Μιά μοναδική ακτινογραφία της πανέμορφης, άγριας και αδούλωτης περιοχής
Γράφει η Ζωγραφιά Μουγιακάκου
Εκεί στο τέρμα της Ευρώπης,στο τέρμα της Ελλαδας σαν ξίφος μπήγεται βαθια στο νότιο πέλαγο η Μανη.
Τα βουνά της κοκκαλιασανε,ξεγυμνώθηκαν απ το χώμα,τα λίγα της θαμνα καμένα απ τον αγέρα και το κύμα.
Ξέστηθη στέκει κι αντικρίζει το πέλαγο σιωπηλη.Ποτε της δε μίλησε στους άλλους.
Ποτε.
Χιλιάδες χρόνια κρύβει τα πάθη και τους καημούς της απ όλους περήφανη.
Μια περηφάνια- ένστικτο στον τόπο ετούτο.
Μα τι είναι εκείνο που τη σημάδεψε τόσους αιώνες έτσι να γενεί...άπιαστη και μακρινή σαν αϊτός, δύσκολη και μακρόθυμη σα λιοντάρι?
Ειναι η Αλήθεια!
Η ξεγυμνωμένη χωρίς κανένα δουλοφτειαχτο ψιμμυθι.
Αλήθεια που την γνωρίζει καλά!
Γιατί ο τόπος όλος ειναι μια αλήθεια, με πάμφωτη καθε γωνιά , χωρίς θέση για ψεμματα.
Ο τόπος ετούτος είναι δικός της .Τον ξεχώρισε η Αλήθεια απ όλους τους άλλους του κόσμου για να ναι λεύτερος.
Η Αλήθεια του Ελληνικού πνεύματος του λιοκαμενου και λιτού όλο ουσία και αλάτι.
Δεν είναι ιδέα ούτε ιδανικό ο τόπος ετούτος. Σαράντα πέντε αντρειωμένες βουνοκορφές γυμνές είναι μονάχα, που ορμούν με τα στήθια καταμπροστα στον αγέρα και την τρικυμία. Σαρανταπεντε ράχες χωρίς κάμπους!
Μια ραχοκοκκαλιά μαρμάρινη ξεψαχνισμένη, άφθαρτο απολίθωμα του ήλιου και της αρμύρας.
Το λιοπύρι κολλημένο να βυζαίνει τις πέτρες. Τις πέτρες μας που πάνω τους γαντζώθηκε χιλιάδες χρόνια η ψυχή οχι μόνο της Ελλάδας ,μα της ίδιας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και λευτεριας.
[Απο δωθε αρχιζει πλευρουμα αλλου κοσμου
δυσκολοπατιεται,δυσκολονογιεται.
Θελει νταβο χερι και ποδαρι αλαφι
θελει γρηγο ματι και καρδια απ ατσαλι
θελει νου καθαριο σαν το φως της μερας]
Δοξαρι-λυγερό κορμί όπου σε τούτες δω τις αγεροπλαγιες .
πλανιέσαι.
Αλεφτερο για πάντα-μάτι καθαρό, που τούτους δω τους ατέλειωτους πελαγινους ορίζοντες βιγλίζεις.
Υπνιο και ξύπνιο-κύματα μ αίμα ζεματιστό μες τα μολλυγγια.
Όνειρο κι αλήθεια -ένα.
Χαρά και λύπη-φούντωμα , πλημμύρα.
Κι ο έρωτας!
Ο έρωτας! Κανένας δεν μιλά γι δαύτον μα όλοι τον νιώθουν.
Όλοι τον καταλαβαινουν σαν κάτι που όταν έρχεται ολα λιώνουν στο διάβα του,οι πέτρες παραμερίζουν, ισιώνουν οι πλαγιές, κόκκινα αγριολουλουδα γιομίζουν τους τοίχους με τ αγκουναρια τους.
Σε καθε άπλωμα του ποδιού του όλα θολώνουν, λιώνουν,γίνονται ρευστά,γίνονται κόκκινα,κατακόκκινα όλα.....Σαν αιμα!....
Ο Έρωτας εδώ είναι αίμα......Αίμα καυτό όπου ζητά να ξεχυθεί και δε διστάζει.
Αιμα που δεν σκιάζεται απο το θάνατο. Αίμα ζωης!.....
Ο θάνατος έχει αιτία του τη ζωή. Περίσσια ζωη.Και μέσα απο το αίμα του θανάτου ψιθυρίζει η ζωή.
Ψιθυρίζει η ζωή και δεν πεθαίνει.........(κ.κ.)
Σ αυτόν τον τόπο εχω την τιμή ν ανήκω.......
