Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης. Εκπαιδευτικός - συγγραφέας
Καμία αλλαγή υπέρ του δημοσίου συμφέροντος δεν μπορεί να γίνει από κυβέρνηση που υποστηρίζει τα συμφέροντα των λίγων. Καμία αλλαγή υπέρ του λαού δεν μπορεί να γίνει από πολιτική εξουσία που στηρίζει τα συμφέροντα των ιδιωτών σε βάρος του Δημοσίου. Καμία δικαιοσύνη δεν μπορεί να θεωρηθεί ανεξάρτητη στη χώρα, όπου η δικαστική ηγεσία είναι τοποθετημένη από την εκτελεστική. Για την ευημερία ή την δυστυχία ενός έθνους, την κύρια ευθύνη την έχουν πρωτίστως οι τρεις εξουσίες μαζί με τα ΜΜΕ.
Διάβασα πρόσφατα σε Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης ότι ο Στέφανος Κασσελάκης έχει δανείσει στον Σύριζα ένα εξαψήφιο ποσό για να πληρωθούν οι εργαζόμενοι στο κόμμα και να πάρουν το δώρο των Χριστουγέννων. Στα μεγάλα συστημικά ΜΜΕ η είδηση αυτή πέρασε απαρατήρητη.
Είδα στα συστημικά Κανάλια ότι ο Κασσελάκης φιλοξένησε στο σπίτι του, στις Σπέτσες, για δημιουργική συζήτηση τους βουλευτές του, με έξοδα δικά του γεγονός που ξένισε πολλούς.Το ότι ο πρωθυπουργός έχει φιλοξενήσει σ’ ένα από τα σπίτια του στην Κρήτη τον υπουργό των Εξωτερικών της Αμερικής, με έξοδα του Ελληνικού Δημοσίου, αυτό είναι αυτονόητο! Όπως αυτονόητο είναι το να αποκτούν κάποιοι από την πολιτική δεκάδες σπίτια, την ώρα που ο λαός, χάνει για λίγα ευρώ την πρώτη του κατοικία.
Ζούμε στη χώρα των «κλεφτών και των αρματολών» κατά την ελληνική Ιστορία. Στην καταχρεωμένη από την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ χώρα, όπου το λογικό έχει στηθεί και εκτελεστεί σε τοίχους φθηνών κατοικιών, ενώ το παράλογο κυριαρχεί σε κάποιες πολυτελείς μεσοτοιχίες σε νησιά της χώρας!
Το να χρωστά ένα κόμμα 400 εκατομμύρια στο κράτος είναι λογικό, όπως και το να αλλάζει ΑΦΜ, για να μην τα πληρώνει τα χρέη του.
Αν ένας πολίτης χρωστά στο δημόσιο ένα μικροποσό δεν δικαιούται γι' αυτό φορολογική ενημερότητα. Αν όμως ένα κόμμα χρωστά εκατομμύρια στη χώρα, μπορεί να την κυβερνά κιόλας! Τελικά ποιο από τα δύο είναι το λογικό και ποιο το παράλογο;
Στον έρωτα την πρώτη ευθύνη έχει ο ερωτευμένος, στην πολιτική την έχει ο πολιτικός και στη δικαιοσύνη ο δικαστικός. Τους θεσμούς οι πρώτοι που τους τιμούν ή τους αδικούν είναι οι ίδιοι οι θεσμοφύλακες.
Η μόνη ελπίδα που έχει απομείνει είναι οι μαθητές. Είναι οι μόνοι που μπορούν να αφυπνίσουν τις αποχαυνωμένες μάζες. Οι μόνοι που αντιστέκονται στην ιδιωτικοποίηση της δημόσιας παιδείας.
Η θεματική οργάνωση της κοινωνίας είναι αναγκαία, ειδικά τώρα που οι πολιτικοί της είναι «ντουμπλ φας»: εσωτερικά πράσινοι και εξωτερικά γαλάζιοι!, καθώς μαζί με τα χρώματα ξεθώριασαν και τα κόμματα. Κάποια μάλιστα δήθεν προοδευτικά ασχολούνται με τις αποχρώσεις, τηνώρα που ο λαός υποφέρει από την ακρίβεια!
Αν όντως ο πρωθυπουργός της χώρας θέλει να εξυψώσει το έργο της παιδείας σε πρώτο, ας το ορίσει όπως ο Λυκούργος στην αρχαία Σπάρτη, ως το «μέγιστον και κάλλιστον έργον του νομοθέτη» κι ας ενισχύσει τα κρατικά πανεπιστήμια, αντί να χτίσει ιδιωτικά.
Το επιχείρημα ότι, όσο δεν υπάρχουν ιδιωτικά πανεπιστήμια στη χώρα, θα βγαίνουν οι επιστήμονες της από την Βουλγαρία ή την πρώην Γιουγκοσλαβία ή από οπουδήποτε αλλού, όπως γίνεται εδώ και δεκάδες χρόνια, με αποτέλεσμα να φεύγει το συνάλλαγμα στο εξωτερικό, είναι πράγματι αληθινό, αλλά αυτό έχει σχέση με το ιδιωτικό κέρδος και όχι με την Δωρεάν Δημόσια Παιδεία. Μην μπερδεύουμε το κεφάλι με το κεφάλαιο. Οι περισσότεροι Έλληνες που διαπρέπουν στο εξωτερικό βγήκαν από δημόσια σχολεία και όχι από ιδιωτικά κολλέγια!
Τελικά ποιοι έχουν αγαπήσει αυτήν την έρημη πατρίδα; Οι απλοί Έλληνες που έχουν ξενιτευτεί και με το συνάλλαγμά τους την έχουν χτίσει ή οι επαγγελματίες πολιτικοί που την βούλιαξαν στα χρέη, αποκτώντας οι ίδιοι περιουσίες;
Αν η συνεργασία του Σύριζα με το κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων ήταν -και σωστά- ιδεολογικά παράλογη, μία φορά, δεν θα έπρεπε για τον ίδιο λόγο η συνεργασία της ΝΔ με το ακροδεξιό ΛΑΟΣ και το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ να είναι διπλά παράλογη;
