"ΟΣΑ ΧΩΡΑΝΕ ΣΕ ΜΙΑ ΒΑΛΙΤΣΑ
Οι σειρήνες ουρλιάζουν. Άνθρωποι τρέχουν αλαφιασμένοι στους δρόμους. Στην τηλεόραση, ακούς ότι τα τανκς των άλλων πλησιάζουν, είναι έξω από την πόλη σου. Έχεις ελάχιστο χρόνο. Κατεβάζεις τη βαλίτσα από το πατάρι. Τι θα πάρεις μαζί σου; Κι αν δεν είσαι μόνος; Αν έχεις σύντροφο, παιδιά ή ηλικιωμένους γονείς, κι έπρεπε μαζί να βρείτε ασφαλές καταφύγιο; Αν έχεις σκύλο ή γάτα; Δεν θα έκλεινες την πόρτα πίσω σου, αφήνοντας τα ζωάκια σου μόνα, θα σε ακολουθούσαν, οικογένειά σου είναι κι αυτά.
Τι θα χωρούσε τότε σε μια βαλίτσα;
Οι άνθρωποι στην Ουκρανία δεν φαντάζονταν ότι θα βρίσκονταν κυνηγημένοι, με όλη τους τη ζωή στριμωγμένη σε μια-δυο αποσκευές. Πριν από λίγες ημέρες ζούσαν την καθημερινότητά τους, έκαναν σχέδια για το μέλλον, ήταν σαν εμάς – μέχρι που οι ερπύστριες των ρωσικών τανκς πάτησαν τη γη της χώρας τους…
Ανατριχιάζω με τη σκέψη ότι θα μπορούσα να είμαι εγώ στη θέση του ανθρώπου, που έφυγε απ’ το σπίτι του κυνηγημένος, και αυτό που τον τρομάζει είναι αν θα βρουν στέγη οι γατούλες του..".