Το σοβαρό λάθος του elite διαιτητή Τάσου Σιδηρόπουλου, με τη μη αποβολή του παίκτη Μπρινιόλι στον αγώνα (30/10) ΑΕΚ-Άρης, μονοπώλησε το ενδιαφέρον την περασμένη βδομάδα.
Το εάν είναι ή όχι σωστή η απόφαση του Στεφάν Λανουά, που έβαλε στο «ψυγείο» μέχρι το τέλος του α' γύρου τον Τάσο Σιδηρόπουλο, δεν είναι της παρούσης.
Αυτό, που προκαλεί εύλογα ερωτήματα είναι το πως είναι δυνατόν η Δικαιοσύνη του ποδοσφαίρου, να επιτρέπει στον ίδιο άνθρωπο να ορίζει έναν διατητή, στον ίδιο άνθρωπο να τον παρατηρεί και τέλος στον ίδιο άνθρωπο να τον κρίνει και να τον τιμωρεί ή να τον απαλλάσσει.
Στην ελληνική Δικαιοσύνη, αλλά και στη Δικαιοσύνη άλλων χωρών, απαγορεύεται σε έναν δικαστή, να είναι ταυτόχρονα και ανακριτής και δικαστής, για λόγους μεροληψίας.
Εάν συμβεί τέτοια "καραμπόλα" ο δικαστής οφείλει να απέχει από τη δίκη και εάν δεν το κάνει ζητείται αυτομάτως η εξαίρεση του.
Επιπλέον, εάν ο δικαστής, που προυπήρξε και ανακριτής δεν αυτοεξαιρεθεί στο δικαστήριο και αυτό γίνει αντιληπτό αργότερα, ολόκληρη η διαδικασία της δίκης "τινάζεται στον αέρα", ενώ ο δικαστής τιμωρείται πειθαρχικά και ποινικά για αποσιώπηση λόγου εξαίρεσης, που εγείρει υπόνοιες μεροληψίας.
Εάν ο Διαιτητής είναι ο δικαστής του ποδοσφαίρου και ο Αρχιδιαιτητής η ηγεσία της διαιτησίας, γιατί στη Διαιτησία ισχύει το "ενός ανδρός αρχή" και γιά πόσο ακόμη?