Γράφει ο δικηγόρος παρ'Αρείω Πάγω Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς
Ευνουχισμένοι διανοούμενοι, μικροί τυφλοί και ανίκανοι κυβερνήτες» Γ. Σεφέρης
Οι διαχρονικές ευθύνες για την πρόσκρουση της αμαξοστοιχίας, αναδεικνύει τις πάγιες παθογένειες ενός Κράτους το οποίο ουδόλως ενδιαφέρεται για τους πολίτες και εν γένει την κοινωνία, ούσα απολύτως εθισμένη, εις το να αντιμετωπίζει του πολίτες ως μίαευνουχισμένη μάζα, η οποία άγεται και φέρεται, υπό των μέσων μαζικής εξαπατήσεως τα οποία συνιστούν την θεραπαινίδα της εκάστοτε κυβερνήσεως.
Η υποτίμηση του ανθρωπίνου προσώπου, την έννοιας του πολίτη αλλά και εν γένει του λαού και η συνακόλουθη ιταμή αντιμετώπισή του, ως μία μορφή υδαρούς άμορφης μάζας, η οποία έχει χρησιμότητα μόνον ενόψει των εκλογών, άγει τους πολιτικούς να μην ενδιαφέρονται δια την διασφάλιση της ορθής λειτουργίας και των υποδομών του Κράτους.
Η Πολιτεία θεσμικά δεν υφίσταται, η εκάστοτε κυβέρνηση λειτουργεί ως συμμορία, εξυπηρετώντας τα σφέτερα συμφέροντά της, διαπλεκόμενοι με τους ημεδαπούς επιχειρηματίες και συναλλασσόμενοι με τους αλλοδαπούς οικονομικούς παράγοντες
δίκην εξυπηρετήσεως αποκλειστικά των ιδιοτελών σκοπιμοτήτων και συμφερόντων της, αδιαφορώντας δια το μέλλον της κοινωνίας των πολιτών και του έθνους.
Το αυτό βεβαίως συμβαίνει και ως προς την χάραξη της εξωτερικής πολιτικής, δοθέντος ότι, κυριαρχεί και επικρατεί ή ίδια κατάσταση, πλην όμως ούτως η χώρα δεν προοδεύει, διότι έχουν τεθεί άπαντα εις τον αυτόματο πιλότο με αποτέλεσμα να δημιουργούνται οι
προϋποθέσεις, λόγω τραγικών σφαλμάτων και ένεκα παραλείψεων οφειλόμενων ενεργειών εκ των καθ’ ύλην αρμοδίων φορέων, των, νομοτελειακώς επερχόμενων δυσλειτουργιών (ίδετε η τραγωδία στο Μάτι, και η νυν βιούμενη Τραγωδία των αμαξοστοιχιών).
Τα κόμματα, δρουν ως «μαφιόζικες» κοινότητες στερούμενες παντελούς θεσμικού έρματος τα οποία αντί να διαφυλάξουν το συμφέρον του πολίτη, εμπαίζουν τον πολίτη προς άγρα ψήφων, λυμαινόμενοι το κράτος, προκειμένου να διαπλεχθούν διασπαθίζοντας το δημόσιο χρήμα, δοθέντος ότι η διακυβέρνηση της χώρας υπό του εκάστοτε κόμματος καθώς και η ανάληψη των θώκων εξουσίας καθίστανται έμμεσα αλλά ενίοτε και άμεσα δοτές, ελέω αδιόρατων δομών και μηχανισμών αλλά και δυνάμει του
νεποτισμού.
Τεκμήριο τούτο, καθίσταται εισέτι και την ύστατη αυτή στιγμή όπου προσμετρούμε άδικα νεκρούς συμπολίτες μας, (νεαρά παιδιά, φοιτητές κλπ), η Πολιτεία καθίσταται παντελώς απούσα ενδιαφερόμενη μόνον δια την διαχείριση του πολιτικού κόστους και ουδέν έτερον, εθισμένη εις την απάνθρωπη κτηνωδία του ατομοκεντρικού συμφέροντος και της «δαιμονικής» νομής της εξουσίας με κάθε τίμημα.
Η μη ανάληψη ευθυνών, και η αναγόρευση ως παντοδαπού εξιλαστήριου θύματος, «του σταθμάρχη», αποδεικνύει την σήψη εις την σημερινή πολιτική καθώς και την μη επίδειξη ειλικρινής μεταμέλειας δια την λεηλασία των θεσμών και την απροκάλυπτη λοιδορία προς τον Έλληνα πολίτη, διαχρονικά, τον οποίο αντιμετωπίζουν ως μίασμα, πλην όμως, όταν συμβαίνει το μοιραίο, αφενός τρέπονται εις άτακτον φυγή, αναζητώντας τον εκασταχού αποδιοπομπαίο τράγο και εξ ετέρου ρίπτουν υποκριτικά δάκρυα, όχι επειδή καθίστανται ευαισθητοποιημένοι αλλά δια να καταπείσουν την κοινή γνώμη, ότι δήθεν ενδιαφέρονται δια τους συμπολίτες μας.
