Γράφει ο δικηγόρος Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς
Ο απόηχος της τρεχούσης πολιτικής επικαιρότητας μας ακολουθεί, κατά τον τελευταίο μήνα του φετινού μας θέρους, εν όψει του Μικρού Πάσχα αφενός λόγω της κλιμακούμενης σημειολογικής
επιθετικότητας της Τουρκίας, εις το αποκορύφωμα του περίλαμπρου εορτασμού της κοιμήσεως της Θεοτόκου, και αφετέρου αναβιώνει εμφατικώς, η αλγεινή ανάμνηση του περυσινού θέρους 2021, ένθα το σφόδρα ενσυνείδητο, ανθελληνικό κράτος, συνεργεία της παθητικής στάσεως της Διοικούσας Εκκλησίας, η οποία προσδέθηκε αναντίρρητα και γηθοσύνως εις το άρμα της κυβερνήσεως, απηγόρευσαν απανταχού εν τη Πατρίδι μας, την λιτανεία της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Αναλυτικώτερον, πέραν λοιπόν του διαχρονικού σοβούντος αφελληνισμού, των στανικών εμβολίων μόνον για Έλληνες καθώς την πανθομολογούμενη επένδυση εις τους μετανάστες εις
βάρος των Ελλήνων και δη προς αντικατάστασή τους, τρανή απόδειξη εις επίρρωση των ως άνω, ενώ το ευήθες προμνησθέν Κράτος, δήθεν δίκην της «πανάκειας» του ιού ως δικαιολογία,
απηγόρευσε ανενδοίαστα, την λιτανεία της εικόνος της Παναγίας, διαρκούντος του Μικρού Πάσχα, μία Ιερά Ημέρα, αρρήκτως συνυφασμένη με την εθνική μας συνείδηση και την μακρά
Συνταγματική μας παράδοση, ενώ ιταμώς και με περισσή θρασύτητα, εφαρμόζοντας ανέλεγκτα και επονείδιστα δύο μέτρα και δύο σταθμά, επέτρεψε αισχρά, την περιφορά μίας αλλότριας δια
την εθνική μας παράδοση και το Γένος «Κούκλας», ως σύμβολο της μαζικής μετακίνησης των μεταναστών και την αξίωση οικογενειακής επανένωσης των Μουσουλμάνων ανά την Ευρώπη
επονόματι «Αμάλ», τουτέστιν «ελπίδα», η οποία αναπαριστούσε εσχάτως μία νεαρά πρόσφυγα εκ της Συρίας, εκεί άραγε δεν υπάρχει συνωστισμός, ή ιός, οι συμμετέχοντας άραγε ήσαν εμβολιασμένοι.
Τουτέστιν εφέτος εν τω πλαισίω της ως άνω περιρρεούσης ατμόσφαιρας, ο περίλαμπρος εορτασμός της Κοιμήσεως της Μεγαλόχαρης θα επανέλθει εις την περίοπτον θέση της ζώσης
και διαχρονικής απαρασαλεύτου παραδόσεως μας, ούτως ώστε, άπαντες οι Έλληνες να κύψουμε ενασμενιζόμενοι το γόνυ, αιτούμενοι μετά κλιτότητας, ευπρέπειας και ταπεινώσεως το έλεος και την αρωγή Της.
Μετά ταύτα απανταχού ο Ελληνισμός, εορτάζει αυτήν την φορά, αδιατάρακτα και μετά πάσης αριστοκρατικής και εκλεκτικής ελευθερίας ενόψει της Μικρού Πάσχα του Θέρους της Υπεραγιας
Θεοτόκου μας, όπως τούτο εξάλλου θα συμβαίνει, αείποτε νυν εν παντί και πάντοτε και εις το διηνεκές με το "όπλο" παρά πόδα και το δάκτυλο επί των τύπων των ήλων. Στώμεν καλώς, Στώμεν μετά φόβου.
Ως εκ τούτου : "Νεκρώσαι τον έξω επιποθών και ζωοποιήσαι νεκρωθέν το πνευματικόν, προς σε μόνην, Άχραντε, προστρέχω, την αρωγόν την εμήν και προστάτιδα».
