Γράφει ο δικηγόρος Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς
Διαλεκτική συνάφεια Δικαιοσύνης και Ποίησης
Είναι πρόδηλο ότι, η έννοια της Δικαιοσύνης ως αγαθό λογίζεται ως ύψιστο, διότι ικανοποιείται λυσιτελώς η ρύθμιση των βιοτικών σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων και ανορθώνεται - αποκαθίσταται η διασαλευθείσα ατομική ειρήνη, ως προς τον θιγόμενο, καθότι η κατάφωρη αδικία ενός προσώπου, δημιουργεί μία εσωτερική ένταση και τρώση της ψυχο-συναισθηματικής ισορροπίας.
Η ιερότητα της Δικαιοσύνης, ανεξαρτήτως του τρόπο απονομής της και τα επιμέρους αναφυόμενα ζητήματα περί της ανεξαρτησίας της και λοιπές αναφυόμενες εξ αυτής προβληματικές, η ιδέα της Δικαιοσύνης δια την ανθρωπότητα εν γένει και δια την συνοχή ενός
έθνους-Κράτους ή μιας κοινωνίας συνιστά μία παράμετρο η οποία ανάγεται εις τον θεμελιώδη λίθο της ελευθερίας και της προόδου.
Η έννοια της Δικαιοσύνης παρομοιάζεται με το κορυφαία μυστήριο της ζώσης Ορθοδόξου Παραδόσεως, ήτοι την Θεία Μετάληψη, ακριβώς δια να προσδοθεί ανυπερθέτως η μέγιστη τιμή και ο απόλυτος σεβασμός ως προς την επίμοχθη στιγμή κατάφασης της ενοχής ενός δράστη ή την απαλλαγή του από αυτή την ενοχή, και ούτω καθ’ εξής.
Η θεραπεία μέσω της Δικαιοσύνης συνιστά μία αντικειμενική πραγματικότητα και εις την απτή καθημερινότητα, ανεξαρτήτως του αγαθού αυτού ταύτου της «Δικαιοσύνης», καθότι η επίδοση μίας δικαστικής αποφάσεως, προς το διατακτικό της οποίας άπαντες οφείλουν, επί ρήτρα ποινικής κυρώσεως, ή καταπτώσεως χρηματικής, διαπλάθει, αναμορφώνει μία προηγούμενη πραγματικότητα θετικά ή αρνητικά, η ισχύς της δηλαδή κυοφορεί μία νέα πραγματικότητα εξ αυτού του λόγου η σπουδαιότητά της, καθίσταται ανυπέρβλητη και αντικειμενικά σεβαστή.
Τηρουμένων των αναλογιών η «πανάκεια» της δικαιοσύνης ιχνηλατεί την ποίηση καίτοι φαίνονται δύο ασύμβατα πεδία, όμως ο καθείς δύναται δια γυμνού οφθαλμού να ψηλαφήσει, ότι η πρώτη αποτελεί εκ των ών ούκ άνευ, πηγή έμπνευσης δια την δεύτερη, όμως ανεξαρτήτως τούτου, η ποίηση συνιστά μία μορφή παραμυθίας, προς άπαντες τους ανθρώπους, άρα μία ομοιότητα ήδη συνάγεται αιτιωδώς, δηλονότι η Δικαιοσύνη αποτελεί μία μορφή κοινωνικής ίασης και η Ποίηση μία μορφή ψυχικής θεραπείας, ως εκ τούτου το ζεύγμα αυτό συνυφαίνεται με κοινή συνιστώσα τις ευεργετικές συνέπειες δια τον άνθρωπο.
Περαιτέρω, η ποίηση αποτελεί μία ανοικτή και άπλετη, τρόπον τινά οδό δια τον άνθρωπο, μία ορθάνοικτη εις το διηνεκές θύρα, μία εσαεί ανοικτή αγκαλιά, δια της οποίας ο κάθε άνθρωπος, έχει την ευχέρεια να απολαύσει την καταφυγή προς αυτήν και να αποκομίσει τα αρκούντος τοιαύτα ψυχικά οφέλη, τα οποία θα καταστούν ικανά και πρόσφορα, δια την ισχυροποίηση και ενδυνάμωσή του.
Η ποίηση εις τις ημέρες εκλείπει, παρεκτός φωτεινών εξαιρέσεων διότι έχουν ισοπεδωθεί αρχές και αξίες και έχουν συνθλιβεί και απεμποληθεί άπαντα εις τον βωμό της εξουσίας και των χρημάτων, με αποτέλεσμα ο άνθρωπος καίτοι η ψυχή του διψά και κλαίει, δια αυτήν, ο ίδιος να την αγνοεί επιδεικτικά στρεφόμενος μανιωδώς προς την αψίκορη ικανοποίηση των ακόρεστων υλικών αναγκών.
