Γράφει η Κωνσταντίνα Παπαθανασίου
Περί ύβρεως…
Τις τελευταίες ημέρες, είδαμε πως ορισμένοι δημοσιογράφοι εθίγησαν βαθύτατα με την «ύβριν», που τόλμησε να ξεστομίσει ένας απλός πολίτης, ένας κοινό θνητός, εναντίον του «θεόσταλτου»
πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη. Η «απρεπής» φράση ακούστηκε το μεσημέρι της Πέμπτης, στην εκπομπή του Νίκου Ευαγγελάτου, ο οποίος οργισμένος, με την αναίδεια και την
«αδικαιολόγητη» αγανάκτηση του πολίτη, ζήτησε να κοπεί η μετάδοση, με το σχόλιο ότι, ο καθένας μπορεί να έχει μια άποψη, αλλά η ύβρις δεν είναι άποψη. Την τοποθέτηση, αυτή έσπευσαν, να ασπαστούν και άλλοι δημοσιογράφοι, όπως η Μπάγια Αντωνοπούλου, με ανάρτηση στον προσωπικό της λογαριασμό στο twitter.
Τις τελευταίες ημέρες, είδαμε πως ορισμένοι δημοσιογράφοι εθίγησαν βαθύτατα με την «ύβριν», που τόλμησε να ξεστομίσει ένας απλός πολίτης, ένας κοινό θνητός, εναντίον του «θεόσταλτου»
πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη. Η «απρεπής» φράση ακούστηκε το μεσημέρι της Πέμπτης, στην εκπομπή του Νίκου Ευαγγελάτου, ο οποίος οργισμένος, με την αναίδεια και την
«αδικαιολόγητη» αγανάκτηση του πολίτη, ζήτησε να κοπεί η μετάδοση, με το σχόλιο ότι, ο καθένας μπορεί να έχει μια άποψη, αλλά η ύβρις δεν είναι άποψη. Την τοποθέτηση, αυτή έσπευσαν, να ασπαστούν και άλλοι δημοσιογράφοι, όπως η Μπάγια Αντωνοπούλου, με ανάρτηση στον προσωπικό της λογαριασμό στο twitter.
Χαρακτηριστικά, η κυρία Αντωνοπούλου, έγραψε: «Η ύβρις δεν είναι άποψη! Ο Νίκος Ευαγγελάτος στην εκπομπή του
προβάλλει καθημερινά τα προβλήματα της κοινωνίας και δίνει φωνή στον πολίτη… Γίναμε μια κοινωνία που οι βρισιές θεωρούνται μαγκιά; Ντροπή.»
Σε αυτό το σημείο, λοιπόν, ίσως, θα ήταν χρήσιμο να υπενθυμίσουμε στον κύριο Ευαγγελάτο, στην κυρία Αντωνοπούλου, και σε όποιον «άριστο» του διαφεύγει, τον ορισμό της ύβρεως.
Η ύβρις ήταν βασική αντίληψη της κοσμοθεωρίας των αρχαίων Ελλήνων. Όταν κάποιος, υπερεκτιμώντας τις ικανότητες και τη δύναμή του (σωματική, αλλά κυρίως πολιτική, στρατιωτική και οικονομική), συμπεριφερόταν με βίαιο, αλαζονικό και προσβλητικό τρόπο απέναντι στους άλλους, στους νόμους της πολιτείας και κυρίως απέναντι στον άγραφο θεϊκό νόμο -που επέβαλλαν όρια στην ανθρώπινη δράση-, θεωρούνταν ότι διέπραττε «ύβριν», δηλ. παρουσίαζε συμπεριφορά με την οποία επιχειρούσε να υπερβεί τη θνητή φύση του και να εξομοιωθεί με τους θεούς, με συνέπεια την προσβολή και τον εξοργισμό τους. Είναι σημαντικό να τονίσουμε, πως για τους αρχαίους Έλληνες, υπέρτατη ύβριν αποτελούσε η προσβολή νεκρού και η μη απόδοση, σε αυτόν, των προβλεπόμενων τιμών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ύβρεως, αποτελεί, η στάση του τυράννου Κρέοντα, στην τραγωδία του Σοφοκλή, Αντιγόνη, ο οποίος παραβαίνοντας τους θεϊκούς νόμους αρνείται να θάψει τον νεκρό Πολυνείκη.
