Δραματική μαρτυρία του φωτορεπόρτερ Γιάννη Κέμμου, που βρίσκεται, για ρεπορταζ στην τεράστια και ανεξέλεγκτη φωτιά στη Σαρωνίδα, όπου - όπως αναφέρει - επί ώρες δεν είδε κανένα πτητικό μέσο να επιχειρεί, ενώ πυροσβέστες και κάτοικοι δεν είχαν ούτε νερό!!!
Διαβάστε όσα γράφει στη σελίδα του στο facebook:
Εδώ και περισσότερες από δύο ώρες, με τα μάτια μου, δεν έχω δει κανένα πτητικό μέσο στη Σαρωνίδα.
Επίσης για περισσότερο από μία ώρα δεν έχω δει πλήρωμα της πυροσβεστικής ενεργά με νερό να προσπαθεί να σβήσει κάποια από τις δεκάδες εστίες που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στη Σαρωνίδα.
Έχω δει πολλά πληρώματα πολλά οχήματα δεκάδες πυροσβέστες έχω δει αστυνομικούς με μηχανές και με τζιπ.
Όσες φορές τους ρώτησα μου είπαν περιμένουμε νερό!
Επίσης ακούω πολίτες που καλούν την Πυροσβεστική και λένε ότι εδώ και τρεις ώρες δεν έχουμε δει κανέναν να προσπαθεί να σβήσει τη φωτιά και διαμαρτύρονται και είναι σε έξαλλη κατάσταση.
Εγώ επιβεβαιώνω ότι πυροσβεστικό όχημα με νερό που να προσπαθεί να σβήσει τη φωτιά δεν έχω δει και έχω κάνει όλο το λόφο της Σαρωνίδας πάνω κάτω. Την τελευταία μία ώρα δεν πέτυχα ούτε ένα που να έχει νερό να σβήσει τη φωτιά.
Δεν ξέρω τι φταίει αν δεν έχουμε προσωπικό αν δεν έχουμε οχήματα αν είναι πολλές οι εστίες αν είναι πολύς ο άνεμος και δεν με ενδιαφέρει.
Γιατί εγώ με τα μάτια μου αυτό το έργο το βλέπω κάθε καλοκαίρι.
Και κάθε καλοκαίρι καταλήγουμε να ακούμε τις ίδιες δικαιολογίες και να βλέπουμε την ίδια καταστροφή.
Δεν δίνω δεκάρα για το τι φταίει. Να το λύσουν! Για αυτό είναι εκεί για να το λύσουν.
Αυτό που βλέπω εγώ μπροστά στα μάτια μου σήμερα ξανά είναι μία επανάληψη καταστροφής.
Δεν ξέρω τι άλλο να πω δεν ξέρω πώς να χαρακτηρίσω την κατάσταση αλλά εμένα προσωπικά με έχει πιάσει απελπισία μεγάλη στεναχώρια και απελπισία. Βαρέθηκα κάθε χρόνο να καλύπτω τα ίδια θέματα και κάθε χρόνο να είναι το ίδιο ακριβώς σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα.
Θα μπορούσα να έχω πάρει φωτογραφίες αρχείου μιας δεκαετίας και να τις βάλω σήμερα ξανά και να μην καταλάβει κανείς ότι είναι παλιές. Τόσο τραγικά επαναλαμβανόμενη είναι αυτή η κατάσταση.
Δεν έχω διάθεση ούτε να κατηγορήσω κανέναν ούτε να βρίσω ούτε να θυμώσω πλέον.
Στεναχώρια και απελπισία.
Κρίμα. Πολύ κρίμα.
Θα έλεγα ότι δεν μας αξίζει κάτι τέτοιο, αλλά τελικά ίσως και να μας αξίζει!
