Πρόσωπο της εβδομάδας
για τις “Δικογραφίες” αυτή τη φορά, ο
17χρονος Αλέξανδρος.
Δουλεύει
υπάλληλος σε ένα Beash Βar,
κάπου στο Σαρωνικό.
Εισπράττει
το ενοίκιο γιά τις ομπρέλες και τις
ξαπλώστρες. Και παράλληλα, μεταφέρει
με το δίσκο του ότι, παραγγείλουν οι
πελάτες.
Μεταφέρουμε
αυτούσιο το διάλογο του με έναν πελάτη:
- Θα με πληρώσετε;
- Φυσικά.
- Εξι ευρω για τις ξαπλώστρες.
- Μια θα χρησιμοποιήσω. Την αλλη δεν τη χρειάζομαι.
- Το ίδιο κάνει. Εξι ευρω πάλι θα μου δώσετε.
- Ορίστε. Πάρτα.
- Ευχαριστώ.
- Πλήρωσα, αλλά πως θα το ξέρει ο επόμενος συνάδελφος σου; Μήπως μου ξαναζητήσουν να πληρώσω;
- Aποκλείεται. Εγω είμαι εδώ. Εξάλλου θα σας φέρω απόδειξη.
- Βλέπω και σχολάνε οι βάρδιες. Πότε θα τη φέρεις;
- Eγώ δεν σχολάω.
- Μα είσαι από το πρωί..
- Δουλέυω δύο βάρδιες. Πιάνω το πρωί και φεύγω αργά το βράδυ.
- Μπα. Ετσι γίνεται εδώ;
- Oχι. Μόνον εγω το κάνω.
- Γιατί;
- Τα χρήματα από την πρωινή, τα δίνω στη μητέρα μου. Είναι άνεργη. Τα άλλα είναι για τις σπουδές μου...
- Τι σπουδάζεις;
- Σπουδάζω πιάνο..Το είπε όλα αυτά, χωρίς παράπονο. Χωρίς ίχνος δυσαρέσκειας ή θυμού. Οταν παιδιά της ηλικίας του, σε διπλανές ξαπλώστρες, με τη σιγουριά και την ασφάλεια του ευτραφούς μπαμπά και της παχύσωμης μαμάς, είχαν να επιλύσουν διλήμματα, όπως: “Να παραγγείλω χάμπουργκερ ή μακαρονάδα;”.Ηχηρό... ράπισμα ζωής από έναν 17χρονο!
