Γράφει ο δικηγόρος Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς
Η λοιμική της αυθεντίας της προπαγάνδας
Ο ποινικός κώδικας ενίοτε δεν εξυπηρετεί δικαιοπολιτικούς σκοπούς, υποκείμενους προς την ρύθμιση της κοινωνικής πραγματικότητας, λαμβάνοντας υπόψιν τις τρέχουσες και καινοφανείς κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις ως έδει, αλλά καθίσταται φερέφωνο αλλότριων υπερεθνικών συμφερόντων.
Εις τον αντίποδα προς τούτο, θεσπίζονται διατάξεις οι οποίες συνιστούν ανυπερθέτως εργαλείο εξυπηρέτησης των εκάστοτε πολιτικών συμφερόντων, καταλείποντας εις το έλεος της εγκληματικότητας και εν γένει εις την θρησκευτική και εθνοτική άλωση, τον Ελληνικό λαό, δοθέντος ότι ήδη ζούμε εις αντίξοες πολιπολιτισμικές συνθήκες κατ’ επιταγή των υπαγορεύσεων
της παγκοσμιοποιήσεως όπως τούτο εξάλλου, ομολογούν ευθαρσώς τα οργανικά εξαρτήματά της, ήτοι οι έμμισθοι εγκάθετοι πολιτικοί εις όλες τις καίριες θέσεις, οι οποίοι, σφετεριζόμενοι τους
θεσμούς, προπαγανδίζουν εις βάρος του λαού και του έθνους.
Ήδη από καιρού έχω τονίσει μετ’ εμφάσεως, την εγκατάσταση κερκοπορτών δια του ποινικού κώδικος, όπως φερ’ ειπείν, η μη προστασία του εθνικού μας συμβόλου, του εθνικού μας ύμνου
όπως και την προστασία των Θείων, άρτι προσφάτως τούτο έλαβε χώρα, δια την κατάργηση της κακόβουλης βλασφημίας ως ποινικό αδίκημα εκ του ποινικού κώδικας, γεγονός το οποίο απετέλεσε αιτιωδώς, το εφαλτήριο ορισμένοι να σπεύσουν ήδη παραμονές των Χριστουγέννων του 2019 να βεβηλώσουν Ιερές εικόνες ,αλλά και μετέπειτα επιγενόεμεν αναριθμητα περιστατικά κατά συρροή, όλως περιέργως στρεφόμενα κατά της Ορθοδόξου παραδόσεως,
(γιατί άραγε; ).
Η κατάργηση του αδικήματος της κακόβουλης βλασφημίας εν μία περιόδω, όπου η Ελλάδα εποικίζεται από σωρεία πολυποίκιλων μεταναστών, διαφόρων θρησκευμάτων αλλά ιδίως Μουσουλμάνων, συνιστά εκ των ων ούκ άνευ, μία βραδυφλεγή βόμβα, η οποία ναρκοθετεί εκ των ων ουκ άνευ, τα θεμέλια της κοινωνίας περί της κοινωνικής ειρήνης.
Ως προς το μείζον δηλαδή σημείο άξιο μνείας καθίσταται το γεγονός ότι αντί ο Ποινικός κώδικας ως προς την καίρια αυτή πτυχή περιφρούρησης της τυχόν διασάλευσης της κοινωνικής ειρήνης
από διάφορες εξτρεμιστικές επιθέσεις θρησκευτικού φοντομενταλισμού να προστατεύει τους πολίτες, τουναντίον καταργεί αδικαιολόγητα το ποινικό αυτό αδικήμα, με μία ήκιστα πειστική και παντάπασι άτοπη αιτιολογία, στερούμενη λογικού και ουσιαστικού αντικρίσματος, γεγονός το οποίο μας δίδει την λαβή, δια τα ελατήρια αυτής της ενέργειας.
