Με έκδηλα συναισθήματα οργής και θυμού, γιά την 17μηνη προφυλάκιση του, γιά την οποία η ίδια η Δικαιοσύνη παραδέχτηκε ότι, δεν υπήρχαν επαρκή στοιχεία, διατάσσοντας περαιτέρω έρευνα, ο πρώην υπουργός Γιάννος Παπαντωνίου παρουσίασε το νέο του βιβλίο “Προσωπική Μαρτυρία” (εκδόσεις Παπαζήση), σε διαδικτυακή εκδήλωση, που έγινε στις Εκδόσεις Ιανός,
Η εκδήλωση, την οποία συντόνισε ο δημοσιογράφος Αθανάσιος Παπανδρόπουλος, έγινε... κεκλεισμένων των θυρών, λόγω κορωνοϊού γι΄αυτό και παραβρέθηκαν τιμητικά, μόνον εννέα προσκεκλημένοι, μεταξύ των οποίων και οι “Δικογραφίες”.
Αναφερόμενος στις σοβαρότατες καταγγελίες του πρώην υπουργού, χαρακτήρισε το βιβλίο του “βόμβα”, που θα σύρει τη χώρα στο Ευρωπαικό Δικαστήριο, για να αποκατασταθεί η τιμή και η υπόληψη ενός ανθρώπου, που έχει προσφέρει πολλά στη χώρα μας και συμπλήρωσε:
“Οι δικαστικές περιπέτειες του υπουργού, που διαδέχτηκε, δεν σημαίνει ότι, μεταφέρονται στον υπουργό, που τον διαδέχτηκε.
Για να προσθέσει:
“O
Γιάννος συνδίασε δύο
λάθη. Το ένα ήταν το γεγονός ότι, η
κυβέρνηση, στην οποία συμμετείχε, μιλούσε
για εκσυγχρονισμό, σε μία χώρα, που δεν
ήξερε τι είναι ο εκσυγχρονισμός”.
Γιά το βιβλίο του Γιάννου Παπαντωνίου μίλησε ο συνταγματολόγος και πρώην ευρωβουλευτής κ. Κώστας Μποτόπουλος, ο οποίος τόνισε ότι “η 17μηνη προφυλάκιση του πρώην υπουργού αποτελεί δικαστικό σκάνδαλο και βαρειά προσβολή της έννοιας του κράτους
δικαίου στη χώρα μας».
Χαρακτήρισε δε πρωτοφανές το γεγονός ότι οι δικαστικές αρχές, αφού
φυλάκισαν έναν υπουργό για 17 μήνες, σήμερα παραδέχονται ότι, δεν
μπορεί να δικαστεί γιατί οι κατηγορίες εναντίον του χρειάζονται
περαιτέρω διερεύνηση!!
Από μόνο του το γεγονός αυτό, βεβαιώνει ότι η δίωξη του πρώην
υπουργού Άμυνας για «απιστία» στη σύμβαση των φρεγατών ήταν
κατασκευασμένη και πολιτικά υποκινούμενη από την κυβέρνηση των
ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που ήθελε να εφαρμόσει το περίφημο δόγμα Πολάκη.
Δηλαδή να φυλακίσει κάποιους πολιτικούς της αντιπάλους για
ψηφοθηρικούς και ευτελείς πολιτικούς λόγους. Πίσω από τους οποίους
όμως, προφανώς υπήρχαν και ανομολόγητες προθέσεις.
Αναφερόμενος στο σοβαρό αυτό θέμα, ο κ. Γιάννος Παπαντωνίου,
δήλωσε ότι πρόθεση της κυβέρνησης υπό τον Αλέξη Τσίπρα ήταν η
παραμονή της στην εξουσία για πολλές τετραετίες, και άρα ο
σχηματισμός ολοκληρωτικού καθεστώτος.
Συνεπώς, για την επίτευξη του σκοπού αυτού, η άλωση της Δικαιοσύνης
ήταν προτεραιότητα.
