"Είμαι 18 και τόσο μπόρεσα"

Διαβάστε όσα είπε στην απολογία της η 18χρονη, που σκότωσε το νεογέννητο της:

«Αποδέχομαι την πράξη αυτή εναντίον του πλάσματος που κυοφόρησα και έφερα για λίγο στον κόσμο. Δεν φτάνουν χίλια υπομνήματα για να αποτυπώσω στο χαρτί την συγκλονιστική προσωπική στιγμή που είχα με το τέκνο μου και την ματαίωση του μητρικού ενστίκτου το οποίο αιφνιδίως μεταμορφώθηκε σε απειλή και τρόμο για εμένα και την ψυχοσύνθεση μου. Μου είπαν μετά πως συμβαίνει μια στις χίλιες φορές. Ήμουν εγώ αυτή η μια».

Η νεαρή κατηγορούμενη αντιμετώπιζε, όπως αναφέρει σοβαρό πρόβλημα με τα κιλά της, από την άλλη, την είχε συγκλονίσει η απώλεια του πατέρα της στην ευαίσθητη ηλικία των 13 ετών, ενώ όπως τονίζει τα τελευταία χρόνια αντιμετώπιζε και το σοβαρό πρόβλημα κατάθλιψης της μητέρας της.

«Τα τελευταία έξι χρόνια, η μητέρα μου πάσχει από σοβαρή κατάθλιψη, έχει αποστεωθεί και δεν δέχεται ιατρική βοήθεια. Έχει παρατήσει εντελώς τον εαυτό της και αδυνατεί να ανταπεξέλθει σε καθημερινές δραστηριότητες και να βγει από το σπίτι…».

Έφτασα να ζυγίζω 130 κιλά» αναφέρει, γεγονός που έπληξε ισχυρά την αυτοεκτίμησή της.
«Ιδίως δε, προ διετίας, όταν και μετακομίσαμε από τη Λήμνο που ζούσαμε και εγκατασταθήκαμε στην Αθήνα, η ιδέα για τον εαυτό μου έπεσε ακόμα πιο χαμηλά. Στη Αθήνα δεν γνώριζα κανέναν, ούτε κοινωνικά, ούτε στο σχολείο και πάσχιζα να γίνω αποδεκτή ενώ θεωρούσα ότι δεν με βοηθάει καθόλου η εμφάνισή μου. Στη Λήμνο, είχα σχέση με κάποιον εντελώς ακατάλληλο άνθρωπο, βίαιο και εκμεταλλευτή. Μαζί του συνέβη η πρώτη ατυχής εγκυμοσύνη. Το αντιλήφθηκα νωρίς, και προχώρησα σε άμβλωση σε δημόσιο νοσοκομείο της Αθήνας. Δέχθηκα ισχυρή κριτική από την οικογένειά μου για αυτή την επιπολαιότητα.
Έκτοτε, συνέχισα να συνάπτω εφήμερες σχέσεις με αγόρια που γνώριζα στο διαδίκτυο ή και εκτός…
Το γεγονός ότι λειτουργούσαν σεξουαλικά μαζί μου, μου κινητοποιούσε την μηδενική αυτοεκτίμηση και αισθανόμουν ποθητή» αναφέρει η νεαρή κοπέλα.

