Εύγε εις την Ένωση Δικαστών κατά της Καμάλα Χάρρις
Είθισται δια του βήματος τούτου, να στηλιτεύω τα κακώς κείμενα της Δικαιοσύνης, ωθούμενος από αγαθά ελατήρια και ανυπερθέτως καλή προαίρεση, ασκώντας το Συνταγματικώς κατοχυρωμένο δικαίωμα μου περί ελεύθερης ελευθερίας εκφράσεως, ήτοι από αμέριστο δικαιολογημένο ενδιαφέρον, ένεκεν και συνεπεία της ιδιότητάς μου ως μαχόμενος Δικηγόρος, πλην όμως ο λόγος δια τον οποίο το κάνω καθίσταται αυτόχρημα γόνιμος.Πλειστάκις έχω τονίσει δια την κηδεμονία και της, υπό ετερόκλητες δυνάμεις και την απόπειρα φαλκίδευσης της λειτουργικής της ανεξαρτησίας κατ’ άρθρο 26 του Συντάγματος, ή δια την κατά το δοκούν αυτεπάγγελτη Εισαγγελική παρέμβαση, κατ’ εντολή της πολιτικής ηγεσίας και όχι όταν εν τοις πράγμασι και αντικειμενικά διακυβεύεται το δημόσιο εν γένει συμφέρον, με αποτέλεσμα η κοινωνία να σείεται και να σήπεται ακριβώς ένεκεν της ως άνω ακηδίας της Δικαιοσύνης να υπηρετήσει προεχόντως και ιδίως το δημόσιο συμφέρον.
Εν τοιαύτη περιπτώσει, όμως οι ως άνω κριτικές κατατείνουν εις την εν τω μέτρω του δυνατού, εις την ανάδειξη ορισμένων καίριων και ακανθωδών ζητημάτων τα οποία πλήττουν χρονίως και σοβούν ενδημούντα ανεπίλυτα την Δικαιοσύνη, υποσκάπτοντας τα θεμέλια του μείζονος τούτου πυλώνα της κοινωνίας.
Ένα εκ των μέτρων αξιολόγησης της ποιότητας της Δημοκρατίας καθίσταται η ακριβοδίκαιη απονομή της Δικαιοσύνης και η λειτουργική ανεξαρτησία τους, καθότι τοιουτοτρόπως προάγεται
η βελτίωση και των θεσμικών δομών της εξουσίας.
Ακριβώς λοιπόν επειδή η Δικαιοσύνη συνιστά τον ακρογωνιαίο λίθο εξέλιξης μίας κοινωνίας, βελτίωσης μίας Δημοκρατίας και προόδου της κοινωνίας καλούμεθα ημείς οι συλλειτουργοί να καθιστάμεθα απροκατάληπτα και εκ των ων ούκ άνευ, εν μέρει αυστηροί ούτως ώστε να εισφέρουμε έκαστος εκ το ιδικό του μετερίζι, το λιθαράκι δια την ανοικοδόμηση ενός πιο ορθού
θεσμού περί αυτής, την θεραπεία ορισμένων παθογενειών της καθώς και τον εξοβελισμό ορισμένων «τοξικών» αντιλήψεων, οι οποίες δηλητηριάζουν το απτό αγαθό της απονομής της Δικαιοσύνης.
Αυτά συμβαίνουν εκ των ενόντων, διότι δέον όπως, είπερ ποτέ και άλλοτε, ημείς να τελούμε εν εγρηγόρσει μακράν, δια να εμφορούμαστε εκ του οράματος εξέλιξης, προόδου και προκοπής
του τόπου μας, αίροντας απλώς την ιδεολογική περιχαράκωση ή την άγονη και στείρα αντιπαράθεση.
Εν τω πλαισίω λοιπόν αυτό, ο ανιδιοτελής στόχος καθίσταται η πρόοδος, η κριτική προς τους θεσμούς αλλά και η αυστηρά και εμβριθή αυτοκριτική αλλά και η αυτοταπείνωση, συνιστούν
μείζονες πρακτικές αειρρόου προόδου και εμπεδούς εξέλιξης προεχόντως και κυρίως ημών ως ανθρώπων και μετά ταύτα των θεσμών ,όπου άπαντες υπηρετούμε.
Ως εκ τούτου λοιπόν, λαμβάνοντας τα ως άνω, αξίζει ένα μεγάλο «εύγε» ως προς την Ενωση Δικαστών, η οποία αντέδρασε σφόδρα προασπίζοντας άχρι κεραίας το κύρος της Ανεξάρτητης Δικαιοσύνης εκ της παρεμβάσεως της Καμάλα Χάρρις.