Ο πρώην υπουργός τόνισε ότι η προφυλάκιση της συζύγου του
είχε εκβιαστικό χαρακτήρα, ενώ αποκάλυψε έτσι τις πιέσεις, που δέχθηκε η
σύζυγός του με αντάλλαγμα την αποφυλάκιση της, προκειμένου να
«αποκαλύψει» δήθεν δωροληψίες του συζύγου της.
“Οι καταγγελίες αυτές, οι οποίες για την ώρα δεν έχουν δεχθεί καμίαν
απολύτως διάψευση, μας μεταφέρουν σ’ έναν δυσώδη κόσμο, ο οποίος
θα πρέπει να προβληματίσει κάθε δημοκρατικό πολίτη της χώρας
αυτής”, είπε ο κ. Παπαντωνιου και συμπλήρωσε:
“Ιδιαίτερα δε σε μια περίοδο, όπου η Ελλάδα βρίσκεται στην πρώτη
γραμμή των βλέψεων της Τουρκίας, για ηγεμονική θέση στην Ανατολική
Μεσόγειο και πολιτικο-θρησκευτική κυριαρχία στον κόσμο του Ισλάμ.
Υπό αυτήν την έννοια, η πρωτοβουλία, γιά τον εκσυγχρονισμό των έξι φρεγατών, σήμερα αποδεικνύεται πόσον απαραίτητη και κρίσιμη ήταν για
την στρατιωτική θωράκιση της χώρας. Γεγονός βέβαια που επιμελώς
συσκοτίζεται, γιατί χαλάει κάποιες σούπες..”.
«Η υπόθεση μου», είπε ο συγγραφέας στην εκδήλωση, «αναδεικνύει
μία σταθερά της ιστορικής μας διαδρομής: Όσοι στην Ελλάδα
επιχείρησαν να αλλάξουν τα πράγματα, να εναρμονίσουν το βηματισμό
της με το σύγχρονο κόσμο, κατά κανόνα πλήρωσαν ακριβό τίμημα.
Η στοχοποίησή μου προσέλαβε όλα τα χαρακτηριστικά μιας πολιτικής
σκευωρίας: ενιαίο πολιτικο-δικαστικό σχεδιασμό, συντονισμό
ενεργειών για την υλοποίηση του σχεδίου, ανακρίβειες, ψέματα,
παρανομίες και, τελικά, εκτροπή από το κράτος δικαίου με την
αυθαίρετη δεκαεπτάμηνη προφυλάκιση.
Αποτελεί ένα θλιβερό κεφάλαιο για την ελληνική Δικαιοσύνη.
Αποκαλύπτει, ιδιαίτερα, πόσο εύκολη είναι η διάβρωση της
ανεξαρτησίας της σε σχέση με άλλες χώρες. Αντίστοιχες απόπειρες στην
Πολωνία ή την Ουγγαρία συνδέθηκαν με θεσμικές επεμβάσεις, όπως
τροποποιήσεις του συντάγματος, αναστολές της ισοβιότητας,
απολύσεις μη αρεστών δικαστών, κλπ.
Στη χώρα μας, αρκεί η τοποθέτηση 15-20 εμπίστων δικαστών σε θέσεις-
κλειδιά, όπως οι κορυφαίες θέσεις στον Άρειο Πάγο, στην Εισαγγελία
Διαφθοράς και στους Ανακριτές Διαφθοράς, για να χειραγωγηθεί η
Δικαιοσύνη. Γιατί υπάρχουν - ελάχιστοι, ευτυχώς! - δικαστές, που είναι
πρόθυμοι να ξεχάσουν τον όρκο που έχουν δώσει για να υπηρετήσουν
σκοπιμότητες, είτε πολιτικές, είτε ακόμα και ιδιοτελείς. Το καίριο
πρόβλημα δεν είναι η ανεπάρκεια όσο η ασυνειδησία.
Προέρχομαι από οικογένεια δημοσίων και δικαστικών λειτουργών, που
έχουν υπηρετήσει τη χώρα με ακεραιότητα και αυταπάρνηση.
