Με τη δημοσιογράφο και συνάδελφο μου Αύρα Γρηγορίου, που αυτοπυρπολήθηκε έξω από την Αίγλη του Ζαπείου και τελικά υπέκυψε στα τραύματα της, ούτε τα πρωινάδικα ασχολήθηκαν, ούτε κεντρικό θέμα στα δελτία ειδήσεων έγινε.
Δεν την γνώριζα προσωπικά.
Μεταφέρω όσα διάβασα, γι΄αυτήν στο διαδίκτυο, όπως ότι, μεταξύ άλλων είχε δουλέψει στην "Ελευθεροτυπία" και στην ΕΡΤ.
"Ο συνάδελφός της (στην Ελευθεροτυπία) Γιάννης Παντελάκης έγραψε στα social media:«Λίγο μετά τις 10 το πρωί της περασμένης Τετάρτης, έξω από την Αίγλη του Ζάππειου ακούστηκε μια μικρή φασαρία, περαστικοί αντίκρυσαν μια ψηλή γυναίκα να καίγεται, είχε αυτοπυρποληθεί. Έτρεξαν αστυνομικοί της προεδρικής φρουράς που βρίσκονταν στο σημείο με ένα πυροσβεστήρα στα χέρια, έριξαν στο φλεγόμενο σώμα, η φωτιά έσβησε, η γυναίκα διακομίστηκε σε νοσοκομείο με σοβαρά εγκαύματα, μερικές ώρες αργότερα υπέκυψε στα σοβαρά τραύματα της. Μάρτυρες που βρέθηκαν τυχαία στο σημείο την είχαν ακούσει πριν προσπαθήσει να βάλει τέλος στη ζωή της να λέει ῾῾δεν είχα ούτε να φάω’’.
Πολλά χρόνια πριν σε ένα μεγάλο δημοσιογραφικό συγκρότημα, τα βράδια που η φασαρία ήταν μεγάλη από τις φωνές και την ένταση της δουλειάς για να προλάβουν τις τελευταίες
ειδήσεις πριν τυπωθούν τα φύλλα, ένα γλυκό κορίτσι με ξανθά μαλλιά, ευθυτενές παράστημα και με μεγάλα γυαλιά που φώτιζαν περισσότερο το όμορφο πρόσωπο της έμπαινε στα γραφεία και έμοιαζε σαν μια όαση εκείνες τις στιγμές. Χαμογελαστό, έλεγε λίγες λέξεις συνήθως αλλά ήταν αρκετές για να μοιράσει δευτερόλεπτα γαλήνης. Όλοι του έδειχναν σεβασμό, για τη δουλειά του, για αυτό που ήταν. Είχε μια ξεχωριστή αύρα, η Αύρα. Έτσι την έλεγαν, ποιος ξέρει γιατί, δεν την ρώτησα ποτέ.
Πριν λιγότερα χρόνια, συνάντησα εκείνο το γλυκό κορίτσι, γυναίκα πια, τυχαία στο κέντρο της πόλης. Είχα να την δω χρόνια, απο τότε που το μεγάλο δημοσιογραφικό συγκρότημα έκλεισε με έναν εντελώς άδοξο τρόπο αφήνοντας μεγάλες πολύ βαθιές πληγές σε εκατοντάδες ανθρώπους. Σε κάποιους περισσότερες. Δεν είχε χάσει ούτε την παροιμιώδη ηρεμία της, ούτε το γλυκό χαμόγελό της που το συμπλήρωναν μερικές ωραίες ρυτίδες, οι γυναίκες όταν αποκτούν ρυτίδες μου μοιάζουν πιο γλυκιές. Είπαμε μερικές λέξεις για τις ζωές μας, για τα παλιά και χαθήκαμε πάλι. Μετά, όταν οι κουβέντες με φίλους έφερναν το όνομά της, στο μυαλό έρχονταν οι εικόνες από το γλυκό ήρεμο πρόσωπο της Αύρας που δουλεύαμε μαζί.