Ειδικότερον κατά την συνάντηση του Πρωθυπουργού κ. Μητσοτάκη με την ΑμερικανίδαΑντιπρόεδρο Καμάλα Χάρρις, η οποία ενδιαφέρθηκε, άκομψα, δια την υπόθεση του δολοφονηθέντος Αμερικανού υπηκόου κ. Μπακαρί Χέντερσον εις την Ζάκυνθο, προς
πενταετίας, με αποτέλεσμα, να προξενήσει απολύτως δικαιολογημένα την μήνη των Δικαστικών λειτουργών οι οποίοι απήντησαν ως εξής, σταχυολογώ το κάτωθι απόσπασμα :
«Η ορθή απονομή της Δικαιοσύνης δεν είναι στόχος που μπορεί να μένει σε επίπεδο διακηρυκτικό, αλλά προϋποθέτει την αποχή των κρατικών αξιωματούχων από οποιαδήποτε παρέμβαση, νουθεσία ή διαμαρτυρία επί συγκεκριμένης υπόθεσης»
Είναι πρόδηλο λοιπόν ότι την αυτονόητη απάντηση της εκτελεστικής εξουσίας δια στόματος του κ. Μητσοτάκη, έσπευσε να διατυπώσει και απολύτως ορθώς η Ένωση Δικαστών, καθότι υφίσταται τις θεσμικές αβελτηρίες της εκάστοτε εκτελεστικής εξουσίας αναφέροντας ωσαύτως ότι είναι άδικο και ατελέσφορο να χρεώνονται οι Δικαστές τις διαχρονικές ελλείψεις και την ολιγωρία της Πολιτείας καθώς η απουσία αυτοκριτικής και η μετάθεση ευθυνών απομακρύνει το ενδεχόμενο άμεσης ορατής βελτίωσης προς όφελος όλων.
Ως προς τούτου αμελλητί και αναφανδόν συντασσόμαστε ως προς την Ένωση των Δικαστών, υπογραμμίζοντας έτι περαιτέρω, την ιταμή εν γένει, παρέμβαση προς τον πυρήνα της εν γένει εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας μας ξένων δυνάμεων, άνευ της θεσμικής δικαιοδοσίας και της αντίστοιχης νομιμοποίησης γεγονός το οποίο μας δημιουργεί το αλγεινό αίσθημα ότι είμεθα μη συντεταγμένη πολιτεία αλλά μία υπό κηδεμονία αποικία.
Είθισται δια του βήματος τούτου, να στηλιτεύω τα κακώς κείμενα της Δικαιοσύνης, ωθούμενος από αγαθά ελατήρια και ανυπερθέτως καλή προαίρεση, ασκώντας το Συνταγματικώς κατοχυρωμένο δικαίωμα μου περί ελεύθερης ελευθερίας εκφράσεως, ήτοι από αμέριστο δικαιολογημένο ενδιαφέρον, ένεκεν και συνεπεία της ιδιότητάς μου ως μαχόμενος Δικηγόρος, πλην όμως ο λόγος δια τον οποίο το κάνω καθίσταται αυτόχρημα γόνιμος.Πλειστάκις έχω τονίσει δια την κηδεμονία και της, υπό ετερόκλητες δυνάμεις και την απόπειρα φαλκίδευσης της λειτουργικής της ανεξαρτησίας κατ’ άρθρο 26 του Συντάγματος, ή δια την κατά το δοκούν αυτεπάγγελτη Εισαγγελική παρέμβαση, κατ’ εντολή της πολιτικής ηγεσίας και όχι όταν εν τοις πράγμασι και αντικειμενικά διακυβεύεται το δημόσιο εν γένει συμφέρον, με αποτέλεσμα η κοινωνία να σείεται και να σήπεται ακριβώς ένεκεν της ως άνω ακηδίας της Δικαιοσύνης να υπηρετήσει προεχόντως και ιδίως το δημόσιο συμφέρον.
Εν τοιαύτη περιπτώσει, όμως οι ως άνω κριτικές κατατείνουν εις την εν τω μέτρω του δυνατού, εις την ανάδειξη ορισμένων καίριων και ακανθωδών ζητημάτων τα οποία πλήττουν χρονίως και σοβούν ενδημούντα ανεπίλυτα την Δικαιοσύνη, υποσκάπτοντας τα θεμέλια του μείζονος τούτου πυλώνα της κοινωνίας.
Ένα εκ των μέτρων αξιολόγησης της ποιότητας της Δημοκρατίας καθίσταται η ακριβοδίκαιη απονομή της Δικαιοσύνης και η λειτουργική ανεξαρτησία τους, καθότι τοιουτοτρόπως προάγεται
η βελτίωση και των θεσμικών δομών της εξουσίας.
