Γράφει ο δικηγόρος Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς
ώστε ούτως εν δέοντι καιρώ, να πραγματωθεί ο ακρωτηριασμός της πολιτικής μας εν γένει παραδόσεως.
Εις επίρρωση του άνωθεν δόγματος της εθνικής αποδόμησης συντείνει και η ευθεία και δημόσια δήλωση τοσούτον της Προέδρου της Δημοκρατίας όσον και του Πρωθυπουργού, οι οποίοι καταφάσκουν ομού και συλλήβδην, διαμηνύοντες ότι το οξύ δημογραφικό πρόβλημα, της Πατρίδας μας, δέον όπως επιλυθεί αμελλητί, μέσω την ανελέγκτου ροής των μεταναστών, αντί να δοθούν ισχυρά οικονομικά ελατήρια προς τις οικογένειες, δοθέντος ότι, η προστασία της ελληνικής οικογένειας ως ο κολοφών του έθνους απολαμβάνει εισέτι περιόπτου Συνταγματικής κατοχυρώσεως.
Έτι περαιτέρω, η σφυρηλάτηση της εθνικής μας ταυτότητα πνέει τα λοίσθια, καίπερ αποτελεί τον ακρογωνιαίο και ακροτελεύτιο λίθος της εθνικής ομοψυχίας της συλλογικής προόδου και εξέλιξης, δοθέντος ότι τούτο κατοχυρώνεται ρητώς εις μία σωρεία διατάξεων του Συντάγματος και εν κατακλείδι συμπυκνώνεται εύγλωττα εις την επιτομή του Συνταγματικού πατριωτισμού προς προάσπιση της λαϊκής κυριαρχίας κατ’ άρθρο 120 του Συντάγματος, η ελαύνουσα Νέα Τάξη πραγμάτων, δηλονότι συνιστά οργανικό απότοκο της πολύφερνης επιβαλλόμενης παγκοσμιοποιήσεως.
Οι μηχανισμοί του συστήματος έχουν επιστρατεύσει προσφυείς πρακτικές ενός νεοπαγούς ολοκληρωτισμού, οινοεί Σιδηρούν Παραπετάσματος, δια του οποίου έχει εγκαθιδρυθεί η σύγχρονη θρησκεία της πολιτικής ορθότητας, υπό τις ερπύστριες της οποίας, συνθλίβονται και εξοστρακίζονται οι αντίθετες απόψεις, οι οποίες κλυδωνίζουν, αμφισβητούν και υποσκάπτουν την εδραιωμένη, δια της κλιμακούμενης και πολύπτυχης φαιάς προπαγάνδας των αργυρώνητων συστημικών μέσων μαζικής εξαπατήσεως, αυθεντική «αλήθεια» των κοσμο-εξουσιαστών.
Εξ αυτού λοιπόν του λόγου ως συνάγεται αιτιωδώς εκ των ανωτέρω, το έθνος πλήττεται ως συλλογικό αγαθό μνήμης, καίτοι αποτελεί ανυπερθέτως τον συνεκτικό διαχρονικό αρμό των λαών και ενέχει τα συστατικά δομικά στοιχεία της διηνεκούς προόδου και μετεξέλιξης ενός πολισμού, αρχής γενομένης της ιδρύσεως του όπως τούτος διαμορφώνεται αναπόδραστα και μετασχηματίζεται δια των χρόνιων ωσμώσεων και αλληλεπιδράσεων εις το διάβα των αιώνων.
Σήμερον, το έθνος καταφρονείται και ταυτίζεται συκοφαντικά και επιστημονικώς άτοπα με τις έννοιες φασισμός, Ναζισμός, μισαλλοδοξία, ρατσισμός, δηλαδή υπόκειται εσκεμμένα υπό τις
μειωτικές αυτές έννοιες, ούτως ώστε να καλλιεργηθεί τεχνηέντως εις το συλλογικό υποσυνείδητο της αδαούς υδαρής μάζας, ότι το έθνος συμψηφίζεται με ακραίες ιδεολογίες των ολοκληρωτικών
καθεστώτων του μεσοπολέμου.
Απορίας άξιον, καθίσταται ότι, ο Σταλινισμός ως συγγενής έννοια και μείζονα έκφανση του ολοκληρωτισμού, κοινή μήτρα ή άλλως γενική συνισταμένη όλων των αντίστοιχων ιδεολογικών τάσεων, εν Ελλάδι έχει αμνηστευτεί και επικρατεί ιδεολογικά εξωραϊσμένος προς την κοινωνία, ως πρόταγμα των εθνών.