Την ίδια ημέρα, λοιπόν, που διεπράχθη από τον πολίτη, η «επαίσχυντη» ύβρις, ο πρωθυπουργός πραγματοποίησε επίσκεψη στο νησί Άη Στράτης.
προβάλλει καθημερινά τα προβλήματα της κοινωνίας και δίνει φωνή στον πολίτη… Γίναμε μια κοινωνία που οι βρισιές θεωρούνται μαγκιά; Ντροπή.»
Σε αυτό το σημείο, λοιπόν, ίσως, θα ήταν χρήσιμο να υπενθυμίσουμε στον κύριο Ευαγγελάτο, στην κυρία Αντωνοπούλου, και σε όποιον «άριστο» του διαφεύγει, τον ορισμό της ύβρεως.
Η ύβρις ήταν βασική αντίληψη της κοσμοθεωρίας των αρχαίων Ελλήνων. Όταν κάποιος, υπερεκτιμώντας τις ικανότητες και τη δύναμή του (σωματική, αλλά κυρίως πολιτική, στρατιωτική και οικονομική), συμπεριφερόταν με βίαιο, αλαζονικό και προσβλητικό τρόπο απέναντι στους άλλους, στους νόμους της πολιτείας και κυρίως απέναντι στον άγραφο θεϊκό νόμο -που επέβαλλαν όρια στην ανθρώπινη δράση-, θεωρούνταν ότι διέπραττε «ύβριν», δηλ. παρουσίαζε συμπεριφορά με την οποία επιχειρούσε να υπερβεί τη θνητή φύση του και να εξομοιωθεί με τους θεούς, με συνέπεια την προσβολή και τον εξοργισμό τους. Είναι σημαντικό να τονίσουμε, πως για τους αρχαίους Έλληνες, υπέρτατη ύβριν αποτελούσε η προσβολή νεκρού και η μη απόδοση, σε αυτόν, των προβλεπόμενων τιμών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ύβρεως, αποτελεί, η στάση του τυράννου Κρέοντα, στην τραγωδία του Σοφοκλή, Αντιγόνη, ο οποίος παραβαίνοντας τους θεϊκούς νόμους αρνείται να θάψει τον νεκρό Πολυνείκη.
Την ίδια ημέρα, λοιπόν, που διεπράχθη από τον πολίτη, η «επαίσχυντη» ύβρις, ο πρωθυπουργός πραγματοποίησε επίσκεψη στο νησί Άη Στράτης.
Το νησί χαρακτηρίστηκε από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ως "τοπόσημο διχασμού".
Να υπενθυμίσουμε, λοιπόν, εν συντομία, και στον «άριστο» πρωθυπουργό μας, την ιστορία του νησιού αυτού.
Ο Άγιος Ευστράτιος, κατά τον 20 ο αιώνα, χρησιμοποιήθηκε ως τόπος εξορίας και βασανισμού για τους κομμουνιστές, από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον Ιωάννη Μεταξά, από τις κυβερνήσεις
του εμφυλίου, αλλά και από την χούντα. Υπολογίζεται ότι από το νησί πέρασαν πάνω από 9000 αριστεροί, από τους οποίους αρκετοί έχασαν τη ζωή τους από τα βασανιστήρια που υπέστησαν.
Μεταξύ των εξόριστων ήταν ο Κώστας Βάρναλης, ο Γιάννης Ρίτσος, ο Τάσος Λειβαδίτης, ο Μενέλαος Λουντέμης, ο Θέμος Κορνάρος, ο Δημήτρης Φωτιάδης, ο Μάνος Κατράκης και πολλοί άλλοι.
Ωστόσο, ο πολιτικός εξόριστος του Παρισίου, Κυριάκος Μητσοτάκης, επέλεξε να χαρακτηρίσει τον τόπο αυτό - έναν τόπο βαμμένο με αίμα - «τοπόσημο διχασμού», βεβηλώνοντας, τη μνήμη,
ανθρώπων, επωνύμων και μη, που με τον αγώνα, την αυταπάρνηση και το έργο τους, πέρασαν στην αιωνιότητα. Γιατί, σε κάθε εποχή, οι μόνοι θεοί, που οφείλουμε να σεβόμαστε, είναι οι θνητοί που αγωνίζονται με αξιοπρέπεια για τη ζωή και τα ιδανικά τους!
