Μας είχες συνηθίσει στις πλάκες και τα αστεία σου. Ηξερες να μας κοψοχολιάζεις και μετά να κρυφογελάς...
Ετσι νομίζαμε και τώρα. Πως πάλι ήταν ένα αστείο. Μιά άγρια πλάκα, από τις συνηθισμένες σου, όταν χανόσουνα με τις ώρες, δουλεύοντας ή διασκεδάζοντας με τους φίλους σου και μεις σε ψάχναμε. Και σου άρεσε αυτό...
Ομως ο θάνατος δεν είναι αστείο!
Κι εσύ δεν άντεξες το θάνατο του 18χρονου γιού σου, του Θοδωρή μας, που έφυγε έτσι αθόρυβα και τόσο άδικα, όπως εσύ αδελφάκι μου.
Από τις 18 του Γενάρη, που χάθηκε ο μικρός, κατάφερες να μας ξεγελάσεις όλους.
Πως είσαι καλά και θα το ξεπεράσεις κι αυτό, όπως τόσα και τόσα... Πάντα, με το δικό σου ανορθόδοξο τρόπο...
Ετσι και τώρα, που σε χάσαμε, νομίζαμε και πάλι, πως είναι ένα αστείο.
Ομως ο θάνατος δεν είναι αστείο!
Κανένας δεν μπορεί να το πιστέψει ρε Παναγιώτη, πως ο χαμός σου δεν είναι ένα αστείο...
Καλό ταξίδι αδελφάκι μου.
Ξέρω πως και από ΄κει που είσαι τώρα, θα μας βλέπεις και πάλι θα γελάς...
.jpg)
