Η συγκλονιστική υπόθεση της αυτοκτονίας ενός κρατούμενου στις
φυλακές Ιωαννίνων, αποδεικνύει ότι, η Δικαιοσύνη κάποιες φορές ειναι
πράγματι... ΤΥΦΛΗ!
Η υπόθεση έφτασε στο Συμβούλιο της Επικρατείας, με αφορμή αγωγή
κατά του ελληνικού δημοσίου, που κατέθεσαν οι γονείς και οι τρεις αδελφοί του
αυτόχειρα, οι οποίοι διεκδικούσαν αποζημίωση 1.200.000 ευρώ, για την ψυχική
οδύνη που υπέστησαν από το θάνατο του, τον οποίον αποδίδουν σε πράξεις και
παραλείψεις των σωφρονιστικών υπαλλήλων.
Ο Μ.Μ. τον Απρίλιο του 2001 κρίθηκε προφυλακιστέος για παράβαση του νόμου περί
ναρκωτικών και μετήχθη στις φυλακές Ιωαννίνων Μόλις πέρασε την
πόρτα των φυλακών δήλωσε ότι είναι φορέας του AIDS, χωρίς, ωστόσο, να
προσκομίσει ιατρικό πιστοποιητικό ότι είναι θετικός στο ιό HIV1.
Οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι τον έβαλαν σε ξεχωριστό κελί, όπου βρέθηκε
απαγχονισμένος.
Με σχοινί 70-80 cm κρεμάστηκε από τον σιδερόφρακτο φεγγίτη, που
υπήρχε στο επάνω μέρος του κελιού και χρησίμευε για την είσοδο αέρα.
Οι γονείς και τα αδέλφια του αυτόχειρα υπέβαλαν αγωγή και ζητούσαν
1.200.000 ευρώ, για την αποκατάσταση της ψυχικής οδύνης , που υπέστησαν
από την απώλεια του γιου και αδελφού τους, υποστηρίζοντας ότι
ο θάνατος του οφείλεται σε παράνομες πράξεις και παραλείψεις των
αρμοδίων οργάνων του Δημοσίου.
Αρχικά τα Διοικητικά Δικαστήρια απέρριψαν την αγωγή τους.
Οι συγγενείς του άσκησαν έφεση, ωςτόςο ούτε και από το Διοικητικό
Εφετείο δικαιώθηκαν, καθώς έκρινε ότι, το σχοινί πρέπει να το βρήκε ο
αυτόχειρας, είτε κατά τον προαυλισμό του στο χώρο των μαγειριών ή του
καφενείου, τα οποία ήταν κοντά στο κελί του, είτε ήταν σχοινί για το άπλωμα των
ρούχων.
Το δικαστήριο δεν στάθηκε στις καταθέσεις συγκρατουμένων
του, οι οποίοι υποστήριξαν ότι, παρα το γεγονός ότι, ο Μ.Μ. ήταν
σε άθλια κατάσταση, τον είχαν βάλει σε τραγικό κελί μαζί με
Αλβανούς κρατούμενους.
Οι συγκρατούμενοι υποστήριξαν ακόμη ότι, στον αυτόχειρα
βρέθηκαν χάπια και ουσίες οινοπνεύματος, που κάποιος τα είχε αφήσει
μαζί με το σχοινί στο κελί του. Επίσης, κατέθεσαν ότι εάν ο φύλακας. που τον
βρήκε κρεμασμένο είχε ενεργήσει άμεσα, ο Μ.Μ θα είχε σωθεί.
Να σημειωθεί ότι, σε βάρος του διευθυντή και του γιατρού των
φυλακών Ιωαννίνων αρχικά ασκήθηκε ποινική δίωξη, ωστόσο με βούλευμα του
Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Ιωαννίνων απαλλάχθηκαν από τις κατηγορίες.
Από την πλευρά του το Διοικητικό Εφετείο αξιολογώντας τα στοιχεία
έκρινε ότι, «οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι των φυλακών Ιωαννίνων έλαβαν τα
κατάλληλα προληπτικά και θεραπευτικά μέτρα κράτησης του θανόντος κρατουμένου»
και η αυτοκτονία του «δεν μπορούσε λογικά να προβλεφθεί και να αποτραπεί από
αυτούς».
Και συνεπώς δεν θεμελιώνεται «ευθύνη του Ελληνικού
Δημοσίου προς αποκατάσταση της ηθικής βλάβης που υπέστησαν» οι συγγενείς του
αυτόχειρα, όπως είχε κριθεί και από το Διοικητικό Πρωτοδικείο.
Η υπόθεση, μετά από αίτηση αναίρεσης που άσκησαν οι συγγενείς, έφθασε
στο Συμβούλιο της Επικρατείας και συγκεκριμένα, στο Α΄Τμήμα του, το οποίο
απέρριψε ως απαράδεκτους τους ισχυρισμούς των εναγόντων και επικύρωσε
την εφετειακή απόφαση.
