Γράφει ο δικηγόρος
Νίκος Αγαμέμνονα Καραβέλος
ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΝΕΟ ΕΓΚΩΜΙΟ
Στο προηγούμενο σημείωμα μας επιτιμήσαμε ευγενικά τον κόσμο, που περιμένει από τη δικαιοσύνη να τον υπερασπίσει έναντι της ωμής πλέον βίας της εκτελεστικής και της, συναυτουργού της, "νομοθετικής" εξουσίας.
Είναι σύνηθες ο αδύνατος να καταφεύγει σε αυτόν που νομίζει δυνατό για προστασία. Εκείθεν η ανάγκη του πολίτη να προσφεύγει, άλλοτε μεν σε θεσμικά κέντρα, όπως η δικαιοσύνη εν καιρώ ηρεμίας, άλλοτε δε, εν καιρώ τρικυμίας, δυστυχώς, και σε εξωθεσμικά, όπως η μαφία.
Η αντίρρηση μας δεν εστιάζεται στην ανάγκη του κόσμου να χρησιμοποιεί το όπλο της νομιμότητας για την υπεράσπιση των στοιχειωδών δικαιωμάτων και αναγκών του,. Οφείλει να το πράττει και θα το πράττει πάντα, προσβλέποντας σε έντιμους και αδέκαστους λειτουργούς. Η ένσταση μας εδράζεται στην κούφια αντίληψη πως μόνο με δικαστικές πράξεις νικιέται μια δικτατορία.
Είναι δικτατορία πλέον, έστω κι αν φέρει δημοκρατικό ένδυμα. Ας ψηφίζουμε!
Ψηφίζουμε όχι αυτούς που θέλουμε, αλλά αυτούς που νομίζουμε λιγότερο, κάθε φορά, φοβερούς. Όπως ενίοτε παντρευόμαστε, όχι αυτούς που επιθυμούμε, αλλά ... αυτούς που φοβόμαστε λιγότερο. Κυρίως ψηφίζουμε εκείνους που μας επιβάλλουν πέντε οικογένειες.
Στηλιτεύουμε, λοιπόν, την αυταπάτη πως η δικαιοσύνη θα τα βάλει με τον τύραννο για χάρη σου. Τον κάθε, λίγο ή πολύ, τύραννο που τη διορίζει! Και τίθεται τώρα τα εξής εύλογα ερωτήματα:
Πότε η δικαιοσύνη τα έβαλε με τον ισχυρό κατά τον χρόνο της ισχύος του;
Πότε η δικαιοσύνη υπήρξε προστάτιδα των καθημερινών ανθρώπων, όταν αυτοί είχαν την ατυχία να συγκρουστούν με τον ισχυρό, ή με κάποιους που ο ισχυρός προστατεύει;
Πότε η δικαιοσύνη ως σύνολο νοούμενη (γιατί υπάρχουν πάντα εξαίρετοι λειτουργοί της), διαφοροποιήθηκε από τις άλλες δύο γεροντοκόρες αδελφές εξουσίες (νομοθετική, εκτελεστική);
Πότε η δικαιοσύνη τιμώρησε τις κακουργίες του πλούτου;
Μάλλον κυνηγός του αγωνιζόμενου πολίτη ήταν και μάλιστα απηνής. Εν ονόματι πάντα της "νομιμότητας". Για τους οικονομικά δυνατούς είχε πάντα τα κανάκια (την φροντίδα) της.
Ας θυμηθούμε πως ουδείς οικονομικός παράγων που διέπρεψε σε δοσιλογισμό τιμωρήθηκε.
Ας μη γελιόμαστε.
Αν η δικαιοσύνη ήταν η προστατευτική πανοπλία του πολίτη έναντι των "ισχυρών", θα την είχαν καταργήσει.
Αν οι δικαστικές ενέργειες επαρκούσαν, θα είχαμε ρίξει τη χούντα, ή τις δικτατορίες, ή το παρόν δημοκρατικό φασιστικό μόρφωμα... με μια απλή μήνυση στον αρμόδιο εισαγγελέα πλημμελειοδικών.
