"Ο Λέων Γαμβέττας έχει πεθάνει"!

Γράφει ο δικηγόρος Νίκος Καραβέλος:

"ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ.

 Πληροφορηθήκαμε ότι ο αρμόδιος κ. Εισαγγελεύς Πρωτοδικών της Συμπρωτεύουσας ,διέταξε την εφαρμογή της αυτοφώρου διαδικασίας κατά πολίτου- μητέρας, η οποία, κατά τα δημοσιεύματα, αντέδρασε στην άρνηση του Διευθυντή του σχολείου να δεχτεί το παιδί της χωρίς το τέστ που στανικώς επιβλήθηκε στα κεφάλια των παιδιών και των γονιών τους.

 Η μητέρα και ο διευθυντής οδηγήθηκαν "δια τα περαιτέρω", κι ο μεν διευθυντής, με προφορική εντολή του εισαγγελέα, στο σπίτι του, ενώ αντίθετα, προς παραδειγματισμό, η μητέρα στα κρατητήρια!

Το έγκλημα της μητέρας- πολίτου ήταν, από ότι μάθαμε, η"διέγερση σε ανυπακοή", όπως αυτό διαγράφεται στο άρθρο 183 ΠΚ, η διάταξη του οποίου λέγει τα εξής:

 " Όποιος δημόσια με οποιονδήποτε τρόπο ή μέσω του διαδικτύου προκαλεί ή διεγείρει σε απείθεια κατά των νόμων, των διαταγμάτων,ή εναντίον άλλων νομίμων διαταγών της αρχής, τιμωρείται με φυλάκιση έως ένα έτος ή με χρηματική ποινή".

 Για να είναι κάποιος υποκείμενο του εγκλήματος, πρέπει αντικειμενικά να προκαλέσει ή να διεγείρει σε απείθεια κατά των νόμων και των νόμιμων διαταγών κτλ και  υποκειμενικά, να έχει την πρόθεση να το πράξει, ήτοι να γνωρίζει, να έχει πεποίθηση ότι η διάταξη είναι νόμιμη και παρά ταύτα να θέλει να διεγείρει ή να προκαλέσει απείθεια. Πρέπει, δηλαδή, να συγκροτείται σε βάρος του δράστη αντικειμενικά και υποκειμενικά ( δόλος), η υπόσταση του συγκεκριμένου εγκλήματος.

 Όπως είναι γνωστό στο δίκαιο και δη το ποινικό, αοριστίες  και διασταλτικές ερμηνείες δεν χωρούν. Στην επιστήμη τηρείται αυστηρό πρωτόκολλο. Έλεγε ο Αϊνστάιν πως στην επιστήμη  ήταν άκρως "συντηρητικός". Όλα τα "επιπλέον"είναι εκ του πονηρού, αντιεπιστημονικά και απορριπτέα. Μοιάζουν με το τριμμένο  ύφασμα, που οι παλιοί ραφτάδες στέναζαν να φέρουν βόλτα, "πέρα- δώθε" και "μέσα-έξω".

 Η αοριστία στην περιγραφή εγκλημάτων απαντάται μόνον σε δικτατορικά και φασιστικά καθεστώτα καθώς και σε "δημοκρατικές" νεοπλασίες.. Η ευρεία εφαρμογή επικίνδυνων διατάξεων, λειτουργεί όπως η άγρια εικόνα και ο ξερός θόρυβος ενός αποκρουστικού  σκιάχτρου. Γι αυτό και στις μέρες μας που η   δημοκρατία περιφέρει στα πεζοδρόμια τη θλίψη  και τα κουρέλια της, οι λεγόμενες κυβερνήσεις των μνημονίων πράττουν κατά τα ειωθότα της Ύβρεως! Θεσπίζουν φαιδρούς, πλην λίαν χρήσιμους για το σύστημα νόμους.

 Είναι όμως οι νόμοι νόμιμοι; Ερώτημα περίεργο καθώς ο νόμος θεωρείται, αν μη τι άλλο, νόμιμος. Κι όμως οι διατάξεις αυτές δεν είναι νόμιμες . Είναι διατάξεις έμπνευσης φοβίας.

 Μια διάταξη που αντιβαίνει στο Σύνταγμα ή τις διεθνείς Συμβάσεις, είναι παράνομη. Εκτός κι αν την "νομιμοποιήσει" κάποιος  συνταγματολόγος!

