Πολιτική προδοσία και τα τριάκοντα αργύρια
Η τρέχουσα εν γένει επικαιρότητα, αποδεικνύει, ότι οι θεσμοί εις την Ελλάδα έχουν υποκατασταθεί πλήρως εκ της «λοιμικής» της στυγνής κομματοκρατίας, η οποία μετέρχεται κατά συρροή, αήθεις πρακτικές, καθολικού εξανδραποδισμού των πολιτών.
Οι Θεσμοί εν γένει υποτάσσονται αμελλητί και άνευ χρονοτριβής εις τις άλογες απαιτήσεις της εκάστοτε εκτελεστικής εξουσίας, καίτοι αυτές αντιστρατεύονται αφενός εις την κοινή λογική ή εξ ετέρου, προσκρούουν αυτόχρημα καταδήλως προς το εθνικό ή δημόσιο συμφέρον.
Η συνήθης αυτή πρακτική του στενού εναγκαλισμού, των κατά τα φαινόμενα, ανεξάρτητων και σαφώς οριοθετημένων Θεσμών και Αρχών, με την διατεταγμένη κομματική κατευθυντήρια γραμμή του εκάστοτε πλειοψηφούντος κόμματος, κατά τις εθνικές εκλογές, συνιστά την αφετηρία της δομικής παθογένειας της μην ορθής λειτουργίας του Δημοκρατικού μας πολιτεύματος, το οποίο τοιουτοτρόπως διολισθαίνει προς μία ιδιότυπη μορφή δικτατορίας.Τρανή απόδειξη των ως άνω είναι ότι σήμερον, καθίσταται η αυτόχρημα κατάφωρη διακριτική ρατσιστική μεταχείριση των Ελλήνων, όπου τους αναστέλλεται επί μακρόν, εν τη πατρίδι τους,
το δικαίωμα του Θρησκεύειν, μολονότι τόσο Ιστορικά αλλά και κανονιστικά κατά την Συνταγματική έννομη τάξη, εις το άρθρο 3 του Συντάγματος αλλά και την προμετωπίδα αυτού, δεσπόζει απαρασάλευτα η ζώσα Ορθόδοξη παράδοση ως η μείζονα κυρίαρχη και συνειδητή παράδοση της πλειονοψηφίας του Ελληνισμού, αρρήκτως συνδεδεμένη με τους αγώνες του έθνους, εξ ιδρύσεως του Ελλαδικού Κράτους.
Είναι γεγονός ότι το Κράτος, δίκην της πανδημίας ως δικαιολογία, η Κυβέρνηση απηγόρευσε ρητώς την λιτανεία της εικόνος της Παναγίας, διαρκούντος του Μικρού Πάσχα, το ίδιο ήδη έχει ανακοινωθεί ότι θα συμβεί και κατά την ημέρα του Αγίου Δημητρίου εις την 26η -10-2021, ενώ εις τον αντίποδα, η κυβέρνηση ιταμώς, εφαρμόζοντας ανέλεγκτα και επονείδιστα δύο μέτρα και δύο
σταθμά, επέτρεψε ανήμερα της Παναγίας, την περιφορά μίας, αλλότριας δια την εθνική μας παράδοση και το Γένος, «Κούκλας», ως σύμβολο της μαζικής μετακίνησης των μεταναστών και
την αξίωση οικογενειακής επανένωσης των Μουσουλμάνων ανά την Ευρώπη επονόματι «Αμάλ», το ίδιο όμως έπραξε ανερυθρίαστα και την 19η Αύγουστου εις τον Πειραιά, όπου επετράπη, ο εορτασμός υπό των Σιιτών Μουσουλμάνων της θρησκευτικής εορτής «Ασούρα», ομοίως και την 17η -10-2021 όπου επετράπη απρόσκοπτα μεγάλη πορεία στην Αθήνα από τους Πακιστανούς Μουσουλμάνους, για να διαδηλώσουν την πίστη τους εις τον Αλλάχ!
Εν άλλοις λόγοις, η εν τη πατρίδι μας πίστη διώκεται, υπό το πρόσχημα του ιού, ενώ οι άλλες θρησκείες δύνανται δημοσίως και προνομιακά, να εκδηλώνουν την πίστη τους και δη μαζικά, άνευ της συνδρομής ουδενός φόβου περί της διασποράς δήθεν του ιού, ως εκ τούτου η υπερεκχειλίζουσα υποκρισία καθίσταται ψηλαφητή τοις πάσι.