Συναφώς παραθέτω κάτωθι ένα απόσπασμα του παμμέγιστου Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη :
"Μία των γλυκυτέρων και συμπαθεστέρων εορτών του χριστιανικού κόσμου είναι η Κοίμησις της Υπεραγίας Θεοτόκου, την οποίαν σήμερον εορτάζει η Εκκλησία».
Η Κοίμησις αύτη συνέβη, κατά την ευσεβή παράδοσιν, τη 15 Αυγούστου, αλλά προϊόντος του χρόνου, συν τη καλλιεργεία και αναπτύξει του χριστιανικού πνεύματος, ετάχθη η προηγουμένη της ημέρας ταύτης δεκατετραήμερος εγκράτεια, προς τιμήν της υπεράγνου Θεομήτορος και αυτή γινομένη.... Κατά την ημέραν της εορτής τα άσματα και οι ύμνοι είναι εκ των καλλίστων της Εκκλησίας. Ό,τι υψηλόν και ωραίον έγραψε ποτε ο Κοσμάς
και ο Δαμασκηνός Ιωάννης, οι δύο μέγιστοι της Εκκλησίας μελοποιοί, τονίζεται την ημέραν ταύτην επ’ εκκλησίαις και η ακολουθία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου αμιλλάται προς τας
της Μεγάλης Εβδομάδος και των Χριστουγέννων».
Εν κατακλείδι, ας εορτάσουμε και ας αιτηθούμε με καθαρή καρδιά την εξ ουρανή αρωγή δια να αντιμετωπίσουμε τις επιγενόμενες αντιξοότητες τις οποίες προπαρασκευάζουν υπερεθνικοί
μηχανισμοί προς αμαύρωση του ανθρώπινου προσώπου εκ του Σεπτεμβρίου του διαδραμόντος έτους, δια των εντελλομένων εμμίσθων μισθράνων κοινοβουλευτικών οργάνων των, ως εκ
τούτου εν τω μέτρω, όπου η ίδια η δύναμις του Θεού μας επιτρέπει, ας εορτάσουμε την Μεγαλόχαρη μετά του προσήκοντος σεβασμού και της δεούσης Τιμής.
επιθετικότητας της Τουρκίας, εις το αποκορύφωμα του περίλαμπρου εορτασμού της κοιμήσεως της Θεοτόκου, και αφετέρου αναβιώνει εμφατικώς, η αλγεινή ανάμνηση του περυσινού θέρους 2021, ένθα το σφόδρα ενσυνείδητο, ανθελληνικό κράτος, συνεργεία της παθητικής στάσεως της Διοικούσας Εκκλησίας, η οποία προσδέθηκε αναντίρρητα και γηθοσύνως εις το άρμα της κυβερνήσεως, απηγόρευσαν απανταχού εν τη Πατρίδι μας, την λιτανεία της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Αναλυτικώτερον, πέραν λοιπόν του διαχρονικού σοβούντος αφελληνισμού, των στανικών εμβολίων μόνον για Έλληνες καθώς την πανθομολογούμενη επένδυση εις τους μετανάστες εις
βάρος των Ελλήνων και δη προς αντικατάστασή τους, τρανή απόδειξη εις επίρρωση των ως άνω, ενώ το ευήθες προμνησθέν Κράτος, δήθεν δίκην της «πανάκειας» του ιού ως δικαιολογία,
απηγόρευσε ανενδοίαστα, την λιτανεία της εικόνος της Παναγίας, διαρκούντος του Μικρού Πάσχα, μία Ιερά Ημέρα, αρρήκτως συνυφασμένη με την εθνική μας συνείδηση και την μακρά
Συνταγματική μας παράδοση, ενώ ιταμώς και με περισσή θρασύτητα, εφαρμόζοντας ανέλεγκτα και επονείδιστα δύο μέτρα και δύο σταθμά, επέτρεψε αισχρά, την περιφορά μίας αλλότριας δια
την εθνική μας παράδοση και το Γένος «Κούκλας», ως σύμβολο της μαζικής μετακίνησης των μεταναστών και την αξίωση οικογενειακής επανένωσης των Μουσουλμάνων ανά την Ευρώπη
επονόματι «Αμάλ», τουτέστιν «ελπίδα», η οποία αναπαριστούσε εσχάτως μία νεαρά πρόσφυγα εκ της Συρίας, εκεί άραγε δεν υπάρχει συνωστισμός, ή ιός, οι συμμετέχοντας άραγε ήσαν εμβολιασμένοι.
