Γράφει: Με πόνο σώματος και ψυχής, ένα νεαρό κατακα(η)μένο Πεύκο
__________________________
«Διαθήκη ενός μελλοθάνατου
από τα προάστια της Πάτρας»
Φίλες και φίλοι, μην χαίρετε.
Οι λόγοι, πικροί και διάφοροι, και η περίσταση -γενικότερη και προσωπική- για τ’ ανάθεμα. Πριν αρχίσω να εξομολογούμαι τον καημό μου -με την κυριολεκτική σημασία της η τελευταία λέξη- ας αυτοσυστηθώ: Είμαι γόνος της Αχαϊκής γης αλλά άγνωστου γυρολόγου πατέρα. Κάτοικος στα ριζά του Παναχαϊκού όρους, ευλογημένος να αγναντεύω ρεμβαστικά και με περήφανα μίαν από τις κοιτίδες του πιο ανθρωπόφιλου πολιτισμού στον κόσμο, εκείνου που έπειτα γεννοβόλησε τις φυσικότερες και πιο χαροποιές προτάσεις τρόπου ύπαρξης και συνύπαρξης των ανθρώπων με τη φύση και αναμεταξύ τους· ριζωμένος σ’ αυτό το μέρος μα έχοντας πολλά αδέρφια, ξαδέρφια και σόι πολυπληθές σε όλην την Ελλάδα, μα και ξενιτεμένους στις χώρες τριγύρω από τη Μεσόγειο.
Οι γεροντότεροι μού έλεγαν συχνά πως κάποτε οι Αχαιοί της Αιγιαλείας έχτιζαν και κανόνιζαν τον βίο και το βιος τους πάνω στο θεμέλιο της α ν ά γ κ η ς· της ακαταμάχητης προτεραιότητας να επιβιώνουν και να διαιωνίζονται, σε εναρμόνια σ χ έ σ η με τη φύση και σεβόμενοι με λατρεία όλους τους κανόνες της. Σχηματικά, δεν αφήνεις τις κότες θύμα στις αλεπούδες, γιατί θα σού λείψουν το κρέας και τ’ αβγά· ούτε και τις σφάζεις όλες, για’ θα απειληθούν οι αλεπούδες. Κι επίσης, χτίζεις και οργανώνεις μια πόλη κοντά σε υψώματα με τρεχούμενα νερά· τα μεν υψώματα, ανεμοθραύστες τα δε νερά, ζωή κι ενέργεια.
Ωστόσο, τέσσερεις αιώνες τώρα, από τότε που η μηχανή απέγινε προέκταση κι αντικατάσταση του μυαλού και των χεριών, και ιδίως στα δικά μου χρόνια κατά τον τελευταίο αιώνα, η στάση των θνητών απέναντι στην αθάνατη φύση -μέχρι τότε σχέση παιδιών και μητέρας, σύνδεσμος πάθους και πόθου, με σέβαση υπέρτερη από κείνην που επέδειχναν στο ίδιο το σπίτι τους καθότι γνώριζαν βαθιά ότι κατοικία τους ε ί ν α ι το φυσικό περιβάλλον- άλλαξε τόσο τραγικά, όσο που φρικιάζει κάποιος μπρος στη μεταλλαγή της ζωής σε νέκρα. Και οι πλείστοι έγιναν άπληστοι εχθροί και άρπαγες κονκισταδόροι και εμμονικοί κυρίαρχοι, καταπατώντας, βιάζοντας, λεηλατώντας και ξεζουμίζοντας ποικιλότροπα κι εξακολουθητικά το περιβάλλον.
Γιατί οι αρχές και οι εξουσίες των ανθρώπων αλλοίωσαν εκείνον τον πανάρχαιο τρόπο ζωής, πάει να πει την ιεράρχηση των αναγκών, πρωταρχική μεταξύ των οποίων στεκόταν η εναρμόνια με τους φυσικούς κανόνες ζωή και η κ ο ι ν ω ν ί α των σ χ έ σ ε ω ν· δηλαδή η πραγματοποίηση ενός λ ο γ ι κ ο ύ τρόπου συν-ύπαρξης υποκειμένων και αντικειμένων, με τον οποίον -μέσω της α υ θ υ π έ ρ β α σ η ς- αθανατίζουν και συνάμα χαίρονται τη ζωή όλα τα αισθητά κι εξαιτίας του οποίου κάθε υπαρκτό δεν αλλοιώνεται, δεν μεταβάλλεται, δεν πεθαίνει ως ο υ σ ί α. Κατά τον Ηράκλειτο, κείνου του έλλογου τρόπου «τῆς τοῦ παντός διοικήσεως», στον οποίο οφείλεται το γεγονός ότι εξακολουθούν να ανθίζουν τα τριαντάφυλλα ως τέτοια, μολονότι η συγκεκριμένη λευκή τριανταφυλλιά στον διπλανό κήπο μαραίνεται, ότι συνεχίζουν να υφίστανται άλογα, παρόλο που ένα μεμονωμένο άλογο σε γειτονικό στάβλο ψόφησε τις προάλλες· του τρόπου που συνέχει, ζωοποιεί και συνέχει τα πάντα όλα σε κόσμο, δηλαδή σε κάλλος κι ομορφιά ( < κοσμῶ = ομορφαίνω).
