Γράφει ο Γιάννης Γκιόκας, βουλευτής Ανατολικής Αττικής του ΚΚΕ, Υπεύθυνος Γραφείου Τύπου
Τα τελευταία 24ωρα οι κάτοικοι διαφόρων περιοχών της χώρας, ιδιαίτερα στην Αττική, βιώνουν έναν πραγματικό Γολγοθά. Οδηγοί εγκλωβισμένοι σε πανάκριβους αυτοκινητόδρομους επί ώρες. Νοικοκυριά χωρίς ρεύμα και θέρμανση. Συγκοινωνίες διαλυμένες. Εργαζόμενοι απροστάτευτοι από τον καιρό, αλλά κι από την εργοδοτική αυθαιρεσία. Μονάδες Υγείας που παραλύουν κι υπολειτουργούν εν μέσω έξαρσης της πανδημίας. Όλα αυτά στην Ελλάδα του 2022, της 4ης βιομηχανικής επανάστασης και της ψηφιοποίησης που η κυβέρνηση δεν χάνει ευκαιρία να τη διαφημίζει.
Κι όλα αυτά εξαιτίας μιας χιονόπτωσης απόλυτα αναμενόμενης και προβλέψιμης, όσο κι αν οι εκάστοτε κυβερνήσεις, πίσω από τους διάφορους επιθετικούς προσδιορισμούς που έχουν επινοήσει για τα καιρικά φαινόμενα (ακραία, πρωτόγνωρα κλπ), φροντίζουν να συγκαλύπτουν τις δικές τους τεράστιες ευθύνες.
Γεννιέται συνεπώς ένα αμείλικτο ερώτημα: Όσα ζούμε τα τελευταία χρόνια, με τις βροχές, τις πυρκαγιές, τις χιονοπτώσεις, τους σεισμούς και καταποντισμούς, είναι αποτέλεσμα «ανικανότητας», «αδιαφορίας», «ολιγωρίας», «έλλειψης συντονισμού των αρμοδίων» κι άλλων παρόμοιων που ακούγονται μετά από κάθε τέτοια καταστροφή;
Όσο κι αν υπάρχουν και τέτοιες πλευρές, η αιτία είναι πολύ βαθύτερη κι ακουμπά την ίδια τη φύση, το χαρακτήρα και τη λειτουργία του σημερινού κράτους.
Είναι το ίδιο κράτος που έχει παραδώσει κρίσιμα έργα και υποδομές - από τις συγκοινωνίες και τους αυτοκινητόδρομους μέχρι τα ενεργειακά δίκτυα – στα επιχειρηματικά συμφέροντα που τα λυμαίνονται σε βάρος της λαϊκής τσέπης και συνολικά των λαϊκών αναγκών. Το παράδειγμα της Αττικής Οδού, της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, των εργολάβων του ΔΕΔΔΗΕ, είναι τα πιο πρόσφατα, δεν είναι όμως τα μόνα.
Είναι το ίδιο κράτος που αντιμετωπίζει ως «απαγορευτικό κόστος» κι ως «μη ελκυστικά» (για ποιον αλήθεια;) τα έργα αντιπλημμυρικής, αντιπυρικής, αντισεισμικής θωράκισης, γιατί αφαιρούν πολύτιμους πόρους και «ζεστό χρήμα» από τις κερδοφόρες επενδύσεις του μεγάλου κεφαλαίου.
Είναι το ίδιο κράτος που καθυστερεί για ώρες και για μέρες να κινητοποιήσει τους μηχανισμούς του για να σώσει ανθρώπινες ζωές, αλλά κινητοποιεί με μεγάλη ευκολία μηχανισμούς και μέσα για να καταστείλει τους λαϊκούς αγώνες. Ενώ ταυτόχρονα διεκπεραιώνει, με fast track διαδικασίες, σχεδιασμούς που εξυπηρετούν μεγάλα επενδυτικά σχέδια, θυσιάζοντας την προστασία του περιβάλλοντος, της εργασίας, συνολικά της ποιότητας ζωής, κάτι το οποίο αποτυπώνεται σε όλους τους «αναπτυξιακούς νόμους».
Είναι το ίδιο κράτος που «τεμαχίζει» τις αρμοδιότητες του στις περιφερειακές και δημοτικές διοικήσεις - γιατί καλύτερα υλοποιείται έτσι ο στόχος της εμπορευματοποίησης υπηρεσιών – και όταν γίνει η «στραβή», ανακαλύπτει την έλλειψη συντονισμού μεταξύ των «αρμοδίων».
