Του Δικηγόρου παρ΄Αρείω Πάγω Χαράλαμπου Β. Κατσιβαρδά
«Πιστεύω ότι το ωραιότερο άσμα κάθε πραγματικού αγωνιστή είναι ο επιθανάτιος ρόγχος μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα της τυραννίας.» -Αλέκος Παναγούλης, Απολογία στο έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών, 7.11.1968-
Εκκινώ, το παρόν άρθρο, ως ένδειξη, το γε νυν έχον, ατελευτήτου αγωνιστικότητας, ίνα επιτέλους, εξ αφορμής του τραγικού τούτου συμβάντος, να αναθεωρήσει ο Έλληνας, την υφιστάμενη αντικειμενική πραγματικότητα, και να επιδιώξει να ανανήψει, καταδυόμενος εις τα νάματα τας ταυτότητας του, εις τα πρωτοτόκια του, αναλογιζόμενος τις ευθύνες του για την εξέλιξη αυτού καθημαγμένου κράτους.
Η αλγεινή εικόνα των ανεκδιήγητων πολιτικών αποδεικνύει το μέγεθος της αισχύνης και της παντελούς αδιαφορίας δια τον ανθρώπινο πόνο αλλά και την ζωή των πολιτικών μιας κοινωνίας,
δοθέντος ότι την αντιμετωπίζουν ως μία άμορφη συσσωματωμένη μάζα.
Οι εμετικοί διάλογοι των πολιτικών και η υποκρισία εις τα ετερόκλητα τηλεοπτικά κανάλια, αποδεικνύουν το μέγεθος της σήψεως αλλά και την ανυπέρβλητη δαιμονικής προελεύσεως
αλαζονεία η οποία τους διακατέχει, καθότι ουδόλως δύνανται να συνειδητοποιήσουν με ενάργεια τον ανείπωτο πόνο της οικογένειας επενδύοντας απλώς εις τον πανδαμάτωρα χρόνο ότι, αφενός θα επουλώσει τις πληγές και εξ ετέρου θα αποσείσει τις ευθύνες.
Η επονείδιστη αυτή σοβούσα νοοτροπία διαχέεται από την εν γένει συμπεριφορά των πολιτικών αλλά και των εξωνημένων κατάπτυστων αργυρώνητων δημοσιογράφων, οι οποίοι έχουν
εκποιήσει την ψυχή του προς τον διάβολο, ίνα διασφαλίζουν την προβολή τους αντί τριάκοντα αργυρίων, προκειμένου να προπαγανδίζουν υπέρ των εργοδοτών τους.
Αιδώς αργείοι, η άγαν και υπερεκχειλίζουσα σήψη, ολίγον και κατ’ ολίγον θα καταπέσει εις την υπερφίαλη και απάνθρωπη αλαζονεία τους, η οποία συλύει και προσβάλλει τραχέως την μνήμη των τεθνεώτων κεκοιμημένων αδελφών μας.
Προφανώς ως προς τους κρατούντες, ο θεός εις τον οποίον ομνύουν πίστη, δεν συνιστά τον Θεό της Αγάπης και της συγχωρέσεως, ως είναι δι’ ημών, ο Τριαδικός Θεός, αλλά κάποιος άγνωστος, μυστικός και αλλότριος, εν ονόματι του οποίου καταφάσκουν τον ανθρώπινο πόνο, αδιαφορώντας απερίφραστα και παν ψήγμα της ανθρωπίνης ζωής.
Ασφαλώς θεραπαινίδα εις όλην αυτήν την τραγική κατάσταση , την οποία ανυπερθέτως το ερριζωμένο κατεστημένο σπεύδει παντί προσφόρω τρόπω, δηλονότι τεχνηέντως, να την αποκρύψουν αθέμιτα, διότι επιφέρει τεράστιο πολιτικό κόστος και αναδύει σωρεία και πλειάδα ευθυνών προς τους κρατούντες, καθότι πρόκειται δια διαχρονικές ευθύνες.
Η Ζωή εν τάφω, η νεολαία στα τρένα φέρετρα του εσμού των συμφερόντων της διαπλοκής των πολιτικών, οι οποίοι καθίστανται διατεθειμένοι να πράξουν το παν χάριν της εξουσίας δίκην του
συμφέροντος πατώντας επί πτωμάτων ως έπραξαν, αντί να αναλογιστούν συλλήβδην τις ευθύνες τους και να οικοδομήσουν μία καινοφανή Ελλάδα-ποιος δεν τους το επιτρέπει, αλήθεια
ποιος κηδεμονεύει την Ελλάδα εν προκειμένω;
Ο διηνεκής αγών, για την δικαίωση δέον όπως συνεχιστεί, κατ’ επιταγή της συνειδήσεως μας, επί τω τέλει να δικαιωθούν και να λυτρωθούν οι ψυχές αυτές οι οποίες παντελώς άσκοπες εκοιμήθηκαν, κόπηκε παντελώς βιαίως το νήμα της ιδικής τους ζωής, άνευ της ιδικής τους πρωτοβουλίας η εκ πταίσματος τους αλλά ένεκεν και συνεπεία της ακηδίας και αβελτηρίας της
πολιτείας.
Εν κατακλείδι, ας τηρήσουμε ενός λεπτού σιγή και προσευχηθούμε για την ανάπαυση αυτών των παιδιών επιδιώκοντας να νιώσουμε λίγο άνθρωποι διότι, θα μπορούσαν κάλλιστα να ήταν τα ιδικά μας παιδιά ίσως θα είναι αύριο, εάν εξακολουθήσουμε και αφήσουμε ανεξέλεγκτη την εν λόγω, χυδαία και αισχρά πολιτική κατάσταση.
