Ενα κείμενο - γροθιά, από μία πολύ νεαρά φίλη των "Δικογραφιών", που μας έκανε, να δούμε με τα μάτια της, κάτι, που προσπαθούν να μας κάνουν, να ξεχάσουμε...
Γράφει η Κ.Π
ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ_ΠΟΥ_ΕΙΝΑΙ_ΤΑ_ΠΑΙΔΙΑ?
Τις τελευταίες ημέρες ισχυρή θέση, στα social media, και, συγκεκριμένα στο twitter, κατέχει το χασταγκ, «Μητσοτάκη που είναι τα παιδιά»?
Συγκεκριμένα, 18.292 ασυνόδευτα προσφυγόπουλα εξαφανίστηκαν από τα ευρωπαϊκά κέντρα υποδοχής μεταξύ 2018 και 2020.
Στην Ελλάδα, από στοιχεία που υπάρχουν έως το 2020, προκύπτει πως αγνοούνται 2.118 προσφυγόπουλα. Ο κρατικός μηχανισμός, απέναντι, σε αυτό το τραγικό γεγονός εμφανίζεται, για ακόμη μια φορά, ανύπαρκτος.
Υπενθυμίζεται, πως ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης είχε αναλάβει προσωπικά την ευθύνη, για το μέλλον αυτών των παιδιών και, μάλιστα, είχε συγκεντρώσει όλες τις αρμοδιότητες στο γραφείο του.
Ακόμη, η ειδική γραμματέας Ειρήνη Αγαπηδάκη, εμφανίζεται να ειρωνεύεται το μείζον αυτό ζήτημα, να το παρουσιάζει ως «λάσπη» της αντιπολίτευσης" και να προσπαθεί να στρέψει την προσοχή στο ζήτημα της κακοκαιρίας.
Λαμβάνοντας την σκυτάλη από την κυρία Αγαπηδάκη, η οποία αναφέρεται στον «Μπάλλο», και κάνοντας μια γενικότερη κριτική ανασκόπηση του έργου της κυβέρνησης θα ρωτήσουμε, με οργή και αγανάκτηση «ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ;».
Κύριε Μητσοτάκη, κυρία Αγαπηδάκη, κυρία Κεραμέως, κυρία Μιχαηλίδου, κύριε Θεοδωρικάκο και λοιποί, «ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ;».
Πού είναι τα παιδιά, που αγνοούνται;
Πού είναι τα παιδιά, που θα αναγκαστούν να δουλεύουν στις ξενοδοχειακές μονάδες;
Πού είναι τα παιδάκια, που αναγκάζονται να κάνουν μάθημα μέσα σε κοντέινερ το ένα πάνω στο άλλο εν μέσω πανδημίας, λόγω του σχεδιασμού που μέσα σε ενάμιση (!) χρόνο, κλειστών σχολείων, δεν αξιωθήκατε να κάνετε;
Πού είναι τα παιδιά, που πήγαν για μάθημα, ενώ είχε υπάρξει προειδοποίηση για επικίνδυνες καιρικές συνθήκες και που, στη συνέχεια, αναγκάστηκαν να κάνουν «ακροβατικά» για να φύγουν από το σχολείο τους;
Πού είναι τα παιδιά, που έμειναν εκτός των πανεπιστημίων, λόγω του νέου απαράδεκτου συστήματος εισαγωγής;
Πού είναι τα παιδιά, τα οποία στερούνται, πλέον, την παροχή του δωρεάν σχολικού γεύματος;
Πού είναι τα παιδιά, που λόγω των ανύπαρκτων υποδομών και του, επίσης, ανύπαρκτου σχεδιασμού, αναγκάζονται να κάνουν ουρές έξω από τις αίθουσες για να παρακολουθήσουν τις διαλέξεις στα Πανεπιστήμια τους, αλλά και να συνωστίζονται εντός αυτών;
Πού είναι τα παιδιά, που κάνουν ουρές στη βροχή προκειμένου να σιτιστούν μέσω της πανεπιστημιακής σίτισης;
Πού είναι τα παιδιά που, ξυλοκοπούνται από τα όργανα της τάξης στις πλατείες και στις πορείες;
Που είναι τα παιδιά, των οποίων τα σπίτια κάηκαν, πλημμύρισαν, κατέρρευσαν από σεισμούς;
Πού είναι τα παιδιά, που δεν βλέπουν τους γονείς τους, διότι εκείνοι αναγκάζονται να δουλεύουν όλη μέρα και όλη νύχτα;
Πού είναι τα παιδιά, οι νέοι, που ενάμιση χρόνο, στερήθηκαν, και στερούνται, την εκπαίδευση, τις εξόδους, τις παρέες, την ξεγνοιασιά τους;
Τα προσφυγόπουλα είναι δικά μας παιδιά. Τα δικά μας παιδιά, αγνοούνται, βλέπουν τα όνειρα, τις ελπίδες και το μέλλον τους να γκρεμίζονται.
Τα δικά τους παιδιά… βρίσκονται στο Yale.
Η ηλικία, γι’ αυτούς, δεν παίζει κανένα ρόλο, παρά μόνο η τάξη.
Ασφαλώς και δεν θέλουν να γλιτώσει το παιδί…
