Μη Φείδου Αγάπης
Η έλευσις των Χριστουγέννων, της Αγίας τοιαύτης ημέρας Γεννήσεως του Θεανθρώπου, της τεκούσης ελπίδος δια ημάς τους Ορθοδόξους χριστιανούς, καθίσταται οντολογικό ορόσημο, διότι ο Ιησούς εγκαθίδρυσε δια του βίου Του, μία χαρούμενη προοπτική,
εναντίον του φυσικού καταναγκασμού της φθοράς του θνησιγενούς μας βίου, εις την οποία υποκείμεθα, εκόντες άκοντες, συνεπεία της αδυσώπητης επιρροής του πανδαμάτορος χρόνος, επί της χοϊκής μας φύσεως.
Το δυσήνιο μάγμα της φθοράς της φύσης μας υπό την αναπόδραστη επιρροή του χρόνου και την ίδρυση της αληθούς προοπτικής της Αιώνιας Ζωής, χάραξε ο Ιησούς, δια του βίου και της εν γένει διδασκαλίας του, αλλά και απέδειξε εις την πράξη δια τους
δύσπιστους μονολοθικά ορθολογιστές, ότι κατέλυσε τον Θάνατο με τον Θάνατο, συντρίβωντας πανηγυρικά τον Άδη, καθότι, μετά το Εκούσιον Πάθος, Εσταυρώθη και Ανεστήθη την Τρίτη Ημέρα κατά τας γραφάς και ανελήφθη εις τους Ουρανούς, ήτοι εις
τον Επουράνιο πατέρα μας.
Τας ημέρας αυτάς, ιδίως κατά την περίοδο των Χριστουγέννων, καθίσταται μία πνευματική ημέρα, ουσιαστικά οικογενειακή, μακράν από την καταναλωτική ευήθεια της μηδενισμού της αποχαυνωτικής ουτιδανοσύνης, διότι, προσδοκάς την έλευση της
ελπίδας η οποία ενσαρκώνεται εις το πρόσωπο του Ιησού Χριστού.
Η ψυχαγωγία του Εκκλησιαμού τις ημέρες αυτές, ή η μαγεία της ανθρώπινης επαφής, δημιουργεί μία ιδιαίτατα ξεχωριστή ατμόσφαιρα, συν την διατήρηση ενός ευφρόσυνου κλίματος το οποίο εντείνεται με την ανταλλαγή ευχών και την εν γένει εγκάρδια
κατάσταση.
Πρόκειται δια μία ολιγοήμερη ανακωχή από το άγος και το ιδιαίτατο άγχος της καθημερινότητας και των συνακολούθων αντιξοοτήτων ιδιαίτατα κατά τις ιδιαζόντως δυσχερείς αυτές συνθήκες της χαλεπής πανδημίας.
Ωσαύτως, πέραν όμως από ημάς, υπάρχουν και άλλοι συμπολίτες μας οι οποίοι πένονται ή νοσούν με αποτέλεσμα να μην δύνανται να απολαύσουν όπως δει την μαγεία των Χριστουγέννων, εξ αυτού λοιπόν του λόγου, δέον όπως είμεθα προσεκτικοί ως προς τις εκδηλώσεις ή εάν καθίσταται εφικτό να επικουρήσουμε οικονομικά εκ του υστερήματος μας τους ανθρώπους αυτούς.
Το μείζον είναι ότι εξ αφορμής έστω της προσωρινής αυτή ανάσας των εορτών, να υπερβούμε την εγωκεντρική αυτονομία της προσωπικότητάς μας, προκαλώντας ένα γόνιμο ρήγμα του ατομοκεντρισμού μας, ούτως ώστε να εμβαθύνουμε καταδυόμενοι εις τους εαυτού μας δια να βυθομετρήσουμε το μέτρο προσφοράς ανιδιοτελώς και σιωπηρώς προς τον αδελφό όπου μας έχει ανάγκη.
Η αγάπη δεν συνιστά καταναγκασμό, ή επιβολή, ή επίδειξη μίας συμπεριφοράς, όπως ουδόλως σημαίνει ότι αποτελεί μία πράξη αδυναμίας ή μαλθακότητας, εις τον αντίποδα συνιστά το καταλυτικό συγχωρητικό ένζυμο δια την θεμελίωση των ανθρώπινων σχέσεων διότι συγκεφαλαιώνει ως συστατικό στοιχείο του πυρήνα την συγχώρηση και την αλληλοκατανόηση.
Εις επίρρωσιν των ως άνω, παραθέτω ένα απόσπασμα από τον μεγάλο «Παπαδιαμάντη» περί της εννοίας των Χριστουγέννων.
" Προ των σήμερον υλιστών, δαρβινιστών και θετικιστών υπήρξαν οι απαισιόδοξοι, οι ορθολογισταί και οι κριτικισταί' αλλά παρήλθον' προ αυτών ήσαν οι πανθεϊσταί, αλλ' εξέλιπον. Παρέρχονται, κρύπτονται εν τη σκιά, αφανίζονται, αφού επί βραχύ τέρψωσι
τους φιλοκαίνους και τους φιλαναγνώστας δια περιέργου συναυλίας λέξεων και γνωμών.
Ο δε Χριστός έμεινε και θα μένη...Ο πόθος της μωράς επιδείξεως, η μανία του καινά εκάστοτε λέγειν, η δοκησισοφία, ο τύφος και η οίησις άγουσιν εις τας συγχρόνους αθεϊστικάς θεωρίας, από των οποίων τουναντίον απάγει η ειλικρινής και ακραιφνής φιλοσοφική συζήτησις της προ των οφθαλμών ημών κειμένης αληθείας".
Εν κατακλείδι, εύχομαι προς όλους, Καλά Χριστούγεννα, χαρά, ελπίδα και εσωτερική αναγέννηση.
