Γράφει ο καθηγητής Νίκος Μαραντζίδης
Ξέρω πως τα δύο γεγονότα είναι ασύνδετα. Εξάλλου, τι σχέση μπορεί να έχει η καλή κοινωνία της ευρωβουλής με τους «βρώμικους» Ρομά. Τι σχέση μπορεί να έχει το Κατάρ-γκέιτ των Βρυξελλών με το θάνατο ενός ανήλικου στις δυτικές συνοικίες της Σαλονίκης. Αλλά δεν ξέρω πως, σ’ εμένα στο μυαλό μου όλα έγιναν ένα κουβάρι, μπλεγμένο και θυμωμένο. Τόσος πλούτος σε κάποιους λίγους, τόση ένδεια σε πολλούς. «Πόσο ανυπόφορα λαϊκιστής θεέ μου», θα σκεφτούν κάποιοι. Μπορεί! Εμένα, πάντως, αυτό μου ήρθε στο μυαλό χθες όταν άκουσα πως τελικά δεν τα κατάφερε ο Κώστας Φραγκούλης, o 16χρονος που πυροβολήθηκε από αστυνομικό.
Δεν μπορούσε ρε γαμώτο να λείπει ένα εικοσάρικο από τη στοίβα με το ρευστό που είδαμε στις φωτογραφίες από τις Βρυξέλλες, και να το έχει στη τσέπη του εκείνο το καταραμένο βράδυ ο Κώστας; Κάπως σαν θαύμα των Χριστουγέννων, κάπως σαν μια προσπάθεια εξιλέωσης εκ μέρους μιας κοινωνίας ανισοτήτων και κοινωνικού αποκλεισμού. Μια διόρθωση αδικίας σε έναν τόσο άδικο κόσμο.
Ξέρω πως τίποτε από τα παραπάνω δεν βγάζει κάποιο λογικό νόημα και για να πω την αλήθεια δεν το είχα σκοπό. Συναισθήματα ήθελα απλώς να εκφράσω: θλίψη για μια τόσο άδικα χαμένη ζωή ενός φτωχού παιδιού˙ αηδία για τον κόσμο της απληστίας και του μεγάλου εγκλήματος που κατοικοεδρεύει μέσα στα κοινοβούλια, στα ευρωκοινοβούλια και στα ωραία μεγάλα σαλόνια της διεθνούς καλής κοινωνίας. Αυτός ο όμορφος κόσμος των καλοντυμένων, κοσμογυρισμένων με τους καθώς πρέπει τρόπους, που βρίσκει πάντα χίλιες διαφορετικές λέξεις για να νουθετήσει και να μαλώσει τους απόκληρους και τους παραβατικούς αλλά δεν του έρχεται ούτε για να εκφράσει κατανόηση και συμπόνοια στους φτωχούς και αποκλεισμένους, μου προκαλεί αηδία.