Έχω εμπιστοσύνη στην ελληνική Δικαιοσύνη. Είμαι βέβαιος ότι, μετά
την περιπέτεια της προηγούμενης διακυβέρνησης, θα βρει το δρόμο
της.
Πρέπει όμως, η πολιτεία να βοηθήσει: Προσφέροντας καλύτερη
εκπαίδευση στους δικαστές και καθιερώνοντας ένα σύστημα
ουσιαστικής και αυστηρής αξιολόγησης. Για να συμβάλει στη
διαμόρφωση αρτιότερης και συνεπέστερης δικαστικής συνείδησης.
Θα δικαιώσει, έτσι, τον αγώνα που διεξάγουν καθημερινά, στην
τεράστια πλειοψηφία τους, οι Έλληνες δικαστές εκτελώντας το καθήκον
τους».
Στη εκδήλωση μίλησε και ο οικονομολόγος και αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του
Πειραιά Πλάτων Τήνιος.
Ο γνωστός, για την εξειδίκευσή του στην κοινωνική ασφάλιση
καθηγητής, είπε:
“Η Προσωπική Μαρτυρία του Γιάννου Παπαντωνίου είναι γραμμένη εν θερμώ. Η
ταλαιπωρία του οφείλεται στα απόνερα δύο κρίσιμων πράξεων της υπουργικής του
θητείας.
Το παράδοξο είναι ότι η γενική αποτίμηση για τις δύο πράξεις είναι θετική.
Ο Γιάννος κατηγορήθηκε για την αγορά των υποβρυχίων (και των φρεγατών).
Όμως σήμερα, 15 χρόνια μετά λέγεται ότι τα ίδια αυτά υποβρύχια
προσφέρουν ασπίδα στην τουρκική επιθετικότητα.
Ο Γιάννος κατηγορήθηκε για την πορεία που οδήγησε στην ΟΝΕ (τμήμα της οποίας
ήταν και η άνοδος του χρηματιστηρίου).
Όμως, σήμερα 20 χρόνια μετά η ένταξη και η για πρώτη φορά συμμετοχή της
Ελλάδας στο διεθνές χρηματοοικονομικό γίγνεσθαι θεωρούνται ιστορικά
επιτεύγματα.
Η εξύμνηση των δύο γεγονότων γίνεται από τους ίδιους που έσπευσαν να
κατηγορήσουν τον Γιάννο. Πώς εξηγείται αυτό;
Μήπως ισχύει ο αυτόματος πιλότος και, μήπως, οι αποφάσεις ελήφθησαν ερήμην;
Μήπως δηλαδή η παρουσία του στα δύο υπουργεία ήταν σύμπτωση και τα δύο
επιτεύγματα θα πραγματοποιούνταν όποιος και να έπαιρνε τις αποφάσεις;
Την απορία αυτή θα λύσει το επόμενο βιβλίο. Στο μεταξύ ας μου επιτραπεί η δική
μου εκτίμηση. Για τα αμυντικά ας μιλήσει κάποιος περισσότερο θαλασσινός. Έχω
όμως άποψη για τα οικονομικά:
Η ένταξη στην ΟΝΕ έχει έντονη τη σφραγίδα του Γιάννου.
Ως μάνατζερ είχε την δυνατότητα να διευθύνει τις συζητήσεις και να τις
οδηγεί σε λήψη αποφάσεων με τρόπο όλοι να θεωρούν ότι αυτές ήταν
ώριμες.
Ως πολιτικός έφτιαξε δίκτυα προσωπικής εμπιστοσύνης που έδιναν φωνή
στη χώρα.
Νομίζω, όμως, ότι το κρίσιμο συστατικό – και αυτό για το οποίο έχω άποψη – είναι
ο Γιάννος ως οικονομολόγος.