Η θεσμική ελίτ, η οποία τηρεί σιγή, διότι συναλλάσσεται με την εκάστοτε εξουσία αντί τριάκοντα αργυρίων, έχει απεμπολήσει παν ψήγμα αρχών και αξιών τούτο δε συμβαίνει ουχί μόνον δια την
Ιεραρχία του Κράτους αλλά κατ’ αντιστοιχία και για την Ιεραρχία της Επισήμου Ελλαδικής Εκκλησίας, η οποία στρουθοκαμηλίζει καθεύδοντας τον νήδυμο, ύπνο, συμπεριφερόμενη ως οργανικό παράρτημα της Κυβερνήσεως και δη των υπερ-εθνικών διευθυντηρίων.
Η συνήθης αυτή πρακτική του στενού εναγκαλισμού, των κατά τα φαινόμενα, ανεξάρτητων και σαφώς οριοθετημένων Θεσμών και Αρχών, με την διατεταγμένη κομματική κατευθυντήρια γραμμή του εκάστοτε πλειοψηφούντος κόμματος, κατά τις εθνικές εκλογές, συνιστά την αφετηρία της δομικής παθογένειας της μην ορθής λειτουργίας του Δημοκρατικού μας πολιτεύματος, το οποίο τοιουτοτρόπως διολισθαίνει προς μία ιδιότυπη μορφή δικτατορίας.Τρανή απόδειξη των ως άνω είναι ότι σήμερον, καθίσταται η αυτόχρημα κατάφωρη διακριτική ρατσιστική μεταχείριση των Ελλήνων, όπου τους αναστέλλεται επί μακρόν, εν τη πατρίδι τους,
το δικαίωμα του Θρησκεύειν, μολονότι τόσο Ιστορικά αλλά και κανονιστικά κατά την Συνταγματική έννομη τάξη, εις το άρθρο 3 του Συντάγματος αλλά και την προμετωπίδα αυτού, δεσπόζει απαρασάλευτα η ζώσα Ορθόδοξη παράδοση ως η μείζονα κυρίαρχη και συνειδητή παράδοση της πλειονοψηφίας του Ελληνισμού, αρρήκτως συνδεδεμένη με τους αγώνες του έθνους, εξ ιδρύσεως του Ελλαδικού Κράτους.
Είναι γεγονός ότι το Κράτος, δίκην της πανδημίας ως δικαιολογία, η Κυβέρνηση απηγόρευσε ρητώς την λιτανεία της εικόνος της Παναγίας, διαρκούντος του Μικρού Πάσχα, το ίδιο ήδη έχει ανακοινωθεί ότι θα συμβεί και κατά την ημέρα του Αγίου Δημητρίου εις την 26η -10-2021, ενώ εις τον αντίποδα, η κυβέρνηση ιταμώς, εφαρμόζοντας ανέλεγκτα και επονείδιστα δύο μέτρα και δύο
σταθμά, επέτρεψε ανήμερα της Παναγίας, την περιφορά μίας, αλλότριας δια την εθνική μας παράδοση και το Γένος, «Κούκλας», ως σύμβολο της μαζικής μετακίνησης των μεταναστών και
την αξίωση οικογενειακής επανένωσης των Μουσουλμάνων ανά την Ευρώπη επονόματι «Αμάλ», το ίδιο όμως έπραξε ανερυθρίαστα και την 19η Αύγουστου εις τον Πειραιά, όπου επετράπη, ο εορτασμός υπό των Σιιτών Μουσουλμάνων της θρησκευτικής εορτής «Ασούρα», ομοίως και την 17η -10-2021 όπου επετράπη απρόσκοπτα μεγάλη πορεία στην Αθήνα από τους Πακιστανούς Μουσουλμάνους, για να διαδηλώσουν την πίστη τους εις τον Αλλάχ!
