Γράφει ο δικηγόρος παρ΄Αρείω Πάγω Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς
«Τα χρήματα είναι χειρότερο δηλητήριο για τις ψυχές των ανθρώπων και διαπράττουν περισσότερους φόνους σε αυτόν τον απαίσιο κόσμο, από αυτά τα φτωχά δηλητήρια, που δεν επιτρέπεται να πωλούνται»
William shakespeare
Ο απτός διαχωρισμός έθνους (υπό την έννοια της διαχρονικής ταυτότητας του Ελληνικού πολιτισμού και του λαού) καθίσταται σαφής εις πάσα έκφανση της πολιτικής καθημερινότητας εν σχέσει προς το αλλότριο Κράτος το οποίο φέρεται εν τη κυριολεξία ως ξένο σώμα ως προς τον θεσμικό ρόλο πηδαλιουχήσεως και σεβασμού της εθνικής κυριαρχίας της Πατρίδος μας.
Είναι πρόδηλο ότι κρατικοί μας εν γένει αξιωματούχοι εκδηλώνουν αυθαίρετα και πραξικοπηματικά αβυσσαλέο μίσος προς ό,τι είναι Ελληνικό (γλώσσα, ιστορία, πολιτισμό, παιδεία) και ενεργούν ως εξω-εθνικά φερέφωνα της ιθύνουσας τάξης της παγκοσμιοποιήσεως
αφιστάμενοι πλήρως εκ των ακανθωδών και καιρίων προβλημάτων της ζώσης και τρεχούσης πραγματικότητας.
Τούτο κατέστη απολύτως σαφές, εκ του εορτασμού δήθεν της αποκατάστασης της Δημοκρατίας, η οποία ομοίαζε περισσότερο με μία κακόγουστη αισθητικά και ουσιαστικά δεξίωση «ξιπασμένων» νεόπλουτων, παρά μία υποτιθέμενα θεσμικά απότιση φόρου τιμής προς την ανόρθωση δήθεν του κοινοβουλευτισμού.
Η σύγχρονη αυτή αντίληψη (ήτοι των νυν πολιτικών), περί της Δημοκρατίας, δεν της προσδίδει το δέον κύρος ως πολιτειακή έννοια, η οποία επιδέχεται διηνεκή εξέλιξη και λυσιτελή βελτίωση
με παντοειδείς θυσίες υπό των πολιτών και των πολιτικών ως έδει, αλλά εις τον αντίποδα και όλως τουναντίον, επικρατεί η εκδοχή ότι η Δημοκρατία της άνωθεν διορισμένης προνομιακής κάστας, ως ένα ανυπόληπτο εργαλείο και εφαλτήριο δια μέσου του οποίου δύνανται οι ημέτεροι των διευθυντηρίων να καταλάβουν καίριους κρατικούς θεσμούς και αξιώματα.
Ο εχθρός της Δημοκρατίας καθίσταται η θεσμική βία και η ενίοτε πραξικοπηματική αυθαιρεσία των Συντεταγμένων κρατικών οργάνων κατά του λαού και του έθνους, πράγμα το οποίο κατ’ εξοχή και διηνεκώς, συντελείται επί των ημέρων μας, ως προς όλες τις κατευθύνσεις.
Εχθρός του σημερινού Κράτους καθίσταται ευθέως και απεριφράστως το έθνος και ο λαός καίτοι εκ του Συντάγματος θεμελιώνονται οι ως άνω κεφαλαιώδεις έννοιες δια να τεθούν οι πυλώνες ενός εν τοις πράγμασι Δημοκρατικού Πολιτεύματος το οποίο διαπλάθεται συν τω χρόνω ερειδόμενο εις την λαϊκή κυριαρχία και όχι εις την ιταμή περιφρόνηση αυτού.
Σήμερον, επί τη πράξει, ο λαός αντιμετωπίζεται ως διανοητικώς αδαής ή άλλως ως μία πνευματικώς ευνουχισμένη υδαρή μάζα, η οποία της κριτικής της σκέψεως εξαρθρωμένης καθίσταται αναποδράστως και αιτιωδώς ευχερώς χειραγωγήσιμη υπό την ιθύνουσα τάξη της θεσμικής ελίτ.
