"Ανέβηκα πάνω της και της έβαλα το πρόσωπο στο μαξιλάρι, για να ηρεμήσει..."
Ετσι, τόσο απλά περιεγραψε τη δολοφονία της Καρολάιν ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος.
Κι αυτο, αφου προηγήθηκαν "χειρουργικές" ερωτησεις της Προεδρου, προς τον κατηγορούμενο, που απολογούμενος επί εξι ωρες, φαινόταν απρόθυμος να μιλήσει για τη στιγμή της δολοφονίας.
Ο διάλογος με την πρόεδρο ήταν συγκλονιστικός:
Προεδρος: Φοβηθηκατε οτι, το παιδί σας θα κινδυνευσει με αυτο τον ανθρωπο?Εχετε μία αντίφαση σε αυτο.
Γιατι εχω αντίφαση?
Προεδρος: Γιατί μία μητερα, δεν μπορεί να κάνει κακό στο παιδί της. Ή ειναι καλή μητερα η δεν είναι
Πρόεδρος: Εγινε το συμβαν και πηγατε στο σαλονι. Τι κανατε?
Προσπαθησα να ηρεμήσω τη Λυδία. Πιθανοτατα ειχε καταλάβει πόσο κακο ήταν αυτο που εκανε και μπορεί να βημάτιζε. Η μικρή κοιμήθηκε στην αγκαλιά μου.
Πρόεδρος: Μεχρι που ανεβήκατε τεταρτη φορα πάνω, κατάλαβες τι έκανες της ειπα? Χτύπησες τη μικρή. Της είπατε τι? Δεν ηταν κορη σας η Καρολάιν.
Επρεπε να την αντιμετωπίσω με αγάπη
Πρόεδρος: Τι σας είπε?
Φυγε. Κατέβηκα κάτω, ηταν 2 παρά. Και βημάτιζα πάνω - κατω για να κοιμηθει το παιδί. Εχω καταλήξει οτι, έπρεπε να πάρω ενα συνάδελφο και να παρω ρεπο.
Πρόεδρος: Εγινε κατι άλλο? Το να εχετε το παιδί στην αγκαλιά σας, σας ηρέμησε;
Ναι.
Πρόεδρος: Τι σκέπτεστε?
Να ξανανέβω πάνω
Πρόεδρος: Είχατε προσπαθησει ήδη τόσες φορές και δεν είχε αποτέλεσμα. Γιατι να ξαναπροσπαθήσετε?
Δεν υπήρχε σενάριο να φύγω από το σπίτι και να μην είναι με τη μητέρα της η μικρή
Πρόεδρος: Τι φοβηθήκατε? Οτι, θα την πεταγε απο το παράθυρο? Ανεβήκατε λοιπόν πάλι πάνω στις 4 παρά
Ανεβαινω για μια προσπάθεια, για να κοιμηθούμε ολοι μαζι. Το ειχα αναγκη να ληξει το επεισοδιο. Η Καρολάιν ηταν με κλειστά ματια. Δεν αντεδρασε. Οταν έκατσα κατάλαβε οτι ημουν εκεί . Θέλω ένα συγγνώμη και τελείωσε, για την αντίδραση προς μικρουκα. Ξάπλωσα και πηγα να την παρω αγκαλιά. Δεν ήταν θετική. Τιναχτηκε και μου ειπε φύγε. Περίμενα οτι εχει καταλάβει τι εγινε. Ηταν σαν εφυγε καθε ελπίδα. Ιδια αντίδραση οπως δυο ωρες πριν. Η Καρολάιν αρχισε να αντιδρά και να χτυπιέται. Ανέβηκα παβω της και της έβαλα το προσωπο στο μαξιλαρι, για να ηρεμησει....
Προεδρος: Εκείνη τη στιγμή δεν σκεφτήκατε τον ερωτα σας, γιαυτη την κοπελα?
Οταν σας λεω ότι δεν βγαζει και σε μένα λογική
Προεδρος: Δεν σας περασε απο το μυαλο οτι, αυτο το παιδι εχει αναγκη τη μητερα του
Προεδρος: Εισασταν πανω της με το μαξιλαρι, ξεψυχούσε η κοπελα και δεν σκεφτήκατε οτι, αυτο το παιδί θα μεγαλώσει χωρις μητέρα και χωρίς πατερα. Τι σκεφτοσασταν εκείνη την ωρα?
