Απορημένη ρώτησα τον κυρ Νίκο, που την ξεστόμισε, τι εννοούσε, γιατί μέχρι τότε στο μυαλό μου το αμυγδαλόξυλο ήταν ταυτισμένο με την ανθισμένη αγυγδαλιά και τα υπέροχα αμύγδαλα, για τα οποία φημίζεται η περιοχή.
Μου εξήγησε αυτός ο βετεράνος της αγροτιάς και της σκληρής ζωής του Κάμπου ότι, τα κλαδιά της αμυγδαλιάς, όταν ξεραθούν, είναι τα πιό σκληρά από όλα τα άλλα δένδρα, δεν σπάνε με τίποτα, ενώ έχουν αιχμηρές άκρες, που τις αποκαλούν “τσαπρούνια”.
Μου είπε ακόμη ότι, “εάν σε χτυπήσουν με αμυγδαλιόξυλο, στα πόδια, θα το θυμάσαι μιά ζωή…”.
Παρακολουθώντας, με πόνο ψυχής, το δράμα της χώρας μας, που γιά μία ακόμη φορά βρίσκεται παραδομένη στις φλόγες, με νεκρούς, εγκλωβισμένα ζωάκια, δάση και σπίτια παρανάλωμα συμφερόντων και ανεμογενητριών, βλεποντας πολίτες που βρίσκονται μόνοι και εγκαταλειμένοι από το Επιτελικό Κράτος του Μητσοτάκη, στο βολικό αφηγηματάκι του περί "ατομικής ευθύνης" και ακούγοντας παράλληλα ότι, ο Πρωθυπουργός διακόπτει τις διακοπές του στα Χανιά και επιστρέφει εκτάκτως στην Αθήνα, λόγω των δραματικών εξελίξεων με τη φωτιά, μου ήρθε στο μυαλό η φράση του Κυρ Νίκου “ε, ρε, αμυγδαλιόξυλο που τσ΄χρειάζεται”!
Ο κυρ Νίκος δεν είναι πιά στη ζωή.
Ξέρω όμως ότι, εάν ζούσε, σίγουρα θα είχε πάρει “αμυγδαλιόξυλο”. Και θα τους είχε κυνηγήσει…
Κάποιο θα μείνει άκαφτο. Ελπίζω!