Στη συνέχεια περιγράφει πως: «Τον Μάιο του 2017 γνώρισα μέσω Facebook ένα αγόρι. Βρεθήκαμε μια φορά και μόνο. Δεν έχει σημασία ποιος είναι και δεν διεκδικώ κάτι από αυτόν. Πολλώ δε μάλλον, δεν θέλω να μπλέξω κανέναν στη σοβαρή τωρινή μου περιπέτεια για την οποία αναλαμβάνω την ευθύνη.
Τον άνθρωπο αυτόν δεν τον ξανασυνάντησα. Η ζωή μου κύλησε έκτοτε ενώ δεν έτυχε να ξανασχετιστώ και να συνευρεθώ με κάποιον άλλον. Συνέχιζα, όμως, να παίρνω βάρος και αισθανόμουν δυσφορία πολλές φορές , αλλά το απέδιδα πάντα στην υπέρβαρη φύση μου. Αρχές Δεκεμβρίου όμως άρχισα να αισθάνομαι κάτι πρωτόγνωρο και περίεργο. Άρχισα να αισθάνομαι στην αρχή ανεπαίσθητα και μετά όλο και πιο έντονα, κίνηση και βάρος στην κοιλιά μου. Κατάλαβα ότι ήμουν έγκυος. Πάγωσα και πανικοβλήθηκα. Πώς ήταν δυνατόν να είμαι έγκυος αφού είχα σχεδόν κανονική μέχρι πριν λίγο καιρό –αν και μικρή σε διάρκεια – έμμηνο ρύση; Υπολόγισα τον χρόνο και κατάλαβα ότι ήταν με το παιδί που είχα γνωρίσει την άνοιξη.Τα πάντα γύρω μου κάθε μέρα ήταν μαύρα. Τι θα πει η οικογένειά μου, τι θα πουν οι συμμαθητές μου στο σχολείο. Ήμουν ούτως η άλλως απομονωμένη από τους συμμαθητές μου λόγω της εμφάνισής μου, τώρα μας χώριζε ένας ωκεανός σαν παιδιά. Τι δουλειά έχει με τους μαθητές της δευτέρας λυκείου μια έγκυος ανάμεσά τους. Η εγκυμοσύνη αυτή ήταν σίγουρα ανεπιθύμητη από πλευράς μου, αλλά δεν είχα καιρό να το σκεφτώ αυτό. Γνώριζα πως σε τέτοιο στάδιο δεν γίνεται έκτρωση, αλλά διακοπή κύησης με κανονικό τοκετό. Οι σκέψεις αυτές με πανικόβαλαν ακόμη περισσότερο. Αποφάσισα ότι σίγουρα θα το διαχειριστώ μόνη μου και θα δω τι θα κάνω. Προείχε να μην μάθει κανένας τίποτα! Επ’ ουδενί! Φορούσα τα πιο φαρδιά ρούχα που έβρισκα, φρόντιζα να καμπουριάζω για να μην φανεί η κοιλιά μου και προσάρμοζα τον τρόπο που καθόμουν. Πρώτη φορά, με βοήθησε η σωματική μου διάπλαση. Απλά θα νόμιζαν ότι είμαι χοντρή. Μέσα στο σπίτι επίσης καμία κουβέντα.

Κλεισμένη στο δωμάτιο μου, τις περισσότερες ώρες, πέρασα μόνη μου το βαρύ φορτίο. Είχα ήδη αποφασίσει οτι θα γεννήσω μόνη μου. Ήλπιζα μόνο μην βγει το παιδί στραβά όπως είχα ακούσει ότι συμβαίνει καμιά φορά και πεθάνω. Δεν είχα σκεφτεί για μετά τι θα κάνω – ήταν σαν να ανέστειλα την σκέψη μου αλλά μάλλον ποτέ δεν συνειδητοποίησα ότι πραγματικά κάποια στιγμή, σύντομα θα βγει από μέσα μου ένα παιδί. Το πιο σημαντικό ήταν να μην το μάθει κανείς!

Όσο πλησίαζε ο καιρός πάγωνα με τη σκέψη, όχι ότι θα βγει ένα παιδί από μέσα μου, αλλά πώς θα βρω το κουράγιο να κάνω ολόκληρο τοκετό μόνη μου. Ήξερα ότι οι γυναίκες περνούν από ολόκληρη διαδικασία σε ειδικά κέντρα και μαιευτήρια με υποστήριξη νοσηλευτών και γιατρών μέσα στην αποστείρωση και εγώ που δεν είχα ιδέα από όλα αυτά θα έπρεπε να το κάνω μόνη της. Έψαχνα στο ίντερνετ για βίντεο που να δείχνουν πώς γίνεται»

Η 19χρονη αναφέρθηκε στην μοιραία ημέρα λέγοντας, πως νωρίς το μεσημέρι πόνεσε αιφνιδιαστικά.

