Mε λόγια σταράτα, εμποτισμένα σε βαθιά γνώση του Δικαίου, αλλά και του αδίκου, ο δικηγόρος Χαράλαμπος Κατσιβαρδάς, ακτινογραφεί την κατάσταση, στην οποία μας έχει αλυσοδέσει η Κυβέρνηση.
Το ερώτημα, που θέτει ο εξαίρετος ποινικολόγος, είναι αυταπόδεικτο:
“Covid-19”-εσωτερικός εχθρός ή Θεσμικό πραξικόπημα;
Η ανυπέρβλητη κατάσταση της επί μακρόν αναστολής του άρθρου 5 του Συντάγματος επί
σχεδόν 13 συναπτούς μήνες, ενεργοποιεί το άρθρο 120 του Συντάγματος κατά την παράγραφο
4, δοθέντος ότι εν τοιαύτη περιπτώσει, βιώνουμε μία πρωτοφανή, βίαιη και κατ’ εξακολούθηση
θεσμική κατάλυση, της παραγράφου 4 και 5 του Συντάγματος.
Η προβολή δηλαδή του δικαιώματος αντιστάσεως μας ως πολίτες καθότι, η κυβέρνηση
αυθαίρετα έχει αναστείλει, την παράγραφο 4 του άρθρου 5, κατακρατώντας παράνομα
εγκλεισμένους τους πολίτες, θίγοντας δηλαδή τον πυρήνα του άρθρου 5, ως προς την ελεύθερη
μετακίνησή τους, με την αόριστη, μην ειδικώς και εμπεριστατωμένος εφαρμογή των
δρακοντείων αυτών μέτρων, εις την θεμελιώδη αρχή της αναλογικότητας, απόρροια του
Κράτους Δικαίου κατ’ άρθρο 25 του Συντάγματος, γεγονός το οποίο γεννάει ανυπερθέτως
ετερόκλητους νομικούς προβληματισμούς.
Ο πολίτης πειθαναγκάζεται δια της μασκοφορίας και εκφοβίζεται δια της συλλήψεώς του εις
περίπτωσιν αντιρρήσεως, δίκην του αορίστου δημοσίου συμφέροντος, με αποτέλεσμα η Ελλάς
να έχει περιαχθεί εις τον νεοπαγή όρο του δικαίου της Συνταγματικής εξαίρεσης.
Η οιονεί αναλογική εφαρμογή του άρθρου 48 του Συντάγματος, ήτοι το καθεστώς πολιορκίας
συνιστά μία ανομολόγητη πραγματικότητα παρά του γεγονότος ότι η Ελλάς, αυτοκλήτως και
πραξικοπηματικά έχει αποψιλώσει τον πυρήνα του θεμελιώδους δικαιώματος της ελεύθερης
κινήσεως όπου είναι απαραβίαστο, δίχως να εξειδικεύσει αρμοδίως την έννοια της καταστάσεως
ανάγκης η οποία πλέον έχει καταστεί όχι κατάσταση εξαίρεσης αλλά μία πάγια κανονικότητα, με
αποτέλεσμα να έχουμε ολισθήσει σε μόνιμη φαλκίδευση των θεμελιωδών ελευθεριών μας ως
πολίτες.
Η εκτροπή αυτή συνίσταται εις το γεγονός ότι η χώρα έχει περιέλθει εις κατάσταση ωσεί
συναγερμού, δίχως να ενημερώνεται εγκύρως ο κόσμος δια τα πραγματικά κρούσματα, ή να
πληροφορείται εγκύρως και πολυφωνικώς από ιατρούς με αντικρουόμενες ενδεχομένως
απόψεις, με αποτέλεσμα η καθεστωτική τηλοψία να επιβάλλει μονομερώς και δια της υποβολής,
μία αναξιόπιστη άποψη, η οποία εκπορεύεται μόνον από ορισμένους δημοσιογράφους.
Τηρουμένων λοιπόν των αναλογιών, η κατάσταση εξαίρεσης, όπως και εις το κοινό δίκαιο (285
του Α.Κ καθώς και 25 του Π.Κ), συνεπάγεται ότι το Κράτος συγκαλείται εκτάκτως ίνα
αντιμετωπίσει μία εξαιρετικά επείγουσα και έκτακτη περίσταση, ενόψει της άμεσης
αντιμετώπισης ενός υπέρμετρα ανεπανόρθωτου και δυσχερώς αναστρέψιμου κινδύνου, χάριν
της αποτελεσματικής αντιμετωπίσεως του οποίου, καθίσταται εκ των περιστάσεων, εις την
συγκεκριμένη συνθήκη, απολύτως αναγκαίο, να θυσιάσουμε κάποιο άλλο αγαθό, ασφαλώς
όμως υποδεέστερο κατά το είδος και την σπουδαιότητα με το απειλούμενο.