Ασφαλώς τα ως άνω σήμερον ακούγονται ως μία ηλιαχτίδα φωτός, ή μια κραυγή αγωνίας εις την παρακμιακή αποσύνθεση της κοινωνίας προς την διολίσθηση προς τον μηδενισμό, όμως υπάρχει αντίσταση, διότι μόνον δια μέσω της ιδέας κανείς επιτυγχάνει του υψηλούς στόχος του οράματος, εξ αυτού του λόγου ο αγώνας δια την Δικαιοσύνη συνεπάγεται αυτοδικαίως, ομοίως συντελείται και αντίστοιχος σιωπηρός αγώνας δια την πρόοδο ή την εξέλιξη της ποιήσεως εις τα πνευματικά άνυδρα χρόνια τα οποία ζούμε.
Το συναπάντημα της ποίησης με την Δικαιοσύνη, συνιστά μία συμπυκνωμένη «τελεία», είναι το σημείο τομής, κατά το οποίο τίκτεται μία καινοφανής πραγματικότητα, η οποία αναχαιτίζει την ροή του χρόνου και ακινητοποιεί τον κόσμο, η κυοφορηθείς αυτή νησίδα, αποτελεί μία μαγική νεοπαγή πραγματικότητα η οποία αποτελεί μία πηγή έμπνευσης δια της οποίας κανείς ανακαινίζεται με αποτέλεσμα, δια του παροδικού αυτού διαλείμματος της αμείλικτης πραγματικότητας, ο άνθρωπος βιώνει διαφορετικά την πραγματικότητα διότι έχει καταστεί πιο δυνατός και πιο συνειδητοποιημένος έχοντας αποκτήσει μία οντολογική λάμψη και μία ψυχική ανάταση, η οποία ακτινοβολεί και μεταλαμπαδεύεται
εις τον κοινωνικό περίγυρο.
Εξ αυτού του λόγου λοιπόν ας κρατήσουμε εις τις καρδιές την άσβεστη φλόγα της ελπίδας μέσα από την συνάφεια της δικαιοσύνης με την ποίηση, οι οποίες αμφότερες ενδύονται διαφορετικό
και αυθύπαρκτο μανδύα, καίτοι εις τον πυρήνα τους, είναι δομημένες να υπηρετούν τα ίδια και αυτά μεγάλα οράματα και αγαθά, ήτοι τον διαρκή εξανθρωπισμό, άρα λοιπόν ύπατο διακύβευμα εις την διελκυστίνδα αυτή, αφενός της Δικαιοσύνης και εξ ετέρου της Ποίησης, η εμπεδής και ακροσφαλής ισορροπία, νυν και εις το διηνεκές, ως έπος ειπείν η παράμετρος η οποία αποτελεί
ακρογωνιαίο λίθο μετουσίωσης της ως άνω Ελπίδας καθίσταται η Πίστη προς την αιώνια Ιδέα.
Είναι πρόδηλο ότι, η έννοια της Δικαιοσύνης ως αγαθό λογίζεται ως ύψιστο, διότι ικανοποιείται λυσιτελώς η ρύθμιση των βιοτικών σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων και ανορθώνεται - αποκαθίσταται η διασαλευθείσα ατομική ειρήνη, ως προς τον θιγόμενο, καθότι η κατάφωρη αδικία ενός προσώπου, δημιουργεί μία εσωτερική ένταση και τρώση της ψυχο-συναισθηματικής ισορροπίας.
Η ιερότητα της Δικαιοσύνης, ανεξαρτήτως του τρόπο απονομής της και τα επιμέρους αναφυόμενα ζητήματα περί της ανεξαρτησίας της και λοιπές αναφυόμενες εξ αυτής προβληματικές, η ιδέα της Δικαιοσύνης δια την ανθρωπότητα εν γένει και δια την συνοχή ενός
έθνους-Κράτους ή μιας κοινωνίας συνιστά μία παράμετρο η οποία ανάγεται εις τον θεμελιώδη λίθο της ελευθερίας και της προόδου.
Η έννοια της Δικαιοσύνης παρομοιάζεται με το κορυφαία μυστήριο της ζώσης Ορθοδόξου Παραδόσεως, ήτοι την Θεία Μετάληψη, ακριβώς δια να προσδοθεί ανυπερθέτως η μέγιστη τιμή και ο απόλυτος σεβασμός ως προς την επίμοχθη στιγμή κατάφασης της ενοχής ενός δράστη ή την απαλλαγή του από αυτή την ενοχή, και ούτω καθ’ εξής.
Η θεραπεία μέσω της Δικαιοσύνης συνιστά μία αντικειμενική πραγματικότητα και εις την απτή καθημερινότητα, ανεξαρτήτως του αγαθού αυτού ταύτου της «Δικαιοσύνης», καθότι η επίδοση μίας δικαστικής αποφάσεως, προς το διατακτικό της οποίας άπαντες οφείλουν, επί ρήτρα ποινικής κυρώσεως, ή καταπτώσεως χρηματικής, διαπλάθει, αναμορφώνει μία προηγούμενη πραγματικότητα θετικά ή αρνητικά, η ισχύς της δηλαδή κυοφορεί μία νέα πραγματικότητα εξ αυτού του λόγου η σπουδαιότητά της, καθίσταται ανυπέρβλητη και αντικειμενικά σεβαστή.
