Korn: Falling Away From Me Lenny Kravitz: Fly Away Led Zeppelin: Stairway To Heaven John Lennon: Imagine Jerry Lee Lewis: Great Balls Of Fire Limp Bizkit: Break Stuff Local H: Bound For The Floor Los Bravos: Black Is Black Lynyrd Skynyrd: Tuesday’s Gone Dave Matthews Band: Crash Into Me Paul McCartney & Wings: Live And Let Die Barry McGuire: Eve Of Destruction Don McLean: American Pie Steve Miller: Jet Airliner Megadeth: Dread And The Fugitive, Sweating Bullets John Mellencamp: Crumbling Down, I’m On Fire Martha & the Vandellas: Nowhere To Run, Dancing In The Streets Metallica: Seek And Destroy, Harvester Or Sorrow, Enter Sandman, Fade To Black Alanis Morissette: Ironic Mudvayne: Death Blooms Rick Nelson: Travelin’ Man Nena: 99 Luft Balloons/99 Red Balloons Nine Inch Nails: Head Like A Hole Oingo Boingo: Dead Man’s Party Paper Lace: The Night Chicago Died John Parr: St. Elmo’s Fire Peter & Gordon: I Go To Pieces, A World Without Love Peter, Paul, & Mary: Blowin’ In The Wind, Leavin’ On A Jet Plane Tom Petty: Free Fallin’ Pink Floyd: Run Like Hell, Mother P.O.D.: Boom Elvis Presley: (You’re The) Devil In Disguise Pretenders: My City Was Gone Queen: Another One Bites The Dust, Killer Queen Rage Against The Machine, all songs Red Hot Chili Peppers: Aeroplane, Under The Bridge R.E.M.: It’s The End Of The World As We Know It Rolling Stones: Ruby Tuesday Mitch Ryder & the Detroit Wheels: Devil With The Blue Dress Saliva: Click Click Boom Santana: Evil Ways Savage Garden: Crash And Burn Simon & Garfunkel: Bridge Over Troubled Water Frank Sinatra: New York, New York Slipknot: Left Behind, Wait And Bleed Smashing Pumpkins: Bullet With Butterfly Wings Soundgarden: Blow Up The Outside World, Fell On Black Days, Black Hole Sun Bruce Springsteen: I’m On Fire, Goin’ Down, War Edwin Starr: War Steam: Na Na Na Na Hey Hey Cat Stevens: Peace Train, Morning Has Broken Stone Temple Pilots: Big Bang Baby, Dead And Bloated Sugar Ray: Fly Surfaris: Wipeout System Of A Down: Chop Suey! Talking Heads: Burning Down the House James Taylor: Fire And Rain Temple Of The Dog: Say Hello To Heaven Third Eye Blind: Jumper Three Degrees: When Will I See You Again 3 Doors Down: Duck and Run 311: Down Tool: Intolerance Tramps: Disco Inferno U2: Sunday Bloody Sunday Van Halen: Jump, Dancing In The Streets J. Frank Wilson: Last Kiss Yager & Evans: In The Year 2525 Youngbloods: Get Together Zombies: She’s Not There».
20 μέρες μετά, στον Κυριακάτικο Ριζοσπάστη της 21 Οκτώβρη 2011, σε άρθρο του ο Γρηγόρης Τραγγανίδας, με θέμα «ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΠΡΟΦΙΛ — Ο Λάντεν, ο Πρίσλεϊ και ο Σταντάλ… — Με νέα κομμάτια, συμπληρώνεται το «παζλ» της στερεοτυπικής, όσο και γελοίας, «αντιτρομοκρατικής» υστερίας και στο πεδίο του πολιτισμού, καταγράφει (παραθέτουμε ένα απόσπασμα):
«Σε μια αμερικανική αστυνομική σειρά, από τις πολλές που προβάλλονται στην Ελλάδα και σε όλον τον κόσμο, με τίτλο «Profiler» («Προφάιλερ»), η ηρωίδα εργάζεται στην αστυνομία, κατασκευάζοντας το προφίλ των εγκληματιών (έτσι προκύπτει και ο τίτλος), για να γίνει πιο εύκολη η σύλληψή τους. Αν και επενδυμένα με επιστημονικοφανή, ψυχαναλυτικά ευρήματα, τα ιδεολογικά στερεότυπα του σεναρίου δεν ξεφεύγουν από το χολιγουντιανό σχήμα: «Εγκληματίας = τρελός». Η άλλη όψη του ίδιου «νομίσματος», που προκύπτει από την πληθώρα των γνωστών αμερικανικών ταινιών με θέμα την τρομοκρατία υποτάσσεται στο σχήμα: «Τρομοκράτης = Αραβας» με παραλλαγές, όπως: «Τρομοκράτης = απογοητευμένος πράκτορας των πρώην σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών».