Στη θέση της παραπάνω αρχέγονης και ισορροπημένης -μεταξύ φύσης και λογικότητας- ανάγκης τέθηκε από τους μαριονεττίστες των κοινωνιών ως πρώτη κι απόλυτη προτεραιότητα η καταναλωτική ευκολία· κατάντησε αυτοσκοπός της ζωής η επίτευξη της ψευδαίσθησης της ευτυχίας μέσα από τ’ ατέλειωτο χ ι μ α ι ρ ι κ ό κυνήγι της πλησμονής· παράλογος ο στόχος και, ασφαλώς, κατά της φύσης το μέσον για την επίτευξή του. Πιο απλά, θες να τα έχεις όλα αλλά είναι αδύνατο να τεθεί «ταβάνι» σε τούτην την επιθυμία. Ακόμα απλούστερα, ποτέ δεν θα σου αρκέσει να ξεριζώσεις κατακόβοντας όλα τα δένδρα στον πλαϊνό λόφο, γιατί δεν είναι στη φύση σου να ξεθυμαίνει η δίψα για κερδοφόρα παραγωγή ξυλείας· πιο λιανά, δεν πρόκειται ποτέ να ικανοποιηθείς απόλυτα με χρήματα και κτήματα, διότι το ένστικτο με το οποίο έχεις γεννηθεί είναι φυσική ορμή δίχως όρια. Και τα φυσικά ένστικτα, εκτός του ότι δεν ικανοποιούνται ως αδηφάγα, αποδεδειγμένα και ποικιλότροπα έχουν αποβεί σε φρικτή λεηλασία της φύσης.
Περιττό να υπενθυμίσω πασίγνωστα αποτελέσματα της αποικιοκρατίας ως μεθόδου πραγμάτωσης της θεωρίας του καπιταλισμού και της τάσης του ιμπεριαλισμού των βιομηχανικά ανεπτυγμένων χωρών κατά τον 19ο και τον 20ο αιώνα. Κι άσκοπο να αναφέρω τις αποτρόπαιες συνέπειες των πολέμων -ας λάβουμε υπόψη μόνους τους δύο παγκόσμιους. Ωστόσο θα τονίσω λίγα για όσα έχουν συμβεί τα τελευταία πενήντα χρόνια στα μέρη μου, μιας και με πονούν βασανιστικά, από τότε που με θυμάμαι μέχρι τώρα που χαροπαλεύω.
Έχω δει τους καλοκαιρινούς αγέρηδες να μεταλλάσσουν σπίθες από κάρβουνα κι αποτσίγαρα εγκληματικά αμελών εκδρομέων, διαβατικών οδηγών και περιπατητών σε πύρινα κύματα που κατάπιαν μέσα σε λίγες ώρες τις γύρω και πέρα γειτονιές της Αττικής και, μέσα σ’ αυτές, συγγενείς, συντρόφους, φίλους με όλο τους το «είναι» και «έχει».