Εν άλλοις λόγοις, η εν τη πατρίδι μας πίστη διώκεται, υπό το πρόσχημα του ιού, ενώ οι άλλες θρησκείες δύνανται δημοσίως και προνομιακά, να εκδηλώνουν την πίστη τους και δη μαζικά, άνευ της συνδρομής ουδενός φόβου περί της διασποράς δήθεν του ιού, ως εκ τούτου η υπερεκχειλίζουσα υποκρισία καθίσταται ψηλαφητή τοις πάσι.
Η θεσμική ελίτ, η οποία τηρεί σιγή, διότι συναλλάσσεται με την εκάστοτε εξουσία αντί τριάκοντα αργυρίων, έχει απεμπολήσει παν ψήγμα αρχών και αξιών τούτο δε συμβαίνει ουχί μόνον δια την
Ιεραρχία του Κράτους αλλά κατ’ αντιστοιχία και για την Ιεραρχία της Επισήμου Ελλαδικής Εκκλησίας, η οποία στρουθοκαμηλίζει καθεύδοντας τον νήδυμο, ύπνο, συμπεριφερόμενη ως οργανικό παράρτημα της Κυβερνήσεως και δη των υπερ-εθνικών διευθυντηρίων.
Η ως άνω παροιμιώδης αδράνεια, εκ της Εκκλησίας, απάδει αφενός, προς το πνεύμα της τεταμένης εγρηγόρσεως αλλά και εξ ετέρου προς το αγωνιστικό φρόνημα, διασώσεως της εθνικής μας ταυτότητας, της ιστορικής συνέχειας και εν γένει της δομικής ιδιοπροσωπίας ως έθνος, ως αυτόκλητοι θεματοφύλακες της αργόσυρτης διαχρονικής Ελληνοχριστιανικής παραδόσεως.
Ο διωγμός των Ελλήνων συντελείται, θεσμικώς παντί τρόπω, εις επίρρωσιν τούτου καθίσταται, μεταξύ άλλων, ακατάληπτη και η δήλωση της αξιοτίμου Προέδρου της Δημοκρατίας, η οποία
είχε δηλώσει, κατά την περίοδο του Θέρους, ότι το οξύ δημογραφικό της Πατρίδας μας θα επιλυθεί, δια των μεταναστών (...!!), αντί να επισημάνει την αδήριτη αναγκαιότητα, θέσπισης
ελατηρίων και διευκολύνσεων προς τις νέες οικογένειες.
Εις επίρρωση των ως άνω καθίσταται η μη χρηστή διοίκηση η οποία καταστρατηγεί ευθέως το Κράτος δικαίου, καθότι εκδικείται ευθέως καταλύοντας την Συνταγματική έννομη τάξη, πράγμα το οποίο η Δικαιοσύνη, χάριν της δημόσιας υγείας δεν εντοπίζει, όταν πλήττει το δικαίωμα της εργασίας του πολίτη, τιτρώσκοντας καταφώρως τον
πυρήνα του Συνταγματικώς κατοχρυμώνου δικαιώματος αυτού, εφόσον, επί μακρόν του στερεί επαίσχυντα το θεμελιώδες μέσο βιοπορισμού του και τον καταλείπει, εκ δολίας προαιρέσεως, δρώντας ούτως (το κράτος) από ταπεινά ελατήρια, εργασιακά μετέωρο, άνευ μισθοδοσίας, άνευ ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και άνευ ασφαλίσεως, προκειμένου να τον τιμωρήσει επαχθώς ή να τον εξαναγκάσει εμμέσως πλην σαφώς, όπως συρθεί στανικά προς μία εξαναγκαστική ιατρική πράξη άνευ της συναινέσεώς του, απλώς να υποβληθεί εξ ανάγκης δια να δύναται να εργαστεί και να επιβιώσει.
Εν ταυτώ, το παντοδύναμο Κράτος- αυθέντης τιμωρός, αφήνει αλυσιτελώς αρρύθμιστη, την απτή προϊούσα βουλιμία, μίας μερίδας των εργοδοτών, η οποία προβαίνει, με ευσύνοπτες διαδικασίας σε εργασιακές «εκκαθαρίσεις» ήτοι σε καταχρηστικές απολύσεις, εν τη επιχείρησή του, υπό το πρόσχημα επιβολής υποχρεωτικού εμβολιασμού, μολονότι ο υφιστάμενος νόμος δεν τον υποχρεώνει ένεκεν της φύσεως της εργασίας, με αποτέλεσμα να προσβάλλεται βάναυσα το δικαίωμα εις τον αυτοκαθορισμό της υγείας αλλά και εν γένει της προσωπικότητας του εκασταχού εργαζομένου.