Διότι ως οικονομολόγος – προσθέτοντας θεωρητική κατάρτιση στην ευστροφία–
μπορούσε να εκφράζει τις ελληνικές θέσεις όχι ως παρακλήσεις (πολύ περισσότερο,
όχι ως απαιτήσεις) αλλά ως προτάγματα που απορρέουν από γενικές αρχές.
Μπορούσε πρώτα να διαμορφώνει τις ελληνικές θέσεις, μετά να τις διατυπώνει και
έτσι να τις περνά. Το έκανε πείθοντας τους συνομιλητές του ότι οι θέσεις αυτές
προκύπτουν από γενικές αρχές τις οποίες όλοι συμμερίζονταν. Έτσι κατάφερε κάτι
που στην αρχή της θητείας θεωρείτο ουτοπία – την ένταξη στην ΟΝΕ.
Αυτός ο συνδυασμός οικονομικής ανάλυσης και πολιτικής πρακτικής έχει μακρά
ιστορία στα οικονομικά – στην οποία έπαιξε καθοριστικό ρόλο το Πανεπιστήμιο του
Καίμπριτζ, στο οποίο συναντηθήκαμε με τον Γιάννο. Η πρώτη έδρα Οικονομικών
στον κόσμο ήταν εκεί, ενώ ο τίτλος της παραμένει ‘Πολιτική Οικονομία’. Οι
οικονομολόγοι του Καίμπριτζ συνέχισαν την διασύνδεση με την πολιτική: τα
οικονομικά έχουν έννοια μόνο στο μέτρο που εμπλουτίζουν τις επιλογές της
κοινωνίας. Αυτή την παράδοση υπηρέτησε ο Κέυνς στην δεκαετία του 30 και 40, το
ζεύγος Ρόμπινσον του 50, ο Κάλντορ του 60 και 70.
Ο Γιάννος ήταν κυριολεκτικά γόνος αυτής της παράδοσης – η μητέρα του Ευαγγελία
Παπαντωνίου ήταν αριστούχος στο Οικονομικό της Νομικής στα μέσα του 30. Ως
αριστερή, προτίμησε το νεοσύστατο ΙΚΑ, από την σιγουριά της πεπατημένης της
Τραπέζης της Ελλάδος. Εκεί σταδιοδρόμησε το 1950 ως η πρώτη διευθύντρια στη
Δημόσια Διοίκηση και Υποδιοικήτρια του ΙΚΑ στην Κυβέρνηση Γεωργίου
Παπανδρέου.
Η διαφορά με το Καίμπριτζ ήταν ότι στην Ελλάδα ποτέ δεν υπήρξε η εύκολη
κινητικότητα μεταξύ Πανεπιστημιακής διανόησης και πολιτικής. Η ελληνική
οικονομία απαιτούσε ολοκληρωτική στράτευση: Αν υπήρχε Έλληνας Κέυνς, θα του
απαγορευόταν να μείνει ανεξάρτητος πολιτικά, ως σύμβουλος ή δάσκαλος. Αν
ήθελε να προσφέρει θα έπρεπε να γίνει Υπουργός.
Όπως έγινε και ο Γιάννος. Η διπλή του ιδιότητα τον προίκισε με την πειθώ που
χρειάστηκε στα συμβούλια Υπουργών της ΕΕ. Αφησε όμως τα νώτα του εκτεθειμένα
στο εσωτερικό μέτωπο. Έτσι εξηγείται η επιτυχία του στα μεγάλα και η ταλαιπωρία
του στα δικαστικά.
Ο Γιάννος Παπαντωνίου – και αυτό προκύπτει αβίαστα από το δεύτερο μέρος του
βιβλίο– είναι ένας πολιτικός σαν τους Γάλλους αποφοίτους της ΕΝΑ. Συνομιλούσε
με άνεση με πολιτικούς του βεληνεκούς του Ντελόρ. Διότι συνδυάζει την
τεχνοκρατική πληρότητα με την πολιτική σκέψη.
Και, δυστυχώς, την προσωπική μαρτυρία με το προσωπικό μαρτύριο”.