Αύτη την ως άνω νοσηρή και επικίνδυνη νοοτροπία, ήτοι ότι ο κράτος κηδεμονεύεται εκ μίας ορισμένης κάστας ανθρώπων, η οποία αδιαφορεί επιδεικτικά και ποσώς εναρμονίζεται με τα
ζέοντα προβλήματα του έθνους του λαού και της κοινωνίας, το συνειδητοποιήσαμε εναργώς, διαρκούσης της εορταστικής εκδηλώσεως προς αποκατάσταση της Δημοκρατίας, ήτις διεξήθχη
ωσεί παρόντος του λαού αλλά και ενώ η Ελλάς εκαίγετο ένεκεν της πύρινης λαίλαπας.
Η εθελοτυφλία της περιούσιας αυτής «σέκτας» των κρατικών αξιωματούχων, ως προς την τρέχουσα πραγματικότητα και η μυωπική και απαρέγκλιτη προσήλωσή των προς τις επιταγές
την εγκαθιδρυθησομένης Νέα Τάξη Πραγμάτων αλλά και ο δομικός αφελληνισμός των, μόνον αποτροπιασμό και δεδικαιολογημένη αγανάκτηση προκαλεί προς την κοινή γνώμη, η οποία παρακολουθεί παθητικά πώς τα εντεταλμένα τούτα ελληνεπώνυμα πρόσωπα, καθορίζουν «ξύλοις και ροπάλοις», την τύχη και την πορεία μας ως Κράτος.
Η διεξαχθείσα αυτή εορτή, θεμελιωμένη επί του δόγματος «άρτος και θεάματος» περιείχε, ειρήσθω εν παρόδω, άπασες τις συνιστώσες της ατζέντας των κοσμο-εξουσιαστών, οι οποίες επιβουλεύονται την εθνική κυριαρχία και βυσσσοδομούν προς την εσπευσμένη κατάλυση των εθνικών ταυτοτήτων, εκρίζωσης των εθνικών συνειδήσεως προς σκοπό αντικατάστασής τους, με την ίδρυση ενός ουδετερόθρησκου, ουδετερο-εθνούς και ουδετερόφυλου κόσμου, τούτο δεν συνάγεται αδηρίτως από τους προσκεκλημένους, εις την εκδήλωση περί της αποκατάστασης του Πολιεύματος, οι οποίοι όχι μόνον απάδουν προς τον θεσμό της πολύφερνης Δημοκρατίας αλλά και ουδαμώς σχετίζονται με το πολιτικό ή κοινωνικό γίγνεσθαι, απλώς φέρουν την πολύτιμη δια τις ημέρες μας ιδιότητα
Εν άλλοις λόγοις, τι ευαγγελίζονται το καθυποταγμένο Ελλαδικό Κράτος εις βάρος του έθνους, τι απεργάζεται εις βάρος του Ελληνικού λαού, πράττοντας το, όμως, κρυφίως πλην κατά συναυτουργία με τους πρωτουργούς μηχανισμούς της επελαύνουσας Νέας Εποχής;
Εν κατακλείδι, η πόλις Εάλω, οι εχθροί κείνται εντός των πυλών και ήδη έχουν εμφιλοχωρήσει δια της κερκόπορτας, θέτοντας μία ολιστικά διαβρωτική βόμβα εις τα θεμέλια της Πατρίδας μας, με όχημα τα στίφη των επηλύδων, και των εκμαυλιστών -φαυλοκρατών οι οποίοι εισάγουν τα καινά ήθη εις την κοινωνία μας.
Ως έπος ειπείν θα δυνάμεθα δυνητικά να θέσουμε την προβληματική ότι διολισθαίνουμε προς μια μηδενιστική εποχή, όπου αντιπροσωπευτικός τύπου ανθρώπου της κατάπτωσης και οζούσης παρακμιακής αυτής αποσυνθέσεως, καθίσταται ο χαροκόπος, δηλονότι πρόκειται δια τον «τελευταίο άνθρωπο» το σύγχρονο καταναλωτικό μεταλλαγμένο ανθρωπάριο, το οποίο καίπερ καθημαγμένο όν και πενόμενο, αδυνατεί ανυπερθέτως να διαρρήξει τα στεγανά κλισέ των αυτονοήτων συνειρμών, αποσκορακίζοντας τους διεφθαρμένους πολιτικούς ταγούς τους συστήματος, ούτως ώστε αν απελευθερωθεί απεγκλωβιζόμενος από την σημερινή δυστοπία της πολιτικής ουτιδανοσύνης.
