Γράφει ο δικηγόρος Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς
Η θεωρία των δύο άκρων και ο μεταπολιτευτικός «μπαμπούλας» της ακροδεξιάς, συνιστά ένα εύσχημο αφήγημα, ιδίως εκ της μεταπολιτεύσεως και εντεύθεν προκειμένου, να αποσείσουν τις
ευθύνες τους άπαντα τα κοινοβουλευτικά κόμματα, ιδίως, εκ της περιόδου της μεταπολιτεύσεως και εντεύθεν.
Η διαστρέβλωση της πραγματικότητας, όπου δήθεν αριστεριστές, ή οι φερόμενοι ως αναρχικοί, με την πλήρη κρατική κάλυψη, οι οποίοι εμφανίζονται, όποτε δει, κατόπιν κρατικής εντολής δια να δημιουργήσουν εκ του μη όντος επεισόδια, δίχως κατ’ ουσίαν να διακυβεύεται τίποτε πολιτικά, απλώς δια να παρελκύσουν την κοινή γνώμη, συνιστά μία διαχρονική παρακρατική συνταγή, σύγχυσης της καθημαγμένης κοινής γνώμης.
Το παντοδύναμο Κράτος- παρακράτος, εμφυτεύει τους εγκάθετους της, τα έμμισθα φερέφωνα, τους ακροβολισμένους Δούρειους ίππους του συστήματος, εις πάσα μορφή συλλογικότητας, ούτως ώστε δια της προσφιλής πρακτικής του «εισοδισμού» να υπονομευτεί προβακατόρικα και εκ των ενόντων, οιαδήποτε υγιή μορφή αντίδρασης, εξ αυτού του λόγου, εμφανίσθηκαν αίφνης
ορισμένες «δυνάμεις ανάσχεσης», εις τα δήθεν ετερο-βαπτιζόμενα κινήματα περί άρνησης του εμβολιασμού, όπου επιστρατεύτηκε η Εισαγγελική αρχή της δια της αστυνομίας να εξαρθρώσει τις δήθεν αυτές « επικίνδυνες» συλλογικότητες.
Φρονώ, ότι εν προκειμένω, η» θεωρία του Παυλώφ», εφαρμόζεται άριστα, καθότι ο πολίτης, αδυνατεί να διαχωρίσει τα όρια του υγιώς αντιδρώντα με τους φαινομενικά επαναστάτες άνευ αιτίας και δη τους παρακρατικούς μηχανισμούς, με αποτέλεσμα, εθισμένος ( ο εκάστοτε πολίτης), εις την νοοτροπία του φανατισμού και του κακώς νοούμενου συνδικαλισμού, ενεργοποιεί αυτοματοποιημένα τα χρόνια εξαρτημένα αντανακλαστικά προς μία ανορθόλογη
κατάσταση, με συνέπεια να παγιδεύεται ακουσίως, πλην κατ’ εξακολούθηση και κατά συρροή, προς τους παρακρατικούς μηχανισμούς, ήτοι τους προβατόσχημους λυκοποιμένες.
Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι, οι εν λόγω «ημέτεροι» του συστήματος, απευθύνονται εις το θυμικό των πολίτων, προβάλλουν μεγαλεπήβολα σχέδια, αντιποιούνται το επάγγελμα ιδίως του Δικηγόρου, εμφανιζόμενοι ως αυτόκλητοι κήνσορες και σωτήρες των πάντων, δίχως όμως συγκρότηση σκέψεως, ειδικές γνώσεως και οξυμμένη κριτική αντίληψη και εν κατακλείδι απλώς ανερμάτιστα, διαχειρίζονται το συλλογικό θυμικό της μάζας εν είδει βαλβίδα κοινωνικής εκτόνωσης, δίχως όμως κατ’ ουσίαν να έχουν επιφέρει ουδένα πλήγμα εις την εξουσία.
Έτι περαιτέρω, εις επίρρωσιν των ως άνω ολοκληρωτικών καθεστώτων τα οποία, εφαρμόζουν γηθοσύνως κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση, τα κατ’ επίφαση δημοκρατικά πολιτεύματα, είναι η
νεοπαγής εγκαθίδρυση μίας προκρούστειας Ιεράς εξέτασης προς τους αντιφρονούντες και η εξουδετέρωσή τους, ως εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου.
