Γράφει ο δικηγόρος Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς
«Τα χρήματα είναι χειρότερο δηλητήριο, για τις ψυχές των ανθρώπων και διαπράττουν, περισσότερους φόνους σε αυτόν τον απαίσιο κόσμο, από αυτά τα φτωχά δηλητήρια, που δεν επιτρέπεται να πωλούνται»
William shakespeare
Η δικαιοσύνη ενίοτε παρεκκλίνει εκ της Συνταγματικά κατοχυρωμένης ανεξαρτησία της κατ’ άρθρο 26 του Συντάγματος και φέρεται καθυποταγμένη πλήρως εις την εκασταχού εκτελεστική
εξουσία, ενώπιον της οποίας κύπτει υποτακτικώς το γόνυ, με αποτέλεσμα να κλυδωνίζεται τοιουτοτρόπως το δημοκρατικό μας πολίτευμα και να ρηγματώνεται η λειτουργική της ανεξαρτησία.
Τούτο βιώνωμεν και το ζώμεν επί καθημερινής βάσεως, ως εκ τούτου, εν προκειμένω εξ αφορμής της δίκης του κ. Λιγνάδη, ουδόλως πρέπει να θέτουμε εις το επίκεντρο τους δικαστές
άκριτα, άκρατα και συλλήβδην, αλλά την θεσμική εξάρτηση της δικαιοσύνης η οποία αποψιλώνει ενίοτε την λειτουργική της ανεξαρτησίας δια ζωτικές φύσεως υποθέσεις, οι οποίες άπτονται
ευθέως και αμέσως του δημοσίου ενδιαφέρονται και διαπλέκονται πάσης φύσεως συμφέροντα, όπως και δια υποθέσεις ένθα τα εμπλεκόμενα πρόσωπα ευρίσκονται εις τα υψηλά κλιμάκια
δικτυώσεως και γνωριμιών με τον Κράτος.
Το γε νυν έχον η δημοκρατία μας δεν είναι τόσο ισχυρή δια να καθίσταται απροσωπόληπτη δια τέτοιου είδους φαινόμενα, μην ασκούσα επιρροή εις την λειτουργικά ανεξάρτητη κατά το
Σύνταγμα Δικαιοσύνη, απλώς θεωρεί ποιοτικό να παρεμβαίνει υπό το πρίσμα, να διαφυλάξει τους ημέτερους, κατά έναν τρόπο ιταμό και χυδαία καταφρονητικό προς την συλλογική νοημοσύνη των πολιτών.
Κατά συνέπεια άρουμε τις προσωπίδες του θεατρινισμού καθώς η υγιής κριτική δεν στρέφεται κατά των προσώπων των δικαστών, της προσωπικής ηθικής και λειτουργικής τους ανεξαρτησίας αλλά εν γένει κατά του συστήματος της διαπλοκής και της κατάφωρης και
καταφανούς δύο μέτρων και δύο σταθμών, δηλαδή, εάν ο πολίτης και ο Δικηγόρος του τον υπερασπίζεται είναι άσημος, η δικαιοσύνη με ελιτίστικο ύφος τον περιφρονεί, εάν όμως είναι του «συστήματος» τον περιβάλλει με ιδιαίτερη σοβαρότητα και χαίρει της εκτιμήσεως.
Αυτά τα παρακμιακά φαινόμενα ενδημούν εις όλους τους βαθμούς δικαιοδοσίας, τα οποία πλήττουν καιρίως τους θεσμούς και προσβάλλουν βαναύσως παν ψήγμα σοβαρότητας ως προς τον τρόπο απονομής της δικαιοσύνης.
