Γράφει ο δικηγόρος Χάρης Β. Κατσιβαρδάς
Η επίμοχθος διελκυστίνδα του ύπατου διακυβεύματος
Ο αγών δια τα αυτονόητα ορισμένες φορές αποδεικνύουν το γεγονός ότι, το εποικοδόμημα της Δικαιοσύνης καθίσταται ατελές, ακριβώς δια τον λόγο ότι αντανακλά προδήλως την υφιστάμενη πραγματικότητα, δοθέντος ότι εκ της φύσεως μας καθιστάμεθα διαρκώς εξελίξιμα όντα εγκλωβισμένα εις την φυσική αναγκαιότητα της φύσεως μας.
Η φθορά του αδυσώπητου χρόνου επιδρά αναποδράστως εις την θνησιγενή φύση μας ούτως ώστε, προϊόντος του χρόνου, να εξελισσόμαστε, άγοντας την ζωή μας εκόντες άκοντες προς την μία άγνωστη κατεύθυνση προς μία σκοτεινή άβυσσο.
Ουδείς ασφαλώς γνωρίζει το πέρας και την έξοδο της πορείας αυτής προς το ακατάληπτο άγνωστο, όμως οφείλει να συνειδητοποιήσει με πιστότητα, συνέπεια, λυσιτέλεια και ενάργεια την υφιστάμενη αντικειμενική πραγματικότητα διότι μόνον τοιουτοτρόπως, θα αποκτήσει άμεσα, επίγνωση της κοινωνικής του αποστολής.
Ο καθείς εξ ημών, ή συνειδητά η τυχαία καθίσταται ταγμένος προς την εκπλήρωση ενός ορισμένου στόχου, αρκεί να τον εντοπίσει, να τον αφουγκραστεί και να τον καλλιεργήσει ενόψει της εκπληρώσεως του.
Η διαδρομή αυτή της αέναης αυτογνωσίας καθίσταται ανυπερθέτως λίαν δυσχερής και περίπλοκη, διότι αδιαλείπτως ακροβατείς εις την κόψη του επισφαλούς και υπόκεισαι εθελουσίως, εν είδει άσκησης ψυχής, εις την μέγγενη, ή αλλέως ειπείν, εις την κλίνη του
προκρούστη του ιδικού σου εαυτού, ίνα ελέγξεις και επαληθεύεις την δυναμική σου ή την δυνατότητα πραγμάτωση των σκέψεων και αποφάσεων σου.
Η διελκυστίνδα αυτή του ύπατου διακυβεύματος, σφυρηλατεί έναν τρόπο ζωής ο οποίος μετουσιώνει εμπράκτως την Χριστιανικά Ορθόδοξη παράδοση, διότι δια μέσου αυτής, ο άνθρωπος ευρίσκεται εις μία διηνεκή στάθμιση περί των επιλογών του και αναγκάζεται, εκών άκων, ίνα διατηρήσει την ακεραιότητά του και να διασφαλίσει τις αρχές και τις αξίες του, να περιάγεται εις διαρκείς αξιολογικές σκέψεις, σταθμίσεις, αποτιμήσεις και ενέργειες, εξ αυτού του
λόγου, εν περιπτώσει, όπου κάποιος εξ ημών, ανθρωπίνως διολισθήσει εις ένα επιλήψιμο παράπτωμα, το οποίο στοιχειοθετεί μία τρόπον τινά αξιοκατάκριτη συμπεριφορά, σπεύδει ευθέως να προσφύγει εις τον Ιερό Μυστήριο της εξομολογήσεως αφενός δια να δηλώσει την ανομία και να εξωτερικεύσει εκ βαθέων τα ελατήρια της πράξης του, καταδεικνύοντας τις προκληθείσες συνέπειες των ενεργουμένων πράξεων του, ως προς τους τρίτους αλλά εν ταυτώ, αφού αποδεχθεί την πράξη του αυτή καθ’ αυτή, εξ ετέρου να επανορθώσει, έχοντας αποκρυσταλλώσει βαθιά μέσα του διάθεση εντίμου, ειλικρινούς και βαθείας εμπράκτου μετανοίας.
Η κορύφωση αυτή της εξ ορισμού ατελής ανθρώπινης φύσεως, συνιστά μία τραγική στιγμή, διότι μέσω των διαρκών εσωτερικών συγκρούσεων, οι οποίες με καθαρότητα ψυχής τον βασανίζουν και αφότου αντιληφθεί ύστερα το σφάλμα του προβαίνει, προς την καθαρτική και λυτρωτική διαδικασία της εξομολογήσεως, αιτούμενος από τον Τριαδικό Θεό, την συγχώρεση, δίδοντας υπόσχεση μη επανάληψης της πράξεως αυτής καθώς και παράλειψη της, εις το παρελθόν, εξοβελίζοντας δηλαδή την προοπτική τυχόν υποτροπής του.