Εν τω πλαισίω αυτής της ιδεολογικής συγχύσεως, το τέλος των εθνών και των παραδόσεων κατισχύει ο ισοπεδωτισμός και οι κοινωνικός μηδενισμός ένθα άπαντα τα έθνη ευθυγραμμίζονται
εις τα εξαναγκαστικά κελεύσματα της παγκοσμιοποιήσεως, απεμπολώντας πάσα μορφή εθνικής κυριαρχίας, ετερότητας και αξιοπρέπειας.
Η πολιτική ανωριμότητα του Ελληνικού λαού καθίσταται παροιμιώδης καθότι, αδυνατεί να συνειδητοποιήσει με ενάργεια και να διαγνώσει τα γενεσιουργά αίτια της σημερινής πολιτικής
καταστάσεως, λαμβάνοντας υπόψιν ασφαλώς και της διαστρέβλωση της ιστορίας αλλά και τον ρόλο της μυστικών υπηρεσιών.
Εν τη Ελλάδι, η συνθετική ερμηνεία των γεγονότων και η συνδυαστική επισκόπηση εξικνείται άχρι την περίοδο της επταετίας, ουδέποτε υπήρξε έκτοτε κριτική δια την αποκατάσταση της
Δημοκρατίας και τον απόηχο της τραγωδίας εις την Κύπρο (20-7 και 14-8-1974 Αττίλας 1 και 2 της Τουρκίας κατά της μαρτυρικής Μεγαλόνησου, μετά την ενδιάμεση κατάρρευση των διαβουλεύσεων της Γενεύης διαρκούσης της εκεχειρίας αρχής γενομένης εκ της 24-07-1308 1974), επί μάλλον και μάλλον περαιτέρω, ουδείς επέκρινε την κατάλυση των θεσμών, κατά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, και τον ακρωτηριασμό της Ελληνικής γλώσσης καθώς και συνακολούθως την αμαύρωση της ιδίας αυτής ταύτης, της Δημοκρατίας επί περιόδω του ΠΑΣΟΚ, όπως την διασπάθιση της δημόσιας περιουσίας, την ηττοπαθή στάση της Ελλάδας εις τα εθνικά ζητήματα, την διαχείριση της Κρίσεων των Ιμίων, αλλά και τα μέχρι τούδε ενεστώτων των χρόνων, ήτοι : τα επαχθή μνημόνια αλλά και το αφήγημα της δημόσιας υγείας επ ονόματι της
οποίας κατελύθη εκ βάθρων και ολικώς η ανθρώπινη αξία αλλά και παν ψήγμα νομικού πολιτισμού.
Η πολιτική όζει, οι θεσμοί ιδίως η φερόμενη ως τρίτη εξουσία κύπτει υποτακτικά το γόνυ προς την εκάστοτε εκτελεστική εξουσία, η ιστορία κιβδηλοποιείται, ως εκ τούτου η αλλοτρίωση υπερεκχειλίζει εις μέγιστο βαθμό και η εθνική κυριαρχία απόλλυται, ως εκ τούτου ελλείψει ορθής και εμβριθούς αυτοκριτικής αείποτε θα πάσχουμε και θα είμεθα ακουσίως πλην όμως εκ βαρείας αμέλειας ευεπίφοροι και υπαίτιοι να συνθλιβούμε από τους επίβουλους εχθρούς μας, οι οποίοι κατά το πλείστον κείνται εντός των πυλών, διότι η κερκόπορτα έχει ανοίξει ορθάνοικτα.
Ως έπος ειπείν, ας παραμείνουμε με το όπλο παρά πόδα και το δάκτυλο επί των τύπων των ήλων, ούτως ώστε ανανήψαντες να συμπήξουμε θεσμικά και σύννομα ένα αρραγές ενιαίο μέτωπο κατά της θεσμικής συμμορίας η οποία δρα ως δούρειος ίππος των εξωεθνικών συμφερόντων, τα οποία ακολούθως αντιμετωπίζουν την πατρίδα μας ως αποικεία, μόνον τοιουτοτρόπως θα πιθανολογήσομε αναλύοντας τα συμεβεβηκότα τι επέλθει εις την πατίδα μας δια των συμβησομένων.