Ως εκ τούτου λοιπόν η διάταξη του άρθρου 497 παρ. 8 ΚΠΔ, όπως ισχύει μέχρι σήμερα μετά την τελευταία τροποποίησή της με το Ν. 3904/2010, προβλέπει περιοριστικώς ορισμένες περιπτώσεις ως προς την χορήγηση αναστολής ή μη και η εφαρμογή της εναπόκειται
αποκλειστικά στην κυριαρχική κρίση του δικαστηρίου όπως και συμφώνως με το άρθρο 28 παρ. 1 του Συντάγματος, το τεκμήριο της αθωότητας αποτελεί έναν γενικώς παραδεδεγμένο κανόνα
Διεθνούς δικαίου, ο οποίος προβλέπεται αφενός εις το άρθρο 6 της Ε.Σ.Δ.Α (Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου) η οποία κυρώθηκε με το Ν.Δ 5374 φεκ Α’ 256 και αφετέρου εις το άρθρο 14 παρ. 3 του Δ.Σ.Α.Π.Δ (Διεθνές Σύμφωνο Ατομικών και Πολιτικών Δικαιωμάτων), το οποίο κυρώθηκε με τον Ν. 2462/1997 Φεκ Α’ 25, με αποτέλεσμα να αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της εσωτερικής έννομης τάξεως και να υπερισχύουν κάθε άλλης διάταξης νόμου. Πέραν όμως της υπερνομοθετικής αυτής κατοχύρωσης το τεκμήριο της αθωότητας, συνάγεται και από το άρθρο 2 παρ. 1 και 5 του Συντάγματος καθώς και από το άρθρο 71 του Κ.Π.Δ αλλά και από την κοχλίωση ενός έτερου πλέγματος άρθρων της προδικασίας αλλά και της κύριας διαδικασίας κατά τον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας ( 239 παρ. 2, 274, 351 παρ. 1, 177).
Άρα λοιπόν, ας μην διυλίζουμε τον κώνωπα και καταπίνουμε την κάμηλο, εν προκειμένω το πρόβλημα περί της διαπλοκής της δικαστικής με την εκάστοτε εκτελεστική εξουσία συνιστά μια
απτή και αδιαμφισβήτητη πραγματικά , ως εκ τούτου, υφίσταται δομικό πρόβλημα εις την απονομή της δικαιοσύνης, διότι πέραν της ως άνω κατάστασης, το φρόνημα πολλών δικαστών, έχει διαβρωθεί και πληγεί από την αδράνειας του δημοσίου υπαλλήλου και εν γένει την δυσώδη περιρρέουσα κομματική διαφθορά του σηψαιμικού κράτους μας.
Εις επίρρωση των ως άνω καθίσταται η στάση των δικαστών ως προς το μείζον ζήτημα του εξαναγκαστικού υποχρεωτικού εμβολιασμού οι οποίοι παρασιώπησαν την αλήθεια, προβάλλοντας τις πάγιες ρήτρες δήθεν του δημοσίου συμφέροντος προκειμένου να αποσείσουν τις ευθύνες τους περί ουσιαστικής δικανικής θέσεως τους και να καθαγιάσουν την κρατική πολιτική, αναπαράγοντας στείρα την ανεδαφική από πάσης (νομικής και ιατρικής φύσεως)
κρατικής προπαγάνδας.
Όταν η δικαιοσύνη μεροληπτεί κατ’ εντολή της εκτελεστικής εξουσίας, ή καθίσταται επικυρωτικό παράρτημα της βουλήσεως της κρατική προπαγάνδας ποδοπατώντας παν ψήγμα νομιμότητας
και ηθικής τάξεως, το κράτος δικαίου καταλύεται, η δημοκρατία καταβαραθρώνεται, οι θεσμοί αλώνονται, η κοινωνία εκμαυλίζεται και η Πολιτεία βαίνει ολοταχώς προς τον όλεθρο.
Η όζουσα θεσμική πολυοργανική ανεπάρκεια έχει δυστυχώς καταλάβει και την δικαιοσύνη με απτά παραδείγματα, άρα λοιπόν ό μόνος τρόπος εξυγίανσης και θεραπείας μας ως Πολιτεία και
ως κοινωνία, άλλως εάν αποκρύπτουμε αθέμιτα το πρόβλημα, ή εξωραίζουμε την σήψη μας με στεντόρειες υποκριτικές δηλώσεις ρητορικού τύπου, εμπαίζουμε εαυτούς, το χάσμα διογκώνεται,
η κοινωνία κοχλάζει και διολισθαίνουμε ανεπαίσθητα πλην νομοτελειακά σε μία σύγχρονη τυραννία.