Εκκινώ, το παρόν άρθρο, ως ένδειξη, το γε νυν έχον, ατελευτήτου αγωνιστικότητας, ίνα επιτέλους, εξ αφορμής του τραγικού τούτου συμβάντος, να αναθεωρήσει ο Έλληνας, την υφιστάμενη αντικειμενική πραγματικότητα, και να επιδιώξει να ανανήψει, καταδυόμενος εις τα νάματα τας ταυτότητας του, εις τα πρωτοτόκια του, αναλογιζόμενος τις ευθύνες του για την εξέλιξη αυτού καθημαγμένου κράτους.
Η αλγεινή εικόνα των ανεκδιήγητων πολιτικών αποδεικνύει το μέγεθος της αισχύνης και της παντελούς αδιαφορίας δια τον ανθρώπινο πόνο αλλά και την ζωή των πολιτικών μιας κοινωνίας,
δοθέντος ότι την αντιμετωπίζουν ως μία άμορφη συσσωματωμένη μάζα.
Οι εμετικοί διάλογοι των πολιτικών και η υποκρισία εις τα ετερόκλητα τηλεοπτικά κανάλια, αποδεικνύουν το μέγεθος της σήψεως αλλά και την ανυπέρβλητη δαιμονικής προελεύσεως
αλαζονεία η οποία τους διακατέχει, καθότι ουδόλως δύνανται να συνειδητοποιήσουν με ενάργεια τον ανείπωτο πόνο της οικογένειας επενδύοντας απλώς εις τον πανδαμάτωρα χρόνο ότι, αφενός θα επουλώσει τις πληγές και εξ ετέρου θα αποσείσει τις ευθύνες.
Η επονείδιστη αυτή σοβούσα νοοτροπία διαχέεται από την εν γένει συμπεριφορά των πολιτικών αλλά και των εξωνημένων κατάπτυστων αργυρώνητων δημοσιογράφων, οι οποίοι έχουν
εκποιήσει την ψυχή του προς τον διάβολο, ίνα διασφαλίζουν την προβολή τους αντί τριάκοντα αργυρίων, προκειμένου να προπαγανδίζουν υπέρ των εργοδοτών τους.
Αιδώς αργείοι, η άγαν και υπερεκχειλίζουσα σήψη, ολίγον και κατ’ ολίγον θα καταπέσει εις την υπερφίαλη και απάνθρωπη αλαζονεία τους, η οποία συλύει και προσβάλλει τραχέως την μνήμη των τεθνεώτων κεκοιμημένων αδελφών μας.
Προφανώς ως προς τους κρατούντες, ο θεός εις τον οποίον ομνύουν πίστη, δεν συνιστά τον Θεό της Αγάπης και της συγχωρέσεως, ως είναι δι’ ημών, ο Τριαδικός Θεός, αλλά κάποιος άγνωστος, μυστικός και αλλότριος, εν ονόματι του οποίου καταφάσκουν τον ανθρώπινο πόνο, αδιαφορώντας απερίφραστα και παν ψήγμα της ανθρωπίνης ζωής.
Ασφαλώς θεραπαινίδα εις όλην αυτήν την τραγική κατάσταση , την οποία ανυπερθέτως το ερριζωμένο κατεστημένο σπεύδει παντί προσφόρω τρόπω, δηλονότι τεχνηέντως, να την αποκρύψουν αθέμιτα, διότι επιφέρει τεράστιο πολιτικό κόστος και αναδύει σωρεία και πλειάδα ευθυνών προς τους κρατούντες, καθότι πρόκειται δια διαχρονικές ευθύνες.
Η Ζωή εν τάφω, η νεολαία στα τρένα φέρετρα του εσμού των συμφερόντων της διαπλοκής των πολιτικών, οι οποίοι καθίστανται διατεθειμένοι να πράξουν το παν χάριν της εξουσίας δίκην του
συμφέροντος πατώντας επί πτωμάτων ως έπραξαν, αντί να αναλογιστούν συλλήβδην τις ευθύνες τους και να οικοδομήσουν μία καινοφανή Ελλάδα-ποιος δεν τους το επιτρέπει, αλήθεια
ποιος κηδεμονεύει την Ελλάδα εν προκειμένω;
Ο διηνεκής αγών, για την δικαίωση δέον όπως συνεχιστεί, κατ’ επιταγή της συνειδήσεως μας, επί τω τέλει να δικαιωθούν και να λυτρωθούν οι ψυχές αυτές οι οποίες παντελώς άσκοπες εκοιμήθηκαν, κόπηκε παντελώς βιαίως το νήμα της ιδικής τους ζωής, άνευ της ιδικής τους πρωτοβουλίας η εκ πταίσματος τους αλλά ένεκεν και συνεπεία της ακηδίας και αβελτηρίας της
πολιτείας.
Εν κατακλείδι, ας τηρήσουμε ενός λεπτού σιγή και προσευχηθούμε για την ανάπαυση αυτών των παιδιών επιδιώκοντας να νιώσουμε λίγο άνθρωποι διότι, θα μπορούσαν κάλλιστα να ήταν τα ιδικά μας παιδιά ίσως θα είναι αύριο, εάν εξακολουθήσουμε και αφήσουμε ανεξέλεγκτη την εν λόγω, χυδαία και αισχρά πολιτική κατάσταση.