Γνωρίζοντας εδώ και μισόν αιώνα τους κατοίκους της περιοχής, από τους παλιότερους μέχρι και τα νιάνιαρα -δίποδους, τετράποδους, φτερωτούς και σερνάμενους- έχω παρατηρήσει αγνώστους να σουλατσάρουν ύποπτα για συναπτές νύχτες στην περιοχή μας αλλά και παραπέρα· και μετά από τέτοιες «αναγνωρίσεις», να εμφανίζονται άλλοι ξένοι, που με ακριβέστατη τοπογραφική επίγνωση και αλάθητη μετεωρολογική ενημερότητα ξεκίνησαν την κάψα αποχωρώντας σούμπιτοι, σκυφτοί και μουλωχτοί. Μπορώ να μαρτυρήσω ότι αρκετούς μήνες μετά από τέτοια θανατικά, συνήθως απογευματόβραδα, οι «ανιχνευτές» συναντιόντουσαν στη ρημαγμένη έκταση με άλλους άγνωστους κυρίους, οι οποίοι με εμβρίθεια και επιστημοσύνη, χαρτούρα και, μερικές φορές, τοπογραφικά όργανα και φορητούς υπολογιστές ανά χείρας, φαίνονταν να καταρτίζουν σχέδια σιγομιλώντας μεταξύ τους και λαθροκοιτώντας τριγύρω σαν σπιούνοι· καθώς κι ότι λίγες μέρες αργότερα έσκαζαν μύτη συνεργεία -κάποτε συνοδευμένα με αυτοκίνητα των δήμων της ευρύτερης περιοχής- τα οποία σε χρόνο ρεκόρ οικοδομούσαν σπίτια, ξενοδοχεία, εταιρείες και φάμπρικες, μολονότι γνωρίζω καλά ότι στα καταδικά μας λημέρια δεν επιτρέπεται οποιασδήποτε λογής δόμηση.
Έχω φρικιάσει βλέποντας αρχαίες δενδροπόλεις να κατακρεουργούνται μεθοδικά από δημίους της σύγχρονης “δημοκρατίας”, τα κουφάρια να φορτώνονται σε καρότσες και, ύστερα, κάποια από αυτά -τα πιο τυχερά- να στολίζουν σπίτια και πλατείες τα Χριστούγεννα, ενώ οι στάχτες των υπόλοιπων γίνονταν ένα με την κιτρινόμαυρη τοξίνη του αττικού αιθέρα.
Και, κάθε που βρέχει, έχω αναρριγήσει στο θέαμα των σταγόνων, που γίνονται νεροσυρμές και ρυάκια και ποτάμια και χείμαρροι αδάμαστοι -αφότου νεκρές και παραχωμένες οι ρίζες που κάποτε τους συγκρατούσαν- πνίγοντας κάθε τι ζωντανό και όρθιο στα πέριξ.
Το δικό μου ριζικό όρισε να ζήσω κατά τη μέση του τρέχοντος Αυγούστου άλλο ένα δράμα τραγικότερο από τα αρχαία μαζί με τα νεότερα: Την πυρκαγιά και τη συνακόλουθη γενοκτονία, δένδρων, ζώων και ανθρώπων γύρω από την Πάτρα, στην Πρέβεζα και στη Χίο. Δεν κρίνω την τραγικότητα σύμφωνα με την εξέλιξη και τις επιπτώσεις αλλά με τη ρίζα του τωρινού κακού. «Ο άνθρωπος είναι στη βάση του σφάλμα και στην κορυφή του εξιλέωση» έχει γράψει ένας σύγχρονος φιλόσοφος εννοώντας ότι τα πάθη, οι ατέλειες, οι ελλείψεις και τα συνεπαγόμενα λάθη του ανθρώπου είναι σύμφυτα, ως ανθρωπινά, αλλά αν κάποιος θέλει να είναι και να λέγεται «άνθρωπος», τότε επιδιώκει μέσω της εξισορρόπησης των παθών την εξιλέωση έναντι του εαυτού του και των άλλων, υποκειμένων και αντικειμένων της φύσης. Θα συμπληρώσω ότι αυτός ο μετριασμός των ανθρώπινων παθών επιτυγχάνεται με την καλλιέργεια, στην ψυχή και το νου του ανθρώπου, της φιλόστοργης (όχι της τετράγωνης κι ατομιστικής) λογικής, μέσω της συμμετοχής του στην εμπειρία των σχέσεων τόσο με τα έμψυχα όσο και τα άψυχα της φύσης. Με άλλα λόγια, η φυσική ακατέργαστη βάση των ορμεμφύτων εκλεπτύνεται και λειαίνεται με το καλέμι της α γ ω γ ή ς -ελλιπέστατης, λειψής, μερικής, επαρκούς, άρτιας· κι επίσης, τα ανθρώπινα σφάλματα, ως συνέπειες των παντοδύναμων αρχέγονων ενστίκτων στη ροή της ιστορίας, είτε βαραίνουν είτε ελαφραίνουν, περισσότερο ή λιγότερο, στη συνείδηση και την καθημερινή ζωή ανάλογα με πόσο καθένας έχει υποστεί την επίπονη αλλά ανθρωποποιό αγωγή. Το λοιπόν, εξηγώ αμέσως προς τί η άποψή μου ότι η -δίχως προηγούμενο- τραγικότητα όσων παθαίνουμε τις έσχατες μέρες συνδέεται άμεσα με τη ρίζα της αγωγής.
