Από την Ελένη Ασημάκη
Ο θείος μου ο Παναγιώτης ήταν ένας άνθρωπος δίκαιος, γλετζές, τρυφερός, συμπονετικός. Ένας θείος γενναιόδωρος, με καλή καρδιά και πολύ χιούμορ, που μαγείρευε υπέροχα και ήξερε να μου πει όλες τις αξιοπερίεργες πληροφορίες του κόσμου. Κοινωνικός και με μια ιδιαίτερη ευαισθησία στην τρίτη ηλικία, αφού έπινε καφέ με τις ώρες με όλες τις γιαγιάδες και τους παππούδες της γειτονιάς και των Τσερίων. Έκλαιγε, γελούσε και συγχωρούσε με την ίδια ευκολία.
Η μητέρα του και γιαγιά μου ελεγε: "ο Παναγιώτης βαριέται γρήγορα". Έτσι και έγινε. Επέλεξε να ζει γρήγορα, αναζητώντας κάτι που ίσως ποτέ δεν θα κατανοήσουμε πλήρως. Αποδοχή; Αγάπη; Σύνδεση; Μακάρι να μας είχε επιτρέψει να τον βοηθήσουμε ουσιαστικά. Όμως εύχομαι έστω και για λίγα λεπτά να βρήκε αυτό που έψαχνε σε αυτή την ξέφρενη πορεία.
Τα τελευταία χρόνια κράτησα απόσταση, δεν ενέκρινα κάποιες επιλογές του και το ότι δεν φρόντιζε τον εαυτό του. Το δικό μας σωστό δεν το δεχόταν. Έμοιαζε μπλεγμένος σε δίχτυα, αλλαγμένος. Η παλιά του εικόνα όμως έμεινε ανεξίτηλη στο μυαλό μου. Σήμερα πενθώ για τον θείο που θυμάμαι ως παιδί και ως έφηβη και εύχομαι να ταξιδεύει κάπου με πολλή αγάπη, ελευθερία και χωρίς έννοιες. Ελπίζω η απώλεια του να μας διδάξει κάτι για την ψυχική υγεία, τα χρόνια νοσήματα, τα ταμπού, το κοινωνικό μας δίκτυο και την ανθρώπινη σύνδεση.
Κι όπως είπε ο Ντοστογιέφσκι: "Στη θλίψη, αναζητήστε την ευτυχία. Η ευτυχία δεν είναι σταθμός. Η ευτυχία δεν βρίσκεται στην ευτυχία, αλλά στο κυνήγι της."
