Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης, Εκπαιδευτικός-συγγραφέας
"Δεν υπάρχουν ιδέες, υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες, κι αυτές παίρνουν το μπόι του ανθρώπου που τις κουβαλάει" (Καζαντζάκης). Πράγματι το ποιητικό αίτιο για τη μετουσίωση μιας ιδέας σε πράξη είναι ο άνθρωπος. Αυτός δίνει στην κάθε θεωρία πρακτική υπόσταση.
Υπάρχουν τριών ειδών βοσκοί, ανάλογα με τη σχέση τους με το πρόβατο. Μερικοί το θέλουν για το μαλλί του, άλλοι για το γάλα του και κάποιοι άλλοι για το κρέας του. Όλοι τους όμως το θέλουν για τον δικό τους ιδιαίτερο λόγο, αφού ζουν από αυτό.
Κάτι το ανάλογο συμβαίνει, αν στη θέση του πρόβατου βάλουμε το κόμμα. Κάποιοι, το θέλουν για τη δική τους βόλεψη, κάποιοι γιατί μισθοδοτούνται από αυτό, και κάποιοι γιατί ελπίζουν ότι θα αλλάξει η κατάσταση στη χώρα προς το καλύτερο.
Ο Σύριζα, πριν από ένα μήνα περίπου είχε εκλογές για την ανάδειξη προέδρου. Οι υποψήφιοι για τη συγκεκριμένη θέση ήταν πέντε. Οι εκλογές έγιναν με δημοκρατικές διαδικασίες, τις οποίες ουδείς αμφισβήτησε και στις οποίες πήραν μέρος εκατό πενήντα χιλιάδες λαού. Νικητής των εκλογών ήταν ο Στέφανος Κασσελάκης με ποσοστό 57%.
Κάτι το ανάλογο συμβαίνει, αν στη θέση του πρόβατου βάλουμε το κόμμα. Κάποιοι, το θέλουν για τη δική τους βόλεψη, κάποιοι γιατί μισθοδοτούνται από αυτό, και κάποιοι γιατί ελπίζουν ότι θα αλλάξει η κατάσταση στη χώρα προς το καλύτερο.
Ο Σύριζα, πριν από ένα μήνα περίπου είχε εκλογές για την ανάδειξη προέδρου. Οι υποψήφιοι για τη συγκεκριμένη θέση ήταν πέντε. Οι εκλογές έγιναν με δημοκρατικές διαδικασίες, τις οποίες ουδείς αμφισβήτησε και στις οποίες πήραν μέρος εκατό πενήντα χιλιάδες λαού. Νικητής των εκλογών ήταν ο Στέφανος Κασσελάκης με ποσοστό 57%.
Μέχρι τις εκλογές ουδείς κομματικός καρεκλοκένταυρους, ουδείς ανεπάγγελτος από από αυτούς που «σιτίζονται» στο κομματικό πρυτανείο εξέφρασε κάποια αντίρρηση για την συμμετοχή του Κασσελάκη στην διεκδίκηση του αξιώματος του προέδρου!
Μετά όμως από τη θριαμβευτική του νίκη, που του έδωσε η κομματική βάση, σύσσωμο το παλιό κατεστημένο, σύσσωμοι όσοι αντιλαμβάνονται την κομματική χρησικτησία ή ιδιοκτησία ως προνομιακό φέουδο δικό τους, σε συγχορδία με τα συστημικά κανάλια, όπως τα αποκαλούσαν και οι ίδιοι από πριν, επέλεξαν πυρ ομαδόν κατά του νέου προέδρου και κατ’ επέκταση εναντίον του κόμματος και της δημοκρατίας, φτύνοντας κατάμουτρα τις χιλιάδες λαού που στήριξε τον Κασσελάκη.
Μετά όμως από τη θριαμβευτική του νίκη, που του έδωσε η κομματική βάση, σύσσωμο το παλιό κατεστημένο, σύσσωμοι όσοι αντιλαμβάνονται την κομματική χρησικτησία ή ιδιοκτησία ως προνομιακό φέουδο δικό τους, σε συγχορδία με τα συστημικά κανάλια, όπως τα αποκαλούσαν και οι ίδιοι από πριν, επέλεξαν πυρ ομαδόν κατά του νέου προέδρου και κατ’ επέκταση εναντίον του κόμματος και της δημοκρατίας, φτύνοντας κατάμουτρα τις χιλιάδες λαού που στήριξε τον Κασσελάκη.