«Δεν ήταν πόνος όπως τις άλλες φορές, αλλά πόνος οξύς και παραλυτικός. Πρώτη φορά σκέφτηκα να το πω σε κάποιον. Σκέφτηκα τον αδελφό μου, του τηλεφώνησε και του είπα να έρθει γρήγορα γιατί πονάει η μέση μου αβάσταχτα. Μου τηλεφώνησε πίσω μετά απο λίγο και μου είπε ότι έρχεται μαζί με γιατρό. Τότε, παρά τον πόνο μου, του είπα να μην ανησυχεί γιατί ήταν μια κύστη στην κοιλιά μου, την οποία τακτοποίησα μόνη μου επομένως δεν χρειαζόταν να έρθει. Εγώ όμως σφάδαζα από τον πόνο και ήδη είχαν σπάσει τα νερά μου. Κατευθύνθηκα στο μπάνιο του σπιτιού μου και προσπάθησα να μείνω ψύχραιμη, ήξερα ότι κινδυνεύω και εγώ από αυτό. Η μητέρα μου, με είδε ταραγμένη να περνάω από μπροστά της και με ρώτησε τι έγινε. Με ακολούθησε στο μπάνιο αλλά της έκλεισα την πόρτα. Δεν είχα επισκεφθεί γυναικολόγο – δεν είχε κάνει προγεννητικό έλεγχο – δεν ήξερα τι με περιμένει.

Έλαβα μια θέση μέσα στο μπάνιο όπως είχε δει σε βίντεο και προσπαθούσα να συγκεντρωθώ. Πονούσα αφόρητα, έπαιρνα ανάσες βαθιές και έσπρωχνα. Πονούσα πολύ αλλά ήμουν εγκλωβισμένη, δεν μπορούσα να κάνω πίσω, σε κάποια στιγμή κατέρρευσα αλλά αισθανόταν ότι ήμουν κοντά. Είπα στη μητέρα μου να έρθει και της είπα πρώτη φορά τι συμβαίνει για να με βοηθήσει . Μπήκε μέσα αλλά το μπάνιο ήταν μικρό δεν μπορούσα να μετακινηθώ για να χωράμε και οι δύο. Της είπα να με αφήσει να το κάνω μόνη μου. Έσπρωξα κι άλλο και τελικά βγήκε από μέσα μου το παιδί. Δεν είχα ξαναδεί παιδί μετά από τοκετό.

Το ακούμπησα πάνω στο πλυντήριο και αφαίρεσα τον πλακούντα στη λεκάνη της τουαλέτας. Θυμάμαι να χτυπάει η καρδιά μου με ταχύτητα που δεν είχα ξανανιώσει και να την αισθάνομαι στο κεφάλι μου. Αισθανόμουν σαν μεθυσμένη και αιμορραγούσα ακατάσχετα. Προσπάθησα να κόψω μηχανικά τον ομφάλιο λώρο του παιδιού και υποτυπωδώς να το πλύνω. Έτσι είχα δει ότι έπρεπε να κάνω. Δεν θυμάμαι να τα κατάφερα. Το πήρα αγκαλιά, ίσως, κάποια στιγμή να αισθάνθηκα να με δαγκώνει στο στήθος – κινήσεις και συμπεριφορά αυτιστική από εμένα, το ίδιο και στα συναισθήματά μου. Δεν αισθανόμουν πόνο ψυχικό, ούτε απορούσα όμως με αυτό συνέχιζα να αιμορραγώ πάρα πολύ. Ξαφνικά όλα μαύρισαν, νόμιζα ότι θα λιποθυμήσω. Αισθάνθηκε το παιδί ότι μου απειλεί τη ζωή μου από εδώ και πέρα. Αισθάνθηκα νοσηρή αποστροφή για εκείνο – μου ήταν ανεξέλεγκτο.
Νοσηρές ενοχές σαν να έκανα το χειρότερο κακό στον κόσμο και ότι ξεφτίλισα τον εαυτό μου και την οικογένειά μου. Και αιτία ήταν αυτό το πλάσμα. Ήμουν βυθισμένη στην παράνοια – το μυαλό μου «έφυγε» – δεν με ενδιέφερε τίποτα πια , αισθανόμουν ότι λυτρώθηκα όπως και να έχει. Εκείνη τη στιγμή βίωσα παρανοϊκό επεισόδιο – το παιδί με απειλούσε – το παιδί είναι ξένο προς εμένα– το παιδί ήταν επικίνδυνο.