Ύβρις, λοιπόν είναι, ο πρωθυπουργός μιας χώρας να παραποιεί, με τις προσεκτικά επιλεγμένες λέξεις του, την ιστορία της, να μη σέβεται τον πόνο, που υπέστησαν και τον αγώνα που έδωσαν
άνθρωποι, ενάντια σε ακρωτηριασμένα, συντηρητικά και ανελεύθερα καθεστώτα. Αλλά ας μην πάμε πολύ μακριά…
Ύβρις κύριε Ευαγγελάτο, κυρία Αντωνοπούλου και λοιποί, είναι να πεθαίνουν άνθρωποι στους διαδρόμους των νοσοκομείων, και την ίδια ώρα, όσοι έχουν την πολιτική και οικονομική δύναμη, να διοργανώνουν πρωτοχρονιάτικες φιέστες και τριήμερα..
«Τελειώσανε τα λόγια και τα αστεία.
Ολούθε τρίζει η σάπια πολιτεία,
Κάνει νερά και τρίζει το καράβι.
Δεν το σώζουν των φασιστών οι μπράβοι.
Εμπρός, παιδιά, με τα γερά μας μπράτσα,
Των ληστών να σαρώσουμε τη ράτσα.
Αρπάχτε το σφυρί και το δρεπάνι»
Κώστας Βάρναλης, 1935, Αη Στράτης.
Ο Άγιος Ευστράτιος, κατά τον 20 ο αιώνα, χρησιμοποιήθηκε ως τόπος εξορίας και βασανισμού για τους κομμουνιστές, από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον Ιωάννη Μεταξά, από τις κυβερνήσεις
του εμφυλίου, αλλά και από την χούντα. Υπολογίζεται ότι από το νησί πέρασαν πάνω από 9000 αριστεροί, από τους οποίους αρκετοί έχασαν τη ζωή τους από τα βασανιστήρια που υπέστησαν.
Μεταξύ των εξόριστων ήταν ο Κώστας Βάρναλης, ο Γιάννης Ρίτσος, ο Τάσος Λειβαδίτης, ο Μενέλαος Λουντέμης, ο Θέμος Κορνάρος, ο Δημήτρης Φωτιάδης, ο Μάνος Κατράκης και πολλοί άλλοι.
Ωστόσο, ο πολιτικός εξόριστος του Παρισίου, Κυριάκος Μητσοτάκης, επέλεξε να χαρακτηρίσει τον τόπο αυτό - έναν τόπο βαμμένο με αίμα - «τοπόσημο διχασμού», βεβηλώνοντας, τη μνήμη,
ανθρώπων, επωνύμων και μη, που με τον αγώνα, την αυταπάρνηση και το έργο τους, πέρασαν στην αιωνιότητα. Γιατί, σε κάθε εποχή, οι μόνοι θεοί, που οφείλουμε να σεβόμαστε, είναι οι θνητοί που αγωνίζονται με αξιοπρέπεια για τη ζωή και τα ιδανικά τους!
Ύβρις, λοιπόν είναι, ο πρωθυπουργός μιας χώρας να παραποιεί, με τις προσεκτικά επιλεγμένες λέξεις του, την ιστορία της, να μη σέβεται τον πόνο, που υπέστησαν και τον αγώνα που έδωσαν
άνθρωποι, ενάντια σε ακρωτηριασμένα, συντηρητικά και ανελεύθερα καθεστώτα. Αλλά ας μην πάμε πολύ μακριά…
Ύβρις κύριε Ευαγγελάτο, κυρία Αντωνοπούλου και λοιποί, είναι να πεθαίνουν άνθρωποι στους διαδρόμους των νοσοκομείων, και την ίδια ώρα, όσοι έχουν την πολιτική και οικονομική δύναμη, να διοργανώνουν πρωτοχρονιάτικες φιέστες και τριήμερα..
«Τελειώσανε τα λόγια και τα αστεία.
Ολούθε τρίζει η σάπια πολιτεία,
Κάνει νερά και τρίζει το καράβι.
Δεν το σώζουν των φασιστών οι μπράβοι.
Εμπρός, παιδιά, με τα γερά μας μπράτσα,
Των ληστών να σαρώσουμε τη ράτσα.
Αρπάχτε το σφυρί και το δρεπάνι»
Κώστας Βάρναλης, 1935, Αη Στράτης.