Ο απτός διαχωρισμός έθνους (υπό την έννοια της διαχρονικής ταυτότητας του Ελληνικού πολιτισμού και του λαού) καθίσταται σαφής εις πάσα έκφανση της πολιτικής καθημερινότητας εν σχέσει προς το αλλότριο Κράτος το οποίο φέρεται εν τη κυριολεξία ως ξένο σώμα ως προς τον θεσμικό ρόλο πηδαλιουχήσεως και σεβασμού της εθνικής κυριαρχίας της Πατρίδος μας.
Είναι πρόδηλο ότι κρατικοί μας εν γένει αξιωματούχοι εκδηλώνουν αυθαίρετα και πραξικοπηματικά αβυσσαλέο μίσος προς ό,τι είναι Ελληνικό (γλώσσα, ιστορία, πολιτισμό, παιδεία) και ενεργούν ως εξω-εθνικά φερέφωνα της ιθύνουσας τάξης της παγκοσμιοποιήσεως
αφιστάμενοι πλήρως εκ των ακανθωδών και καιρίων προβλημάτων της ζώσης και τρεχούσης πραγματικότητας.
Τούτο κατέστη απολύτως σαφές, εκ του εορτασμού δήθεν της αποκατάστασης της Δημοκρατίας, η οποία ομοίαζε περισσότερο με μία κακόγουστη αισθητικά και ουσιαστικά δεξίωση «ξιπασμένων» νεόπλουτων, παρά μία υποτιθέμενα θεσμικά απότιση φόρου τιμής προς την ανόρθωση δήθεν του κοινοβουλευτισμού.
Η σύγχρονη αυτή αντίληψη (ήτοι των νυν πολιτικών), περί της Δημοκρατίας, δεν της προσδίδει το δέον κύρος ως πολιτειακή έννοια, η οποία επιδέχεται διηνεκή εξέλιξη και λυσιτελή βελτίωση
με παντοειδείς θυσίες υπό των πολιτών και των πολιτικών ως έδει, αλλά εις τον αντίποδα και όλως τουναντίον, επικρατεί η εκδοχή ότι η Δημοκρατία της άνωθεν διορισμένης προνομιακής κάστας, ως ένα ανυπόληπτο εργαλείο και εφαλτήριο δια μέσου του οποίου δύνανται οι ημέτεροι των διευθυντηρίων να καταλάβουν καίριους κρατικούς θεσμούς και αξιώματα.
Ο εχθρός της Δημοκρατίας καθίσταται η θεσμική βία και η ενίοτε πραξικοπηματική αυθαιρεσία των Συντεταγμένων κρατικών οργάνων κατά του λαού και του έθνους, πράγμα το οποίο κατ’ εξοχή και διηνεκώς, συντελείται επί των ημέρων μας, ως προς όλες τις κατευθύνσεις.
Εχθρός του σημερινού Κράτους καθίσταται ευθέως και απεριφράστως το έθνος και ο λαός καίτοι εκ του Συντάγματος θεμελιώνονται οι ως άνω κεφαλαιώδεις έννοιες δια να τεθούν οι πυλώνες ενός εν τοις πράγμασι Δημοκρατικού Πολιτεύματος το οποίο διαπλάθεται συν τω χρόνω ερειδόμενο εις την λαϊκή κυριαρχία και όχι εις την ιταμή περιφρόνηση αυτού.
Σήμερον, επί τη πράξει, ο λαός αντιμετωπίζεται ως διανοητικώς αδαής ή άλλως ως μία πνευματικώς ευνουχισμένη υδαρή μάζα, η οποία της κριτικής της σκέψεως εξαρθρωμένης καθίσταται αναποδράστως και αιτιωδώς ευχερώς χειραγωγήσιμη υπό την ιθύνουσα τάξη της θεσμικής ελίτ.
