Γράφει ο δικηγόρος Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς
Ο μανικός έρωτας με την γλώσσα και η ατελής Προδοσία
«Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική
το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου...
Εκεί σπάροι και πέρκες
ανεμόδαρτα ρήματα
ρεύματα πράσινα μες στα γαλάζια
όσα είδα στα σπλάχνα μου ν' ανάβουνε
σφουγγάρια, μέδουσες
με τα πρώτα λόγια των Σειρήνων
όστρακα ρόδινα με τα πρώτα μαύρα ρίγη...
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα μαύρα ρίγη...
Εκεί ρόδια, κυδώνια
θεοί μελαχρινοί, θείοι κ' εξάδελφοι»
Οδυσσεύς Ελύτης
Η πεμπτουσία της εθνικής ταυτότητας και της αφετηριακής προϋποθέσεως επιβιώσεως ενός λαού, καθίσταται ανυπερθέτως, η γλώσσα του, η οποία συνιστά εκ των ων ουκ άνευ τον διαχρονικό τούτο ομφάλιο λώρο διασύνδεσης της ιστορίας και του πολιτισμού με το σήμερον.
Εντός της αργόσυρτης ελληνικής ιστορίας μας η γλώσσα σφυρηλατεί την δομή της εθνικής μας συνείδησης και μας χαράσσει ανεξίτηλα μνήμες του παρελθόντος, δια των οποίων αναδράμουμε και ημείς εις το παρελθόν, αποκτώντας ενσυνειδήτως ιστορική αυτεπίγνωση.
Μανθάνουμε εκόντες- άκοντες την καταγωγική μας προέλευση και κοινωνούμε, τις ρίζες μας, την παράδοσή μας, εν άλλοις λόγοις, ανακαλύπτουμε την πολιτισμική μας ταυτότητα και την αναπόδραστη ιστορική μας πορεία αλλά και οργανικά, αιτιωδώς και νομοτελειακά την αποστολή μας εις τον ρου της ιστορίας.
Είναι πρόδηλο ότι, η γλώσσα μας έχει παραμείνει αναλλοίωτος, παρά τα όποια γλωσσικά δήθεν ζητήματα, καιροσκοπικά και δολίως, έχουν κατά καιρούς αναφυηθεί, από τα ψευδεπίγραφα ανθελληνικά υποζύγια, τα οποία, συντεταγμένα, υπό τον μανδύα του εκσυγχρονισμού, δρουν, διαχρονικά ως δολιοφθορείς, ήτοι δούρειοι ίπποι, κατά της πεμπτουσίας του Ελληνικού Πολιτισμού αναπαράγοντας στείρα αναληθώς την όλως φληναφηματική και άκρως ευήθη επιχειρηματολογία ταυτίσεως την γλώσσα με την ταξική διαστρωμάτωση της Ελλαδικής κοινωνίας, επί τω τέλει να τρώσουν το κύρος και να κατασυκοφαντήσουν, την εξ ουρανού
τεκούσα Αρχαία Ελληνική γλώσσα.
Πέραν του γεγονότος ότι η γλώσσα συνιστά τον ακρογωνιαίο λίθο της εθνικής μας συνείδησης και παράδοσης, συν τοις άλλοις συνιστά το εφαλτήριο ενός μανικού έρωτος με το παρελθόν,
αποτελεί τον δίαυλο εκφοράς του λόγου, των σκέψεων ημών αλλά και των αποτυπωμάτων του οντολογικού μας γίγνεσθαι.
Πλην όμως , ανετράπη και ακρωτηριάσθηκε βιαίως, η διαλεκτική αυτή αιτιώδη συνάφεια μεταξύ έρωτος και γλώσσης αλλά και των γνησίων τέκνων αυτής, ήτοι της διαρκούς ανοικτής θύρας,
της συγχωρητικής αγκαλιάς της Ποιήσεως, το θεσμικό λοιπόν πραξικόπημα, το οποίο επηκολούθησε, εν έτει 1976 ολοκλήρωθηκε με το έγκλημα καθοσιώσεως, εν έτη 1982 κατά της
διαχρονίας του ελληνικού πολιτισμού ακροποδητί και ατιμωρητί.
Τις ως άνω αποφράδες ημέρες, επήλθε, αφενός το 1976, υπό τον Υπουργό Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων κ. Ράλλη, η κατάργηση της καθαρεύουσας ως επισήμου γλώσσης του
Ελλαδικού Κράτους, δίκην προοδευτισμού, με την επιστράτευση των ασύγγνωστα λαϊκίστικων επιχειρημάτων, ότι η γλώσσα δέον όπως εγγίζει την καθομιλουμένη του λαού, και μετά ταύτα,
μετά την πάροδο ολίγων χρόνων, συνετελέσθηκε εξ ετέρου, το ανοσιούργημα της προδοσίας, όπου ενταφιάστηκε δια παντός το μεγαλείο της Ελληνικής γλώσσης, δια της καταργήσεως των
πνευμάτων, εκ του τότε Υπουργού Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων τον κ. Βερυβάκη, νύκτωρ, πλην όμως έκτοτε ουδείς αντέδρασε.
Την ίδια στιγμή την οποία πανθομολογείται επιστημονικά το μεγαλείο της Ελληνικής Γλώσσης, οι ευρείες δυνατότητες οι οποίες δίδει προς τον τρόπο σκέψης αλλά και οι ευεργετικές
επιπτώσεις προς την διαμόρφωση της πραγματικότητας διότι αποτελεί την τέλεια γλώσσα, συνιστά το απαύγασμα του κάλλους, της μουσικότητας και της μαθηματικής ακρίβειας.
Εντούτοις το Πολιτσμικό αυτό μεγαλείο το οποίο αποτυπώνεται εισέτι και εις την Τέχνη, εις τα μνημεία, εις την Θρησκεία, σήμερον απύλλυται άνευ σοβαρής αιτιολογίας και μόνον τούτο
συνιστά μία εγκληματική πράξη κατά του Ελληνικού πολιτισμού, μία ανίατη χαίνουσα εις το διηνεκές πληγή, την οποία επέφερε το ανθελληνικό δοτό κράτος, εις το μαλακό υπογάστριο του
Ελληνισμού.
Σήμερον είμεθα πλήρως αποξενωμένοι από τους συγγενείς του παρελθόντος μας, δεν δυνάμεθα να κατανοήσουμε τις επιγραφές τον Παρθενώνα, εις τα μνημεία και εις, αλλά μην αναδράμω τόσο παλαιά, ήδη οι ξιπασμένοι νεοέλληνες της ουτιδανοσύνης έχουν περιορίσει το παγκόσμιο θαύμα της Ελληνικής γλώσσης, σε ορισμένες στερεότυπα επαναλαμβανόμενες πράξεις, απλώς ως μέσο και εργαλείο επικοινωνίας.
Συνελόντι ειπείν, ο Ελληνισμός θρηνεί διηνεκώς δια τον ψυχικό τραυματισμό τους, πράξεις τις οποίες διέπραξαν Έλληνες ή μη; Ας αναλογιστούμε τις βαθύτερες ρίζες της προβλήματος πέραν από το ενδεχόμενο τυχόν συναυτουργίας ή ηθικής αυτουργίας εις την εγκληματική πράξη δολοφονίας της γλώσσας.
Η Πόλις εάλω ανεκκλήτως δια το ως άνω θεσμικό πραξικόπημα.