Ακριβώς λοιπόν επειδή η Δικαιοσύνη συνιστά τον ακρογωνιαίο λίθο εξέλιξης μίας κοινωνίας, βελτίωσης μίας Δημοκρατίας και προόδου της κοινωνίας καλούμεθα ημείς οι συλλειτουργοί να καθιστάμεθα απροκατάληπτα και εκ των ων ούκ άνευ, εν μέρει αυστηροί ούτως ώστε να εισφέρουμε έκαστος εκ το ιδικό του μετερίζι, το λιθαράκι δια την ανοικοδόμηση ενός πιο ορθού
θεσμού περί αυτής, την θεραπεία ορισμένων παθογενειών της καθώς και τον εξοβελισμό ορισμένων «τοξικών» αντιλήψεων, οι οποίες δηλητηριάζουν το απτό αγαθό της απονομής της Δικαιοσύνης.
Αυτά συμβαίνουν εκ των ενόντων, διότι δέον όπως, είπερ ποτέ και άλλοτε, ημείς να τελούμε εν εγρηγόρσει μακράν, δια να εμφορούμαστε εκ του οράματος εξέλιξης, προόδου και προκοπής
του τόπου μας, αίροντας απλώς την ιδεολογική περιχαράκωση ή την άγονη και στείρα αντιπαράθεση.
Εν τω πλαισίω λοιπόν αυτό, ο ανιδιοτελής στόχος καθίσταται η πρόοδος, η κριτική προς τους θεσμούς αλλά και η αυστηρά και εμβριθή αυτοκριτική αλλά και η αυτοταπείνωση, συνιστούν
μείζονες πρακτικές αειρρόου προόδου και εμπεδούς εξέλιξης προεχόντως και κυρίως ημών ως ανθρώπων και μετά ταύτα των θεσμών ,όπου άπαντες υπηρετούμε.
Ως εκ τούτου λοιπόν, λαμβάνοντας τα ως άνω, αξίζει ένα μεγάλο «εύγε» ως προς την Ενωση Δικαστών, η οποία αντέδρασε σφόδρα προασπίζοντας άχρι κεραίας το κύρος της Ανεξάρτητης Δικαιοσύνης εκ της παρεμβάσεως της Καμάλα Χάρρις.
Ειδικότερον κατά την συνάντηση του Πρωθυπουργού κ. Μητσοτάκη με την ΑμερικανίδαΑντιπρόεδρο Καμάλα Χάρρις, η οποία ενδιαφέρθηκε, άκομψα, δια την υπόθεση του δολοφονηθέντος Αμερικανού υπηκόου κ. Μπακαρί Χέντερσον εις την Ζάκυνθο, προς
πενταετίας, με αποτέλεσμα, να προξενήσει απολύτως δικαιολογημένα την μήνη των Δικαστικών λειτουργών οι οποίοι απήντησαν ως εξής, σταχυολογώ το κάτωθι απόσπασμα :
«Η ορθή απονομή της Δικαιοσύνης δεν είναι στόχος που μπορεί να μένει σε επίπεδο διακηρυκτικό, αλλά προϋποθέτει την αποχή των κρατικών αξιωματούχων από οποιαδήποτε παρέμβαση, νουθεσία ή διαμαρτυρία επί συγκεκριμένης υπόθεσης»
Είναι πρόδηλο λοιπόν ότι την αυτονόητη απάντηση της εκτελεστικής εξουσίας δια στόματος του κ. Μητσοτάκη, έσπευσε να διατυπώσει και απολύτως ορθώς η Ένωση Δικαστών, καθότι υφίσταται τις θεσμικές αβελτηρίες της εκάστοτε εκτελεστικής εξουσίας αναφέροντας ωσαύτως ότι είναι άδικο και ατελέσφορο να χρεώνονται οι Δικαστές τις διαχρονικές ελλείψεις και την ολιγωρία της Πολιτείας καθώς η απουσία αυτοκριτικής και η μετάθεση ευθυνών απομακρύνει το ενδεχόμενο άμεσης ορατής βελτίωσης προς όφελος όλων.
Ως προς τούτου αμελλητί και αναφανδόν συντασσόμαστε ως προς την Ένωση των Δικαστών, υπογραμμίζοντας έτι περαιτέρω, την ιταμή εν γένει, παρέμβαση προς τον πυρήνα της εν γένει εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας μας ξένων δυνάμεων, άνευ της θεσμικής δικαιοδοσίας και της αντίστοιχης νομιμοποίησης γεγονός το οποίο μας δημιουργεί το αλγεινό αίσθημα ότι είμεθα μη συντεταγμένη πολιτεία αλλά μία υπό κηδεμονία αποικία.