Ειπώθηκαν λόγια κατά του νεοεκλεγμένου πρόεδρου του κόμματος, που ντράπηκαν και τα ίδια, αφού δεν ντράπηκαν τα χείλη που τα εκστόμισαν. Αφού δεν κατανόησαν αυτοί που τα είπαν ότι το θέμα δεν ήταν ο Κασσελάκης, αλλά ο λαός του Σύριζα που τους απέρριψε, που τους απέδειξε με την ψήφο του ότι δεν τους ήθελε! Κι αντί να το δεχθούν αυτό και να σιωπήσουν σεβόμενοι τη λαϊκή ετυμηγορία, επιδόθηκαν σε έναν ανελέητο κι ασύστολο αγώνα αισχρολογίας και χυδαιολογίας κατά του Κασσελάκη, που ουδεμία σχέση έχει με την ηθική και τον πολιτισμό της Αριστεράς:
«Η δική μου Αριστερά δεν θέλησε τις θέσεις και τα αξιώματα. Προτίμησε το «είναι» από το «έχειν». Γι' αυτό και είναι ταπεινά υπερήφανη για την ανιδιοτελή προσφορά της», γράφει ο Τάσος Λειβαδίτης.
Πράγματι. Το «είναι» του ανθρώπου είναι σημαντικότερο από το «έχειν» του. Όπου το «είναι» του ανθρώπου είναι ηθικό και δίκαιο η κοινωνία στηριζόμενη στην ανθρωπιά και μόνο μπορεί να κάνει βήματα μπροστά. Όπου όμως το «είναι» του ανθρώπου είναι εγωιστικό και συμφεροντολογικό, η κοινωνία δεν προχωρά μπροστά. Τα περί συντροφικότητας κλπ είναι άλλοθι για όσους πάνω από την έννοια του συντρόφου θέτουν την προσωπική «κουτάλα». Ξεχνούν όμως ότι «με λείψανα παλιών άστρων» ο κόσμος δεν φωτίζεται.
Η πολιτική δεν είναι αμπελοφιλοσοφία στα κομματικά γραφεία, αλλά η δουλειά καθημερινή στην κοινωνία που δίνει πρακτικά αποτελέσματα. Όποιος θέλει να αλλάξει την κοινωνία, οφείλει να γίνει σπλάχνο από τα σπλάχνα της. Να πατήσει στη γη και να βρει λύση στα θέματα που ταλανίζουν τον άνθρωπο. Για να γίνει αυτό εφικτό, χρειάζεται ένα κόμμα ανοιχτό στον λαό, με προοπτική κυβερνητική.
Τέλος, καμία ιδεολογία, από μόνη της, όσο δίκαιη και να είναι, δεν μπορεί να δώσει λύση στα κοινωνικά προβλήματα, αν δεν στελεχώνεται από ανθρώπους ανάλογου κύρους. Η Αριστερά ανήκει στο λαό και μόνον. Δεν είναι λάφυρο κανενός ούτε ιδιοκτησία.
«Η δική μου Αριστερά δεν θέλησε τις θέσεις και τα αξιώματα. Προτίμησε το «είναι» από το «έχειν». Γι' αυτό και είναι ταπεινά υπερήφανη για την ανιδιοτελή προσφορά της», γράφει ο Τάσος Λειβαδίτης.
Πράγματι. Το «είναι» του ανθρώπου είναι σημαντικότερο από το «έχειν» του. Όπου το «είναι» του ανθρώπου είναι ηθικό και δίκαιο η κοινωνία στηριζόμενη στην ανθρωπιά και μόνο μπορεί να κάνει βήματα μπροστά. Όπου όμως το «είναι» του ανθρώπου είναι εγωιστικό και συμφεροντολογικό, η κοινωνία δεν προχωρά μπροστά. Τα περί συντροφικότητας κλπ είναι άλλοθι για όσους πάνω από την έννοια του συντρόφου θέτουν την προσωπική «κουτάλα». Ξεχνούν όμως ότι «με λείψανα παλιών άστρων» ο κόσμος δεν φωτίζεται.
Η πολιτική δεν είναι αμπελοφιλοσοφία στα κομματικά γραφεία, αλλά η δουλειά καθημερινή στην κοινωνία που δίνει πρακτικά αποτελέσματα. Όποιος θέλει να αλλάξει την κοινωνία, οφείλει να γίνει σπλάχνο από τα σπλάχνα της. Να πατήσει στη γη και να βρει λύση στα θέματα που ταλανίζουν τον άνθρωπο. Για να γίνει αυτό εφικτό, χρειάζεται ένα κόμμα ανοιχτό στον λαό, με προοπτική κυβερνητική.
Τέλος, καμία ιδεολογία, από μόνη της, όσο δίκαιη και να είναι, δεν μπορεί να δώσει λύση στα κοινωνικά προβλήματα, αν δεν στελεχώνεται από ανθρώπους ανάλογου κύρους. Η Αριστερά ανήκει στο λαό και μόνον. Δεν είναι λάφυρο κανενός ούτε ιδιοκτησία.
