Για τον ανηψιό μου Θοδωρή Μπενέα, που έφυγε αναπάντεχα, στα 18 του χρόνια!
- Μικρέ πού πας?
Σε ρώταγα πάντα, κάθε φορά που συναντιόμασταν έξω από το σπίτι του μπαμπά σου, όπου ερχόσουνα συνέχεια, γιά να τον δεις και να τον νιαστείς.
- Μικρέ πού πας?
Σε ρώταγα τα καλοκαίρια, στο σπίτι μας, στη Σαρωνίδα, όταν πέρναγες μπροστά μου, για να πάς γιά δουλειά στο μπαράκι της παραλίας.
- Μικρέ πού πας?
Σε ρωτάω και τώρα, που έφυγες και πάλι, αλλά χωρίς γυρισμό, αφήνοντας όλους εμάς τους μεγαλύτερους στον μικρόκοσμο από τον οποίο, εσύ, πάσχιζες να ξεφύγεις...
Οι ανησυχίες σου, οι ευαισθησίες σου και οι λιγοστές συζητήσεις μας ήταν πάντα, γιά τη Δικαιοσύνη και την αδικία, που τόσο σε βασάνιζε...
Αν και πάλι, με ρωτούσες, τώρα, Θοδωρή μου τι είναι αδικία? θα σου απαντούσα ότι, είναι ακριβώς αυτό: Ο χαμός ενός παιδιού στα 18 του χρόνια! Ο χαμός σου!!!
- Μικρέ πού πας?
Σε ρωτάω και τώρα και θάθελα να μπορούσες να απαντήσεις..
Αλλά δεν μπορείς!
Αντίο μικρέ!