Φώναξα τη μητέρα μου επιτακτικά και της είπα να μου φέρει μια σακούλα. Ήταν ακόμα στο μπάνιο. Της είπα να το πετάξει και το έκανε. Καμία άλλη εμπλοκή δεν είχε στη διαδικασία. Ό,τι έγινε, έγινε από τα δικά μου χέρια. Δεν αναιρώ τα της προανακριτικής μου απολογίας ως προς τον τρόπο, αλλά το αποτέλεσμα το αποφάσισα εγώ, εκείνη τη στιγμή και σε αυτή τη φάση πιστέψτε με δεν μπορώ καθαρά να ανακαλέσω το πώς. Ίσως με το κορδόνι ίσως και με τα χέρια μου. Έβαλα πριν χαρτί στο στόμα του γιατί έβλεπα αίμα. Σκέφτηκα ότι και με το χαρτί μπορεί να πνιγεί αλλά δεν αποδέχτηκα αυτό το αποτέλεσμα μέσα μου.

Ζητώ συγγνώμη μόνο από τον Θεό. Σε Αυτόν ζητώ συγχώρεση και όχι από τους συνανθρώπους μου. Σε αυτόν που μου έκανε αυτό το δώρο και εγώ μόλις το έπιασα στα χέρια μου αρρώστησε το μυαλό μου αντί να αισθανθώ τη θέρμη της μητρότητας. Μακάρι να ήταν αλλιώς οι συνθήκες του ερχομού αυτού του παιδιού. Αν ήξερα ότι αυτό το οξύ επεισόδιο θα μπορούσα να το ελέγξω, αν όντως συμβεί σε κάποιον και γίνεται να το τιθασεύσει, θα ζητούσα συγγνώμη και από τους συνανθρώπους μου αν με την πράξη μου, τους έκανα να αισθανθούν μίσος και αποστροφή.
Είναι ψύχωση όμως και δεν ελέγχεται. Μια φορά στις χίλιες όπως είπαμε. Με τρομάζει ακόμα και η σκέψη να το βιώσει άλλος άνθρωπος αυτό. Μάλλον είναι το σκοτεινότερο συναίσθημα που διαθέτει η ψυχή του ανθρώπου.

Οι μέρες συνέχισαν πολύ δύσκολα. Δεν ασχολήθηκα καθόλου με το πού είναι το παιδί ή πού το έβαλε η μητέρα μου. Το σημαντικό ήταν να βρίσκεται μακριά απο εμένα αλλά πάνω από όλα να μη μάθει κανένας τίποτα. Θα το ομολογούσα αν ήξερα ότι δεν θα διασυρθώ και να τιμωρηθώ σιωπηρά, κυρίως πλέον να μην διασυρθώ στο σχολείο μου. Περνούσαν οι μέρες, επέστρεψα στο σχολείο και το παιδί είχε βρεθεί. Περπατούσα στον δρόμο και αν κάποιος με κοιτούσε για παραπάνω χρόνο δεν αισθανόμουν όπως παλιά ότι, με κοιτάει επειδή είμαι παχιά αλλά επειδή ξέρει ότι εγώ το έκανα αυτό που συζητούσαν όλοι.

Μετά από μέρες οργανώθηκε στο σχολείο εθελοντική αιμοδοσία. Αποφάσισα να συμμετάσχω για να ευεργετηθώ με δικαιολόγηση απουσιών. Μου απαγορεύθηκε λόγω του χαμηλού αιματοκρίτη από την αιμορραγία της εγκυμοσύνης.

Είμαι 18 ετών και τόσο μπόρεσα. Λυπάμαι πάρα πολύ. Δεν ξέρω αν αξίζω άλλη ευκαιρία. Δεν έπαθα επιπλοκές από τον τοκετό και δεν επισκέφθηκα νοσοκομείο. Αυθυποβλήθηκα ίσως γιατί ήξερα ότι με αυτόν τον τρόπο θα με έβρισκαν αμέσως, αλλά φυσικά ήταν όλα θέμα χρόνου.

