Γράφει ο δικηγόρος παρ΄Αρείω Πάγω Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς
Η προτεραιότητα των ανήλικων τέκνων, ήτοι το καλώς νοούμενο ή υπό άλλη διατύπωση το υπέρτερο συμφέρον του τέκνου καθίσταται, ιδιαίτατα σπουδαίο, τούτο δε, εξειδικεύεται, κατά περίσταση εκ του νόμου, όμως, εις πάσα περίπτωση εν προκειμένω το μείζον είναι, πέραν του
νομικού σκέλους της υποθέσεως, αμφότεροι οι γονείς να αντιληφθούν το πραγματικό συμφέρον
του τέκνου, συνειδητοποιώντας εναργώς ότι το τέκνο τους το οποίο είναι ανήλικο τώρα, εν καιρώ θα ενηλικιωθεί και πρέπει να σκέπτεται αντικειμενικά και ανεπίληπτα.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων, δια τους γονείς (ανεξαρτήτως εάν είναι διαζευγμένοι η μη) το μέλλον των παιδιών τους, δέον όπως αποτελεί τον κράτιστο γνώμονα, και την κατευθυντήρια
γραμμή προς πάσα κίνησή τους, εν άλλοις λόγοις, οι αποφάσεις οι οποίες λαμβάνονται, υπό αυτούς, πρέπει να σταθμίζουν το συμφέρον του παιδιού με προβολή προς το μέλλον του,
λαμβάνοντας υπόψιν του τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του εκάστοτε παιδιού καθώς και τα γνωρίσματά του, εις πάσα περίπτωση.
Πιο συγκεκριμένα, οι γονείς οφείλουν εκ του Νόμου, αλλά ηθικά και εκ του Θεού, σεβόμενοι την αυτοτέλεια μία Ζωής, ότι τα παιδιά αποτελούν μοναδικές ψυχές, οι οποίες επιβάλλεται να διαπαιδαγωγούνται, κατά ουδέτερο και αντικειμενικά ορθό ηθικά τρόπο, ούτως ώστε να έχουν την δυνατότητα, μετά την ενηλικίωσή τους να επιλέξουν αυτόνομα τον τρόπο ζωή τους.
Ασφαλώς οι ισορροπίες καθίστανται εύθραυστες και κατά περίσταση δυσχερείς, πλην όμως ο διαρκής αγών, υπό την έννοια της αδιαλείπτου προσπάθειας, θα επιφέρει, πάντοτε εις το
ανθρωπίνως δυνατό μέτρο, το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα δια την ισόρροπη διάπλαση του χαρακτήρα του ανηλίκου τέκνου.
Ως εκ τούτου απαιτείται, πέραν από τον ακρογωνιαίο λίθο, όπου είναι η αγάπη, ο σεβασμός, η επιείκεια, η ανοχή, η διάκριση, ο διάλογος και η τρυφερότητα, απαιτείται ιδιαίτερη υπομονή,
επιβράβευση και κατά περίσταση αυστηρότητα, όλα όμως τα ως άνω με την κοινή συνισταμένη ότι, απευθυνόμαστε προς ένα ανήλικο τέκνο, το οποίο, εισέτι, «μπουσουλάει» τρόπον τινά, εις
την ζωή, και οφείλουμε εις πάσα έκφανση του βίου μας, να το στηρίξουμε προσηκόντως, δεν τον αντιμετωπίζουμε ως ίσο προς ίσο, διότι χρειάζεται την στήριξή μας ίνα θεμελιωθεί προσηκόντως
εις τα πρώτα βήματα του και αναπτύξει ξεχωριστή προσωπικότητα, εν πολλοίς, καλύτερη και από ημάς (εννοώ ως γονείς) προκειμένου να εξελιχθεί και να προοδεύσει δεόντως.
Κατά συνέπεια λοιπόν τα παιδιά καθίστανται ιδιαίτατα ευαίσθητες ψυχές, πλην όμως ιδίως εις την παιδική, προεφηβική και εφηβική τους ηλικία, υπολαμβάνουν, ως και είναι εύλογο, την ίδια
την ζωή, πολύ διαφορετικά από ότι ημείς, διότι ακριβώς, έχουν ανάγκη την κατά τον νόμο επιμέλεια και άσκηση της γονικής μέριμνας υπό ημάς, ένεκεν ακριβώς της υφισταμένης
καταστάσεως.
Εκ παραλλήλου δηλαδή, ενώ καλούνται να ζήσουν «συμβατικά» εις τον κόσμο των μεγάλων, να τους υπακούσουν, να τους μιμηθούν ούτως ώστε δημιουργήσουν τις κατάλληλες προτυπώσεις,
εν ταυτώ επαναστατούν, αμφισβητούν, δηλαδή διέρχονται κατά φύση από διάφορες διεργασίες, ενηλικίωσης, όπου στο ακανθώδες αυτό σημείο, απαιτείται ανυπερθέτως η ιδική μας, παντί
τρόπω, σιδηρά, αμέριστη και τεταμένη προσοχή, δηλαδή η μεθοδολογία προσεγγίσεως των παιδιών ως προς την μετάδοση της ανατροφής αλλά και την εν γένει διαπαιδαγώγηση, συνιστά
το μείζον στοιχείο δια την περαιτέρω πορεία του παιδιού αλλά και την συμπεριφορά του τόσο ως προς τους γονείς του αλλά και ως προς τους τρίτους.
Είναι γεγονός ότι η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του παιδιού, πλειστάκις αντικατοπτρίζει, την μη ορθή μέθοδο διαπαιδαγωγήσεως εκ μέρους του παιδιού, με αποτέλεσμα η εκδήλωση αυτής της
πρακτικής προς το παιδί με σκοπό ή τον σωφρονισμό του ή την ενδεχομένως νουθεσία του, να συνεπάγεται αυτόχρημα, μία βάναυση ή ακατάλληλη στρατηγική η οποία δύναται να το
τραυματίσει λίαν ανεπανόρθωτα και δυσχερώς αναστρέψιμα, με συνέπεια η συσσώρευση αυτών των προσλαμβανουσών εικόνων, να παγιωθούν και να πυροδοτηθούν όταν υπάρξει, προϊόντος του χρόνου, εισέτι και κατά την ενηλικίωσή του, το προσήκον έναυσμα.
Συνελόντι ειπείν η ορθή διαπαιδαγώγηση, συνιστά έναν ατελεύτητο αγώνα, ιδίως μέχρι την ενηλικίωση αλλά και ισόβιο, όμως ιδίως κατά την εύπλαστη ηλικία των παιδιών, κατά την διάρκεια των οποίων υποχρεούμεθα, να ασκούμε υπεύθυνα την γονική μέριμνα και επιμέλεια.