Πυξίδα και καταφύγιο ελπίδας μας, οι ηθικά ακέραιοι και οι λειτουργικά ανεξάρτητοι δικαστές
William shakespeare
Η δικαιοσύνη ενίοτε παρεκκλίνει εκ της Συνταγματικά κατοχυρωμένης ανεξαρτησία της κατ’ άρθρο 26 του Συντάγματος και φέρεται καθυποταγμένη πλήρως εις την εκασταχού εκτελεστική
εξουσία, ενώπιον της οποίας κύπτει υποτακτικώς το γόνυ, με αποτέλεσμα να κλυδωνίζεται τοιουτοτρόπως το δημοκρατικό μας πολίτευμα και να ρηγματώνεται η λειτουργική της ανεξαρτησία.
Τούτο βιώνωμεν και το ζώμεν επί καθημερινής βάσεως, ως εκ τούτου, εν προκειμένω εξ αφορμής της δίκης του κ. Λιγνάδη, ουδόλως πρέπει να θέτουμε εις το επίκεντρο τους δικαστές
άκριτα, άκρατα και συλλήβδην, αλλά την θεσμική εξάρτηση της δικαιοσύνης η οποία αποψιλώνει ενίοτε την λειτουργική της ανεξαρτησίας δια ζωτικές φύσεως υποθέσεις, οι οποίες άπτονται
ευθέως και αμέσως του δημοσίου ενδιαφέρονται και διαπλέκονται πάσης φύσεως συμφέροντα, όπως και δια υποθέσεις ένθα τα εμπλεκόμενα πρόσωπα ευρίσκονται εις τα υψηλά κλιμάκια
δικτυώσεως και γνωριμιών με τον Κράτος.
Το γε νυν έχον η δημοκρατία μας δεν είναι τόσο ισχυρή δια να καθίσταται απροσωπόληπτη δια τέτοιου είδους φαινόμενα, μην ασκούσα επιρροή εις την λειτουργικά ανεξάρτητη κατά το
Σύνταγμα Δικαιοσύνη, απλώς θεωρεί ποιοτικό να παρεμβαίνει υπό το πρίσμα, να διαφυλάξει τους ημέτερους, κατά έναν τρόπο ιταμό και χυδαία καταφρονητικό προς την συλλογική νοημοσύνη των πολιτών.
Κατά συνέπεια άρουμε τις προσωπίδες του θεατρινισμού καθώς η υγιής κριτική δεν στρέφεται κατά των προσώπων των δικαστών, της προσωπικής ηθικής και λειτουργικής τους ανεξαρτησίας αλλά εν γένει κατά του συστήματος της διαπλοκής και της κατάφωρης και
καταφανούς δύο μέτρων και δύο σταθμών, δηλαδή, εάν ο πολίτης και ο Δικηγόρος του τον υπερασπίζεται είναι άσημος, η δικαιοσύνη με ελιτίστικο ύφος τον περιφρονεί, εάν όμως είναι του «συστήματος» τον περιβάλλει με ιδιαίτερη σοβαρότητα και χαίρει της εκτιμήσεως.
Αυτά τα παρακμιακά φαινόμενα ενδημούν εις όλους τους βαθμούς δικαιοδοσίας, τα οποία πλήττουν καιρίως τους θεσμούς και προσβάλλουν βαναύσως παν ψήγμα σοβαρότητας ως προς τον τρόπο απονομής της δικαιοσύνης.
