Γράφει ο δικηγόρος Νίκος Αγαμέμνων Καραβέλος
Για να ειπωθεί στην νομική επιστήμη κάτι μη βαρετό, πρέπει εκείνος που το διατυπώνει να απεκδυθεί την επίσημη φορεσιά του, του δικαστή, του εισαγγελέα, του δικηγόρου. Έστω για λίγο. να βγάλει την "γραβάτα" του επαγγελματία της δικαιοσύνης και να μεταμφιεστεί σε σκεπτόμενο άνθρωπο.Θα πρέπει να τονιστεί ότι, οι αληθινοί επιστήμονες δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν, όπως δεν έχουν να φοβηθούν οι γενναίοι από την στάση των δειλών.
Βγάζοντας, λοιπόν, τον νομικό επενδύτη, ο άνθρωπος που έχει την τύχη να διαθέτει νομική παιδεία και να μη διαθέτει προκατάληψη, μονομέρεια και νομική "λειψυδρία", ο έντιμος λοιπόν άνθρωπος θα αντιληφθεί ότι στην επιστήμη του που βρίθει εννοιών, ορισμών και θεωριών, δεν θα συναντήσει ποτέ την τόσο οικεία στην κοινωνιολογία, στην κοινωνική ψυχολογία και στην οικονομία, έννοια του ταξικού διαφορισμού της κοινωνίας.
Γράφει ο Μανόλης Λαμπρίδης στο βιβλίο του" Η σύγκρουση με το Νόμο, ως έμπρακτη κριτική του Δικαίου και το Συναίσθημα Ενοχής"( εκδόσεις Έρασμος):
"...Η κοινωνική τάξη ως έννοια δεν υπάρχει πουθενά στο Δίκαιο. Αγνοείται εντελώς. Για τον νομοθέτη, για το δικαστή είναι σαν να μην υπάρχει ως πραγματικότητα. Πολύ περισσότερο δεν υπάρχει η έννοια "εκμετάλλευση....."
Λες και δεν υπάρχουν οργανωμένα ταξικά συμφέροντα, αλλά μόνο ομάδες, παρέες που τσακώνονται και τότε σπεύδει το δίκαιο να επαναφέρει την τάξη, αμβλύνοντας τις διαφορές. Λες και το δίκαιο είναι σύνολο μόνο κανόνων που ρυθμίζει τις σχέσεις των ανθρώπων με το κράτος και μεταξύ τους.
Λες και το δίκαιο δεν είναι, κυρίως, το σύνολο των κανόνων συμπεριφοράς που το Κράτος κυριαρχικά επιτάσσει, ως μοχλό επιβολής και επίσημη έκφραση της εκμετάλλευσης και της κυριαρχίας της τάξης των πλουσίων πάνω στις φτωχότερες τάξεις. Εννοείται πως υπάρχουν και "υπερταξικές "διατάξεις στις οποίες στηρίζονται οι αντίθετες θεωρίες, όπως εκείνες για τα φίμωτρα των σκύλων, το τάισμα των γατών, για το παρκάρισμα και για τους λουόμενους στις παραλίες κ.τ.λ.
Να θυμηθούμε τον Αγγλοεβραίο πρωθυπουργό Βενιαμίν Ντισραέλι. Έλεγε πως δυο μόνο έθνη δεν θα ειρηνέψουν μεταξύ τους ποτέ: το έθνος των πλουσίων και το έθνος των φτωχών.
Πόσο δίκιο είχε; Τόσο δίκιο, που οι καθηγητές της Νομικής αρνούνται ή ξεχνούν να συμπεριλάβουν στα βιβλία τους, με τα οποία κροτοβολούν τους έρμους κι ανυποψίαστους φοιτητές τους, το σπουδαιότερο αίτιο τριβής μεταξύ των ανθρώπων: τις ανισότητες και την κοινωνική αδικία.
Για να τα νιώθεις αυτά πρέπει να έχεις παιδεία, δεν αρκεί να είσαι καθηγητής της Νομικής ή επαγγελματίας λειτουργός της δικαιοσύνης. Γι αυτό προτείναμε να βγάλεις τη νομική φορεσιά σου.
Τότε αναγκαστικά θα θέσεις το ερώτημα:
"Πώς είναι δυνατόν οι ίδιοι οι φορείς της νομιμότητας (που οφείλεις, υποτίθεται, να σέβεσαι), να παραβιάζουν τόσο ωμά και απροσχημάτιστα τους νόμους και τους κανόνες που οι ίδιοι προηγουμένως θεσπίζουν;"
Με την πρώτη ματιά φαίνεται αδιανόητο. Αν, όμως, πούμε ότι το δίκαιο είναι "το του κρείττονος συμφέρον"(το δίκαιο του ισχυρότερου), τότε εξηγείται εύκολα η "αντίφαση".
