Γράφει ο δικηγόρος Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς
Το ανίερο έγκλημα είναι ουδέτερο
Είναι πρόδηλο ότι, η ίδια η ζωή αποτελεί αντικείμενο επιστημονικής μελέτης, πόσω μάλλον δε η εγκληματογόνος συμπεριφορά ενός προσώπου ότε αποκαλύπτεται η διάπραξη ενός στυγερού εγκλήματος με αποτέλεσμα, η κοινή γνώμη να μένει εμβρόντητη και άφωνη εν τη κυριολεξία επιδιώκουσα, να ερμηνεύσει την παράλογη ανθρωποκτόνο συμπεριφορά του δράστη ή να υπεισέλθει ή να ταυτιστεί νοερώς με τον ίδιο.
Η εγκληματολογία ακριβώς μελετά την συμπεριφορά των δραστών, οι οποίοι προβαίνουν ανενδοίαστα εις την διάπραξη ενός τέτοιου αδικήματος, εμβαθύνουν εις την προσωπικότητα αυτού, την υποδομή τέλεσης της αξιόποινης πράξης, τα ελατήρια τα οποία είχε, αλλά και εν γένει τις συνθήκες τέλεσης του αδικήματος.
Ωσαύτως εξετάζεται ενδελεχώς το παρελθόν του δράστη, οι συνήθειές του, η ψυχική του κατάσταση και εν γένει όλο το υπόβαθρο της προσωπικότητας του.
Ως εκ τούτου λοιπόν το μείζον εν προκειμένω καθίσταται η επιστημονική έρευνα και μελέτη καθώς και η ιχνηλάτηση των μεθόδων και πρακτικών τις οποίες μετήλθε κατά την διάπραξη της
ποινικά κολάσιμης πράξεως, αλλά ωσαύτως και την δόλια απόσειση των ιχνών της άδικης πράξης του.
Ασφαλώς η έννοια του εγκλήματος καθίσταται σύνθετη και πολυπαραγοντική και ερευνάται εμβριθώς όλο το φάσμα της πολυσχιδούς δράσεως των δραστών, επί τω τέλει, να υπάρχει
συστηματικά και εμπεριστατωμένα ευρήματα.
Συμπληρωματικά, με την εγκληματολογία, η επιστήμη της ψυχιατρικής, της κοινωνιολογίας αλλά και του ποινικού δικαίου συνιστούν αρκούντος ικανοποιητικά εργαλεία δια του οποίου
επιδιώκεται παντί προσφόρω τρόπο η προσέγγιση της αντικειμενικής αλήθειας καθόσον αφορά την κατάστρωση μίας εγκληματικής αποτρόπαιης πράξεως, υπό του εκάστοτε δράστη.
Παρά ταύτα, σήμερον, δοθέντος ότι κατισχύει η νέα τάξη πραγμάτων κατά ένα τρόπο επιστημονικά ακατάληπτο, πολιτικά όμως εν μέρει αντιληπτό, περί της αλλοίωσης των φύλων
και ιδίως την ανηλεή επίθεση κατά του άνδρα, της έμμεση αμφισβήτηση της γυναίκας, την αποθέωση των ομοφυλοφίλων και την παντελή περιφρόνηση των αυτοτελών δικαιωμάτων των
παιδιών.
Αυτή η στρεβλή πραγματικότητα αποτυπώνεται εις ορισμένους νεολογισμός όπως "συζυγοκτόνος", "γυναικοκτόνος", δηλαδή άτοπους και μονομερείς διαχωρισμούς οι οποίοι αφενός στερούνται κατά την γνώμη μου σοβαρότητας και εξ ετέρου, επιστημονικού υποβάθρου, καθότι εργαλειοποιείται το έγκλημα υπό ορισμένο κύκλο συμφερόντων, ο οποίος επιδιώκει να διχάσει την κοινωνία δίδοντας έμφαση εις την κατασκευή μίας έντασης ή πλασματικής σοβούσας αντιπαράθεσης μεταξύ ανδρός και γυναικός.
Αντί δηλαδή κανείς να προσεγγίσει συμπεριφορές και τάσεις, επικεντρώνεται εις τις εγκληματικές πράξεις των φύλων ως στατιστικό ποσοτικό στοιχείο αντιπαράθεσης και όχι ως
επιστημονική συμπεριφορά της εγκληματικής πράξεως του εκάστοτε φύλου.
Η υποτίμηση του ανδρικού φύλου και η παρασιώπηση ιδιαζόντως ειδεχθών εγκλημάτων γυναικών εις βάρος των ανδρών, άγει προς την συσκότιση της αλήθειας και μετατόπιση του σύνθετου ενδιαφέροντος της εγκληματικής συμπεριφοράς των ανθρώπων ανεξαρτήτως φύλου εις μία κίβδηλη ρητορική μίσους μεταξύ εκάτερου των δύο φύλων.
Απορίας άξιον είναι ότι άπαντες καθιστάμεθα εκόντες άκοντες κοινωνοί ειδήσεων όπου εγνωσμένου κύρους ομοφυλόφιλοι (ηθοποιοί δημοσιογράφοι) δολοφονούνται είτε από τον
σύντροφό τους ή από επ’ αμοιβή εκδιδόμενα πρόσωπα εν τω πλαισίω του αγοραίου έρωτα, πλην όμως ουδείς εκ των ως άνω «φωστήρων» του πολιτσμικού μαρξισμού προβαίνουν εις
επιμέρους διάκριση, δηλαδή πως ονομάζεται ο ομοφυλόφιλος θύμα του συντρόφου του ή ετέρου εραστή; Για ποιο λόγο οι δήθεν ειδήμονες δεν εκτείνονται ισότιμα και εις αυτήν την πραγματικότητα και στρουθοκαμηλίζουν, άρα τι υποκρύπτεται εις τα λεγόμενά τους αλήθεια;
Η σύγχυση αυτή και ο εκφυλισμός της κατά φύση οριοθέτηση των φύλων ή η απόκρυψη της αντικειμενικής αλήθειας ή απόπειρα εξομοίωσης εξυπαρχής και επ’ άπειρον του εγκλήματος αδιακρίτως με το σύνολο των προσώπων ενός φύλου, συνιστά μία νοσηρή ολοκληρωτικού τύπου εγκλήματος πραγματικότητα.
Εν κατακλείδι, το ιδιαζόντως ειδεχθές, στυγερό και αποτρόπαιο έγκλημα της παιδοκτόνου μητέρας και γυναίκας γαρ, προφανώς ανέτρεψα άρδην την εμβριθή ευήθεια της σηψαιμικής νοοτροπίας κατάλυσης των φύλων ή συλλήβδην ταύτισης τους με εγκληματογόνες τάσεις.