Αύτη την ως άνω νοσηρή και επικίνδυνη νοοτροπία, ήτοι ότι ο κράτος κηδεμονεύεται εκ μίας ορισμένης κάστας ανθρώπων, η οποία αδιαφορεί επιδεικτικά και ποσώς εναρμονίζεται με τα
ζέοντα προβλήματα του έθνους του λαού και της κοινωνίας, το συνειδητοποιήσαμε εναργώς, διαρκούσης της εορταστικής εκδηλώσεως προς αποκατάσταση της Δημοκρατίας, ήτις διεξήθχη
ωσεί παρόντος του λαού αλλά και ενώ η Ελλάς εκαίγετο ένεκεν της πύρινης λαίλαπας.
Η εθελοτυφλία της περιούσιας αυτής «σέκτας» των κρατικών αξιωματούχων, ως προς την τρέχουσα πραγματικότητα και η μυωπική και απαρέγκλιτη προσήλωσή των προς τις επιταγές
την εγκαθιδρυθησομένης Νέα Τάξη Πραγμάτων αλλά και ο δομικός αφελληνισμός των, μόνον αποτροπιασμό και δεδικαιολογημένη αγανάκτηση προκαλεί προς την κοινή γνώμη, η οποία παρακολουθεί παθητικά πώς τα εντεταλμένα τούτα ελληνεπώνυμα πρόσωπα, καθορίζουν «ξύλοις και ροπάλοις», την τύχη και την πορεία μας ως Κράτος.
Η διεξαχθείσα αυτή εορτή, θεμελιωμένη επί του δόγματος «άρτος και θεάματος» περιείχε, ειρήσθω εν παρόδω, άπασες τις συνιστώσες της ατζέντας των κοσμο-εξουσιαστών, οι οποίες επιβουλεύονται την εθνική κυριαρχία και βυσσσοδομούν προς την εσπευσμένη κατάλυση των εθνικών ταυτοτήτων, εκρίζωσης των εθνικών συνειδήσεως προς σκοπό αντικατάστασής τους, με την ίδρυση ενός ουδετερόθρησκου, ουδετερο-εθνούς και ουδετερόφυλου κόσμου, τούτο δεν συνάγεται αδηρίτως από τους προσκεκλημένους, εις την εκδήλωση περί της αποκατάστασης του Πολιεύματος, οι οποίοι όχι μόνον απάδουν προς τον θεσμό της πολύφερνης Δημοκρατίας αλλά και ουδαμώς σχετίζονται με το πολιτικό ή κοινωνικό γίγνεσθαι, απλώς φέρουν την πολύτιμη δια τις ημέρες μας ιδιότητα
Εν άλλοις λόγοις, τι ευαγγελίζονται το καθυποταγμένο Ελλαδικό Κράτος εις βάρος του έθνους, τι απεργάζεται εις βάρος του Ελληνικού λαού, πράττοντας το, όμως, κρυφίως πλην κατά συναυτουργία με τους πρωτουργούς μηχανισμούς της επελαύνουσας Νέας Εποχής;
Εν κατακλείδι, η πόλις Εάλω, οι εχθροί κείνται εντός των πυλών και ήδη έχουν εμφιλοχωρήσει δια της κερκόπορτας, θέτοντας μία ολιστικά διαβρωτική βόμβα εις τα θεμέλια της Πατρίδας μας, με όχημα τα στίφη των επηλύδων, και των εκμαυλιστών -φαυλοκρατών οι οποίοι εισάγουν τα καινά ήθη εις την κοινωνία μας.
Ως έπος ειπείν θα δυνάμεθα δυνητικά να θέσουμε την προβληματική ότι διολισθαίνουμε προς μια μηδενιστική εποχή, όπου αντιπροσωπευτικός τύπου ανθρώπου της κατάπτωσης και οζούσης παρακμιακής αυτής αποσυνθέσεως, καθίσταται ο χαροκόπος, δηλονότι πρόκειται δια τον «τελευταίο άνθρωπο» το σύγχρονο καταναλωτικό μεταλλαγμένο ανθρωπάριο, το οποίο καίπερ καθημαγμένο όν και πενόμενο, αδυνατεί ανυπερθέτως να διαρρήξει τα στεγανά κλισέ των αυτονοήτων συνειρμών, αποσκορακίζοντας τους διεφθαρμένους πολιτικούς ταγούς τους συστήματος, ούτως ώστε αν απελευθερωθεί απεγκλωβιζόμενος από την σημερινή δυστοπία της πολιτικής ουτιδανοσύνης.