Αν η έννομη τάξη και η κοινωνική ηθική ευεργετηθούν με τυχόν προφυλάκισή μου θα το αποδεχθώ καρτερικά. Είμαι μαθήτρια της β’ λυκείου και επιμελής μαθήτρια και αν δεν δικαιούμαι δεύτερη ευκαιρία στη μητρότητα ίσως να δικαιούμαι στη ζωή. Σίγουρα κατανόησα ότι χρειάζομαι υποστήριξη από ειδικούς μήπως ποτέ ξεμπλέξω τα κουβάρια που έχω μέσα μου ή ίσως αποτινάξω ποτέ το στοίχειωμα που θα κουβαλώ για πάντα μέσα μου ακόμα και αν προήλθε από αιφνίδια διατάραξή μου και ψυχωσικό επεισόδιο.

Η μητέρα μου δεν είχε καμία άλλη συμμετοχή πέρα από αυτή που ανέφερα.

Άλλωστε, ενδεικτική της νοσηρής κατάστασης στην οποία τελούσα και του αποσυντονισμού μου είναι και η «προχειρότητα» με την οποία προσπάθησα να «απαλλαγώ» από το νεογνό και να αποκρύψω την ύπαρξή του, με την απόρριψή του σε σημείο.

Από την πλευρά της, η μητέρα της 19χρόνης, αρνήθηκε στο απολογητικό της υπόμνημα πως είχε οποιαδήποτε εμπλοκή στην πράξη της παιδοκτονίας.
«Μετά από έντονη παράκληση της κόρης μου, από αισθήματα συμπόνοιας προς το πρόσωπο της, καθότι τελούσε σε πανικό και πλήρη ψυχοσωματική διατάραξη , απέρριψα τη σακούλα στην οποία ήταν τοποθετημένο το νεκρό νεογνό σε κάδο της περιοχής, επιθυμώντας να συντελέσω στην αποκατάσταση της ηρεμίας της κόρης μου αλλά και σαφώς στο να αποφευχθεί η καταδίωξη της.
Λόγω της επιβαρυμμένης ψυχικής μου κατάστασης τελούσα σε πανικό κατά τη στιγμή που αιφνιδιαστικά και βίαια αντιλήφθηκα ότι η κόρη μου είχε μόλις γεννήσει νεογνό το οποίο κυοφορούσε χωρίς να το γνωρίζω. Έτσι, δεν ήμουν σε θέση να αξιολογήσω ορθώς την κατάσταση και να πράξω σύμφωνα με τα ενδεδειγμένα ήθη και τη λογική. Πρωταρχικό μου μέλημα ήταν να προσπαθήσω να βοηθήσω την μπροστά στα μάτια μου πάσχουσα κόρη μου ώστε να επανέλθει σε ηρεμία, απαλύνοντας τον πόνο της και «αναλαμβάνοντας» ως αφοσιωμένη μητέρα να διεκπεραιώσω ένα μέρος του ειδεχθούς έργου που νοσηρά και ακουσίως εκτελούσε.πλησίον τηΗ ίδια, δε, ήμουν ομοίως παντελώς αδύναμη να διαχειριστώ το απρόβλεπτο και βίαιο περιστατικό που εκτυλίχθηκε μπροστά στα μάτια μου, από τη μια πλευρά η κόρη μου, εν αγνοία μου να έχει φέρει στον κόσμο ένα παιδί στο μπάνιο του σπιτιού μας και από την άλλη πλευρά, να αντικρύζω ένα νεκρό νεογνό.
Σε αυτή την αδυναμία μου να ανταπεξέλθω συντέλεσε καθοριστικά η χρόνια κατάθλιψη από την οποία πάσχω ήδη από το 2012 όταν επήλθε η κορυφαία απώλεια της ζωής μου, απεβίωσε ο πολυαγαπημένος μου σύζυγος. Αποτέλεσμα αυτής ήταν ο ηθικός μου ακρωτηριασμός , η παντελής κοινωνική μου αποξένωση και η έκδηλη από μέρους μου εγκατάλειψης».ς οικίας μου».

.