Είναι πρόδηλο ότι, πλέον διώκεται απηνώς η ελεύθερη διάδοση απόψεων, όπου ενόψει της κυοφορηθησόμενης τροποποιήσεως του άρθρου 191 του Ποινικού Κώδικα, περί της διασποράς ψευδών ειδήσεων, η οποία ποινικοποιεί κατ’ ουσίαν το φρόνημα, και κολάζει προληπτικά όποιον εκφράζει γνώμη διάφορη από το σύστημα, καθότι τιμωρεί δήθεν την διάδοση ή διασπορά ψευδούς ειδήσεως, η οποία πιθανολογείται ότι θα προκαλέσει φόβο ή θα κλονίσει την
εμπιστοσύνη ενός αόριστου αριθμού ανθρώπων, το μέτρο δε και τον έλεγχο θα τον κρίνει κατά το δοκούν η Εισαγγελική αρχή.
Η κερκόπορτα δια του ποινικού δικαίου, ως εργαλείο ποινικής καταστολής συμπηγνύεται ενόψει της εν θέματι τροποποιήσεως, με αποτέλεσμα, να συρρικνώνεται το άρθρο 14 του Συντάγματος
και να επιβάλλεται ιταμή λογοκρισία προς την ελευθερία του λόγου, εν πάσει περιπτώσει η όλη κατάσταση παραπέμπει εις την προφητική οργουλιανή πραγματικότητα, περί της θρησκείας του
αόρατου εχθρού και τη αστυνομεύσεως της σκέψεως:
Το μυθιστόρημα του 1984 του Τζώρτζ ̈Οργουελ, όπου περιγράφει ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, όπου η απόλυτη εξουσία ευρίσκεται εις τα χέρια του παντοδύναμου κυβερνώντος κόμματος, με επικεφαλής τον Μεγάλο αδελφό και με βασικά συνθήματα « ο πόλεμος είναι ειρήνη», «η ελευθερία είναι σκλαβιά», «η άγνοια είναι δύναμη».
ευθύνες τους άπαντα τα κοινοβουλευτικά κόμματα, ιδίως, εκ της περιόδου της μεταπολιτεύσεως και εντεύθεν.
Η διαστρέβλωση της πραγματικότητας, όπου δήθεν αριστεριστές, ή οι φερόμενοι ως αναρχικοί, με την πλήρη κρατική κάλυψη, οι οποίοι εμφανίζονται, όποτε δει, κατόπιν κρατικής εντολής δια να δημιουργήσουν εκ του μη όντος επεισόδια, δίχως κατ’ ουσίαν να διακυβεύεται τίποτε πολιτικά, απλώς δια να παρελκύσουν την κοινή γνώμη, συνιστά μία διαχρονική παρακρατική συνταγή, σύγχυσης της καθημαγμένης κοινής γνώμης.
Το παντοδύναμο Κράτος- παρακράτος, εμφυτεύει τους εγκάθετους της, τα έμμισθα φερέφωνα, τους ακροβολισμένους Δούρειους ίππους του συστήματος, εις πάσα μορφή συλλογικότητας, ούτως ώστε δια της προσφιλής πρακτικής του «εισοδισμού» να υπονομευτεί προβακατόρικα και εκ των ενόντων, οιαδήποτε υγιή μορφή αντίδρασης, εξ αυτού του λόγου, εμφανίσθηκαν αίφνης
ορισμένες «δυνάμεις ανάσχεσης», εις τα δήθεν ετερο-βαπτιζόμενα κινήματα περί άρνησης του εμβολιασμού, όπου επιστρατεύτηκε η Εισαγγελική αρχή της δια της αστυνομίας να εξαρθρώσει τις δήθεν αυτές « επικίνδυνες» συλλογικότητες.
Φρονώ, ότι εν προκειμένω, η» θεωρία του Παυλώφ», εφαρμόζεται άριστα, καθότι ο πολίτης, αδυνατεί να διαχωρίσει τα όρια του υγιώς αντιδρώντα με τους φαινομενικά επαναστάτες άνευ αιτίας και δη τους παρακρατικούς μηχανισμούς, με αποτέλεσμα, εθισμένος ( ο εκάστοτε πολίτης), εις την νοοτροπία του φανατισμού και του κακώς νοούμενου συνδικαλισμού, ενεργοποιεί αυτοματοποιημένα τα χρόνια εξαρτημένα αντανακλαστικά προς μία ανορθόλογη
κατάσταση, με συνέπεια να παγιδεύεται ακουσίως, πλην κατ’ εξακολούθηση και κατά συρροή, προς τους παρακρατικούς μηχανισμούς, ήτοι τους προβατόσχημους λυκοποιμένες.
Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι, οι εν λόγω «ημέτεροι» του συστήματος, απευθύνονται εις το θυμικό των πολίτων, προβάλλουν μεγαλεπήβολα σχέδια, αντιποιούνται το επάγγελμα ιδίως του Δικηγόρου, εμφανιζόμενοι ως αυτόκλητοι κήνσορες και σωτήρες των πάντων, δίχως όμως συγκρότηση σκέψεως, ειδικές γνώσεως και οξυμμένη κριτική αντίληψη και εν κατακλείδι απλώς ανερμάτιστα, διαχειρίζονται το συλλογικό θυμικό της μάζας εν είδει βαλβίδα κοινωνικής εκτόνωσης, δίχως όμως κατ’ ουσίαν να έχουν επιφέρει ουδένα πλήγμα εις την εξουσία.
Έτι περαιτέρω, εις επίρρωσιν των ως άνω ολοκληρωτικών καθεστώτων τα οποία, εφαρμόζουν γηθοσύνως κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση, τα κατ’ επίφαση δημοκρατικά πολιτεύματα, είναι η
νεοπαγής εγκαθίδρυση μίας προκρούστειας Ιεράς εξέτασης προς τους αντιφρονούντες και η εξουδετέρωσή τους, ως εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου.
Είναι πρόδηλο ότι, πλέον διώκεται απηνώς η ελεύθερη διάδοση απόψεων, όπου ενόψει της κυοφορηθησόμενης τροποποιήσεως του άρθρου 191 του Ποινικού Κώδικα, περί της διασποράς ψευδών ειδήσεων, η οποία ποινικοποιεί κατ’ ουσίαν το φρόνημα, και κολάζει προληπτικά όποιον εκφράζει γνώμη διάφορη από το σύστημα, καθότι τιμωρεί δήθεν την διάδοση ή διασπορά ψευδούς ειδήσεως, η οποία πιθανολογείται ότι θα προκαλέσει φόβο ή θα κλονίσει την
εμπιστοσύνη ενός αόριστου αριθμού ανθρώπων, το μέτρο δε και τον έλεγχο θα τον κρίνει κατά το δοκούν η Εισαγγελική αρχή.
Η κερκόπορτα δια του ποινικού δικαίου, ως εργαλείο ποινικής καταστολής συμπηγνύεται ενόψει της εν θέματι τροποποιήσεως, με αποτέλεσμα, να συρρικνώνεται το άρθρο 14 του Συντάγματος
και να επιβάλλεται ιταμή λογοκρισία προς την ελευθερία του λόγου, εν πάσει περιπτώσει η όλη κατάσταση παραπέμπει εις την προφητική οργουλιανή πραγματικότητα, περί της θρησκείας του
αόρατου εχθρού και τη αστυνομεύσεως της σκέψεως:
Το μυθιστόρημα του 1984 του Τζώρτζ ̈Οργουελ, όπου περιγράφει ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, όπου η απόλυτη εξουσία ευρίσκεται εις τα χέρια του παντοδύναμου κυβερνώντος κόμματος, με επικεφαλής τον Μεγάλο αδελφό και με βασικά συνθήματα « ο πόλεμος είναι ειρήνη», «η ελευθερία είναι σκλαβιά», «η άγνοια είναι δύναμη».
Το καθεστώς στηρίζεται στην πλήρη αντιστροφή της πραγματικότητας, την οποία οφείλουν να εμπεδώνουν καθημερινώς οι υπήκοοί του. Η αστυνομία της σκέψεως είναι μία από τις τέσσερις βασικές υπηρεσίες του Κράτους (οι άλλες τρεις είναι το υπουργείο ειρήνης, το υπουργείο αληθείας και το υπουργείο αγάπης). Ο ρόλος της αστυνομίας της σκέψεως παρακολουθεί επισταμένως το πώς σκέπτονται πολίτες, ώστε να μην έχουν άλλη άποψη από την άποψη του Κράτους.
Η πόλις εάλω!
Η πόλις εάλω!