Εντούτοις ενταύθα ο συνειδητός αυτός άνθρωπος απογυμνώνεται ενώπιον του θεού, ανοίγει την καρδιά του και ζητά το έλεος του Θεού, να τους δώσει δύναμη δια να συνεχίσει ανορθωτικά την ζωή του αποκαθιστώντας την αδικία την οποία δημιούργησε.
Η ιερότητα αυτής της στιγμής, της μετάνοιας και της συγχώρησης, συνιστά μία θεμελιώδη πυξίδα ζωής και για το Δικαστικό σύστημα, διότι βεβαίως οι κανόνες είναι διαφορετικοί αλλά και ημείς ως άνθρωποι προκειμένου να διευκολύνουμε το έργο της Δικαιοσύνης οφείλουμε τουλάχιστον ηθικά και πνευματικά να δικάσουμε αντικειμενικά τον εαυτό μας, να το κηρύξουμε ένοχο, ή αθώο αναγνωρίζοντας του απροσωπόληπτα και αντικειμενικά τυχόν ελαφρυντικές περιστάσεις ή αναγνωρίζοντας του, το «άλλως δύνασθαι πράττειν» και ούτω καθ’ εξής.
Εν κατακλείδι, ας εγκύψουμε πρωτίστως εις τους εαυτούς μας ας ζητήσουμε τον αρωγή ενός πεφωτισμένου Εξομολόγου, και ας κύψουμε τεταπεινωμένα το γόνυ, αιτούμενοι το έλεος του φιλεύσπλαχνου θεού, ούτως ώστε όταν αχθούμε ενώπιον της ανθρώπινης Δικαιοσύνης, να διευκολύνουμε το έργο των σεπτών Δικαστών της ευλογημένης μερίδας των Δικαστών με
συνείδηση όπου αντιλαμβάνονται την Δικαιοσύνη αναβιβάζοντας και τιμώντας όπως της προσήκει, περιάπτοντάς της με το πνευματικό κύρος της, εκλαμβάνοντάς την εν άλλοις λόγοις
ως μία διαδικασία εφάμιλλη του Ιερού Μυστηρίου της Θείας Μεταλήψεως, προς σκοπόν την εσωτερική μας ανακαίνιση, ενόψει της πορείας μας προς την τελική κρίση, η οποία είναι η
αιώνιος ζωής, κατά το μάλλον ή ήττον, εις τον Κήπο της Εδέμ.
Ο αγών δια τα αυτονόητα ορισμένες φορές αποδεικνύουν το γεγονός ότι, το εποικοδόμημα της Δικαιοσύνης καθίσταται ατελές, ακριβώς δια τον λόγο ότι αντανακλά προδήλως την υφιστάμενη πραγματικότητα, δοθέντος ότι εκ της φύσεως μας καθιστάμεθα διαρκώς εξελίξιμα όντα εγκλωβισμένα εις την φυσική αναγκαιότητα της φύσεως μας.
Η φθορά του αδυσώπητου χρόνου επιδρά αναποδράστως εις την θνησιγενή φύση μας ούτως ώστε, προϊόντος του χρόνου, να εξελισσόμαστε, άγοντας την ζωή μας εκόντες άκοντες προς την μία άγνωστη κατεύθυνση προς μία σκοτεινή άβυσσο.
Ουδείς ασφαλώς γνωρίζει το πέρας και την έξοδο της πορείας αυτής προς το ακατάληπτο άγνωστο, όμως οφείλει να συνειδητοποιήσει με πιστότητα, συνέπεια, λυσιτέλεια και ενάργεια την υφιστάμενη αντικειμενική πραγματικότητα διότι μόνον τοιουτοτρόπως, θα αποκτήσει άμεσα, επίγνωση της κοινωνικής του αποστολής.
Ο καθείς εξ ημών, ή συνειδητά η τυχαία καθίσταται ταγμένος προς την εκπλήρωση ενός ορισμένου στόχου, αρκεί να τον εντοπίσει, να τον αφουγκραστεί και να τον καλλιεργήσει ενόψει της εκπληρώσεως του.
Η διαδρομή αυτή της αέναης αυτογνωσίας καθίσταται ανυπερθέτως λίαν δυσχερής και περίπλοκη, διότι αδιαλείπτως ακροβατείς εις την κόψη του επισφαλούς και υπόκεισαι εθελουσίως, εν είδει άσκησης ψυχής, εις την μέγγενη, ή αλλέως ειπείν, εις την κλίνη του
προκρούστη του ιδικού σου εαυτού, ίνα ελέγξεις και επαληθεύεις την δυναμική σου ή την δυνατότητα πραγμάτωση των σκέψεων και αποφάσεων σου.
