Νόμος περί της συν-επιμέλειας - Kαινά και νεοπαγή δαιμόνια; Ή ακροποδητί κερκόπορτα αλλότριων «παρά φύσιν» εξελίξεων; H σεβασμός προς την ισότητα των «κατά φύσιν» δύο φύλων ως προς τον γονικό δεσμό;
Ο Νόμος 4.800/2021 περί της εκ του Νόμου ασκήσεως της από κοινού και εξίσου ασκήσεως της κοινής γονικής μέριμνας αλλά και της συν-επιμέλειας, εισέτι και κατόπιν της λύσεως της εγγάμου συμβιώσεως συνιστά μια ρηξικέλευθη τομή ως προς την ισότητα κατ’ ουσία των δύο φύλων, ως προς την μη διακριτική δηλαδή μεταχείριση εκάτερου εξ αυτών, ως προς την, εν γένι άσκηση του προσωπαγούς και αναπαλλοτρίωτου δικαιώματος και καθήκοντος των γονέων, το οποίο πηγάζει εκ τους ιερούς δεσμούς αίματος, ένεκεν και συνεπεία του προβλεπόμενου τρόπου,
ιδρύσεως του συγγενικού δεσμού.
Η αποκατάσταση αυτή της ισότητας ρητώς και μετ’ εμφάσεως τόσο ως προς την υποχρεωτική γονική μέριμνα όσο και ως προς την συν-επιμέλεια, αναβάθμισε κατ’ ουσία και αποσαφήνισε την έλλογη οριοθέτηση του καθημαγμένου όρου «γονική μέριμνα», ήτοι: ότι κατά φύση τα τέκνα προέρχονται από την ύπαρξη δύο φύλων το ανδρικό και το γυναικείο, ως εκ τούτου εφόσον συν τοις άλλοις πληρούνται οι νομότυπες και νόμιμες διατυπώσεις του Νόμου, περί ιδρύσεως συγγένειας (εκούσια αναγνώριση, δικαστική ,τεκμήριο καταγωγής εκ του γάμου).
Περαιτέρω, κατέστη απολύτως σαφές ότι η γονική μέριμνα συνιστά ένα ευρύτερο δικαίωμα, το οποίο συγκεφαλαιώνει την επιμέλεια η οποία καθίσταται στενότερη έννοια, ως εκ τούτου συνάγεται εκ των ως άνω αιτιωδώς ότι η αποκλειστική ανάθεση της επιμελείας προς τον ένα γονέα, μετά του οποίου κατά κανόνα το παιδί συνοικεί εις ορισμένο τόπο διαμονής δεν συνεπάγεται αυτόχρημα την απώλεια της γονικής μέριμνας του έτερου γονέα, η οποία διατηρείται αλώβητη και ασκείται εκ νόμου υπό αμφοτέρων των γονέων, ανεξαρτήτως της αποκλειστική άσκηση της επιμέλειας υπό τους ενός γονέα, όπως καθάπερ συμβαίνει και με ορισμένες εκφάνσεις της επιμέλειας, ένθα επιβάλλεται να ασκούνται από κοινού και εξίσου.
Κατά συνέπεια λοιπόν, πέραν πλέον αποσαφήνισης της αυτοτέλειας και την αυθυπαρξίας των συγγενών αυτών εννοιών, συγχωρείται παρέκκλιση, μεταξύ της υποχρεωτικής άσκησης γονικής
μέριμνας και συν-επιμέλειας, με την προσφυγή εις την Δικαιοσύνη κατά άρθρο 20 παράγραφος, 2, του Συντάγματος, εφόσον βεβαίως ατελεσφορήσει οιαδήποτε προηγούμενη εξωδικαστική
απόπειρα ή καταφυγή εσχάτως σε οικογενειακή διαμεσολάβηση, ασκώντας δηλαδή τακτική αγωγή ή αίτηση ασφαλιστικών μέτρων με αίτημα προσωρινής ρύθμισης, λόγω της συνδρομής
λόγου επείγοντος ή αποτροπής επικείμενου κινδύνου ως προς το ουσιαστικό ασφαλιστέο δικαίωμα.
