Ο κ. Κώστας ήταν αστυνομικός στην Ευελπίδων.
Χρόνια ολόκληρα υπηρετούσε στα Μέτρα Τάξης των δικαστηρίων, χωρίς να λείπει ούτε μιά μέρα από την υπηρεσία του. Ευγενικός, εργατικός και πρόθυμος, μα πάνω απ΄όλα ανθρώπινος!
Ενας αδύνατος, σχεδόν κοκκαλιάρης άνθρωπος, που η στολή -ιδιαίτερα τα καλοκαίρια - τόνιζε ακόμη περισσότερο το λιπόσαρκο σώμα του.
Ομως, περισσότερο από την κοκκαλιάρικη σιλουέτα του, αυτό που πρόσεχε κάποιος στον κ. Κώστα, ήταν τα μάτια του. Ηταν ξέθωρα, πάντα πρησμένα και με μαύρους κύκλους από κάτω.
Τόφερε η κουβέντα και έτσι είπε το γιατί: Mετά από τη βάρδια στα δικαστήρια δούλευε επιπλέον, από νωρίς το απόγευμα, μέχρι ξημερώματα. Οχι φυσικά ως αστυνομικός. Δούλευε ως ταξιτζής!
Πως να μην είναι πρησμένα τα μάτια του, αφού δεν έκλειναν ποτέ?
Ενα μεγάλο άγχος κι ένα ακόμη μεγαλύτερο όνειρο είχε ο κ. Κώστας.
Φοβόταν, να μην μαθευτεί στην Υπηρεσία του ότι, εκτός από αστυνομικός, δούλευε παράλληλα ως οδηγός ταξί. Γιατί ο νόμος παίρνει κεφάλια κι απαγορεύει σε αστυνομικούς να εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα, με ποινή οριστικής αργίας.
Κι αν έχανε τη δουλειά του? Τρία παιδιά είχε να μεγαλώσει, να τα σπουδάσει, να τα παντρέψει...
Το μεγάλο του όνειρο, "ο καημός του", όπως έλεγε, ήταν να φτιάξει ένα μικρό εξοχικό σπίτι στο χωριό του, για να αράξει μετά τη σύνταξη.
Ο κ. Κώστας συνταξιοδοτήθηκε σε ηλικία 57 ετών.
Εφυγε από τα δικαστήρια, με τη χαρά να ξεχειλίζει από τα μάτια του.
Είκοσι μέρες μετά τη σύνταξη του, σε ηλικία 57 ετών πέθανε, χωρίς να προλάβει να "ζήσει"...
Ο 31χρονος αστυνομικός Γιώργος Λυγγερίδης είχε μιά πολύ διαφορετική ζωή από το συνάδελφο του κ. Κώστα.
Εργατικός, καλόκαρδος, ενθουσιώδης, ο Γιώργος ήταν ένας νέος άνθρωπος με όνειρα κι ελπίδες...
Αφοσιωμένος στη δουλειά του, την οποία υπηρετούσε αποκλειστικά!
Από χαρακτήρα, ακόμη κι όταν ήξερε ότι, μπορεί να κινδυνεύσει - άλλωστε είχε τραυματιστεί κι άλλες φορές σε επεισόδια - θεωρούσε καθήκον και όχι ηρωισμό, να προστατεύει τους ανθρώπους και να μην υπολογίζει τον κίνδυνο.
Όπως έκανε το βράδυ της 8ης Δεκεμβρίου έξω από το κλειστό γήπεδο Μελίνα Μερκούρη. Η στιγμή της δολοφονικής επίθεσης, τον βρήκε στο καθήκον.
Κάποιος προσπάθησε να αφαιρέσει τη φλεγόμενη φωτοβολίδα από το πόδι του, αλλά κάηκαν τα γάντια που φορούσε. Άλλοι προσπάθησαν να σβήσουν την φωτοβολίδα με πυροσβεστήρες αλλά δεν έσβηνε. Ο Γιώργος πονούσε, αλλά είχε ακόμα τις αισθήσεις του. Αντεξε και όλοι νόμιζαν πως θα τα καταφέρει...
Είκοσι μέρες μετά τη μαρτυρική νοσηλεία του στο Νοσοκομείο, σε ηλικία 31 ετών, πέθανε χωρίς να προλάβει να "ζήσει"...
Τι συνδέει αυτούς τους δύο αστυνομικούς, που πέθαναν, χωρίς να γνωρίζουν ο ένας την ύπαρξη του άλλου?
Oτι, και οι δύο πορεύτηκαν μόνοι τους, χωρίς δεκανίκια και προνόμια, όπως άλλοι συνάδελφοι τους αστυνομικοί, ορισμένοι εκ των οποίων εκμεταλεύονται ακόμη και το ιδεώδες του αθλητισμού, για να "λουφάρουν", ή για να ανελιχθούν.
Αλήθεια, πόσο διαφορετικά μπορεί να είχε εξελιχτεί η ζωή του κ. Κώστα, εάν μπορούσε να δουλεύει ελεύθερα και στον ιδιωτικό τομέα, για να τσοντάρει το μισθό του - όπως επιτρέπεται επιλεκτικά σε άλλους συναδέλφους του?
Και πόσο διαφορετικά θα είχε κυλήσει η ζωή του Γιώργου Λιγγερίδη, εάν - όπως άλλοι συνάδελφοι του, είχε επιλέξει να απασχολείται παράλληλα στο ποδόσφαιρο ως διαιτητής, ώστε να πληρώνεται και από τον έλληνα φορολογούμενο και από τον ιδιωτικό τομέα?
Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός παραδέχτηκε στη ΔΕΘ το 2023 ότι, 2.500 αστυνομικοί πρέπει να αποδεσμευτούν από τη φρούρηση επισήμων και από άλλες παραδραστηριότητες και να επιστρέψουν στις οργανικές τους θέσεις.
Πόσο μάλλον ορισμένοι, οι οποίοι - παρά το νόμο που απαγορεύει σε αστυνομικούς να εργάζονται παράλληλα στον ιδιωτικό τομέα - καταφέρνουν να εξασφαλίζουν ειδικές άδειες, για να εργάζονται και ως αστυνομικοί και ως ιδιώτες...
Είναι ζήτημα Δικαιοσύνης!
Και αν μη τι άλλο εις μνήμην ρε γμτ...
