Οκτώ χρόνια μετά η Δικαιοσύνη καταλογίζει ευθύνες σε Αστυνομία και Πυροσβεστική γιά τη Marfin

Οκτώ χρόνια μετά την τραγωδία της Marfin, η Δικαιοσύνη κατολογίζει τραγικές παραλείψεις σε Αστυνομία και Πυροσβεστική, που οδήγησαν στην απώλεια της ζωής τριών υπαλλήλων της Τράπεζας.

Όπως αναφέρεται στην απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου, στο οποίο προσέφυγαν 24 εργαζόμενοι , ευθύνες έχει και η διοίκηση της τράπεζας, ωστόσο δεν μπορούν να διερευνηθούν από το συγκεκριμένο δικαστήριο, το οποίο έχει αρμοδιότητα μόνον για τις ευθύνες των οργάνων του δημοσίου.

Με την απόφαση του, το διοικητικό δικαστήριο δικαίωσε τους υπαλλήλους της Marfin, που παραλίγο να πεθάνουν μέσα στο φλεγόμενο κτίριο της τράπεζας τον Μάιο του 2010, καθώς επιδίκασε αποζημίωση σε καθέναν από τους 24 εργαζόμενους από 25.000 έως 60.000 ευρώ, για  την αποκατάσταση της ηθικής βλάβης που υπέστησαν «από το κίνδυνο ζωής που διέτρεξαν, από την παρεπόμενη σωματική τους ταλαιπωρία, τα απότοκα προβλήματα υγείας και όλη την ψυχική πίεση με την οποία επιβαρύνθηκαν από την κρίσιμη μέρα και εφεξής».

Με την ίδια απόφαση το δικαστήριο επιδίκασε αποζημίωση από 210.000 μέχρι 300.000 ευρώ στον σύζυγο και τους γονείς της άτυχης Αγγελικής Παπαθανασοπούλου, η οποια ήταν τεσσάρων μηνών έγκυος, όταν έχασε τη ζωή της στο φλεγόενο κτίριο.

Το δικαστήριο κάνοντας δεκτή εν μέρει την αγωγή των εργαζομένων έκρινε οτι:

-Η Πυροσβεστική δεν διενήργησε όλους εκείνους τους προληπτικούς ελέγχους για την τήρηση των προβλεπόμενων μέσων πυροπροστασίας στο υποκατάστημα..
- Υπήρξε παράλειψη των αρμόδιων αστυνομικών οργάνων να εκδώσουν απόφαση – το πολύ μέχρι τα τέλη Ιουνίου του 2009 – επιβάλλοντας στην διοίκηση της τράπεζας να τοποθετήσει ρολά από συμπαγές υλικό και άθραυστους υαλοπίνακες μεγάλου πάχους, όπως όριζε υπουργική απόφαση εκείνης της εποχής. 

Παράλληλα, σύμφωνα με την απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείουτο μοιραίο υποκατάστημα της τράπεζας, το οποίο στεγαζόταν στο ισόγειο και τον ημιώροφο του κτιρίου δεν διέθετε:

- Πυροσβεστικό ερμάριο με εύκαμπτο σωλήνα με ακροφύσιο,

- Δυο εξόδους κινδύνου προς κοινόχρηστη οδό ή πόρτες προς διάδρομο ή άλλους χώρους που να οδηγούν από διαφορετικές κατευθύνσεις σε δυο ανεξάρτητες  οδούς διαφυγής, παρά μόνο μία στο ισόγειο κατάστημα. Και αυτή δεν άνοιγε με μία απλή ώθηση από μέσα προς τα έξω, αλλά μόνο με τηλεχειριστήριο που κρατούσε η διευθύντρια. Επιπλέον το πατάρι έπρεπε να διαθέτει έξοδο κινδύνου την οποία δε είχε όπως άλλωστε δεν είχε αντιβανδαλικά τζάμια. 

Στο σκεπτικό της απόφαση τους οι δικαστές περιγράφουν τις κρίσιμες ώρες που πέρασαν οι εργαζόμενοι, αναφέροντας:
•  «Καταφέροντας 3 – 4 χτυπήματα κατόρθωσαν να θραύσουν την τζαμαρία, να εκσφενδονίσουν εντός του καταστήματος εύφλεκτο υγρό όσο και βόμβες μολότοφ (…). Οι περισσότεροι υπάλληλοι στοιβάχτηκαν στον μικρό φωταγωγό που επικοινωνούσε μέσω πλέγματος με την ταράτσα (…). Ένας εξ αυτών  κατάφερε και έσπασε το πλέγμα της οροφής του φωταγωγού με συνέπεια ένα κύμα αέρα να εισέλθει στο κτίριο και να δώσει παράταση ζωής στους εκεί συγκεντρωμένους υπαλλήλους, οι οποίοι αναρριχήθηκαν στην στέγη από όπου υποχρεώθηκαν και πήδηξαν (…) σε κτίριο που στεγαζόταν κατάστημα,  την τζαμαρία του οποίου έσπασαν με καδρόνι (…) για να κατέβουν στην οδό Σταδίου.
  Ωστόσο δεν είχαν την ίδια τύχη όλοι οι υπάλληλοι. Ειδικότερα, η Αγγελική Παπαθανασοπούλου, η οποία διένυε τον τέταρτο μήνα της κυήσεως και λόγω της κατάστασης αυτής δεν μπορούσε ή δεν αποτόλμησε να βγει από το κτιριο από τα εξωτερικά μπαλκόνια (…) με αποτέλεσμα να εγκλωβιστεί εκεί και να πεθάνει λόγω
• δηλητηρίασης (…). Περαιτέρω η Παρασκευή Ζούλια και ο Επαμεινώνδας Τσακάλης δεν κατόρθωσαν να βγουν από το κτίριο καθώς υπέστησαν δηλητηρίαση  λογω εισπνοής καπνού και τοξινών αερίων».