Το Δίκαιο, ως έκφραση του ισχυρότερου, αν δεν περιλαμβάνει κανόνες που δεν εξυπηρετούν πλέον τον ισχυρό, τότε οι φορείς που τον υπηρετούν, καταργούν ρητά ή σιωπηρά τους κανόνες και φτιάχνουν άλλους πιο βολικούς.
Τη βρώμικη δουλειά αναλαμβάνει η εκτελεστική εξουσία, ήτοι το Κράτος, ενίοτε με την αρωγή του παρακράτους, όπου το κράτος δεν θέλει να λερωθεί. Πάντα με την αμέριστη συμπαράσταση της νομοθετικής εξουσίας.
Η βρώμικη αυτή δουλειά εξασφαλίζεται με την αναγκαία συνδρομή της τρίτης γεροντοκόρης, της δικαστικής εξουσίας, η οποία έχει τη μοναδική ικανότητα να γίνεται η πιο αντιπαθής από τις δυο άλλες.
Κατόπιν των ανωτέρω, γίνεται, νομίζουμε, αντιληπτός ο λόγος για τον οποίο δεν γίνονται σεβαστά το Σύνταγμα και οι νόμοι αλλά και οι διεθνείς συμβάσεις. Η αιτία που μια σαθρή ΚΥΑ, νομικής ανοησίας ανάλογης των εγκεφάλων που την συνέγραψαν, "υπερισχύει" των συνταγματικών κανόνων.
Κατόπιν των ανωτέρω, γίνεται κατανοητός ο λόγος, για τον οποίο η αυθαιρεσία του κράτους γίνεται νόμος του κράτους, και συνεπώς γίνονται ταυτόσημες οι έννοιες του νόμου και της αυθαιρεσίας! Ας θυμηθούμε, αίφνης, τις αντιφατικές διατάξεις για την υποχρεωτική μασκοφορία, τις άθλιες διατάξεις για τον υποχρεωτικό εμβολιασμό, τις ναζιστικού τύπου διατάξεις για την αναστολή εργασίας των υγειονομικών, και άλλα νομικώς γελοία, πλην αναγκαία για τους εξουσιαστές.
Ας συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι σε αυτό το πολιτικό παίγνιο, η κρατική αυθαιρεσία, η αυθαιρεσία ,δηλαδή, του οικονομικά ισχυρού, έναν μόνο παράγοντα θα αγνοεί θα περιφρονεί: τον πολίτη -άνθρωπο. Και από τη μεριά του ο πολίτης- άνθρωπος, οφείλει να αγωνιστεί για να γίνουν κεφαλαία τα γράμματα του ονόματός του, έχοντας όμως τη γνώση ότι, ο απέναντι του δεν είναι "σαρξ εκ της σαρκός του", αλλά ο καταπιεστής του. Ο ταξικός του αντίπαλος!
Βγάζοντας, λοιπόν, τον νομικό επενδύτη, ο άνθρωπος που έχει την τύχη να διαθέτει νομική παιδεία και να μη διαθέτει προκατάληψη, μονομέρεια και νομική "λειψυδρία", ο έντιμος λοιπόν άνθρωπος θα αντιληφθεί ότι στην επιστήμη του που βρίθει εννοιών, ορισμών και θεωριών, δεν θα συναντήσει ποτέ την τόσο οικεία στην κοινωνιολογία, στην κοινωνική ψυχολογία και στην οικονομία, έννοια του ταξικού διαφορισμού της κοινωνίας.
Γράφει ο Μανόλης Λαμπρίδης στο βιβλίο του" Η σύγκρουση με το Νόμο, ως έμπρακτη κριτική του Δικαίου και το Συναίσθημα Ενοχής"( εκδόσεις Έρασμος):
"...Η κοινωνική τάξη ως έννοια δεν υπάρχει πουθενά στο Δίκαιο. Αγνοείται εντελώς. Για τον νομοθέτη, για το δικαστή είναι σαν να μην υπάρχει ως πραγματικότητα. Πολύ περισσότερο δεν υπάρχει η έννοια "εκμετάλλευση....."
Λες και δεν υπάρχουν οργανωμένα ταξικά συμφέροντα, αλλά μόνο ομάδες, παρέες που τσακώνονται και τότε σπεύδει το δίκαιο να επαναφέρει την τάξη, αμβλύνοντας τις διαφορές. Λες και το δίκαιο είναι σύνολο μόνο κανόνων που ρυθμίζει τις σχέσεις των ανθρώπων με το κράτος και μεταξύ τους.
Λες και το δίκαιο δεν είναι, κυρίως, το σύνολο των κανόνων συμπεριφοράς που το Κράτος κυριαρχικά επιτάσσει, ως μοχλό επιβολής και επίσημη έκφραση της εκμετάλλευσης και της κυριαρχίας της τάξης των πλουσίων πάνω στις φτωχότερες τάξεις. Εννοείται πως υπάρχουν και "υπερταξικές "διατάξεις στις οποίες στηρίζονται οι αντίθετες θεωρίες, όπως εκείνες για τα φίμωτρα των σκύλων, το τάισμα των γατών, για το παρκάρισμα και για τους λουόμενους στις παραλίες κ.τ.λ.