Ως εκ τούτου δια της δικαστική οδού, κάμπτεται «το δόγμα» της υποχρεωτικότητας και το δικαστήριο δύναται με κράτιστο πάντοτε γνώμονα το υπέρτερο και βέλτιστο καλώς νοούμενο συμφέρον του ανήλικου τέκνου, να αναθέσει την επιμέλεια προς ένα πρόσωπο, να προβεί σε λειτουργική κατανομή αυτής (συν-επιμέλεια) ή κατ’ αντιστοιχία της γονικής μέριμνας.
Ωσαύτως μία καινοτόμα διάταξη είναι μεταξύ άλλων και η απαγόρευση αυθαίρετης και μονομερούς μεταβολής του τόπου κατοικίας του γονιού ο οποίος διαμένει μετά του ανηλίκου
τέκνου, βλάπτοντας τοιουτοτρόπως, δηλονότι εκ της άρδην μεταβολής του τόπου διαμονής, το δικαίωμα επικοινωνίας του έτερου γονέα, γεγονός το οποίο εφεξής δια να πραγματοποιηθεί
τούτο, επιβάλλεται η σύμφωνη γνώμη του άλλου γονέα, άλλως απαιτείται προσφυγή προς την Δικαιοσύνη ίνα χορηγήσει προς τούτο, άδεια, σταθμίζοντας τις συνθήκες, τις περιστάσεις, αλλά
και τις συμφέρον του ανήλικου τέκνου, ή άλλως να προβεί εις ό,τι πρόσφορο μέτρο κρίνει.
Εν κατακλείδι από την σύντομη επισκόπηση τούτη, συμπληρώθηκε και το άρθρο 1532 του Α.Κ ως προς τις περιπτώσεις οι οποίες συνιστούν ευθέως καταχρηστική άσκηση της επιμελείας και
της γονικής μέριμνας και προσετέθη μεταξύ άλλων, πέραν της συστηματικής και εκ δόλου παρεμπόδισης της άσκησης της επικοινωνίας δια της εκδηλώσεως απείθειας ως προς την
συμμόρφωση προς μια δικαστική απόφαση και η επί μακρόν παραμέληση άσκησης του δικαιώματος επικοινωνίας ούχ ήττον υφίσταται ήδη εκδοθείσα δικαστική απόφαση η οποία
καθορίζει συγκεκριμένα τους όρους της επικοινωνίας.
Ο νέος νόμος, έχυσε άπλετο φως σε μονολιθικές αντιλήψεις οι οποίες ερείδοντο σε διάφορες ακραίες κοινωνικοπολιτικές θεωρίες και πλέον επίκειται να εφαρμοστεί εις την πράξη και να
νομολογηθεί δικαστηριακώς, ιδίως η σύνθετη και ακανθώδη περίπτωση της ισόχρονης άσκησης επιμέλειας υπό αμφότερων των γονέων, υπό την μορφή εναλλαγή τόπου διαμονής του τέκνου,
προς ενίσχυση της εν τοις πράγμασι ουσιαστικής και ζωτικής συμμετοχής εκάτερων των γονέων με το τέκνο.
Εν κατακλείδι άξιον και ακατάληπτο δια τα ιδικά μου νοητικά εργαλεία, είναι κατά το άρθρο 1511 παράγραφος 3 του Α.Κ, η οποία αναφέρει ότι η δικαστική απόφαση, δεν πρέπει να κάνει
διακρίσεις και αναφέρει μεταξύ άλλων, «σεξουαλικός προσανατολισμός» εν σχέσει προς τους γονείς; Διέλαθε τα προσοχής του νομοθέτου ή τι έτερον;