Τουτέστιν εφέτος εν τω πλαισίω της ως άνω περιρρεούσης ατμόσφαιρας, ο περίλαμπρος εορτασμός της Κοιμήσεως της Μεγαλόχαρης θα επανέλθει εις την περίοπτον θέση της ζώσης
και διαχρονικής απαρασαλεύτου παραδόσεως μας, ούτως ώστε, άπαντες οι Έλληνες να κύψουμε ενασμενιζόμενοι το γόνυ, αιτούμενοι μετά κλιτότητας, ευπρέπειας και ταπεινώσεως το έλεος και την αρωγή Της.
Μετά ταύτα απανταχού ο Ελληνισμός, εορτάζει αυτήν την φορά, αδιατάρακτα και μετά πάσης αριστοκρατικής και εκλεκτικής ελευθερίας ενόψει της Μικρού Πάσχα του Θέρους της Υπεραγιας
Θεοτόκου μας, όπως τούτο εξάλλου θα συμβαίνει, αείποτε νυν εν παντί και πάντοτε και εις το διηνεκές με το "όπλο" παρά πόδα και το δάκτυλο επί των τύπων των ήλων. Στώμεν καλώς, Στώμεν μετά φόβου.
Ως εκ τούτου : "Νεκρώσαι τον έξω επιποθών και ζωοποιήσαι νεκρωθέν το πνευματικόν, προς σε μόνην, Άχραντε, προστρέχω, την αρωγόν την εμήν και προστάτιδα».
Συναφώς παραθέτω κάτωθι ένα απόσπασμα του παμμέγιστου Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη :
"Μία των γλυκυτέρων και συμπαθεστέρων εορτών του χριστιανικού κόσμου είναι η Κοίμησις της Υπεραγίας Θεοτόκου, την οποίαν σήμερον εορτάζει η Εκκλησία».
Η Κοίμησις αύτη συνέβη, κατά την ευσεβή παράδοσιν, τη 15 Αυγούστου, αλλά προϊόντος του χρόνου, συν τη καλλιεργεία και αναπτύξει του χριστιανικού πνεύματος, ετάχθη η προηγουμένη της ημέρας ταύτης δεκατετραήμερος εγκράτεια, προς τιμήν της υπεράγνου Θεομήτορος και αυτή γινομένη.... Κατά την ημέραν της εορτής τα άσματα και οι ύμνοι είναι εκ των καλλίστων της Εκκλησίας. Ό,τι υψηλόν και ωραίον έγραψε ποτε ο Κοσμάς
και ο Δαμασκηνός Ιωάννης, οι δύο μέγιστοι της Εκκλησίας μελοποιοί, τονίζεται την ημέραν ταύτην επ’ εκκλησίαις και η ακολουθία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου αμιλλάται προς τας
της Μεγάλης Εβδομάδος και των Χριστουγέννων».
Εν κατακλείδι, ας εορτάσουμε και ας αιτηθούμε με καθαρή καρδιά την εξ ουρανή αρωγή δια να αντιμετωπίσουμε τις επιγενόμενες αντιξοότητες τις οποίες προπαρασκευάζουν υπερεθνικοί
μηχανισμοί προς αμαύρωση του ανθρώπινου προσώπου εκ του Σεπτεμβρίου του διαδραμόντος έτους, δια των εντελλομένων εμμίσθων μισθράνων κοινοβουλευτικών οργάνων των, ως εκ
τούτου εν τω μέτρω, όπου η ίδια η δύναμις του Θεού μας επιτρέπει, ας εορτάσουμε την Μεγαλόχαρη μετά του προσήκοντος σεβασμού και της δεούσης Τιμής.