Να θυμηθούμε τον Αγγλοεβραίο πρωθυπουργό Βενιαμίν Ντισραέλι. Έλεγε πως δυο μόνο έθνη δεν θα ειρηνέψουν μεταξύ τους ποτέ: το έθνος των πλουσίων και το έθνος των φτωχών.
Πόσο δίκιο είχε; Τόσο δίκιο, που οι καθηγητές της Νομικής αρνούνται ή ξεχνούν να συμπεριλάβουν στα βιβλία τους, με τα οποία κροτοβολούν τους έρμους κι ανυποψίαστους φοιτητές τους, το σπουδαιότερο αίτιο τριβής μεταξύ των ανθρώπων: τις ανισότητες και την κοινωνική αδικία.
Για να τα νιώθεις αυτά πρέπει να έχεις παιδεία, δεν αρκεί να είσαι καθηγητής της Νομικής ή επαγγελματίας λειτουργός της δικαιοσύνης. Γι αυτό προτείναμε να βγάλεις τη νομική φορεσιά σου.
Τότε αναγκαστικά θα θέσεις το ερώτημα:
"Πώς είναι δυνατόν οι ίδιοι οι φορείς της νομιμότητας (που οφείλεις, υποτίθεται, να σέβεσαι), να παραβιάζουν τόσο ωμά και απροσχημάτιστα τους νόμους και τους κανόνες που οι ίδιοι προηγουμένως θεσπίζουν;"
Με την πρώτη ματιά φαίνεται αδιανόητο. Αν, όμως, πούμε ότι το δίκαιο είναι "το του κρείττονος συμφέρον"(το δίκαιο του ισχυρότερου), τότε εξηγείται εύκολα η "αντίφαση".
Το Δίκαιο, ως έκφραση του ισχυρότερου, αν δεν περιλαμβάνει κανόνες που δεν εξυπηρετούν πλέον τον ισχυρό, τότε οι φορείς που τον υπηρετούν, καταργούν ρητά ή σιωπηρά τους κανόνες και φτιάχνουν άλλους πιο βολικούς.
Τη βρώμικη δουλειά αναλαμβάνει η εκτελεστική εξουσία, ήτοι το Κράτος, ενίοτε με την αρωγή του παρακράτους, όπου το κράτος δεν θέλει να λερωθεί. Πάντα με την αμέριστη συμπαράσταση της νομοθετικής εξουσίας.
Η βρώμικη αυτή δουλειά εξασφαλίζεται με την αναγκαία συνδρομή της τρίτης γεροντοκόρης, της δικαστικής εξουσίας, η οποία έχει τη μοναδική ικανότητα να γίνεται η πιο αντιπαθής από τις δυο άλλες.
Κατόπιν των ανωτέρω, γίνεται, νομίζουμε, αντιληπτός ο λόγος για τον οποίο δεν γίνονται σεβαστά το Σύνταγμα και οι νόμοι αλλά και οι διεθνείς συμβάσεις. Η αιτία που μια σαθρή ΚΥΑ, νομικής ανοησίας ανάλογης των εγκεφάλων που την συνέγραψαν, "υπερισχύει" των συνταγματικών κανόνων.
Κατόπιν των ανωτέρω, γίνεται κατανοητός ο λόγος, για τον οποίο η αυθαιρεσία του κράτους γίνεται νόμος του κράτους, και συνεπώς γίνονται ταυτόσημες οι έννοιες του νόμου και της αυθαιρεσίας! Ας θυμηθούμε, αίφνης, τις αντιφατικές διατάξεις για την υποχρεωτική μασκοφορία, τις άθλιες διατάξεις για τον υποχρεωτικό εμβολιασμό, τις ναζιστικού τύπου διατάξεις για την αναστολή εργασίας των υγειονομικών, και άλλα νομικώς γελοία, πλην αναγκαία για τους εξουσιαστές.
Ας συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι σε αυτό το πολιτικό παίγνιο, η κρατική αυθαιρεσία, η αυθαιρεσία ,δηλαδή, του οικονομικά ισχυρού, έναν μόνο παράγοντα θα αγνοεί θα περιφρονεί: τον πολίτη -άνθρωπο. Και από τη μεριά του ο πολίτης- άνθρωπος, οφείλει να αγωνιστεί για να γίνουν κεφαλαία τα γράμματα του ονόματός του, έχοντας όμως τη γνώση ότι, ο απέναντι του δεν είναι "σαρξ εκ της σαρκός του", αλλά ο καταπιεστής του. Ο ταξικός του αντίπαλος!