Οσα ειχαν προηγηθεί
Προεδρος: Τι είχε προηγηθει? Θεωρείτε οτι οσα μας είπατε ηταν ικανα, να οδηγήσουν εναν άνθρωπο στο θάνατο. Δεν βλέπω κάπου να θεωρείται υπευθυνο τον εαυτο σαα.
Προφανως εχω κάνει πολλα λάθη.
Πρόεδρος: Δεν καταλαβατε οτι, η Καρολάιν ηταν νεκρή?
Νόμιζα οτι, λιποθύμησε
Πρόεδρος: Εισασταν πεντε λεπτά πάνω από τη γυναικα σας. Ποτε αντιλαμβανεστε οτι, ηταν νεκρη?
Οταν είδα το προσωπο της
Προεδρος: Τη γυρισατε?
Οχι. Φαινοταν το προσωπο της πλαι. Δεν ειναι ξεκαθαρα στη σκεψη μου
Πρόεδρος: Εγω νομίζω οτι τα εχετε συνέχεια στη σκέψη σας.
Προσπαθω να τα αποθησω
Προεδρος: Αλλά δεν θα μπορεσετε. Θα σας κυνηγαει μιά ζωη
Προεδρος: Ποτε καταλάβατε οτι, είχε πεθάνει?
Πηρα το σφυγμο της. Και ειδα τα ματια της. Ηταν ανοιχτά.
Πρόεδρος: Τι κάνατε μετά;
Τράβαγα τα μαλλια μου εκλαιγα, ετρεχα δεξια και αριστερά. Δεν ξερω γιατι, αλλά πηγα να δω τη μικρή.
Προεδρος: Φοβηθήκατε μήπως καταλαβε κατι?
Δεν μπορουσα να δεχτώ αυτο, που έκανα.
Προεδρος: Μα εδω κανατε κινήσεις αυτοσυντηρησης
Το μονο που σκεφτηκα ηταν τι θα γίνει αυτό το παιδι. Δεν γινεται να την αφήσω μονη της
Πρόεδρος: Και τι σκεφτηκατε να κανετε? Να εξαφανίσετε το πτωμα? Να το τεμαχίσετε?
Δεν μπορουσα ποτέ να κάνω κατι τετοιο
Πρόεδρος: Σκεφτήκατε λοιπόν να παρουσιασετε ενα σκηνικό ληστείας και μάλιστα βιαιας ληστεις, μετά φονου. Η αστυνομια επικήρυρυξε τους ληστες με 300.000 ευρω . Σας λέω οτι, τοτε, προσωπικα σας πίστεψα.
Στη συνεχεια της απολογίας του ρωτήθηκε απο την πρόεδρο, για τη θανάτωση της Ροξυ:
"Σκεφτηκα οτι, μόνον ετσι θα γινόταν πιστευτή η ληστεία, ειπε. Ηταν στο σαλόνι Της εβαλα το λουράκι και την ανέβασα στη σκάλα..
Πρόεδρος: Τι εκανε το σκυλί?
Εκλαιγε, οπως κάνουν τα σκυλιά
Πρόεδρος: Ο θάνατος της ηταν αργος? Πως ηταν?
Δεν άντεξα να δω. Δεν καθισα να δω τη Ροξυ.
Προεδρος: Ξυπνησε και το μωρο απο το κλάμα της Ρόξυ?
Τη Λυδια την πηρα αγκαλιά.
Πρόεδρος: Δηλαδη την ωρα που κρεμασατε τη Ρόξυ, κρατάγατε το μωρο αγκαλιά?
Οχι
Προεδρος: Μετά τι κάνατε?
Ανακατεψα λιγο τη βιβλιοθήκη, για να φανεί οτι, οι ληστές πηραν τα χρήματα, που κρύβαμε στη Μονόπολη. Αφαιρεσα την κάμερα. Δεν ηταν δύσκολο. Εγω την ειχα εγκαταστήσει. Μετά σκέφτηκα οτι, επρεπε απο κάπου να μπηκαν οι ληστές. Και σκεφτηκα το παράθυρο της αποθηκης. Δεν ειμαι διαρρηκτης και δρν ξερω.
Πρόεδρος::Το διαρρήξατε όμως..