Από τις 11 Σεπτεμβρίου μέχρι σήμερα, οι παραπάνω «εξισώσεις» της αμερικανικής βιομηχανίας του θεάματος συμπληρώνονται και με άλλα «χαρακτηριστικά» του «εν δυνάμει τρομοκράτη», με τη «βοήθεια» και άλλων φορέων εκτός του Χόλιγουντ. Αν πάρουμε κατά γράμμα αυτά τα «χαρακτηριστικά» (και θα το κάνουμε χάριν του παραδείγματος, διότι η απλουστευτική και ισοπεδωτική δομή τους απαιτεί αντίστοιχο «βάθος ανάλυσης» από το «κοινό»), προκύπτει το εξής σχήμα: «Τρομοκράτης = Αραβας που ακούει Φρανκ Σινάτρα και διαβάζει Φλομπέρ». Για το τελευταίο «χαρακτηριστικό», έβαλαν το «χεράκι» τους και οι μυστικές υπηρεσίες της Γαλλίας, στις οποίες πρέπει να αναγνωρίσουμε τη φιλολογική τους επάρκεια…
«Μαύρη λίστα»
Υπεύθυνο για τη μουσική «διάσταση» της «τρομοκρατίας» είναι το ραδιοφωνικό, αμερικανικό τραστ «Clear Channel», το οποίο διαθέτει πάνω από 1.170 σταθμούς στις ΗΠΑ. Η γνωστή λίστα με τα 150 απαγορευμένα τραγούδια, που η διεύθυνση του τραστ δε θέλει να ακούγονται από τους σταθμούς του… έφτιαξε το «κέφι» πολλών ραδιοφωνικών παραγωγών σε όλον τον κόσμο, αφού σ’ αυτήν συμπεριλαμβάνονται, εκτός από τους «συνήθεις υπόπτους», όπως ο Μπομπ Ντίλαν και ο Τζον Λένον και άλλοι, «νεόκοποι αμφισβητίες» του «αμερικανικού ονείρου», όπως οι: Φρανκ Σινάτρα, Ελβις Πρίσλεϊ, Λούις Αρμστρονγκ, Πετούλα Κλαρκ, Λος Μπράβος κ.ά.
Για τη φιλολογική «διάσταση» της «τρομοκρατίας», υπεύθυνες, όπως είπαμε, είναι οι γαλλικές μυστικές υπηρεσίες. Ο συγγραφέας, Ελίας Χουρί, υπέπεσε στα παρακάτω «λάθη», ασυγχώρητα εν καιρώ «πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία»: 1)είναι… Λιβανέζος 2) μιλά (ως εκ τούτου) αραβικά 3) είναι και κάνει τα δύο παραπάνω στη Γαλλία και 4) διαβάζει (αποδεδειγμένα) Σταντάλ, ενώ γνωρίζει τον Φλομπέρ (ευτυχώς… όχι προσωπικά(!) και για τους δύο). Ο άνθρωπος αυτός βρισκόταν πρόσφατα στη γαλλική πόλη Εξ αν Προβάνς για ένα συνέδριο, αλλά η υπάλληλος του ξενοδοχείου θεώρησε πως έπεσε πάνω σε τρομοκρατική «συνωμοσία», επειδή τον άκουσε να μιλά αραβικά στο τηλέφωνο (με το γιο του, όπως αποδείχτηκε) και να ανταλλάσσει φαξ στα αραβικά με τη Βηρυτό. Η γαλλική αστυνομία, που κλήθηκε πάραυτα από την υπάλληλο, δεν αποδείχτηκε περισσότερο έξυπνη: Ενοπλοι πράκτορες εισέβαλαν ξημερώματα στο δωμάτιο του ανυποψίαστου συγγραφέα, το έψαξαν, όπως και τον ίδιο, και κατέσχεσαν ένα θεατρικό έργο με τον τίτλο «El Sacrificio» («Η Θυσία»), μάλλον για τον τίτλο του! Ομως, οι πράκτορες τον ανέκριναν και με αφορμή ένα αντίτυπο του γνωστού βιβλίου του Σταντάλ, «Το κόκκινο και το μαύρο», που ήταν μεταφρασμένο στα αραβικά και πριν φύγουν τον ρώτησαν αν του αρέσει και ο γνωστός, Γάλλος ποιητής, Φλομπέρ, «αναμφίβολα ένας άλλος ανατρεπτικός συγγραφέας», όπως σχολίασε ο Χουρί.
Το ότι ο Αραβας διανοούμενος είναι, εκτός από πολύ γνωστός συγγραφέας στον αραβικό κόσμο, και διευθυντής του πολιτιστικού ένθετου της λιβανικής εφημερίδας «Αλ – Ναχάρ», αλλά και το ότι δουλεύει στο Παρίσι με τον Αιγύπτιο κινηματογραφιστή Γιούσρι Νασράλα για την κινηματογραφική προσαρμογή του βιβλίου του «Η πόρτα του ήλιου», το οποίο θα κυκλοφορήσει το Φεβρουάριο στη Γαλλία, ήταν «ψιλά γράμματα» για τους «Κλουζό» της Αντιτρομοκρατικής.»
Τα σκίτσα του Βασίλη Παπαγεωργίου συνόδευαν τα δυο άρθρα του Ριζοσπάστη