Είναι τα ίδιο το κράτος που φιγουράρει στην πρώτη θέση των χωρών του ΝΑΤΟ (ως ποσοστό του ΑΕΠ) σε στρατιωτικές δαπάνες για τις ανάγκες της «συμμαχίας» και για τη γεωστρατηγική αναβάθμιση της ελληνικής άρχουσας τάξης και ταυτόχρονα εν μέσω πανδημίας δεν έχει χρήματα για να φτιάξει ΜΕΘ και να προσλάβει υγειονομικό προσωπικό.
Δεκάδες είναι τα παραδείγματα που επιβεβαιώνουν ότι τελικά αυτό που «καταρρέει» κάθε φορά δεν είναι γενικά το κράτος, αλλά το αστικό κράτος, το κράτος των «λίγων», ταχύτατο και ικανότατο, όταν πρόκειται για τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρήσεων, όμως γυμνό από υποδομές, μέσα και προσωπικό, ανίκανο και χωρίς σχέδιο, όταν πρέπει να προστατέψει το λαό. Και η μόνη τελικά ''προστασία'' του κράτους περιορίζεται στο κυβερνητικό δόγμα της ''ατομικής ευθύνης'', που τη μια λέει ''φύγετε για να σωθείτε'' και την άλλη ''μείνετε στα σπίτια για να σωθείτε''.
Γι αυτό και όλες οι κυβερνήσεις, με τελευταίο κρούσμα την κυβέρνηση της ΝΔ, αποδείχτηκαν «ανίκανες» να προστατεύσουν το λαό. Όχι γιατί είχαν να αντιμετωπίσουν «αφύσικες» φυσικές καταστροφές, αλλά γιατί αυτές είναι οι επιλογές και οι προτεραιότητες τους, γιατί σε τελική ανάλυση υπηρετούν ένα κράτος που από το DNA του είναι εχθρικό στις λαϊκές ανάγκες.
Άλλωστε, όλα τα παραπάνω παραδείγματα που αναφέραμε – από την παράδοση κρίσιμων τομέων στα επιχειρηματικά συμφέροντα , μέχρι τις υπέρογκες ΝΑΤΟϊκές δαπάνες – έχουν τη σφραγίδα όλων των αστικών κομμάτων. Γι αυτό και η αντιπαράθεση μεταξύ τους εξαντλείται σε ζητήματα διαχειριστικής επάρκειας και όχι ουσίας. Αν δει, για παράδειγμα, κάποιος τις ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΙΝΑΛ και των άλλων κομμάτων για τις τεράστιες ευθύνες της ΝΔ και τις συγκρίνει με τις αντίστοιχες της ΝΔ, όταν η ίδια ήταν στην αντιπολίτευση, θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι γράφτηκαν από το ίδιο χέρι!
Τώρα, λοιπόν, μαζί με τον αγώνα για την αποκατάσταση των προβλημάτων, μαζί με τον αγώνα για τη διεκδίκηση των -τόσο αναγκαίων- υποδομών για την προστασία του λαού, είναι η ώρα και των συμπερασμάτων. Και το συμπέρασμα που βγαίνει αβίαστα, τόσο από την τραγωδία της πανδημίας όσο και την εμπειρία των «φυσικών καταστροφών», είναι ένα: Επιχειρηματική δράση και λαϊκές ανάγκες είναι σε απέναντι όχθες. Αστικό κράτος, αστικές κυβερνήσεις και προστασία του λαού δε συναντιούνται πουθενά.
Το σύνθημα του ΚΚΕ «μόνο ο λαός μπορεί να σώσει το λαό», δεν είναι απλά ένα σύνθημα που γεννήθηκε μέσα στη μάχη και την αλληλεγγύη, στην οποία δίνουν όλες τους τις δυνάμεις τα μέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ. Είναι ένα σύνθημα που φωτίζει την προοπτική για να ζήσουμε με βάση τις τεράστιες δυνατότητες της επιστήμης και της τεχνολογίας στη σημερινή εποχή. «Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει το λαό», οικοδομώντας το δικό του κράτος, τη δική του εξουσία, για τις δικές του ανάγκες, κόντρα στη σημερινή βαρβαρότητα που αναβλύζει από παντού.
ΠΗΓΗ: iEidiseis