Την επομένη του περιστατικού της αυτοπυρπόλησης στο Ζάππειο, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας επισκέφτηκε τους ανθρώπους της προεδρικής φρουράς για να τους συγχαρεί γιατί εκείνο το πρωί της Τετάρτης προσπάθησαν και έσωσαν την γυναίκα που αυτοπυρπολήθηκε. Ούτε ο ίδιος, ούτε όσοι βρέθηκαν στο περιστατικό δεν έμαθαν ποτέ το όνομα της, ήταν απλά μια γυναίκα 67 ετών που προσπάθησε να βάλει τέλος στη ζωή της φωνάζοντας πριν πως ‘’δεν είχε ούτε να φάει». Ακόμα και αν το γνώριζαν όμως αυτό το όνομα δεν θα τους έλεγε τίποτα, δεν ήταν από αυτά των προβεβλημένων δημοσιογράφων, αυτών που κάνουν μεγάλη φασαρία, απο αυτούς που σέβονται οι πολιτικοί και θέλουν να έχουν καλές σχέσεις μαζί τους. Ήταν απλά μια καλή δημοσιογράφος που την έλεγαν Αύρα…».
Από το Twitter
"Δεν "έφυγε" η Αύρα Γρηγορίου, αγαπητοί
. Αυτοπυρπολήθηκε σε δημόσιο χώρο γιατί ένιωσε ανεπιθύμητη, περιττή, αόρατη. Δεν την πήρε ο θάνατος. Την έσπρωξε η εγκατάλειψη. Η απώλεια της δεν είναι φυσική, είναι κοινωνικά παραγόμενη και το αίμα είναι στους αρμούς της σιωπής σας.Η Αύρα Γρηγορίου ήταν δημοσιογράφος με αξιοπρεπή σταδιοδρομία σε μέσα όπως η ΕΡΤ, η Ελευθεροτυπία, το Έθνος. Aυτοπυρπολήθηκε στο Ζάππειο φωνάζοντας ότι δεν είχε ούτε να φάει. Λίγες ώρες μετά, πέθανε στο νοσοκομείο. Δεν πρόκειται για ατομική τραγωδία αλλά για συλλογική ενοχή.
Εργάστηκε, σπούδασε, προσέφερε. Δεν βρέθηκε στο περιθώριο από επιλογή. Βρέθηκε εκεί επειδή ένα ολόκληρο σύστημα απέτυχε να την προστατεύσει. Όχι ένα σύστημα πρόνοιας. Ένα σύστημα πολιτικό, θεσμικό, πολιτισμικό. Και κυρίως, ένα κοινωνικό σύστημα συνενοχής και σιωπής.
Δεν πέθανε σε κάποια επαρχιακή ερημιά. Πέθανε μπροστά στην Αίγλη Ζαππείου. Δίπλα από τη Βουλή. Στην καρδιά της εξουσίας. Όχι για να πεθάνει ανώνυμα, αλλά για να μαρτυρήσει ότι η βία δεν είναι πια κρυφή. Είναι θεσμικά αποδεκτή, οργανωμένη, καθημερινή.
Και οι άνθρωποι καίγονται.
Η ΕΣΗΕΑ περιορίστηκε σε συλλυπητήρια. Οι δημοσιογράφοι σιωπούν. Οι πολιτικοί αποφεύγουν κάθε αναφορά. Κανένα δελτίο δεν θα αφιερώσει χρόνο για να εμβαθύνει στα αίτια. Κανείς δεν αναρωτιέται πώς μια επαγγελματίας έφτασε στο σημείο να μετατρέψει το σώμα της σε καταγγελία.
Στην Ελλάδα του 2025, μπορείς να έχεις εργαστεί 30 χρόνια και να πεθάνεις με εγκαύματα γιατί δεν έχεις ούτε να φας. Μπορείς να φωνάζεις σε δημόσιο χώρο και να σε καταγράφουν χωρίς να συγκλονίζεται τίποτα. Γιατί η φτώχεια έχει γίνει συνηθισμένη και η απόγνωση αόρατη.
Δεν έχουμε πια να κάνουμε με κοινωνική κρίση. Έχουμε να κάνουμε με αποδοχή. Όχι ακούσια. Συνειδητή, παθητική, χλιαρή αποδοχή της εξαθλίωσης ως αναπόφευκτης.
