"Ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα/ ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός/ ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας/ ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος/ ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο/ ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο…», γράφει ο βραβευμένος με νομπέλ λογοτεχνίας Ζοσέ Σαμαράγκου.Μήπως άραγε δεν βαδίζουμε προς την κατεύθυνση αυτή; Μήπως δεν είναι ιδιωτικοποιημένη η ενημέρωση και μέσω αυτής η αλήθεια; Μήπως δεν έχει ιδιωτικοποιηθεί η γη και μέσω αυτής η παραγωγή; Ή μήπως δεν είναι ξένα τα αεροδρόμια και τα λιμάνια στη χώρα;
Και η ελευθερία παρέχεται στον άνθρωπο ανάλογα με την οικονομική του δυνατότητα. Απομένει τώρα να ιδιωτικοποιηθεί και το νερό!
Ποιος λόγος απομένει να ζεις σε μια πατρίδα, που δεν είναι η πατρίδα σου; Να πληρώνεις δημόσιους φόρους σε μια πατρίδα που όλα είναι ιδιωτικά; Αν όλα αυτά γίνονται γιατί σου δίνει το δικαίωμα ψήφου, το δικαίωμα αυτό το έχουν τώρα κι εκείνοι που μένουν, δουλεύουν και πληρώνουν φόρο σε χώρα του εξωτερικού! Δηλαδή, όσοι δεν ζουν εδώ, αλλά αποφασίζουν για τους εδώ!
Ο Μπομπιντού έλεγε: "Προτιμώ υπάλληλος σε ελεύθερη Γαλλία παρά πρωθυπουργός σε αποικία". Μήπως δεν ισχύει αυτό για τη δική μας χώρα; Εδώ και τόσα χρόνια δεν μπορεί η χώρα να αποφασίσει για την αιγιαλίτιδα ζώνη. Δεν μπορεί να ορίζει την ΑΟΖ της! Το αλλοτινό σοσιαλιστικό σύνθημα και αίτημα του ελληνικού λαού, «Έξω οι Βάσεις του θανάτου», έχει ξεχαστεί παντελώς. Πιο μέσα, δεν γίνεται άλλο. Ποτέ δεν υπήρχαν περισσότερες αμερικανικές βάσεις στη χώρα! Πώς μπορεί κάτω από τέτοιες συνθήκες να θεωρείται η Ελλάδα ανεξάρτητη χώρα; Σε τι μας βοηθά ως λαό κι έθνος να στέλνουμε όπλα στην Ουκρανία και να γινόμαστε στόχος και μέρος σ’ έναν πόλεμο, αντί να έχουμε θέση φιλειρηνική; Αντί να μείνουμε ουδέτεροι ή να έχουμε διαπραγματευτικό ρόλο, όπως η Τουρκία;
Τίποτα δεν έχουμε διδαχθεί από το παρελθόν; Τίποτα δεν θυμόμαστε από την καταστροφική εκστρατεία στην Ουκρανία το 1919;
Η έννοια του πολίτη ήταν έννοια ιερή στην αρχαία Ρώμη. Σήμαινε ότι ο πολίτης είχε ορισμένα πολιτικά δικαιώματα, όπως π.χ. να πηγαίνει σε δημόσια λουτρά, οι δρόμοι να είναι κρατικοί, να έχει δικαίωμα σε δημόσια θεάματα κλπ. Σήμερα στη χώρα μας και οι δρόμοι για τη μετακίνησή μας είναι ιδιωτικοί. Γέμισε διόδια η Ελλάδα, γιατί οι δρόμοι από εθνικοί έγιναν ιδιωτικοί. Οι δραστηριότητες του Κράτους λιγόστεψαν πολύ. Οι αρμοδιότητές του έχουν απαξιωθεί στα πιο σημαντικά θέματα: στα θέματα της υγείας, της παιδείας και της δημόσιας ζωής.
Ας γίνει λοιπόν μετά από όλα αυτά και η Εφορία ιδιωτική, ας γίνει και ο στρατός ιδιωτικός, ας γίνουν και οι πολιτικοί ιδιωτικοί; Ποιος είναι ο λόγος να πληρώνουμε όλους τους επιζήμιους για ένα Δημόσιο που στην ουσία έγινε ιδιωτικό; Τι λόγο έχουμε να πληρώνουμε αυτούς που χρέωσαν τη χώρα με 400 δις;
Ποιος ιδιώτης θα προσλάμβανε στην επιχείρησή του ένα διευθυντικό στέλεχος, χωρίς γνώση κι εμπειρία; Ποιος εργοδότης θα άφηνε έναν εργαζόμενο να πειραματίζεται στη δουλειά του; Ή μήπως εκεί που κατάντησαν τα πράγματα η πιο εύκολη δουλειά δεν είναι, να είναι κανείς πολιτικός;
Σε οποιαδήποτε εργασία απαιτείται προϋπηρεσία, εκτός από τη βουλή, όπου ένας με κάποιες ψήφους, παίρνει χωρίς εμπειρία σε δουλειά ένα οποιοδήποτε υπουργείο. Κι αν αποτύχει, σ' αυτό τού δίνουν μετά άλλο. Να γιατί κάποιοι πολιτικοί, ενώ όλα τα έχουν κάνει ιδιωτικά, οι ίδιοι και οι οικογένειές τους, για δεκαετίες, ζουν και θησαυρίζουν από το Δημόσιο! Γιατί είναι το μόνο, που δίχως να ρισκάρεις κεφάλαιο, αποκομίζεις μόνο κέρδος.
Βλέπετε στην πολιτική η ζημία του λαού και το κέρδος του πολιτικού πάνε μαζί.
Ιδού η τραγωδία!