Ως εκ τούτου λοιπόν η διάταξη του άρθρου 497 παρ. 8 ΚΠΔ, όπως ισχύει μέχρι σήμερα μετά την τελευταία τροποποίησή της με το Ν. 3904/2010, προβλέπει περιοριστικώς ορισμένες περιπτώσεις ως προς την χορήγηση αναστολής ή μη και η εφαρμογή της εναπόκειται
αποκλειστικά στην κυριαρχική κρίση του δικαστηρίου όπως και συμφώνως με το άρθρο 28 παρ. 1 του Συντάγματος, το τεκμήριο της αθωότητας αποτελεί έναν γενικώς παραδεδεγμένο κανόνα
Διεθνούς δικαίου, ο οποίος προβλέπεται αφενός εις το άρθρο 6 της Ε.Σ.Δ.Α (Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου) η οποία κυρώθηκε με το Ν.Δ 5374 φεκ Α’ 256 και αφετέρου εις το άρθρο 14 παρ. 3 του Δ.Σ.Α.Π.Δ (Διεθνές Σύμφωνο Ατομικών και Πολιτικών Δικαιωμάτων), το οποίο κυρώθηκε με τον Ν. 2462/1997 Φεκ Α’ 25, με αποτέλεσμα να αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της εσωτερικής έννομης τάξεως και να υπερισχύουν κάθε άλλης διάταξης νόμου. Πέραν όμως της υπερνομοθετικής αυτής κατοχύρωσης το τεκμήριο της αθωότητας, συνάγεται και από το άρθρο 2 παρ. 1 και 5 του Συντάγματος καθώς και από το άρθρο 71 του Κ.Π.Δ αλλά και από την κοχλίωση ενός έτερου πλέγματος άρθρων της προδικασίας αλλά και της κύριας διαδικασίας κατά τον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας ( 239 παρ. 2, 274, 351 παρ. 1, 177).
Άρα λοιπόν, ας μην διυλίζουμε τον κώνωπα και καταπίνουμε την κάμηλο, εν προκειμένω το πρόβλημα περί της διαπλοκής της δικαστικής με την εκάστοτε εκτελεστική εξουσία συνιστά μια
απτή και αδιαμφισβήτητη πραγματικά , ως εκ τούτου, υφίσταται δομικό πρόβλημα εις την απονομή της δικαιοσύνης, διότι πέραν της ως άνω κατάστασης, το φρόνημα πολλών δικαστών, έχει διαβρωθεί και πληγεί από την αδράνειας του δημοσίου υπαλλήλου και εν γένει την δυσώδη περιρρέουσα κομματική διαφθορά του σηψαιμικού κράτους μας.
Εις επίρρωση των ως άνω καθίσταται η στάση των δικαστών ως προς το μείζον ζήτημα του εξαναγκαστικού υποχρεωτικού εμβολιασμού οι οποίοι παρασιώπησαν την αλήθεια, προβάλλοντας τις πάγιες ρήτρες δήθεν του δημοσίου συμφέροντος προκειμένου να αποσείσουν τις ευθύνες τους περί ουσιαστικής δικανικής θέσεως τους και να καθαγιάσουν την κρατική πολιτική, αναπαράγοντας στείρα την ανεδαφική από πάσης (νομικής και ιατρικής φύσεως)
κρατικής προπαγάνδας.
Όταν η δικαιοσύνη μεροληπτεί κατ’ εντολή της εκτελεστικής εξουσίας, ή καθίσταται επικυρωτικό παράρτημα της βουλήσεως της κρατική προπαγάνδας ποδοπατώντας παν ψήγμα νομιμότητας
και ηθικής τάξεως, το κράτος δικαίου καταλύεται, η δημοκρατία καταβαραθρώνεται, οι θεσμοί αλώνονται, η κοινωνία εκμαυλίζεται και η Πολιτεία βαίνει ολοταχώς προς τον όλεθρο.
Η όζουσα θεσμική πολυοργανική ανεπάρκεια έχει δυστυχώς καταλάβει και την δικαιοσύνη με απτά παραδείγματα, άρα λοιπόν ό μόνος τρόπος εξυγίανσης και θεραπείας μας ως Πολιτεία και
ως κοινωνία, άλλως εάν αποκρύπτουμε αθέμιτα το πρόβλημα, ή εξωραίζουμε την σήψη μας με στεντόρειες υποκριτικές δηλώσεις ρητορικού τύπου, εμπαίζουμε εαυτούς, το χάσμα διογκώνεται,
η κοινωνία κοχλάζει και διολισθαίνουμε ανεπαίσθητα πλην νομοτελειακά σε μία σύγχρονη τυραννία.
Πυξίδα και καταφύγιο ελπίδας μας, οι ηθικά ακέραιοι και οι λειτουργικά ανεξάρτητοι δικαστές