Η Αύρα έβαλε φωτιά στο σώμα της για να καεί αυτή η συνήθεια και είμαστε τόσο αποκτηνωμένοι που δεν νιώθουμε ούτε την κάψα.
Όσο οι θεσμοί σιωπούν, όσο η κοινωνία καμπουριάζει μπροστά στη βαρβαρότητα, όσο οι φωνές διαμαρτυρίας βαφτίζονται γραφικές, τόσο πλησιάζουμε τη συνθήκη όπου ο θάνατος από φτώχεια δεν θα είναι είδηση. Θα είναι τιμή. Το λιγότερο επώδυνο μέσο μιας αποχώρησης.
Πώς ανεχόμαστε μια χώρα στην οποία το να καείς επειδή πεινάς δεν αποτελεί σκάνδαλο πρώτης γραμμής; Πώς διατηρούμε την ψευδαίσθηση κανονικότητας όταν άνθρωποι με ονοματεπώνυμο, ιστορία και αξιοπρέπεια εξαφανίζονται και αντιμετωπίζονται σαν στατιστικά λάθη;
Πόσοι ακόμα πρέπει να χαθούν για να παραδεχτούμε ότι το πρόβλημα δεν είναι οι εξαιρέσεις αλλά το σύστημα που τις παράγει; Πόσες κραυγές πρέπει να ακουστούν πριν ακούσουμε πραγματικά; Μέχρι πότε θα αποδεχόμαστε τη φτώχεια ως φυσικό θάνατο;".
Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ ανακοινώνει με θλίψη την απώλεια της συναδέλφου Βασιλικής Αύρας Γρηγορίου, η οποία έφυγε σήμερα από τη ζωή, σε ηλικία 68 ετών.
Η Αύρα Γρηγορίου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1957. Αποφοίτησε από το τμήμα Πολιτικών Επιστημών και Δημοσίου Δικαίου της Νομικής Σχολής Αθηνών το 1985.
Παράλληλα, είχε ήδη ξεκινήσει την ενασχόλησή της με τη δημοσιογραφία, ως μαθητευόμενη στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο». Εργάστηκε στο περιοδικό «Γυναίκα» από το 1976 έως το 1980 και στην τηλεοπτική εκπομπή του αείμνηστου Φρέντυ Γερμανού «Σάββατο βράδυ-Κυριακή πρωί» από το 1978.
Το 1981, προσλήφθηκε στην εφημερίδα «Έθνος» όπου εργάστηκε στο ελεύθερο και στο ρεπορτάζ του Υπουργείου Υγείας. Στη συνέχεια, απασχολήθηκε στις εφημερίδες «Γνώμη», «Ειδήσεις», «Ελεύθερος Τύπος», «Ελευθεροτυπία» στο καθημερινό και κυριακάτικο φύλλο της, όπου ανέλαβε τη στήλη «Ανάσες».
Επίσης, εργάστηκε για πολλά χρόνια στην ΕΡΤ, ξεκινώντας από το Τμήμα Ειδήσεων του Πρώτου Προγράμματος της ΕΡΑ.
Η Αύρα Γρηγορίου κόσμησε το δημοσιογραφικό επάγγελμα με το ήθος και την επαγγελματική της αρτιότητα και αποτέλεσε παράδειγμα προς μίμηση για τους συναδέλφους της, οι οποίοι την περιέβαλαν με εκτίμηση και σεβασμό.
Στην πορεία της ζωής της επέλεξε να διαβεί δύσβατα μονοπάτια με γνώμονα τις αρχές και τα πιστεύω της, τα οποία συχνά προπορεύονταν της εποχής της. Έφυγε ξαφνικά από κοντά μας, αφήνοντας δυσαναπλήρωτο κενό.
Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ συλλυπείται βαθύτατα τον γιο της Ορέστη, την οικογένεια και τους οικείους της και αποχαιρετά την εκλεκτή συνάδελφο.
Τα στοιχεία της κηδείας της Αύρας Γρηγορίου θα γνωστοποιηθούν με νεότερη ανακοίνωση.