Τηρουμένων των αναλογιών η «πανάκεια» της δικαιοσύνης ιχνηλατεί την ποίηση καίτοι φαίνονται δύο ασύμβατα πεδία, όμως ο καθείς δύναται δια γυμνού οφθαλμού να ψηλαφήσει, ότι η πρώτη αποτελεί εκ των ών ούκ άνευ, πηγή έμπνευσης δια την δεύτερη, όμως ανεξαρτήτως τούτου, η ποίηση συνιστά μία μορφή παραμυθίας, προς άπαντες τους ανθρώπους, άρα μία ομοιότητα ήδη συνάγεται αιτιωδώς, δηλονότι η Δικαιοσύνη αποτελεί μία μορφή κοινωνικής ίασης και η Ποίηση μία μορφή ψυχικής θεραπείας, ως εκ τούτου το ζεύγμα αυτό συνυφαίνεται με κοινή συνιστώσα τις ευεργετικές συνέπειες δια τον άνθρωπο.
Περαιτέρω, η ποίηση αποτελεί μία ανοικτή και άπλετη, τρόπον τινά οδό δια τον άνθρωπο, μία ορθάνοικτη εις το διηνεκές θύρα, μία εσαεί ανοικτή αγκαλιά, δια της οποίας ο κάθε άνθρωπος, έχει την ευχέρεια να απολαύσει την καταφυγή προς αυτήν και να αποκομίσει τα αρκούντος τοιαύτα ψυχικά οφέλη, τα οποία θα καταστούν ικανά και πρόσφορα, δια την ισχυροποίηση και ενδυνάμωσή του.
Η ποίηση εις τις ημέρες εκλείπει, παρεκτός φωτεινών εξαιρέσεων διότι έχουν ισοπεδωθεί αρχές και αξίες και έχουν συνθλιβεί και απεμποληθεί άπαντα εις τον βωμό της εξουσίας και των χρημάτων, με αποτέλεσμα ο άνθρωπος καίτοι η ψυχή του διψά και κλαίει, δια αυτήν, ο ίδιος να την αγνοεί επιδεικτικά στρεφόμενος μανιωδώς προς την αψίκορη ικανοποίηση των ακόρεστων υλικών αναγκών.
Ασφαλώς τα ως άνω σήμερον ακούγονται ως μία ηλιαχτίδα φωτός, ή μια κραυγή αγωνίας εις την παρακμιακή αποσύνθεση της κοινωνίας προς την διολίσθηση προς τον μηδενισμό, όμως υπάρχει αντίσταση, διότι μόνον δια μέσω της ιδέας κανείς επιτυγχάνει του υψηλούς στόχος του οράματος, εξ αυτού του λόγου ο αγώνας δια την Δικαιοσύνη συνεπάγεται αυτοδικαίως, ομοίως συντελείται και αντίστοιχος σιωπηρός αγώνας δια την πρόοδο ή την εξέλιξη της ποιήσεως εις τα πνευματικά άνυδρα χρόνια τα οποία ζούμε.
Το συναπάντημα της ποίησης με την Δικαιοσύνη, συνιστά μία συμπυκνωμένη «τελεία», είναι το σημείο τομής, κατά το οποίο τίκτεται μία καινοφανής πραγματικότητα, η οποία αναχαιτίζει την ροή του χρόνου και ακινητοποιεί τον κόσμο, η κυοφορηθείς αυτή νησίδα, αποτελεί μία μαγική νεοπαγή πραγματικότητα η οποία αποτελεί μία πηγή έμπνευσης δια της οποίας κανείς ανακαινίζεται με αποτέλεσμα, δια του παροδικού αυτού διαλείμματος της αμείλικτης πραγματικότητας, ο άνθρωπος βιώνει διαφορετικά την πραγματικότητα διότι έχει καταστεί πιο δυνατός και πιο συνειδητοποιημένος έχοντας αποκτήσει μία οντολογική λάμψη και μία ψυχική ανάταση, η οποία ακτινοβολεί και μεταλαμπαδεύεται
εις τον κοινωνικό περίγυρο.
Εξ αυτού του λόγου λοιπόν ας κρατήσουμε εις τις καρδιές την άσβεστη φλόγα της ελπίδας μέσα από την συνάφεια της δικαιοσύνης με την ποίηση, οι οποίες αμφότερες ενδύονται διαφορετικό
και αυθύπαρκτο μανδύα, καίτοι εις τον πυρήνα τους, είναι δομημένες να υπηρετούν τα ίδια και αυτά μεγάλα οράματα και αγαθά, ήτοι τον διαρκή εξανθρωπισμό, άρα λοιπόν ύπατο διακύβευμα εις την διελκυστίνδα αυτή, αφενός της Δικαιοσύνης και εξ ετέρου της Ποίησης, η εμπεδής και ακροσφαλής ισορροπία, νυν και εις το διηνεκές, ως έπος ειπείν η παράμετρος η οποία αποτελεί
ακρογωνιαίο λίθο μετουσίωσης της ως άνω Ελπίδας καθίσταται η Πίστη προς την αιώνια Ιδέα.