Ως εκ τούτου, λοιπόν ελλοχεύει ο κίνδυνος το ποινικό δίκαιο να αποτελεί εργαλείο πολιτικών σκοπιμοτήτων ή εξυπηρέτησης συγκεκριμένων συμφερόντων, μην λαμβάνοντας υπόψιν κατά
την επιταγή της γενικής και ειδικής πρόληψης την προστασία της πολιτείας, της κοινωνίας και του έθνους, προσαρμοσμένα στοχευμένα, εις τα ιδιαίτερα πολιτικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά ,τα οποία πρεσβεύει η θεσμική ελίτ.
Τούτο σημαίνει ότι, η κατάχρηση της εκάστοτε κρατικής εξουσίας, αλλά και η πολιτική κατευθυντήρια γραμμή την οποία προάγει εν ταυτώ, αντανακλάται προδήλως δια μέσου της κείμενης, ειδικότερον της ποινικής νομοθεσίας, καταλείποντας εν προκειμένω, το χάος εις το κοινωνικό γίγνεσθαι λίαν σκοπίμως, αφήνοντας ούτως αρύθμιστες ορισμένες συμπεριφορές άκρως επιλήψιμες και αξιοκατάκριτες, οι οποίες πλήττουν συνακολούθως και αναποδράστως, θεμελιώδη έννομα αγαθά των ανθρώπων, των αξιών και της Πολιτείας, ούχ ήττον όμως δεν λαμβάνονται υπόψιν υπό την επίσημη Πολιτεία, η οποία εσκεμμένα καθεύδει τον νήδυμον ύπνον.
Σήμερον ήδη βιώνουμε το δίκαιο του παραλόγου, ήτοι το άδικο του δικαίου του ισχυρού και της θεσμικής ελίτ, τούτο το ψηλαφούμε, εν ευρεία εκτάσει εξ αφορμής, της διασποράς ψευδών ειδήσεων, δηλαδή της τροποποιήσεως του ποινικού δικαίου, όπου δίδεται εκ του νόμου δογματικά και άκριτα η εξουσία εις τα δικαστήρια να ενεργούν και να διώκουν ως άλλοι Ιεροεξεταστές οιαδήποτε άποψη ή προβολή επιστημονικής γνώμης αντίκειται εις την καθεστωτική κρατική πολιτική ορθότητα.
Πρόκειται δια την οπισθοδρόμηση εν περιόδω μεσαίωνα, όπου οι αντιφρονούντες διώκονται απηνώς και τίθενται εις την κλίνη του προκρούστη, παρά ταύτα, ουδείς αντέδρασε επί της ουσίας, διότι λογοδοτεί όπως ωσαύτως πλειστάκις έχω καταδείξει προς την ίδια την υπερεθνική αρχή η οποία χαράσει τις κατευθυντήριες γραμμές προς τα ενθάδε ημεδαπά έμμισθα φερέφωνα, υπό τον μανδύα της αυθεντικής επιστημονικής άποψης.
Εν κατακλείδι, ίσως οι ως άνω σκέψεις να συνιστούν κραυγή αγωνίας ή άλλως ένα σημείωμα εντός ενός μπουκαλιού εις το πέλαγος άνευ παραλήπτη, πλην όμως φρονώ υποκειμενικά, ότι
ήδη ευρισκόμεθα δεδομένης της ανελευθερίας την οποία βιώνουμε ένεκεν της ιταμής λογοκρισίας και της καθολικής παραπληροφόρησης και φαιάς προπαγάνδας εις τις απαρχές
μίας ακατάληπτης τυραννίας, καθότι η δημοκρατία μας έχει τρωθεί προ πολλού από την θεσμική ελίτ -ολιγαρχία η οποία μας διοικεί υπό την επίφαση της θεωρητικής δημοκρατίας.
Ως έπος ειπείν το μείζον ζητούμενο καθίσταται η ελευθερία από την συστημική ψευδολογία και την τρομοκρατία του φόβου προς υποταγή εις τα συμφέροντα της θεσμικής ελίτ.