Εν προκειμένω, προφανώς ομιλούμε δια την έννοια του δημοσίου συμφέροντος, το οποίο
αορίστως προβάλλεται και χρησιμοποιείται κατά το δοκούν, δίχως όμως να αναφέρει ουδείς
θεσμικός παράγων, ποιο είναι το αγαθό, το οποίο διακυβεύεται, να συγκεκριμενοποιηθεί η
έννοια της δημόσιας υγείας.
Η συσκότιση όλων των πτυχών του ενσκήψαντος ιού, εκ της πολιτείας και η επιλογή της
άσκησης συλλογικής τρομοκρατίας δια των τηλεοπτικών μέσων, υπό το πρόσχημα της
περίπυστης φράσεως «δημόσια υγεία», επιδεινώνει έτι περαιτέρω την κατάσταση,
προκαλώντας δικαιολογημένη αγανάκτηση προς τους πολίτες, δια την κατάλυση του πυρήνα
των δικαιωμάτων του, αδιαλείπτως και συνεχώς επί 13 μήνες, δεδομένου ότι αποδεδειγμένα,
βάσει των αποτελεσμάτων, η εφαρμογή αλλεπάλληλων και καθολικών εγκλεισμών, δεν
καθίστανται εκ της αυξήσεως των κρουσμάτων, αποτελεσματικά ως μέτρα.
Άρα ποιο είναι το μέτρο δια την αντιμετώπιση του επικείμενου κινδύνου την στιγμή την οποία το
θυσιαζόμενο αγαθό η «δημόσια» ελευθερία, η άσκηση επαγγελματικής δραστηριότητας,
λογίζεται, ένεκεν της διάρκειας των μέτρων, υπέρτερη της συγκεχυμένης έννοιας της δημόσιας
υγείας, όπου και αυτή ερμηνεύεται εις ορισμένες περιπτώσεις κατά το δοκούν.
Εις επίρρωση της πατερναλιστικής και θεσμικά άτοπης συμπεριφοράς της κυβέρνησης η οποία
φέρεται ότι, δήθεν αγκαλιάζει τους πολίτες από καλή πίστη προς προάσπιση της υγείας του, εξ
αφορμής του επαράτου νόσου, ας μας εξηγήσει : για ποιόν, στοιχειωδώς έλλογο και νομικό
λόγο, ερειδόμενο ορθολογιστικά και εις την βιούμενη κατάσταση ανάγκης, ψηφίστηκε, αφενός, η
επίσπευση των εκκρεμών υποθέσεων του Ν. 3869/2010 (Νόμος Κατσέλη) καταλύοντας το
θεμελιώδες δικαίωμα του καθημαγμένου πολίτη, εις την δίκαιη δίκη (άρθρο 20 παρ. 2 του
Συντάγματος) καταργώντας του, εν άλλοις λόγοις, την δια ζώσης ακροαματική διαδικασία,
δοθέντος ότι οι δίκες θα διεξάγονται μόνον με κατάθεση έγγραφων προτάσεων και αφετέρου με
την ψήφιση του Πτωχευτικό κώδικα, ο οποίος ήδη τελεί εν ισχύ, από την 1-3-2021.
Δηλαδή, κατάσταση εξαίρεσης εις τα θεμελιώδη δικαιώματα και ελευθερίες του άρθρου 5 του
Συντάγματος εξ αφορμής του ιού, εις βάρος του πολίτου, πλην όμως, ο οικονομικός
στραγγαλισμός, η κρατική αναλγησία και η λήψη κατάφωρα αντιλαϊκών μέτρων, εις μία κρίσιμη
περίοδο, πτωχοποιήσης της κοινωνίας, ένεκεν αναστολής της επαγγελματικής τους
δραστηριότητας, καλά κρατεί.
Οι καταστάσεις τις οποίες βιώνουμε καθίστανται άκρως αντιδημοκρατικές, διολισθαίνουμε προς
περίεργους ατραπούς, ήτοι, προς μία τρόπον τινά, κοινοβουλευτική δικτατορία, όπου οι
ελευθερίες συρρικνώνονται χάριν ενός αόρατου εχθρού, δίχως όμως ο εν λόγω εχθρός, να
ερμηνεύεται νομικώς ως έδει, εκ της Πολιτείας, προκειμένου να δικαιολογήσει βάσιμα, τα όρια
της αναστολής των δικαιωμάτων μας, με συνέπεια να πρέπει να αντιδράσουμε αυτόνομα,
κινούμενοι εις τα άκρα όρια της αξιοπρέπειά μας.
Εν κατακλείδι, το ακανθώδες ζήτημα είναι να μην εθιστούμε προς την ανελευθερία,
εκλαμβάνοντας ως εκβλάστημα της πολιτικής ορθότητας την απεμπόληση της ανθρώπινης μας
αξίας εις το διηνεκές.
Χαράλαμπος β Κατσιβαρδάς
Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
