Αντί γιά φιλί της Αγάπης, φέτος... φλουρί της Αγάπης.
Οσο για τα αργύρια, του Μητσοτάκη...
Γράφει ο δικηγόρος Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς
Ο κρυφός αναστεναγμός της νοσταλγίας
Ο χρόνος κυλάει ανεξαρτήτως της βούλησής μας, κανείς δεν ζει αληθινά αυτό που θα ήθελε να ζει, διότι το όνειρο είναι μία στιγμή, μέσα σε αυτήν την καθημερινότητα, γεννιόμαστε, ζούμε,
παθαίνουμε, μαζί με μας και τα όνειρα μας, καθότι το σήμερα γίνεται εχθές και το αύριο σήμερον εν ριπή οφθαλμού, ,κατά συνέπεια, ας φτιάξουμε ένα παιχνίδι χάρτινο στα χέρια των αγγέλων, προκειμένου έστω και δι’ ολίγων να ξαναγίνουμε παιδιά με βαθιά χαραγμένες τις ευφρόσυνες και θερμές μνήμες των αθώων και ακήρατων παιδικών μας χρόνων, της πολύτιμης αυτής
μνήμης, η οποία μας υπομημνίσκει εμφατικώς την αξία της ζωής, αυτής της παιδικής αθωότητας.
Το βαλς των χαμένων ονείρων, δέον όπως αποτελέσει τον συνδετικό κρίκο απάντων των ανθρώπων, ενάντια προς τον κοινό εχθρό περί της υγείας που απειλεί την ανθρωπότητα, ας ενωθούν έστω και νοερά οι λαοί, τις Άγιες Αυτές ημέρες και ας βιώσουν εμφατικώς το χρώμα της αγάπης, ή ας μιλήσουν την περιώνυμη και πολυώνυμη γλώσσα της αγάπης η οποία έχει όμως την ίδια συνισταμένη, την αλληλεγγύη, την ειλικρινή μεταμέλεια, την εγκράτεια και την
Αλήθεια!
Ας προσευχηθούμε άπαντες συλλήβδην και εκ του συστάδην δια την πρόοδο και την προκοπή των λαών, μήπως και παρ’ ελπίδα ως θνησιγενείς οντότητες, ενεργοποιήσουμε την Θεία Χάρη και φωτίσει προσηκόντως το πολιτικό προσωπικό και κινηθεί προς την ορθή κατεύθυνση εξυπηρετήσεως του δημοσίου συμφέροντος και εκδηλώσεως πραγματικού ενδιαφέροντος δια τους πολίτες, αίροντας την φαύλη και αλαζονική στάση, περί της παγκόσμιας διακυβέρνησης και κατίσχυσης μίας μερίδας ισχυρών ανθρώπων.
Ίσως αυτός ο κόσμος να μην μπορεί να χωρέσει την αγάπη μας άχρις εσχάτων, καίτοι τα υλικά μετά των οποίων έχει οικοδομηθεί να είναι κατάλληλα, όμως ορισμένες δυνάμεις αναχαιτίζουν την επικράτηση της καλής προαίρεσης, ασφαλώς τα ως άνω καθίστανται ιδεατές σκέψεις οι οποίες τείνουν προς την ουτοπία όμως η δυναμική τους εξακολουθεί και καταλαμβάνει και την σημερινή πραγματικότητα καθότι τούτο το επιτάσσει το ιδιάζον αυτών των ημερών, ένεκεν της αναβιώσεως της μνήμης η οποία συγκροτεί τον αρμό του παρελθόντος του παρόντος και του σήμερον, αυτός ο συνδετικός κρίκος συναρθρώνει τον ομφάλιο λώρος της ίδιας της ζωής με τα πρόσωπα τα οποία τυγχάνει για οιοδήποτε λόγο να μην ευρίσκονται ανάμεσά μας, πλην όμως με έναν αναφή και μαγικό τρόπο ευρίσκονται εντός της ψυχής ως φύλακες άγγελοι και ιδίως
αυτές τις χαρμολυπείς ημέρες, κατά έναν περίεργο τρόπο, μας συντροφεύουν με απόλυτη αγάπη.
Ο θάνατος συνιστά την μετάβαση προς μία διαφορετική αδιόρατη διάσταση προς το επέκεινα, όπου η μορφή των αγαπημένων μας προσώπων, μας παρακολουθούν και εκφράζουν παντί τρόπω τα συναισθήματα τους και εκδηλώνουν προσφυώς την στοργή προς ημάς καίτοι φαινομενικά έχουμε διαρρήξει ακουσίως την σχέση μας, ένεκεν του βιολογικό τους θανάτου.
Ασφαλώς και όχι, αυτές τις ημέρες τους μνημονεύουμε και αυτοί ως αναμμένα κεράκια, ευρίσκονται πλησίον μας καθίστανται κοινωνοί της χαράς και της εν ταυτώ λύπης μας, αλλά πρωτίστως μας φωτίζουν με την λάμψη της ψυχής τους, τούτο το νιώθουμε καθοιονδήποτε τρόπο αρκεί να σιωπήσουμε δι’ ολίγον, να ακούσουμε τα σκιρτήματά τους και την χαρά τους να ευρίσκονται πλησίον μας και να μας πλαισιώνουν με πρωτόγνωρη, πλην όμως τοσούτον, απτή ψαύση.
Ως εκ τούτου λοιπόν, ας υψώσουμε το ποτήρι μας, τις Άγιες Αυτές Ημέρες, παρά τις όποιες αντιξοότητες και ας πιούμε εις υγείας της αγάπης η οποία διέπει τις αγαπημένες ανθρώπινες σχέσεις οι οποίες καθίστανται ακατάλυτες, παρά την φενάκη του θανάτου, καθότι η σταθερά είναι η ίδια η ζωή υπό τις διάφορες διαστάσεις της, ναι μεν αυτό το οποίο ημείς αντιλαμβανόμαστε είναι το παρόν φωτινό στάδιο, πλην όμως τα πάντα ρεί, τίποτε δεν αποθνήσκει, η αιωνιότητα, η σκοτεινή άβυσσος φωτίζεται με το μεγαλείο της αγάπης η οποία αείποτε συντρίβει το πρόσκαιρο σχίσμα της αγαπητικής σχέσεως ήτοι τον θάνατο.
Ως εκ τούτου το εφετινό φλουρί θα το αφιερώσουμε δικαιωματικά εις την αιώνια αγάπη, την μοναδική ανυπέρβλητη δύναμη, το μοναδικό όπλο κατά των απάνθρωπων δυνάμεων, οι οποίες
απεργάζονται δια των εντεταλμένων τους την προσβολή του ανθρώπινου προσώπου και την αμαύρωση της αγάπης.
Έτη όλβια, πανευφρόσυνα και καρποβριθή.