Η διελκυστίνδα αυτή του ύπατου διακυβεύματος, σφυρηλατεί έναν τρόπο ζωής ο οποίος μετουσιώνει εμπράκτως την Χριστιανικά Ορθόδοξη παράδοση, διότι δια μέσου αυτής, ο άνθρωπος ευρίσκεται εις μία διηνεκή στάθμιση περί των επιλογών του και αναγκάζεται, εκών άκων, ίνα διατηρήσει την ακεραιότητά του και να διασφαλίσει τις αρχές και τις αξίες του, να περιάγεται εις διαρκείς αξιολογικές σκέψεις, σταθμίσεις, αποτιμήσεις και ενέργειες, εξ αυτού του
λόγου, εν περιπτώσει, όπου κάποιος εξ ημών, ανθρωπίνως διολισθήσει εις ένα επιλήψιμο παράπτωμα, το οποίο στοιχειοθετεί μία τρόπον τινά αξιοκατάκριτη συμπεριφορά, σπεύδει ευθέως να προσφύγει εις τον Ιερό Μυστήριο της εξομολογήσεως αφενός δια να δηλώσει την ανομία και να εξωτερικεύσει εκ βαθέων τα ελατήρια της πράξης του, καταδεικνύοντας τις προκληθείσες συνέπειες των ενεργουμένων πράξεων του, ως προς τους τρίτους αλλά εν ταυτώ, αφού αποδεχθεί την πράξη του αυτή καθ’ αυτή, εξ ετέρου να επανορθώσει, έχοντας αποκρυσταλλώσει βαθιά μέσα του διάθεση εντίμου, ειλικρινούς και βαθείας εμπράκτου μετανοίας.
Η κορύφωση αυτή της εξ ορισμού ατελής ανθρώπινης φύσεως, συνιστά μία τραγική στιγμή, διότι μέσω των διαρκών εσωτερικών συγκρούσεων, οι οποίες με καθαρότητα ψυχής τον βασανίζουν και αφότου αντιληφθεί ύστερα το σφάλμα του προβαίνει, προς την καθαρτική και λυτρωτική διαδικασία της εξομολογήσεως, αιτούμενος από τον Τριαδικό Θεό, την συγχώρεση, δίδοντας υπόσχεση μη επανάληψης της πράξεως αυτής καθώς και παράλειψη της, εις το παρελθόν, εξοβελίζοντας δηλαδή την προοπτική τυχόν υποτροπής του.
Εντούτοις ενταύθα ο συνειδητός αυτός άνθρωπος απογυμνώνεται ενώπιον του θεού, ανοίγει την καρδιά του και ζητά το έλεος του Θεού, να τους δώσει δύναμη δια να συνεχίσει ανορθωτικά την ζωή του αποκαθιστώντας την αδικία την οποία δημιούργησε.
Η ιερότητα αυτής της στιγμής, της μετάνοιας και της συγχώρησης, συνιστά μία θεμελιώδη πυξίδα ζωής και για το Δικαστικό σύστημα, διότι βεβαίως οι κανόνες είναι διαφορετικοί αλλά και ημείς ως άνθρωποι προκειμένου να διευκολύνουμε το έργο της Δικαιοσύνης οφείλουμε τουλάχιστον ηθικά και πνευματικά να δικάσουμε αντικειμενικά τον εαυτό μας, να το κηρύξουμε ένοχο, ή αθώο αναγνωρίζοντας του απροσωπόληπτα και αντικειμενικά τυχόν ελαφρυντικές περιστάσεις ή αναγνωρίζοντας του, το «άλλως δύνασθαι πράττειν» και ούτω καθ’ εξής.
Εν κατακλείδι, ας εγκύψουμε πρωτίστως εις τους εαυτούς μας ας ζητήσουμε τον αρωγή ενός πεφωτισμένου Εξομολόγου, και ας κύψουμε τεταπεινωμένα το γόνυ, αιτούμενοι το έλεος του φιλεύσπλαχνου θεού, ούτως ώστε όταν αχθούμε ενώπιον της ανθρώπινης Δικαιοσύνης, να διευκολύνουμε το έργο των σεπτών Δικαστών της ευλογημένης μερίδας των Δικαστών με
συνείδηση όπου αντιλαμβάνονται την Δικαιοσύνη αναβιβάζοντας και τιμώντας όπως της προσήκει, περιάπτοντάς της με το πνευματικό κύρος της, εκλαμβάνοντάς την εν άλλοις λόγοις
ως μία διαδικασία εφάμιλλη του Ιερού Μυστηρίου της Θείας Μεταλήψεως, προς σκοπόν την εσωτερική μας ανακαίνιση, ενόψει της πορείας μας προς την τελική κρίση, η οποία είναι η
αιώνιος ζωής, κατά το μάλλον ή ήττον, εις τον Κήπο της Εδέμ.
