Διαβάστε τι έγραψε στο FB ο πρώην κυβερνητικός εκπρόσωπος της ΝΔ, Ευάγγελος Αντώναρος, για τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη:
Διαβάστε τι έγραψε στο FB ο πρώην κυβερνητικός εκπρόσωπος της ΝΔ, Ευάγγελος Αντώναρος, για τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη:
Λες και το ήξερα.
Το έγραψα χτες.
Για να καταλάβεις την "ψυχική υγεία" αλλά και τον χαρακτήρα κάποιου δημόσιου προσώπου δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος από το να παρακολουθήσεις μια ομιλία του χωρίς ήχο.
Αποκαλύπτεται.
Προδίδεται.
Δεν μπορεί να κρυφτεί.
Ιδίως όταν προσπαθεί να προσποιηθεί ότι είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι στην πραγματικότητα.
Τότε τα κάνει μαντάρα. Εντελώς.
Σήμερα το είδαμε ανάγλυφα.
Στις τρεις παρεμβάσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη -- κατ΄ονομα πρωθυπουργού -- στη Βουλή.
Η μία χειρότερη από την άλλη.
Και λέω κατ΄όνομα γιατί ο Μητσοτάκης έχει την ψευδαίσθηση ότι κυβερνάει. Αλλά το κουμάντο κάνουν ο σκοτεινόπροσωπος καθηγητής Γεραπετρίτης που σήμερα ο Τσίπρας τον έβαλε στη θέση του και καλά του έκανε.
Και ο ξάδελφος Γρηγόρης Δημητριάδης. Άνθρωπος του παρασκηνίου που τραβάει, όπως ακούω, σχεδόν όλα τα νήματα.
Να σας εξομολογηθώ κάτι;
Τον λυπήθηκα σήμερα τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Ειλικρινά.
Και ως πρωθυπουργό γιατί πατάει πια αδιάκριτα τα κορδόνια του. Με κάθε ευκαιρία. Χωρίς να μπορεί να τον σώσει κανείς. Και πάντως όχι οι δήθεν "εξαιρετικοί" επικοινωνιολόγοι του.
Αλλά κι ως άνθρωπο.
Δεν μ΄άρεσει να κάνω τον ψυχολόγο. Αλλά είπαμε -- οι εικόνες χωρίς ηχο προδίδουν τα πάντα. Μιλάνε μόνες τους.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει κάτι που τον βασανίζει. Κάτι βαθύ. Που μπορεί τώρα να βρίσκεται σε όξυνση.
Δεν είναι η αφάνταστα κακή ( και παρά τις προσπάθειες των...ειδικών) προφανώς μη βελτιώσιμη σκηνική του παρουσία.
Δεν είναι η αδυναμία του να ελέγξει τους μυς του προσώπου όταν γελάει χωρίς λόγο τη λάθος στιγμή. Όπως σήμερα τη στιγμή ποιυ ζήταγε συγγνώμη.
Δεν είναι ότι είναι ανοικονόμητος με τα χέρια του και δεν ξέρει τι να τα κάνει.
Δεν είναι ότι μπερδεύει τα λόγια του και κάνει ανόητα αστεία στα οπόια ακόμη κι οι λίγοι παρόντες βουλευτές του κόμματος του τον χειροκροτούν βαριεστημένα.
Είναι η ψυχολογία του λοιπόν που πρέπει να είναι στά τάρταρα.
Είπαμε. Το γιατί με αφήνει παγερά αδιάφορο.
Δεν μπορεί όμως να με αφήσει αδιάφορο ότι έχουμε στη κορυφή της χώρας έναν πρωθυπουργό του οποίου η αστάθεια φωνάζει από μακριά.
Που ο δήθεν αυτοθαυμασμός του δεν μπορεί να επικαλύψει την ισοπεδωτική ανασφάλεια του.
Που η αλαζονεία του δεν κρύβει ότι είναι ανίκανος να διαχωρίσει το μικρό από το μεγάλο, το ασήμαντο από το σημαντικό.
Που προσπαθεί με πρωινά ανούσια διαγγέλματα για την οικονομία να αλλάξει την ατζέντα. Και δεν τα καταφέρνει.
Δυστυχώς για τη χώρα. Που είχε την ατυχία στην πιο κρίσιμη στροφή των τελευταίων 50 ετών να βρεθεί με τον χειρότερο πρωθυπουργό της μεταπολίτευσης. Για άγνωστο πόσο ακόμη χρονικό διάστημα.