Στο προηγούμενο σημείωμα μας επιτιμήσαμε ευγενικά τον κόσμο, που περιμένει από τη δικαιοσύνη να τον υπερασπίσει έναντι της ωμής πλέον βίας της εκτελεστικής και της, συναυτουργού της, "νομοθετικής" εξουσίας.
Είναι σύνηθες ο αδύνατος να καταφεύγει σε αυτόν που νομίζει δυνατό για προστασία. Εκείθεν η ανάγκη του πολίτη να προσφεύγει, άλλοτε μεν σε θεσμικά κέντρα, όπως η δικαιοσύνη εν καιρώ ηρεμίας, άλλοτε δε, εν καιρώ τρικυμίας, δυστυχώς, και σε εξωθεσμικά, όπως η μαφία.
Η αντίρρηση μας δεν εστιάζεται στην ανάγκη του κόσμου να χρησιμοποιεί το όπλο της νομιμότητας για την υπεράσπιση των στοιχειωδών δικαιωμάτων και αναγκών του,. Οφείλει να το πράττει και θα το πράττει πάντα, προσβλέποντας σε έντιμους και αδέκαστους λειτουργούς. Η ένσταση μας εδράζεται στην κούφια αντίληψη πως μόνο με δικαστικές πράξεις νικιέται μια δικτατορία.
Είναι δικτατορία πλέον, έστω κι αν φέρει δημοκρατικό ένδυμα. Ας ψηφίζουμε!
Ψηφίζουμε όχι αυτούς που θέλουμε, αλλά αυτούς που νομίζουμε λιγότερο, κάθε φορά, φοβερούς. Όπως ενίοτε παντρευόμαστε, όχι αυτούς που επιθυμούμε, αλλά ... αυτούς που φοβόμαστε λιγότερο. Κυρίως ψηφίζουμε εκείνους που μας επιβάλλουν πέντε οικογένειες.
Στηλιτεύουμε, λοιπόν, την αυταπάτη πως η δικαιοσύνη θα τα βάλει με τον τύραννο για χάρη σου. Τον κάθε, λίγο ή πολύ, τύραννο που τη διορίζει! Και τίθεται τώρα τα εξής εύλογα ερωτήματα:
Πότε η δικαιοσύνη τα έβαλε με τον ισχυρό κατά τον χρόνο της ισχύος του;
Πότε η δικαιοσύνη υπήρξε προστάτιδα των καθημερινών ανθρώπων, όταν αυτοί είχαν την ατυχία να συγκρουστούν με τον ισχυρό, ή με κάποιους που ο ισχυρός προστατεύει;
Πότε η δικαιοσύνη ως σύνολο νοούμενη (γιατί υπάρχουν πάντα εξαίρετοι λειτουργοί της), διαφοροποιήθηκε από τις άλλες δύο γεροντοκόρες αδελφές εξουσίες (νομοθετική, εκτελεστική);
Πότε η δικαιοσύνη τιμώρησε τις κακουργίες του πλούτου;
Μάλλον κυνηγός του αγωνιζόμενου πολίτη ήταν και μάλιστα απηνής. Εν ονόματι πάντα της "νομιμότητας". Για τους οικονομικά δυνατούς είχε πάντα τα κανάκια (την φροντίδα) της.
Ας θυμηθούμε πως ουδείς οικονομικός παράγων που διέπρεψε σε δοσιλογισμό τιμωρήθηκε.
Ας μη γελιόμαστε.
Αν η δικαιοσύνη ήταν η προστατευτική πανοπλία του πολίτη έναντι των "ισχυρών", θα την είχαν καταργήσει.
Αν οι δικαστικές ενέργειες επαρκούσαν, θα είχαμε ρίξει τη χούντα, ή τις δικτατορίες, ή το παρόν δημοκρατικό φασιστικό μόρφωμα... με μια απλή μήνυση στον αρμόδιο εισαγγελέα πλημμελειοδικών.
