Απορημένη ρώτησα τον κυρ Νίκο, που την ξεστόμισε, τι εννοούσε, γιατί μέχρι τότε στο μυαλό μου το αμυγδαλόξυλο ήταν ταυτισμένο με την ανθισμένη αγυγδαλιά και τα υπέροχα αμύγδαλα, για τα οποία φημίζεται η περιοχή.
Μου εξήγησε λοιπόν ότι, τα κλαδιά της αμυγδαλιάς, όταν ξεραθούν, είναι τα πιό σκληρά από όλα τα άλλα δένδρα, δεν σπάνε με τίποτα, ενώ έχουν αιχμηρές άκρες, που τις αποκαλούν "τσαπρούνια".
Μου είπε ακόμη ότι, "εάν σε χτυπήσουν με αμυγδαλιόξυλο, στα πόδια, θα το θυμάσαι μιά ζωή...".
Παρακολουθώντας, με πόνο ψυχής, το δράμα του κάμπου της Θεσσαλίας, με νεκρούς, αγνοούμενους, εγκλωβισμένους
ηλικιωμένους ανθρώπους, παιδιά, βρέφη και ζωάκια, χιλιάδες ανήμπορους, που το Επιτελικό Κράτος άφησε αβοήθητους, χωρίς ούτε καν ένα μπουκάλι νερό, χωρίς σχέδιο διάσωσης και χωρίς υποδομές, για την επόμενη ημέρα και βλέποντας ταυτόχρονα το Σινούκ με τον πρωθυπουργό και την κουστωδία του, μου ήρθε στο μυαλό η φράση του Κυρ Νίκου "ε, ρε, αμυγδαλιόξυλο που τσ΄χρειάζεται"!
Ο κυρ Νίκος δεν είναι πιά στη ζωή.
Ξέρω όμως ότι, εάν ζούσε, σίγουρα θα είχε πάρει "αμυγδαλιόξυλο" και θα τους είχε κυνηγήσει...