Αυτήν την ώρα που τα κορμιά μας έχουν κατακαεί και οι ρίζες μας αργοχάνονται, καθότι η γη έχει φρυάξει κανονικά σε βάθος μισού και πλέον μέτρου, ενώ η στάχτη συγγενών και φίλων κάθε λογής έχει αποκρύψει τον ήλιο ραίνοντας με τεφρό θάνατο την Αιγιαλεία και άλλες περιοχές της χώρας, κι ενώ η επιβίωση σημαντικού μέρους της κοινωνίας δοκιμάζεται βάναυσα γι’ άλλη μια φορά, αναλογίζομαι ριγμένος καταγής και φριγμένος δίπλα σε καψαλισμένους συντρόφους μου πόσα δράμια ανθρωπινής λογικής έγνοιας κουβαλάνε μέσα τους όσοι αυτονομάζονται κυβερνήτες και «υπεύθυνοι πολιτικής προστασίας». Παραπέρα, πόση και ποιας λογής αγωγή έχουν επιδεχθεί να λάβουν στη ζωή τους.
Γιατί είναι εξωλογικά προκλητικό, ενώ ολάκερη χώρα και κοινωνία διαγουμίζεται από εξήντα περίπου πυρκαγιές, να κουνούν και πάλι στα μούτρα των ανθρώπων το δάχτυλο μιλώντας για «ατομική ευθύνη», ιδίως λίγο χρόνο μετά το έγκλημα των Τεμπών.
Είναι παράλογα απάνθρωπο, ενώ εδώ και χρόνια τούς έχουν κατακράξει και οι μαύρες πέτρες -φίλες πιστές των αποκαϊδιών- για αυτουργία, συνέργεια, συγκάλυψη κι εγκληματική αμέλεια σε ανεκπλήρωτες ή -και- παραγραφείσες δίκες εμπρησμών και περιβαλλοντικών λεηλασιών, να κυκλοφορούν μεταξύ των υπολοίπων ως υπέρμαχοι του νόμου και της τάξης, ανακοινώνοντας σκαιά και θρασύτατα στα μέσα ότι δεν διαθέτουν εργαλεία διαχείρισης τέτοιων κρίσεων. Πρόκειται για τους ίδιους φυγόδικους και εμπλεγμένους -ακόμη και στο παρόν- σε εγχώριας και διεθνούς φήμης οικονομικά σκάνδαλα.
Είναι ενστικτωδώς αδιανόητο τα ανδροειδή της εξουσίας, όσοι πολίτες έχουν συνεργήσει πρακτικά και ηθικά αλλά κι εκείνοι που τα έχουν στηρίξει εκλογικά να μην έχουν αντιληφθεί -όχι εξαιτίας μικρόνοιας αλλά μάλλον αδιαφορώντας μπρος στη συνειδητοποίηση-, πως όταν φτύνεις και αποπατίζεις στο χαλί που πατάς και το στρώμα που κοιμάσαι, αναπόφευκτα θα αρρωστήσεις, θα χλεμπονιάσεις και θα πεθάνεις.
Φίλε και φίλη, ενώ τις ώρες τις στερνές σιγοδιαλύομαι μεταξύ πολλών ομοίων μου σε άχρωμη άγονη στάχτη, δεν είχα ούτε χρόνο ούτε διάθεση να ξεράσω άλλη μία μεμψίμοιρη, διαπιστωτική, επικριτική και κοινότοπη θρηνωδία. Ψυχορραγώντας ήθελα να αφήσω σα διαθήκη τη βιωμένη αλήθεια ότι στη ρ ί ζ α μου οφείλω ό,τι έχω γίνει, όσα άχαρα και χαριτωμένα διαθέτω, ακόμα και τις τελευταίες ικμάδες που μου επιτρέπουν να σκέφτομαι. Κι αντίστοιχα, στη ρ ί ζ α όσων ανθρώπων με καταδίκασαν σε θάνατο αλλά και των λίγων εκλεκτών που τώρα δα πασχίζουν να τελέψουν το βασανισμό μου, οφείλεται είτε η αθρωπινότερη και λελογισμένη είτε η κτηνωδέστερη και ξεπεσμένη βιωτή τους. Κι ετούτη η ρίζα είναι η αγωγή.
Με πόνο σώματος και ψυχής,
ένα νεαρό κατακα(η)μένο Πεύκο
__________________________
ΠΗΓΗ: Kυνός Νους (Facebook)