Η Πόλις εάλω ακροποδητί, διαρκές αιτούμενο και εφεξής διακύβευμα, η αξιοπρέπεια μας και η Ελευθερία του «προσώπου» μας ως ανθρώπων, το γε νυν έχον αντίσταση κατά της
εργαλειοποίησης της δικαιοσύνης ως θεραπαινίδα εξυπηρέτησης της εκάστοτε κυβερνητικής- υπερ-εθνικής πολιτικής, γεγονός το οποίο προσκρούει ευθέως και προδήλως, προς την Συνταγματική μας συνείδηση.
Ο διωγμός των Ελλήνων συντελείται, θεσμικώς παντί τρόπω, εις επίρρωσιν τούτου καθίσταται, μεταξύ άλλων, ακατάληπτη και η δήλωση της αξιοτίμου Προέδρου της Δημοκρατίας, η οποία
είχε δηλώσει, κατά την περίοδο του Θέρους, ότι το οξύ δημογραφικό της Πατρίδας μας θα επιλυθεί, δια των μεταναστών (...!!), αντί να επισημάνει την αδήριτη αναγκαιότητα, θέσπισης
ελατηρίων και διευκολύνσεων προς τις νέες οικογένειες.
Εις επίρρωση των ως άνω καθίσταται η μη χρηστή διοίκηση η οποία καταστρατηγεί ευθέως το Κράτος δικαίου, καθότι εκδικείται ευθέως καταλύοντας την Συνταγματική έννομη τάξη, πράγμα το οποίο η Δικαιοσύνη, χάριν της δημόσιας υγείας δεν εντοπίζει, όταν πλήττει το δικαίωμα της εργασίας του πολίτη, τιτρώσκοντας καταφώρως τον
πυρήνα του Συνταγματικώς κατοχρυμώνου δικαιώματος αυτού, εφόσον, επί μακρόν του στερεί επαίσχυντα το θεμελιώδες μέσο βιοπορισμού του και τον καταλείπει, εκ δολίας προαιρέσεως, δρώντας ούτως (το κράτος) από ταπεινά ελατήρια, εργασιακά μετέωρο, άνευ μισθοδοσίας, άνευ ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και άνευ ασφαλίσεως, προκειμένου να τον τιμωρήσει επαχθώς ή να τον εξαναγκάσει εμμέσως πλην σαφώς, όπως συρθεί στανικά προς μία εξαναγκαστική ιατρική πράξη άνευ της συναινέσεώς του, απλώς να υποβληθεί εξ ανάγκης δια να δύναται να εργαστεί και να επιβιώσει.
Εν ταυτώ, το παντοδύναμο Κράτος- αυθέντης τιμωρός, αφήνει αλυσιτελώς αρρύθμιστη, την απτή προϊούσα βουλιμία, μίας μερίδας των εργοδοτών, η οποία προβαίνει, με ευσύνοπτες διαδικασίας σε εργασιακές «εκκαθαρίσεις» ήτοι σε καταχρηστικές απολύσεις, εν τη επιχείρησή του, υπό το πρόσχημα επιβολής υποχρεωτικού εμβολιασμού, μολονότι ο υφιστάμενος νόμος δεν τον υποχρεώνει ένεκεν της φύσεως της εργασίας, με αποτέλεσμα να προσβάλλεται βάναυσα το δικαίωμα εις τον αυτοκαθορισμό της υγείας αλλά και εν γένει της προσωπικότητας του εκασταχού εργαζομένου.
Η Πόλις εάλω ακροποδητί, διαρκές αιτούμενο και εφεξής διακύβευμα, η αξιοπρέπεια μας και η Ελευθερία του «προσώπου» μας ως ανθρώπων, το γε νυν έχον αντίσταση κατά της
εργαλειοποίησης της δικαιοσύνης ως θεραπαινίδα εξυπηρέτησης της εκάστοτε κυβερνητικής- υπερ-εθνικής πολιτικής, γεγονός το οποίο προσκρούει ευθέως και προδήλως, προς την Συνταγματική μας συνείδηση.