Μια διάταξη που αντιβαίνει σε νόμο αυξημένης ισχύος, όπως ο ν. 3418/05 (Κώδικας Ιατρικής Δεοντολογίας) κ.α., είναι άκυρη (βλέπε άρθρο 338 του ν. 4512/18,  εκτός κι αν την "ευλογήσει "μια "ένωση νομικών" ενός πανεπιστημίου ή ο υπολογιστής ενός εμβριθούς εισαγγελέως.

 Κατά την ελλιπή, εν συγκρίσει με άλλους, νομική μας παιδεία, αν δεν αποδεικνύεται η "πρόκληση" και "διέγερση" σε απείθεια κατά των νόμων "νομίμων" διαταγών κ.τ.λ.., το αδίκημα είναι στον αέρα..  Όπως και στην περίπτωση που η μητέρα- πολίτης,  είχε την εύλογη πεποίθηση πως η διαβόητη" Κεράμεια" ΚΥΑ είναι μνημείο παρανομίας και νομικής αφέλειας, γιατί υποχρεώνει τους πολίτες να πράξουν κάτι αν όχι επιβλαβές, πάντως ιατρικά αμφιλεγόμενο και ασταθές. (σχετ. Αρχή της Προφύλαξης).

 Aν, δηλαδή, ο κατηγορούμενος εύλογα δυσπιστεί στη αξιοπιστία των τεστ, (αξιοπιστία που  κλονίζουν ήδη βοερώς οι βιοπαθολόγοι, που μάλιστα υπέβαλαν μήνυση στην εισαγγελία για την παρωδία, ου μην και η περιβόητη κ. Λινού που ομοίως αμφισβήτησε την αξιοπιστία τους  αλλά και πολλοί σοβαροί αλλά και εκλεκτοί του συστήματος επιστήμονες,), τότε δεν υπάρχει βάση, για να εδραστεί ο δόλος του, η γνώση του ότι  πράττει παρανόμως, ώστε να του αποδοθεί  η πράξη, και να υπάρχουν οι αποχρώσες ενδείξεις για τη δίωξή του, πολύ περισσότερο για τη σύλληψή και κράτησή του.

 Το επιχείρημα ότι οφείλεις να σέβεσαι ακόμη και τις παράνομες διατάξεις, αντιβαίνει στο Σύνταγμα μας (άρθρο 120 παρ 2), αλλά οδηγεί και στην εφιαλτική  "δικαιοσύνη" των χιτλερικών!

 Αυτά τα γνωρίζουν και  οι δευτεροετείς φοιτητές της Νομικής Σχολής. Ο γράφων μάλιστα, στα φοιτητικά χρόνια, έκαμε και σχετική εργασία κοντά στον καθηγητή του Ποινικού Δικαίου Γεώργιο Αλέξανδρο Μαγκάκη, για τους εγκληματίες πολέμου. Αποκλείεται ,συνεπώς, αυτά τα τόσο γνωστά να τα αγνοεί  ένας  εισαγγελέας.

 Μιας και αναφερόμαστε, όμως, σε εισαγγελείς, ας θυμηθούμε τον αείμνηστο Εισαγγελέα Εφετών Βασίλειο Ι. Παππά,  που δεν θα κουραστούμε να τον μνημονεύουμε, Στο σπάνιο πια βιβλίο του "Το Ποινικό Πρόβλημα", έγραφε πως η θέσπιση νόμων αμφίβολης νομιμότητας, είναι συχνή και δεν είναι, παρά η απεχθής "Τεχνολογία της Πειθαρχίας".

 Θα τελειώσουμε με την σκέψη ενός παλιού δικηγόρου, εγκρατούς στις ποινικές αναιρέσεις,  με τον οποίο ο γράφων είχε την ανεκτίμητη τύχη, νέος να παραστεί ενώπιον του Αρείου Πάγου. Του αείμνηστου Γ. Μπαγιώργα, που στο  βιβλίο του " Μικρά Εμπειρία", έγραψε αποτυπώνοντας τη σκέψη του μεγάλου Γάλλου δικηγόρου και πολιτικού Λέοντος Γαμβέττα (Leon Gambetta):

"Θα χρειαζόταν μια πυραμίδα μεγαλύτερη από εκείνη του Χέωπος, για να στεγάσει τα κόκαλα εκείνων που  εξόντωσε η δικαστική προκατάληψη"

 Ενημερώνω τον εισαγγελέα που θα σκεφτόταν να ασκήσει δίωξη και κατά του μεγάλου Γάλλου για " διέγερση σε ανυπακοή", πως ο  Λέων Γαμβέττας έχει πεθάνει στην πόλη Σεβρ της Γαλλίας την 31 Δεκεμβρίου του 1882".